ΣΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΤΟ BLOG - "ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ" ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο κος ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΕΣΕΔΑΚΗΣ , ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ π.ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΕΩΤΗ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟ , ΤΟΝ π.ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟ ΑΙΡΕΤΙΚΟ.....
....ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ BLOG - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΟΥΚΑΛΗ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ , ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΤΟ ΤΗΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. ΟΥΑΙ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ ΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΕ ΜΕΣΕΔΑΚΗ !
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ , Ο κος ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΕΣΕΔΑΚΗΣ , ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΔΙΚΟΥΣ ΣΕ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΑΓΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ( ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ) ΓΙΑ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΙΡΕΣΗ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ "ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ"ΔΑΙΜΟΝΟΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΕΣΕΔΑΚΗΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΝΟΣ , ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ , ΩΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ , ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ , ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ , ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΛΥΚΟΦΩΛΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΠΟΥ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤ΄ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΜΕ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΒΟΛΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ , ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΑΙΡΕΣΕΩΣ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΣΚΟΥΝΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΧΩΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥΣ ΩΣ ΑΚΕΦΑΛΟΥΣ , ΑΝΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ , ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ , ΑΝΙΕΡΟΥΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥΣ κ.α ! Σ.Β
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ.....
Ο Επισκοποκεντρισμός ως αίρεση εκφράστηκε κυρίως από τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Αποτελεί δε την πιο επικίνδυνη εκκλησιολογική αίρεση της εποχής μας, μαζί με τον Οικουμενισμό, τον οποίο και υπηρετεί άριστα.
Η αίρεση αυτή μεταθέτει τα όρια της Εκκλησίας από την Αλήθεια της Πίστεως, στα πρόσωπα που την διοικούν!!! Θεωρώντας τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς "εντός Εκκλησίας" το να κοινωνεί με τους εκάστοτε διοικούντες αυτήν, ακόμη και αν αυτοί είναι αιρετικοί!!!
Για τους Αγίους τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς ουσιαστικά εντός Εκκλησίας είναι η Αλήθεια της Πίστεως, ήτοι η Ορθόδοξη Ομολογία. Έτσι ουδόλως θεώρησαν εαυτούς και ουδέποτε θεωρήθηκαν "εκτός Εκκλησίας" οι Ορθόδοξοι οι οποίοι διέκοπταν την κοινωνία με τους εκάστοτε διοικούντες τους, όταν αυτοί έπεφταν σε κάποια αίρεση.
Αυτή η αίρεση δυστυχώς έχει αχρηστεύσει και ένα μεγάλο μέρος ορθοδόξως μεν φρονούντων κατά τα άλλα, οι οποίοι όμως επί δεκαετίες δεν τολμούν να πράξουν το αυτονόητο (να διακόψουν δηλαδή εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετίζοντες) υπό τον φόβο μήπως βρεθούν "εκτός Εκκλησίας"! Κατά της αιρέσεως αυτής συνέγραψε διαφωτιστικά, κυρίως ο αείμνηστος σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας π. Θεοδώρητος (Μαύρος).
ΕΤΣΙ ΕΝΑ ΕΝΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ.....
Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ BLOG - ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π.ΕΠΙΦΑΝΕΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ " ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ "
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ BLOG - ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ , ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟ κον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΕΣΕΔΑΚΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΦΡΟΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ.....
Ο Μοναχός Σάββας Λαυριώτης, μέ τόν καθηρημένο αιρετικό Ευθύμιο Τρικαμηνά, σέ συνέδριο στόν Βόλο ( 15/6/2016 ) !
Ο Μ. Σάββας, είναι εδώ καί πολλά χρόνια ( ή τουλάχιστον ήταν ) θαυμαστής τού Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ο οποίος , όπως είναι γνωστό, κηρύττει τήν αιρετική αποτείχιση τού Ευθυμίου Τρικαμηνά (τήν οποία καί αυτός πήρε από τούς « ΓΟΧ » ) .
Ο Μοναχός Σάββας, στό 14 : 30΄΄ τής ανωτέρω συνέντευξης πού έδωσε στόν αιρετικό παλαιοημερολογίτη (!!!) Σπυρίδωνα Βούκαλη - ιδιοκτήτη τού μπλόγκ ''Νέα Εποχή'', κατακρίνει όλους εμάς τούς αντιοικουμενιστές πώς φρονούμε τα ίδια μέ τούς οικουμενιστές, επειδή δέν διακόπτουμε τό μνημόσυνό τούς ! Λέει μάλιστα πώς ''όταν μνημονεύουν τούς Επισκόπους... τότε νά ξέρουν πώς έχουνε πρόβλημα''( σημ. πνευματικό, άξιο αιωνίου Κολάσεως ) ! Αυτή η κακόδοξη άποψη δέν είναι καινούρια, αλλά μία παμπάλαια παλαιοημερολογίτικη αίρεση , ''η αίρεση τού μολυσμού'' = ''είσαι αυτός τόν οποίο μνημονεύεις'', τήν οποία θα δούμε παρακάτω !
Απαντώντας σέ ερώτημα, στό 42΄: 00΄΄ της ομιλίας τού στήν Καρδίτσα( 5/6/2016 ), ο Μ. Σάββας λέει στούς Χριστιανούς νά μείνουν στά σπίτια τούς καί ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΝΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ κ.ο.κ. !!! Μόλις δέ, τό άκουσε αυτό η γυναίκα πού έκανε τό ερώτημα ρώτησε ''δέν είναι ένα ΣΧΙΣΜΑ έτσι ;'' ! Ο Μ. Σάββας, ακριβώς επειδή έχει χάσει τήν έννοια τής Εκκλησίας, απάντησε διαστρέφοντας ολοφάνερα τήν έννοια τού σχίσματος, συγχέοντάς τό μέ τήν αίρεση ! Υποστήριξε με λίγα λόγια πώς ''Σχισματικός είναι αυτός πού... γίνεται αιρετικός'' !
Αναίρεση τής κακοδόξου Αποτειχίσεως τού Μοναχού Σάββα καί τών σύν αυτώ αποσχισμένων .
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μάς , αγαπητοί έν Χριστώ αδερφοί , είναι τό Σώμα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού , κατά τό ρηθέν υπό τού Αγίου Αποστόλου Παύλου : “πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ”(Εφ. α΄ 22-23).
Η Εκκλησία , δέν είναι κάποιο φιλοσοφικό ίδρυμα , τού οποίου τίς θεωρίες , όποιος τηρεί σώζεται... , αλλά είναι τό Σώμα τού Ιδίου τού Σωτήρος , μέ τό οποίο πρέπει , απαραιτήτως νά είναι ενωμένοι όσοι άνθρωποι επιθυμούν νά σωθούν . Η ενότης τής Εκκλησίας , είναι ένα από τά βασικά δόγματα πού εμπεριέχονται στό Σύμβολο τής Ορθοδόξου πίστεως : “Πιστεύω… εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν”.
Ο Μοναχός Σάββας , έχει δυστυχώς παρανοήσει ακριβώς τό δόγμα αυτό . Κηρύττει μία τραγική κατάσταση ανθρώπου - αποκομμένου από τό Σώμα τού Χριστού , ώς δήθεν κατάσταση ομολογιτού ενωμένου μέ αυτό ! Τό κήρυγμά τού, είναι ένα αναμάσημα τής αιρετικής '' Αποτειχίσεως ''( = διακοπή τού μνημοσύνου από τούς Οικουμενιστές καί από όσους έχουν κοινωνία μέ αυτούς ) τού , δικαίως καθηρημένου Ευθυμίου Τρικαμηνά , τήν οποία κί αυτός δανείστηκε από τούς επινοητές τής - αιρετικούς « ΓΟΧ »!
Η αίρεση τής '' Αποτειχίσεως '' ( κάτ΄ ουσίαν '' αποσχίσεως '' ) , γεννάται από τήν αίρεση τού '' μολυσμού '' από τίς συμπροσευχές καί κακόδοξες δηλώσεις ορισμένων Επισκόπων τής Εκκλησίας μάς . ''Αφού μολύνεστε , είστε υποχρεωμένοι να Αποτειχιστείτε'' μάς λένε εδώ καί δεκαετίες οί « ΓΟΧ » . Τήν αίρεση αυτή , τήν επινόησαν , επειδή ξεσκεπάσαμε τήν απάτη τού πλαστογραφημένου τούς Σιγγιλίου , στό οποίο στήριξαν τήν απόσχισή τούς έκ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τό 1924 !
Δυστυχώς μερικοί τούς πίστεψαν, έν οίς , ό Ευθύμιος Τρικαμηνάς καί οι διάφοροι ψευτο '' Αποτειχισμένοι ''! Είναι πραγματικώς κρίμα , άνθρωποι πού διαφωνούν μέ τούς Παλαιοημερολογίτες , νά υιοθετούν μία από τίς κακοδοξίες πού αυτοί επινόησαν από τό 1960 περίπου καί έπειτα . Όπως είπαμε , οι « ΓΟΧ » καί οι '' Αποσχιστές '' , πασχίζουν νά μάς πείσουν πώς μολύνονται όλοι όσοι έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Πατριάρχες καί Επισκόπους , πού συμπροσεύχονται μέ αιρετικούς καί αλλοθρήσκους ή υιοθετούν κάποιο αιρετικό φρόνημα . Ισχυρίζονται δηλαδή πώς μεταδίδεται μολυσμός στό υπόλοιπο σώμα , από τίς παραβάσεις τούς έναντι τών ιερών κανόνων κ.λ.π. ! Έτσι όμως , μετατρέπουν τήν Εκκλησία από Σώμα Χριστού σέ... σώμα τού εκάστοτε Επισκόπου ή Πατριάρχη ! Άν ήταν όμως όντως έτσι , τότε... αλίμονο ! Θά μετεδίδετο μολυσμός στό σώμα Τού Χριστού καί από τίς υπόλοιπες αμαρτίες τούς ! Οπότε , ουδείς ο σωζόμενος !
Ποιά είναι όμως η Ορθόδοξη πραγματικότητα ; Η αλήθεια είναι πώς οι παραβάτες τών Ιερών Κανόνων , μολύνουν καί ενοχοποιούν ενώπιον Τού Χριστού , μόνο τόν εαυτό τούς . Τό υπόλοιπο Σώμα , δύναται μέν νά σκανδαλιστεί ή ακόμα καί νά πλανηθεί , δέν φέρει όμως απολύτως καμία ευθύνη ενώπιον Τού Θεού γιά τίς κανονικές παραβάσεις τών ποιμένων τού , ούτε μολύνεται απ´ αυτές , όπως μέ πανουργία προπαγανδίζουν οι πάσης φύσεως '' Ζηλωτές '', προσπαθόντας νά τρομοκρατήσουν τούς Χριστιανούς καί νά τούς στείλουν στήν απώλεια .
Λέγει ο κανὼν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ( Ἱερὸν Πηδἀλιον) : «…Οἱ γὰρ δι’ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίαις διδάσκοντος, οἱ τοιούτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, άλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδὲπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».
Ἑρμηνεία ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου : «… Ἐάν δὲ οἱ ῥηθέντες πρόεδροι εἶναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παῤῥησίᾳ, καὶ διὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσις περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, όχι μόνον διὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν». Όπως είδαμε μέσα από τό ίδιο τό Ιερόν Πηδάλιον , ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , ουδαμώς επιτρέπει αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία, παρά μόνο από τόν ίδιο τόν αιρετικό Επίσκοπο ! Όλα τά υπό τών αποσχιστών , εναντίως λεγόμενα είναι , κατά τόν μακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο : '' ανόητοι ζηλωτισμοί''!
Εκτός από τήν γενικοποίηση τής Ορθόδοξης '' αποτείχισης '', οί κακόδοξοι '' αποσχιστές '' , διαστρέφουν καί τόν δυνητικό τής χαρακτήρα , μετατρέποντάς τόν όλως αυθαιρέτως σέ υποχρεωτικό . Πουθενά όμως δέν αναφέρεται '' υποχρέωση '', παρά μόνον τό προαιρετικό δικαίωμα τής διακοπής τού μνημοσύνου . Όπως είναι δέ γνωστό , οποιοσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο , τολμήσει νά διακόψει τήν κοινωνία μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία ( εκτός άν γίνει πλήρης ένωση μέ αιρετικούς , αλλά καί πάλι δέν θά είναι αυτός ό μόνος Ορθόδοξος ) , λογίζεται παρευθύς ώς έν ενεργεία καθηρημένος καί αφορισμένος , χωρίς τήν χρεία καταδίκης τού υπό τής Ιεράς Συνόδου , όπως ισχύει γιά τούς εντός Εκκλησίας Αιρετικούς* .
Η Ιερά Σύνοδος , δικάζει μόνο θέματα εντός τής Εκκλησίας ή περιπτώσεις επιστροφής τών εκτός τής Εκκλησίας πλανεμένων σ´ αυτήν . Όταν ή Σύνοδος συνέρχεται επί τό αυτό καί αναθεματίζει τούς Σχισματικούς , αυτό δέν τό κάνει γιά νά τούς χωρίσει από τήν Εκκλησία επειδή παρέμειναν αμετανόητοι , όπως κάνει μέ τούς εντός Εκκλησίας αιρετικούς , αλλά τό κάνει , κυρίως γιά νά επισημοποιήσει τόν , από καιρό χωρισμό τούς από τήν Εκκλησία .
Η διδασκαλία τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς περί τών Σχισματικών , είναι ξεκάθαρη . Σχισματικοί , ονομάζονται εκείνοι πού εχωρίσθηκαν από τήν Εκκλησία , όχι γιά δόγματα πίστεως , αλλά γιά ζητήματα ευκολοϊάτρευτα .
Λέγει ό Μέγας Βασίλειος : '' Σχίσματα δέ , τούς δί αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς καί ζητήματα ιάσιμα πρός αλλήλους διενεχθέντας... οί δέ , τής Εκκλησίας αποστάντες ούκ έτι έσχον Τήν Χάριν Τού Αγίου Πνεύματος εφ΄ εαυτούς... οί δέ απορραγέντες , λαϊκοί γενόμενοι , ούτε τού Βαπτίζειν , ούτε τού χειροτονείν είχον εξουσίαν , ούτε ηδύναντο Χάριν Αγίου Πνεύματος Αγίου εταίροις παρέχειν , ής αυτοί εκπεπτώκασι ! "( βλ. Ι. Πηδάλιον σελ. 587 ) .
Συνεπώς , η χρησιμοποίηση τού όρου '' Αποτείχιση '' από τούς , πάσης φύσεως « ζηλωτές » είναι εντελώς παραπλανητική , καθ΄ ότι αυτοί εννοούν '' Απόσχιση '' από ολόκληρη τήν Εκκλησία , πράγμα πού δέν επιτρέπει ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , τόν οποίο αυτοί κακώς επικαλούνται !
Ο έν λόγω κανών, επιτρέπει τήν αποτείχιση από τόν Επίσκοπο πού κηρύττει αίρεση , υπό τών πατέρων κατεγνωσμένη καί όχι αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία , όπως μάς λένε οί ψευτο αποτειχιστές ! ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Τό κίνημα τών ψευτοαποτειχισμένων , διαρκώς διογκώνεται ! Ιερείς, Μοναχοί καί Λαϊκοί, φεύγουν ΕΝΩΠΙΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ από τήν Εκκλησία καί εντάσσονται στούς ''Αποσχισμένους''!
Η κατάσταση είναι ήδη τραγική καί οι αντιοικουμενιστές θεολόγοι μάς , θά πρέπει νά διαχωρίσουν δημόσια τήν θέση τούς , από αυτήν τήν πλάνη τού Μοναχού Σάββα, πρίν νά είναι πολύ αργά... . Πρίν δηλαδή πλανηθεί καί κάποιος Έλληνας Αρχιερέας σάν τόν Ράσκας Αρτέμιο πού κοινωνεί μέ τόν Ευθύμιο Τρικαμηνά (!!!).'' Είς τά τής πίστεως ού χωρεί συγκατάβασις ''. *Κάθ´ όλο τό χρονικό διάστημα πού ένας υπόδικος Πατριάρχης , Επίσκοπος ή Ιερεύς είναι ενωμένος μέ τό Σώμα Τού Χριστού , όσο αμαρτωλός καί πλανεμένος κί άν είναι , λογίζεται ώς άρρωστο μέλος τού Σώματος καί τελεί εγκυρότατα Μυστήρια εώς ότου καθαιρεθεί από τήν Ιερά Σύνοδο τής τοπικής Εκκλησίας πού ανοίκει . Όταν αυτό συμβεί , τότε και μόνο , παύει νά ενεργεί καί η Θεία Χάρις στά Μυστήρια πού τελεί . Γιά δέ τούς Μοναχούς καί λαϊκούς ισχύει ο αποσχηματισμός καί ο αφορισμός .
Στήν συνέχεια , αντί απαντήσεως στήν αιρετική '' Αποτείχιση '' πού κηρύττει ο Μοναχός Σάββας Λαυριώτης , άς δούμε σχετικό απόσπασμα μίας θαυμάσιας επιστολής τού μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου , στήν οποία , ο λύχνος αυτός τής διακρίσεως , εξηγεί τήν διαφορά τής αιρετικής Αποτείχισης από τήν πατερική καί ορθόδοξη .
Ἐν Ἀθήναις τὴ 22α Ἰουλίου 1971 «..........12-13. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναμφιβόλως δὲν πρέπει νὰ συμπροσεύχωνται ἡ ἄλλως πὼς νὰ ἔχουν θρησκευτικὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν (Παπικῶν, Διαμαρτυρομένων κ.λπ. ). (Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ προκειμένου περὶ σχισματικῶν). Ἂν τὶς ὅμως συμπροσεύχηται (ἡ ἄλλως πὼς κοινωνῆ) μεθ' αἱρετικῶν, εἶνε μὲν παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ ἄξιος ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, δὲν εἶνε ὅμως αὐτομάτως καὶ αἱρετικός. Ἐνδέχεται νὰ πιστεύη Ὀρθοδόξως, νὰ ἀποδοκιμάζη πάσαν ἐτεροδιδασκαλίαν, ἄλλα νὰ μὴ θεωρῆ κακὸν τὰς μεθ' ἑτεροδόξων θρησκευτικᾶς ἐπαφᾶς. Ὃ τοιοὖτος εἶνε, ἐπαναλαμβάνω, δεινὸς παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἄλλα δὲν εἶνε αἱρετικός. Ἂν ὅμως δὲν ἄρκηται εἰς τοὖτο, ἄλλα καὶ κηρύσση αἱρετικὰ φρονήματα, τότε ἔχει ἄλλως τὸ πράγμα. Τότε εἶνε αἱρετικός. Αἱρετικὸς δὲ εἶνε, ἒφ' ὅσον κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, ἔστω καὶ ἅν δὲν ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν μετ' ἄλλων αἱρετικῶν.
Ἀλλ’ οἱ αἱρετικοὶ εἶνε δύο εἰδῶν: Ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους ἡ ἐκκλησία ἐδίκασε καὶ κατεδίκασε καὶ ἀπέκοψε ἐκ τοὖ Σώματος αὐτῆς, καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὅποιοι οὔτε κατεδικάσθησαν ἀκόμη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας οὔτε ἐξῆλθον αὐτοβούλως ἐξ αὐτῆς, ἄλλα διατελοὖν ἀκόμη ἐντός της ἐκκλησίας.
Μία τοιαύτη περίπτωσις εἶνε ἡ περίπτωσις τοὖ Πατριάρχου. Ὃ Πατριάρχης Ἄθηναγορας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα. Οὔτε κατεδικάσθη ὅμως εἰσέτι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἀπεκήρυξεν αὐτὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς. Παραμένει καὶ ἐνεργεῖ ἐντός της ἐκκλησίας. Συνεπῶς εἶνε ἀκόμη ἀγωγὸς Χάριτος. Τελεῖ Μυστήρια. Ἠμεῖς τί δυνάμεθα νὰ πράξωμεν;
α') Νὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ἀνανήψεως καὶ μετανοίας αὐτοὖ.
β') Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοὖ καὶ νὰ ἀγωνιζώμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησις τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύη τοὖ ὀνόματος αὐτοὖ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύση τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, συμφώνως τῷ ΙΕ’ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοὖτο ὅμως εἶνε το ἔσχατον βῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δύναται νὰ προχώρηση, ἅν θέλη νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας. Παύων δηλαδὴ τὸ μνημόσυνον, δὲν θὰ μνημονεύη ἑτέρου Ἐπισκόπου (ἐκτὸς ἅν πιστεύη ὅτι ὅλη ἡ ἐκκλησία ἠμῶν ἐπεσεν εἰς αἵρεση!), ἄλλα θὰ ἀναμένη, ὡς προέγραψα, ἐν τὴ «Ἐπιστολιμαία Διατριβή» μου, μετ' ἠρέμου συνειδήσεως τὴν κρίσιν Συνόδου.
Ἕτερον πρόβλημα: Οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνον πῶς θὰ φέρωνται πρὸς τοὺς κοινωνοὖντας μετὰ τοὖ Πατριάρχου; Οἱ κοινωνοὖντες μετὰ τοὖ Πατριάρχου εἶνε δύο κατηγοριῶν:
α') Οἱ ὁμόφρονες αὐτῶ (ὡς ὃ Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ὃ Χαλκηδόνος Μελίτων κ.λ.π. ) καὶ
β') οἱ μὴ συμφωνοὖντες αὐτῶ (ὡς πάντες σχεδὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος). Ἔναντι τῶν πρώτων θὰ φέρωνται ὅπως καὶ ἔναντί του Πατριάρχου. Ἔναντι ὅμως τῶν δευτέρων, ἔστω καὶ ἅν οὗτοι κοινωνοὖν μετὰ τοὖ Πατριάρχου ἡ τῶν ἄλλων, δὲν δύνανται νὰ φέρωνται ὁμοίως. Δὲν δύνανται δηλαδὴ νὰ φθάσουν μέχρι παύσεως τοὖ μνημόσυνου αὐτῶν. Δὲν ἐπιτρέπεται, κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἀποφυγή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας.
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοὖ αἱρετικᾶς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἡ Πατριάρχου. Δὲν παρέχουν ὅμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, Ὀρθόδοξοι ὄντες, ἀνέχονται αὐτόν. Μεγάλη προσοχὴ εἰς τὸ σημεῖον τοὖτο! Ὀφείλομεν νὰ διακρίνωμεν μεταξὺ τῶν δύο καταστάσεων: Ἄλλο ὁ κηρύσσων αἱρετικὰ φρονήματα καὶ ἄλλο ὃ Ὀρθοδόξως φρονῶν καὶ διδάσκων, ἀλλὰ, κατ' οἰκονομίαν, ἀνεχόμενος τὸν πρῶτον καὶ κοινωνῶν μετ' αὐτοὖ.
Ἐπίσης: Ἄλλο ὃ κηρύσσων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μὴ ἐξελθῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, μηδὲ ἀποκοπεῖς ὓπ' αὐτῆς, καὶ ἄλλο ὁ ἐξελθῶν αὐτοβούλως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας (καὶ ἱδρύσας ἰδίαν «Ἐκκλησίαν» ἡ προσχωρήσας εἰς ἑτέραν τοιαύτην, αἱρετικὴν ἡ σχισματικήν), ἡ ἀποκοπεῖς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας, κατόπιν δίκης καὶ καταδίκης. Μετὰ τοὖ δευτέρου πᾶς Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ μὴ ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν. Ἡ μετὰ τοὖ πρώτου ὅμως κοινωνία (μέχρι τῆς καταδίκης αὐτοὖ) ἀφίεται ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων εἰς τὴν ἐλευθέραν κρίσιν ἑκάστου Ὀρθοδόξου πιστοὖ.
Ἔχομεν δηλαδὴ δικαίωμα, παρεχόμενον ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νὰ παύσωμεν τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, δὲν εἴμεθα ὅμως ὑποχρεωμένοι νὰ πράξωμεν οὕτω. Κατ' ἀκολουθίαν, ἅν τίς, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοὖ, παύση τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐλέγχηται ὑπὸ τῶν ἄλλων. Ἂν ἕτερος, σταθμίζων διαφόρους παράγοντας, κρίνη ὅτι δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιήση τὸ κανονικὸν δικαίωμα αὐτοὖ, ἄλλα νὰ ἀναμένη τὴν «Συνοδικὴν διάγνωσιν», δὲν εἶνε ἀξιόμεμπτος, οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, ἄξιος ἀκοινωνησίας!
Ἐν τῷ σημείω τούτω δύναται τὶς νὰ ἐφαρμόση, προσηρμοσμένους πῶς, τοὺς λόγους τοὖ Παύλου: «Ὁ μνημονεύων τὸν μὴ μνημονεύοντα μὴ ἐξουθενείτω καὶ «ὁ μὴ μνημονεύων τὸν μνημονεύοντα μὴ κρινέτω» (βλέπε Ρωμαίους Ἰδ' 3).
Τότε, θὰ εἴπης, ποῖον τὸ κέρδος ἠμῶν ἐκ τῆς ἀποφυγῆς του μνημοσύνου τοὖ Πατριάρχου, ἀφοὖ θὰ ἔχωμεν κοινωνίαν μετὰ τοὖ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως π. χ. , ὁ ὁποῖος μνημονεύει τοὖ Πατριάρχου; Δὲν μολυνόμεθα οὕτω, κοινωνοὖντες ἐμμέσως τῷ κηρύσσοντι αἱρετικὰ φρονήματα; Ἀλλ’ ἡ διακοπὴ τοὖ μνημοσύνου, «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» καὶ καταδίκης, δὲν ἔχει τὴν ἔννοιαν ἀποφυγῆς μολυσμοὺ ἐκ τῆς κηρυττομένης αἱρέσεως! Ὄχι, ἀδελφέ μου! Ἂν εἶχεν αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, τότε οἱ Κανόνες δὲν θὰ παρεῖχον ἁπλῶς δικαίωμα παύσεως μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως», ἀλλά θὰ ἐθέσπιζον ρητὴν καὶ σαφῆ ὑποχρέωσιν μετ' ἀπειλῆς βαρυτάτων ποινῶν ἐν ἐναντία περιπτώσει.
Ἡ διακοπὴ μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» ἔχει ἄλλην ἔννοιαν. Ἀποτελεῖ ἔντονον, ἄλλα καὶ ἐσχάτην διαμαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, παρέχει μίαν διέξοδον διὰ τοὺς σκανδαλιζομένους, ἅμα δὲ καὶ σκοπεῖ εἰς τὴν δημιουργίαν ἀναταραχῆς, ὥστε ἡ ἐκκλησία νὰ ἐπισπεύση τὴν ἐκκαθάρισιν τῆς καταστάσεως. Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νά... μολυνθῶμεν, οὔτε μνημονεύοντες τοὖ Πατριάρχου (ἐφ' ὅσον ἀκόμη δὲν κατεδικάσθη), οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, δεχόμενοι εἰς κοινωνίαν τοὺς μνημονεύοντας αὐτοὖ. Τὰ ἀντιθέτως λεγόμενα εἶνε ἀνόητοι «ζηλωτισμοί».
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων δὲν ἐμολύνθη καίτοι ἔλαβε χειροτονίαν ἐπισκοπικὴν παρὰ τοὖ Μητροπολίτου Καισαρείας Ἀκακίου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν δεδηλωμένος ἀρειανὸς (καὶ μάλιστα ἀρχηγὸς μίας μερίδος τῶν ἀρειανῶν), ἀλλ’ ἀκόμη διετέλει καὶ ἐνήργει ἐντός της Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος ἀνατόλιος ἐχειροτονήθη καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος (καὶ μάλιστα Πατριάρχης Κῶν/πόλεως) παρὰ τοὖ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Διοσκόρου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν μονοφυσίτης καὶ μέγας προστάτης τοὖ αἱρεσιάρχου Εὐτυχοὖς, ἀλλὰ δὲν εἶχεν ἀκόμη καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἂν λοιπὸν δὲν μολύνη οὕδ' αὔτη ἡ χειροτονία παρ' Ἐπισκόπων, κηρυσσόντων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μήπω Συνοδικῶς καταδικασθέντων, παραμενόντων δ' ἀκόμη ἐντός της Ἐκκλησίας, πολλῶ μᾶλλον δὲν μολύνει τὸ μνημόσυνον αὐτῶν καὶ ἀκόμη περισσότερον δὲν μολύνει ἡ κοινωνία μετὰ προσώπων ἀνεχομένων οἰκονομικῶς αὐτοὺς καὶ διατηρούντων τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. ......»
Πηγή: Ἐπιφανείου Ι. Θεοδωροπούλου Ἀρχιμανδρίτου ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ Ἔκδοσις Ἱεροὖ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος
Στήν ανωτέρω επιστολή τού , ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος , αναιρεί τήν αιρετική '' Αποτείχιση '' πού κηρύττει ο Μ. Σάββας αλλά καί ο νεο« ζηλωτής » Ευθύμιος Τρικαμηνάς , καθώς καί τίς πλάνες τών Παλαιοημερολογιτών περί τής , δήθεν , υποχρεωτικής διακοπής τής εκκλησιαστικής κοινωνίας , όχι μόνο μετά τού οικείου Επισκόπου , αλλά καί μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία , επειδή , δήθεν, μολύνονται από τούς Οικουμενιστές ( καθαρός Προτεσταντισμός ) !!!
Άς ευχηθούμε πώς ο Μ. Σάββας , θά κατανοήσει τό οτι η πλάνη τού αυτή , ωθεί τούς πιστούς σέ κατάσταση απόσχισης έκ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού καί πώς θά τήν αποκηρύξει .
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΜΕΣΕΔΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ BLOG- ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ ΤΟΥ , ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΑΙΡΕΣΕΩΣ......
Τί ζητεί ό θεός καί ή ’Εκκλησία του νά πράξουν οί ’Ορθόδοξοί Χριστιανοί (κληρικοί καί λαϊκοί), οταν ό επίσκοπός των δέν κηρύσση μέν αίρεσιν, κοινωνεί ομως μέ κηρύσσοντας έργω καί λόγω κακοδοξίαν τινά, έστω καί αν ουτοι (οί κηρύσσοντες) δέν έχουν ακόμη κριθή ύπό Συνόδου;
Ή άπάντησις εις τό «Ανωτέρω σοβαρόν έρώτημα δέν δύναται ασφαλώς νά είναι όλιγόλογος καί άπλή. συνοπτικώς θά ήδυνάμεθα νά τήν κλιμακώσωμεν ώς ακολούθως.
α) Έάν ή αίρεσις κηρύσσεται δι’ όλίγον χρόνον (μήνας τινάς), οί πιστοί αναμένουν καί παρακολουθούν έναγωνίως νά ίδουν πώς θά άντιδράση ό έπίσκοπός των, ή οί συνεπίκουροί του, ή οί έπίσκοποι άλλων όρθοδόξων ’Εκκλησιών. (Διότι ώς μία είναι ή ’Εκκλησία τού Χριστού, παρά τάς έπί μέρους διοικητικάς διακρίσεις της εις πατριαρχεία καί αρχιεπίσκοπάς, ούτω μία καί ή αύτή ευθύνη βαρύνει πάντας, κληρικούς καί λαϊκούς, έναντι τής κηρυττομένης κακοδοξίας ποικίλουσα μόνον ώς πρός τήν γνώσιν καί τόν βαθμόν έκάστου). Καί άν μέν άντιδράση ό έπίσκοπός των πατερικώς, τότε ύποχρεούνται νά τού συμπαρασταθούν πάση δυνάμει, άναμένοντες τήν έκβασιν.
β) ’Εάν ομως παρ’ ελπίδα δέν άντιδράση ό έπίσκοπός των, άλλ’ οί συνεπίσκοποί του, ή έστω είς όρθόδοξος επίσκοπος, τότε ύποχρεούνται νά συμπαρασταθούν εις αυτόν, έλέγχοντας ούτω έμμέσως, τόν κατ’ άρχάς, τήν σιωπήν τού ποιμένος των, μή διακόπτοντες τήν μετ’ αυτού κοινωνίαν.
Έάν ομως αί «Αντιδράσεις τού έπισκόπου πού άγωνίζεται κατά τής αιρέσεως κλιμακωθούν καί καταλήξουν εις τόν πρέποντα χρόνον είς τήν διακοπήν τής κοινωνίας μετά τού κακοδοξούντος (έφ’ όσον έκείνος θά παρέμενε άνένδοτος είς τά κακόδοξα φρονήματά του), τότε οί πιστοί υποχρεούνται νά κοινωνούν μ ό ν ο ν μετά τού ανωτέρω αγωνιζομένου επισκόπου, «Απομακρυνόμενοι των συνάξεων τού ίδικού των, οστις διά τής σιγής του ή χλιαράς άντιδράσεώς του δέν παύει νά κοινωνή μετά τού αιρετικού, συμπράττων ούτω καί έ ν ι σ χ ύ ω ν τήν κακοδοξίαν. Ό έπί τού προκειμένου πατερικός λόγος είναι σαφέστατος: «Οί μέν τέλειον περί τήν πίστιν έναυάγησαν οί δέ ή καί τοίς λογισμοίς ού κατεποντίσθησαν, ομως τη κοινωνία τής αίρέσεως συνόλλυνται» 1.
«“Απαντες οί τής Εκκλησίας διδάσκαλοι, .πάσαι αί Σύνοδοι, πάσαι αί θείαι Γραφαί, φεύγειν τούς έτερόφρονας παραινούσι καί τής αύτών κοινωνίας διίστασθαι.» 2.
Καί συμπληροί ό μέγας Θεόδωρος ό Στουδίτης: «Εχθρούς γάρ θεού ό Χρυσόστομος, ού μόνον τούς αιρετικούς, άλλά καί τούς τοίς τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη καί πολλή τη φωνή «απεφήνατο» 3.
Αί «Ανωτέρω άντιδράσεις τού καλώς άγωνιζομένου έπισκόπου δέν θά πρέπη νά διακοπούν μέχρι συνοδικής καταδίκης τού αιρετικού. Έν έναντία περιπτώσει, ή άντίδρασίς του θά πρέπη νά συνεχισθή άχρι θανάτου, δεσμών καί φυλακής, εις περίπτωσιν δηλ. πού ό κακοδοξών διαθέτει πολιτικήν ή έκκλ. ίσχύν ύπέρ αύτού, ώς πολλάκις τούτο συνέβη έν τη ιστορία' τής ’Εκκλησίας.
Εννοείται οτι τήν θέσιν τού όρθοδόξως «Αντιδρών τος έπισκόπου δύναται νά έχη κληρικός τις ή μοναχός, έφ’ όσον δέν ήθελε άντιδράσει έγκαίρως ή άποτελεσματικώς ούδείς έπίσκοπος. Τά παραδείγματα είναι πολλά 4.
Βασικώτατον καί πρωτεύοντα ρόλον διά πάντα τά άνωτέρω θά παίζουν πάντοτε οί παράγοντες χ ρ ό ν ο ς καί γ ν ώ σ ι ς, ήτοι έπί πόσον χρόνον κηρύσσεται ή κακοδοξία καί κατά πόσον έγένετο αύτη γνωστή είς τό πλήρωμα τής ’Εκκλησίας. Δέον όμως νά σημειωθή, ότι ό παράγων γνώσις εις τάς ή μέρας μας έχει μηδενισθή, λόγω τών ύπαρχόντων μέσων άναμεταδόσεως όμιλιών καί γεγονότων, ένώ ό παράγων χρόνος, καίτοι κατά πολύ συντετμημένος, έν συγκρίσει πρός τό παρελθόν, έν τούτοις συνεχίζει καί θά συνεχίζη νά παίζη βασικόν ρόλον ένεκα τής άπαιτουμένης μεθοδεύσεως τής «Αντιδράσεως άχρι τής Συνοδικής καταδίκης. Κλασική πάντως περίπτωσις έν προκειιμένω, πρός τήν όποιαν δύναται νά προσβλέπουν πάντες οί καλοί ποιμένες, τυγχάνει ή καταδίκη του αιρετικού Νεστορίου, πατριάρχου Κων)λεως, ύπό τής Γ' Οίκ. Συνόδου, μέ πρωταγωνιστάς τής καθαιρέσεώς του ούχί τινάς έκ τών συνεπισκόπων τού αιρετικού, «Αλλά τούς μακράν σφόδρα κειμένους πατριάρχας ’Αλεξάνδρειας καί Ρώμης 5!
Προ «Συνοδικής διαγνώμης»
Γεννάται όμως ακολούθως τό ερώτημα: Εύ καί καλώς διά τούς ουτω άντιδράσοντας καί κάθελόντας τόν αιρετικόν τιμή καί έπαινος τούς «Ανήκει συμφώνως πρός τούς λόγους τών Ι. Κανόνων. ’Αλλ’ οί άλλοι, οί μή διακόψαντες τήν μετά του| αιρετικού κοινωνίαν καί μέχρι τής συνοδικής του καταδίκης κοινωνούντες αύτώ, πώς πρέπει νά θεωρώνται, άφού ούδέν περί αύτών αναφέρουν οί σχετικοί ιεροί Κανόνες;
Έάν οί ί. Κανόνες 6 δέν όμιλούν περί τής τύχης των συνεχισάντων τήν κοινωνίαν μετά του αίρεσιάρχου μέχρι τής συνοδικής καταδίκης αύτού, αύτό δέν σημαίνει οτι ή φύσις των άνωτέρω κανόνων τυγχάνει δυνητική καί κατ’ ακολουθίαν καί ή μετά του αιρετικού κοινωνία άκατάκριτος ή αδιάφορος' παν τουναντίον!
Άπόδειξις τα Πρακτικά των ιερών Συνόδων, ή Ιερά δηλ. Παράδσσις τής ’Ορθοδοξίας, έκ των όποίων περιτράνως πιστοποιείται τό κατάκριτον, υπόλογον καί κολάσιμον τής διαγωγής τών τοιούτων επισκόπων καί κληρικών γενικώτερον.
Τό άκριβώς αντίθετον έτόλμησε να ίσχυρισθή μόνον ό άρχιμ. π. Επιφάνιος θεοδωρόπουλος, αδιαφορών πλήρως διά τήν τολμουμένην παραποίησιν τής αλήθειας.
Γράφει λοιπόν: «Άλλ’ ή διακοπή του μνημοσύνου «πρό συνοδικής διαγνώσεως» καί καταδίκης, δέν έχει τήν έννοια αποφυγής μολυσμού έκ τής κηρυττομένης αίρέσεως! Όχι, άδελφέ μου! "Αν είχεν αυτήν τήν έννοιαν, τότε οί Κανόνες δέν θά παρείχον άπλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι' αίρεσιν «πρό συνοδικής διαγνώμης», αλλά θά έθέσπιζον ρητήν καί σαφή ύποχρέωσιν μετ' απειλής βαρύτατων ποινών έν έναντία περιπτώσει... Δέν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος νά... μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες τού Πατριάρχου (έφ’ οσον άκόμη δέν κατεδικάσθη) ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τούς μνημονεύοντας αύτου»...
«Ό κανών είναι δυνητικός καί ούχί υποχρεωτικός»...
«"Οτι τούτο είναι αληθές», συνεχίζει ό Πανοσιολογιώτατος, «πείθει καί τό γεγονός ότι ένώ έν τή μακρα ιστορία τής Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι έπίσκοποι έπί αίρέσει, ουδέποτε έτιμωρήθη κληρικός τις ή καν άπλώς άπετιμήθη διά τόν λόγον ότι δεν έσπευσε νά άποσχισθή πάραυτα άπό του αιρετικού επισκόπου, άλλ’ άνέμενε τήν υπό Συνόδου καταδίκην αύτού...». «Τά άντιθέτως λεγάμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί» 7.
Διότι έν τοιαύτη περιπτώσει ό άγιώτατος πατριάρχης ’Αλεξάνδρειάς Κύριλλος προέτρεπε, άντιθέτως πρός τόν π. 'Επιφάνιον, τούς πιστούς τής Κων)λεως, 'κληρικούς καί λαϊκούς, νά απέχουν τής κοινωνίας του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, καίτοι δέν είχε συνέλθη άκόμη Σύνοδος πρός καταδίκην του 8 ;
Σημειωτέον δέ οτι όταν έγραφε τά ανωτέρω ό θείος Κύριλλος, οί πλείστοι των πιστών καί τών κληρικών τής Κων)λεως είχαν ήδη διακόψει κοινωνίαν πρός τόν κακόδοξον ποιμενάρχην των πλήν όλίγων έλαφροτέρων καί τών κολακευόντων αύτόν 9.
Διατί ό άγιος Ύπάτιος, μόλις έπληροφορήθη τήν κακοδοξίαν του Νεστορίου, διέκοψε τό μνημόσυνό του, πριν καν συνέλθη ή Σύνοδος πρός καταδίκην του κακοδόξου 10 ;
Διατί ό άγιος Μάξιμος ό ‘Ομολογητής διέκοψε πάσαν έκκλησιαστικήν κοινωνίαν πρό «συνοδικής διαγνώμης», μεθ’ολων σχεδόν τών θρόνων ’Ανατολής καί Δύσεως, ένεκα τής αιρέσεως του μονοθεληματισμού, ώστε νά θεωρήται ύπό των αντιπάλων του «έκτός Εκκλησίας» 11;
Διατί οί πρό τής Ζ' Οίκ. Συνόδου άθλήσαντες είκονόφίλοι, κληρικοί καί λαϊκοί, διετέλεσαν έν άκοινωνησία πρός τούς εικονομάχους έπί δεκαετίες ολοκλήρους, έν φυλακαίς καί ορεσι καί σπηλαίοις ύπάρχοτες διά τήν καλήν ομολογίαν 12; ..
Ανόητος ζηλωτής» ήτο καί ό πρωταγωνιστής τής μερίδος τών είκονοφίλων Θεόδωρος ό Στουδίτης, οστις έγραφε:
«οτι μ ο λ υ σ μ ό ν έχει ή κοινωνία έκ μόνου τού άναφέρειν αύτόν (τόν εικονομάχον δηλ. επίσκοπον), καν όρθόδοξος είη ό αναφέρων» 13; ’Ή οταν διά πολύ κατώτερον τής είκονομαχίας θέμα, τόν παράνομον ήτοι γάμον τοΰ αύτοκράτορος, μετά άφθάστου παρρησίας διεκήρυσσεν: «Παντά ήμίν φορητά μέχρι θανάτου, ή μετασχείν τής έκείνου κοινωνίας (ίερέως ’Ιωσήφ) καί τών έκείνω συλλειτουργούντων»; (P.G. 99. 972).
Όποια όμως άναλήθεια, έλλειψις λογικής καί σοβαροτητος καί ιδιαιτέρως άντορθόδοξον πνεύμα ύπάρχει εις τούς λόγους τοΰ άνωτέρω αρχιμανδρίτου θά δειχθή λεπτομερέστερον κατωτέρω.
’Εν πρώτοις είναι άδύνατον νά ύπάρξη κανών.πού νά τιμωρή τόν ιερέα ή τόν έπισκοπον, διότι δέν διέκοψεν κοινωνίαν μέ τόν αιρετικόν πρό συνοδικής διαγνώμης. Διατί; Διότι ή Σύνοδος έν τοιαύτη περιπτώσει θά παίζη άφού θά έρχεται νά δώση τό παρόν πάντοτε... «κατόπιν έορτής»;
Καί πώς είναι δυνατόν νά είναι αληθής σύνοδος, διεκδικούσα ήτοι τήν Εύαγγελικήν αλήθειαν, άφού δέν θά προστατεύη αύτη τόν ύπ’ αύτής ποιμαινόμενον κληρον καί λαόν, άλλα θά προστατεύεται ύπ’ αύτών; Διότι έν έσχάτει άναλύσει αύτό σημαίνει ή ύ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ή άντίδρασις πάντων των άλλων, άμα τή έμφανίσει τής αίρέσεως, έξαιρέσει τής Συνόδου ήτις θά έρχεται νά δώση τό παρόν τελευταία!
"Ενας τοιούτος Κανών, έάν υπήρχε, θά ώμοίαζε πρός τόν σχετικόν πολιτικόν νόμον πού θά διέταζε πάντας τούς στρατιώτας καί αξιωματικούς νά μάχωνται άνενδότως άμα τή έμφανίσει του εχθρού, πλήν τών στρατηγών καί έπιτελαρχών, οί όποιοι θά συνήρχοντο εις σύσκεψιν τελευταίοι, διά νά άνακοινώσουν οτι κακώς έπετέθη ό έχθρός καί έπραξαν πολύ καλώς πού άντέδρασαν έγκαίρως στρατός καί άξιωματικοί!...
Δυστυχώς τέτοιους κανόνας άναζητεί ό π. Έπιφάνιος εις τό Πηδάλιον, καί αφού δέν τούς ευρίσκει.... βαπτίζει ώς δ υ ν η τ ι κ ο ύ ς τούς υπάρχοντας, τών όποιων τήν έννοιαν βαναύσως παρερμηνεύει!
’Αλλά καί οί σύγχρονοι συνοδικοί πατέρες δέν φαίνεται νά διαφέρουν τής ψυχολογίας τού αύτοκλήτου δικηγόρου των, άφού έπί όλοκλήρους δεκαετίας τώρα, ένώ βλέπουν τήν αίρεσιν του Οίκουμενισμού αύξανομένην καί προκλητικώς καταλύουσα τά τών «πατέρων ορια», τά όποία ύποτίθεται ότι οί Σεβασμιώτατοι πρέπει νά φυλάττουν ώς κόρην όφθαλμού, αύτοί όταν συνέρχωνται, άντί νά καταδικάσουν τήν κακοδοξίαν, διώκουν τούς όλίγους έκ τών πιστών πού έτόλμησαν νά άντιδράσουν εις τήν αίρεσιν διεκδικούντες τήν φωνήν τών ίερών Κανόνων!
Όντως άκριβής έπανάληψις τοΰ άντορθοδόξου παρελθόντος τής ‘Εκκλησίας.
’Αλλά καί κάτι άλλο. Κατά ποιαν λογικήν θά άπήτει ό υποτιθέμενος ούτος κανών νά καθαιρή ή Σύνοδος τούς μή πρό αύτής άντιδράσαντας κληρικούς, οταν αύτοί οί ίδιοι οί Συνοδικοί πού θά ένήργουν τήν καθαίρεσιν θά εύρίσκοντο εις τόν α ύ τ ό ν β α θ μ ό ν έ ν ο χ ή ς, έν συγκρίσει πρός τούς πρό αύτών άντιδράσαντας;!
Τοιούτος κανών θά είχε θέσιν, ΜΟΝΟΝ οταν οί επίσκοποι τής «συνοδικής διαγνώμης» είχον άντιδρασει εγκαίρως καί πατερικώς εις τήν κακοδοξίαν, άλλα δεν ήδυνήθησαν νά συνέλθουν έν συνόδω πρός καταδικη τού κακοδόξου, λόγω έπεμβάσεως τής Πολιτειας ύπερασπίσεως τού αιρετικού, ώς έγένετο πολλάκις, καί ίδια έπί Είκονομαχίας. Τότε άσφαλώς συνερχόμενοι οι έν λόγω έπίσκοποι έχουν ολο τό δικαίωμα νά καταδικάσουν τούς μή μιμηθέντας τήν διααγωγήν των κληρικούς, ώς έγένετο έν τη Γ' Οίκ. Συνόδω.' Τότε βεβαίως δέν δοκιμάζονται, δεν προλαμβάνουν νά δοκιμασθοϋν, καί αί συνειδήσεις των λοιπών κληρικών, μέ τό ποιαν δηλ. στάσιν θά πρέπη νά τηρήσουν έναντι τής κακοδοξίας κλπ.
"Ας μή. λοιπόν, ,ματαιοπονή ό Πανοσιολογιώτατος, προσπαθών νά είρηνεύση τήν συνείδησίν του, ώς καί πάντων τών κοινωνούντων έν γνώσει καί πρό «συνοδικής διαγνώμης» τή κηρυττομένη αίρέσει, διότι πανταχόθεν στενά δι’ αυτόν καί τους προστατευομένους του. 14
’Αλλά μήπως ή ’Εκκλησία τού Χριστού καί ΠΡΟ τής δημιουργίας τών σχετικών ιερών Κανόνων, δέν άντιμετώπιζεν έπιτυχώς τάς έμφανιζομένας αιρέσεις, βάσει τής διδασκαλίας τής 'Αγίας Γραφής 15 καί τών άγιων τέκνων της 16, ώς σαφώς μαρτυρεί τούτο καί ό άγιος Θεόδωρος; «Παραγγελίαν γάρ έχομεν έξ αυτού τοΰ ’Αποστόλου, έάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ήμάς, παρ’ ο παρελάβομεν, παρ ο οι Κανόνες τών κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε καί τοπικών όρίζουσιν, άπαράδεκτον αυτόν έχειν καί μηδέ λογίζεσθαι αυτόν έν κλήρω άγιων». (P.G. 99, 988Α).
Τούτο ακριβώς έφήρμοσαν καί οί άγιοι Πατέρες τής Ζ’ Οίκ. Συνόδου κατά τήν δίκην καί καταδίκην τών είκονομάχων, παρά τά άντιθέτως γραφέντα ύπό τού αρχιμ. π. Επιφάνιου θεοδωρόπουλου, οτι δηλ. «ουδέποτε έτιμωρήθη κληρικός τις, ή καν άπλώς έπετιμήθη διά τόν λόγον οτι δέν έσπευσε νά άποσχισθή πάραυτα άπό τού αιρετικού επισκόπου...». Παραθέτομεν ευθύς αμέσως άντιπροσωπευτικά κείμενα από τάς συνεδρίας τής Συνόδου.
Α’)'Τ α ρ ά σ ι ο ς ό άγιώτατος Πατριάρχης τώ έπισκόπω Νεοκαισαρείας είπεν: ώς άγνωστός σοι παρήλθεν ή αλήθεια έως τού νυν, ή ώς έγνωσμένης κατεφρόνησας; Καί έάν ώς άγνωστός σοι παρήλθεν, μή αίδεσθής τόν όρθόν λόγον μαθείν, ώσπερ ούκ ή- σχύνθης τόν διεστραμμένον.
Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς έπίσκοπος Νεοκαισαρείας είπε: πίστευσον, Δέσποτα, ώς άγνωστος’ αιτώ δέ μαθείν, καί ώς κελεύει ο δεσπότης καί ή άγια Σύνοδος».
Τ α ρ ά σ ι ο ς : Λέγε τί θέλεις μαθείν;
Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς είπε : Ήνίκα πάσα ή όμήγυρις αύτη τό έν λαλεί καί φρονεί, έμαθον καί έπληροφορήθην οτι ή αλήθεια αύτη έστίν, ή νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τούτο κάγώ αιτώ συγγνώμην τών πρώην μου κακών, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθήναι καί διδαχθήναι' τά πλημμελήματα καί άμαρτήματά μου άμετρά έστι καί ώς ό θεός κατανύξει τήν ίεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον δεσπότην...
Τ α ρ ά σ ι ο ς : Ώφειλες έκ τών ανέκαθεν χρόνων άνοίξαι σου τά ώτα καί Παύλου τού θείου ’Αποστόλου άκούσαι λέγοντος: «στήκετε, κροτείτε τάς παραδόσεις, άς παρελάβετε είτε διά λόγου, είτε δι’ έπιστολής ήμών»' καί πάλιν Τιμοθέω καί Τίτω γράφοντος: «τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθε». Τί βεβηλότερον ή τί κενοφωνότερον τού λέγειν Χριστιανούς είδωλολατρήσαι;
Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς : Κακόν ήν καί όμολογούμεν, κακόν ήν άλλ’ ούτως έπράχθη καί ούτως έπράξαμεν’ καί διά τούτο αίτούμεν συγγνώμην τών πλημμελημάτων ήμών. ’Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν τής τιμιωτάτης άγιωσύνης ύμών, καί πάντων τών άδελφών τής άγιας Συνόδου, οτι ή μ ά ρ τ ο μ ε ν καί η ν ο μ ή σ α μ ε ν καί κακώς έπράξαμεν καί συγγνώμην αίτούμεν περί τούτου...
Β’) Β α σ ί λ ε ι ο ς έπίσκοπος Άγκύρας είπεν: "Οθεν καί έγώ έπίσκοπος Άγκύρας τής πόλεως, προαιρούμενος έ ν ω θ ή ν α ι τή Καθολική ’Εκκλησία... ταύτην τήν παρούσαν έγγραφόν μου όμολογίαν ποιούμαι καί προσάγω ύμίν τοίς έξ άποστολικής αύθεντίας λαβούσι τήν έξουσίαν. ’Εν ταύτώ δέ καί συγγνώμην έξαιτούμαι παρά τής θεοσυλέκτου ύμών μακαριότητος ύπέρ ταύτης μου τής β ρ α δ υ τ ή ρ ο ς . Δέον γάρ ήν μή ύστερηκέναι με πρός τήν τής ’Ορθοδοξίας όμολογίαν άλλά τής άκρας μου άμαθείας καί νωθρείας καί ήμελημένης διανοίας έστί τούτο».
Γ’) Τή άγια καί οικουμενική Συνόδω Θ ε ο δ ό σ ι ο ς (έπίσκοπος Άμορίου) ό έλάχιστος Χριστιανός ομολογώ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί άσπάζομαι... καί διά τούτο παρακαλώ ύμάς άγιοι τού θεού καί βοώ" ή μ α ρ τ ο ν εις τόν ουρανόν καί ένώπιον ύμών’ δέξασθέ με ώς έδέξατο ό θεός τόν άσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήν ζητήσατέ με καθώς έζήτησεν ό Χριστός τό άπολωλός πρόβατον, ο άνέλαβε έπί τών ώμων...
Σ ά β β α ς ό εύλαβέστατος ήγούμενος Μονής τών Στουδίων είπε: Κατά τάς άποστολικάς διατάξεις καί οικουμενικός Συνόδους, άξιός έστιν αποδοχής...
Τ α ρ ά σ ι ο ς ό άγιώτατος Πατριάρχης είπεν: οί ποτε κατήγοροι τής ’Ορθοδοξίας νυνί συνήγοροι τής αλήθειας έγένοντο...
Δ’) Οί μοναχοί άναλαβόντες είπον: Άλλά τούς παρασυρθέντας καί βία παθόντας ό πατήρ (Μ. Αθανάσιος) προσίεται. Είπάτωσαν ούν ή παρεσύρησαν ή βίαν ύπέμειναν, οτι ά π έ σ τ η σ α ν τής ά λ η θ ε ί α ς.
Ύ π ά τ ι ο ς καί οί σύν αύτώ έπίσκοποι ειπον: "Οτι ήμείς ούτε βίαν ύπεμείναμεν, ούδέ παρεσύρημεν, άλλ’ έν ταύτη τή αίρέσει ήμών γεννηθέντες άνετράφημεν καί ηύξήθημεν...Καί αυθις θαλάσσιος καί Ευσέβιος καί Εύστάθιος οί εύλαβέστατοι έπίσκοποι είπον : π ά ν τ ε ς ή μ ά ρ τ ο μ ε ν, π ά ν τ ε ς σ υ γ γ ν ώ μ η ν α ι τ ο ύ μ ε ν...17.
Τις θά έπεθύμει καλλιτέραν έρμηνείαν έν τή πράξει τών Ι. Κανόνων; Τις δέν διακρίνει εις τά προηγηθέντα Συνοδικά κείμενα τήν Άποστολικήν καί Πατερικήν πράξιν, ώς αύτη έβιώθη μέχρι τής έποχής τών ανωτέρω συνέδρων; Συμφωνούντες ούτοι απολύτως πρός τε τό γράμμα καί τό πνεύμα τής Γραφής, τών Κανόνων καί τής καθόλου Παραδόσεως, θεωρούν οτι ή συνέχισις κοινωνίας μετά κηρύσσοντος κακοδοξίαν τινά καθιστά τόν οίονδήποτε μετά τής μερίδος του κακοδόξου, ώς τό ώμολόγησαν καί οί ίδιοι οί δικαζόμενοι έν τή Συνόδω, τής όποιας μερίδος ήγείται ώς κορυφαίος, ό έναρξάμενος τής αίρέσεως «ψευδεπίσκοπος» του Κανόνος.
Άντιθέτως, οί μή κοινωνήσαντες τώ κακοδόξω, δημιουργούν τήν ύγιά άντίδρασιν τής 'Εκκλησίας, συνιστούν έν άλλοις λόγοις τό ύγιές μέρος αυτής, τό όποιον καί θά κρίνη, οτε δυνηθή, πάντας τούς προστιθέντας τή μερίδι τού κακοδόξου, ώς έγένετο καί με τήν άνωτέρω Ζ Οίκ. Σύνοδον. Αύτά διδάσκει ή ιστορία τής ’Εκκλησίας μας, ταύτα παρελάβομεν πιστεύειν ύπό των Πατέρων ημών.
’Ενώπιον τού ανωτέρω διδασκαλείου έπρεπε νά ταπείνωση έαυτόν ό π. ’Επιφάνιος, μη σοφιζόμενος περισσά καί άδικα, βλάπτων ούτως εαυτόν καί τούς καλή τή πίστει πιστεύοντας εις τούς λόγους του.
Συνεπώς σήμερον, οταν ή αίρεσις κηρύσσεται επί δεκαετίας, οταν αί κακόδοξοι ένέργειαι καί πλάναι του Οίκ. Πατριαρχείου καθίστανται αύθημερόν γνωσταί ύπό του πληρώματος τής 'Εκκλησίας, οταν οί πάντες αντιλαμβάνονται καί κατανοούν τήν φοβεράν παρατροπήν τών έπισκόπων τού Φαναριού καί τών συνοδοιπόρων του, οταν πάντα ταύτα ένεργούνται έ π α ν ε ι λ η μ μ έ ν ω ς καί έκ π ρ ο μ ε λ έ τ η ς , πώς είναι δυνατόν οί άπανταχού γής ’Ορθόδοξοι έπίσκοποι, αλλά καί ό υπ’ αύτών κλήρος καί λαός, νά δικαιολογηθούν διά τήν κατάκριτον σιωπήν καί κοινωνίαν των μετά τών άνωτέρω πεπτωκότων;
Καί διά ν’ άπαντήσωμεν εις τό έν άρχή τεθέν έρώτημά μας, γράφομεν : Ουδέν έτερον έπιθυμεί ό θεός καί ή 'Εκκλησία του από τούς ’Ορθοδόξους, έν καιρώ κηρυττομένης αίρέσεως, ώς τήν σήμερον, οσον τήν άπομάκρυνσίν των έκ τών αίρετιζόντων και τήν μέχρι θανάτου όμολογίαν τής άληθείας, αχρι καιρού άναλάμψεως τής ’Ορθοδοξίας.
1. P.G. 99, 1164Α.
2. P.G.160.105C.
3. P.G. 99, 1049Α.
4. Πρβλ. σχετικώς τούς βίους τών άγιων Μαξίμου όμολογητού, Ιω. Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίου, MANSI 4, 1096, 1256 καί τό ώραιότατον λόγιον τοΰ άγιου Νικοδήμου τοΰ Αγιορείτου: «Έν τή καθ’ ήμάς δέ ιεραρχία,τοΰ ιερέως καί ιεράρχου άτακτούντων καί κακώς φρονούντων, καί διάκονος καί μοναχός εύτακτοΰντες καί ορθώς φρονούντες δύνανται νουθετήσαι καί ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τά παραδείγματά είσι πάμπολλα» (Συναξ., Νοε, Η', σημ.).
5. Σπ. Μήλια, Δαψιλεστάτη Συλλογή τών ' I ερών Κανόνων... Βενετία 1761, τόμ. Α' σελ. 448.
6. 31ος Άποστολικός καί ό 15ος τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
7. Άρχιμ. Έπιφανίου θεοδωροπούλου, "Αρθρα - Μελέται - Έπιβολαί, Α', Άθήναι 1981, σ. 215, 234.
8. MANS1 4, 1096, Σ. Μήλια, ένθ. άνωτ. τόμ. Β’ σελ. 449 - 50.
9. «Η έν Κων)πόλει έπίσκοπος όνόματι Δώρόθεος, τά αύτά φρονών αύτώ, ώνήρ χρειοκόλαξ καί προπετής χείλεσι, καθώς γέγραπται’ ος έν συνάξει καθεζομένου έπί τού θρόνου τής ’Εκκλησίας του τής Κων)λεως εύλαβεστάτου Νεστορίου, άναστάς μεγάλη τή φωνή τετόλμηκεν είπείν: εί τις Θεοτόκον είναι λέγει τήν Μαρίαν, ανάθεμα έστω. Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός τού λαού, καί έκδρομή" ο ύ γ ά ρ ή θ ε λ ο ν έ τ ί κ οι ν ω ν ε ί ν αύτοίς τοιαύτα φρονούσιν, ώστε καί νυν άποσυνάκτους είναι τούς λαούς τής Κων) λεως, πλήν όλίγων έλαφροτέρων καί τών κολακευόντων αύτόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν άπαντα καί οί τούτων άρχιμανδρίται, καί τής Συγκλήτου πολλοί ου συνάγονται, δεδιότες μή άδικηθώσιν εις πίστιν αύτού, καί τών σύν αύτώ, ούς άπό τής Αντιόχειας άναβαινων ήγαγε, πάντων λαλούντων τα διεστραμμένα». ('Επιστολή Κυρίλλου Αλεξανδρείας πρός Κελεστίνον επίσκοπον Ρώμης, Πρακτικά, τόμ. Α , σ. 443. Πρβλ. Αύτ. σ. 451, 455, 1Ο. ACTA SANCTORUM, NOU Β., σ. 267.
11. «Χθές... ό πατριάρχης έδήλωσέ μοι λέγων ποίας ’Εκκλησίας, έ; Βυζαντίου; Ρώμης; ’Αντιόχειας; ’Αλεξάνδρειάς; Ιεροσολύμων; Ιδού πάσαι μετά τών ύπ’ αύτάς έπαρχιών ήνώθησαν. Εί τοίνυν εί τής καθολικής Εκκλησίας, ένώθητι, μήπως ξένην όδόν τω βίω καινοτομών, πάθης οπερ ού προσδοκάς. Πρός ούς είπον; Καθολικήν ’Εκκλησίαν, τήν όρθήν καί σωτήριον τής εις αύτόν πίστεως όμολογίαν Πέτρον μακαρίσας έφ’ οίς αύτόν καλώς ώμολόγησεν, ό τών ολων είναι θεός άπεφήνατο...». »
Ούκούν άκουσον, έφησαν έδοξε τώ δεσπότη καί τώ πατριάρχη, διά πρεκαίπτου τού πάπα Ρώμης, άναθέματισθήναι σε μή πειθόμενον, καί τόν όριζόμενον αύτοις άπενέγκασθαι θάνατον». Καί ό άγιος άπεκρίθη: «Τό τώ θεώ πρό παντός αιώνος όρισθέν έν έμοί δέξοιτο πέρας, φέρον αύτώ δόξαν πρό παντός έγνωσμένην αίώνος...». (P.G. 99, 132AC). »
12. P.G. 99, 1177D, 1205Β, 1365ΑΒ, 1636 - 7.
13. Αύτόθι, 1669Α.
14. Περί τής έρμηνείας τού 15ου τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου ίδέ καί τά γραφόμενα έν τή μελέτη τών Αγιορειτών Πατέρων «Διχασμός καί Άποστασία», Άθήναι 1981, σ. 34 - 8.
15. «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, είδώς οτι έξέστραπται ό τοιούτος καί άμαρτάνει ών αύτσκατάκριτος». (Τίτ. 3, 10).
β) «Άλλά καί έάν ήμεϊς ή αγγελος έξ ούρανού ευαγγελίζεται ύμίν παρ’ δ εύαγγελισάμεθα ύμίν, άνάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 8).
γ') Κρατεΐν τάς παραδόσεις ώς έδιδάχθημεν, είτε διά λόγου είτε δι’ έπιστολής τών Αποστόλων καί μένειν έν οίς έμάθομεν καί έπιστώθημεν καί μή πλάνάσθαι μηδέ πτύρεσθαι άπό τών αντικειμένων, άλλά γρηγορεΐν, στήκειν έν τή πίστει, εδραίους γίνεσθαι, - άμετακινήτους. (Α' θεσ. ε' - Β' θεσ. β’’ Α' Κορ. ιε, ,ς’’ Β' Κορ. ιγ'" Β' Τιμ. γ'). .
16. «Φεύγετε ούν τάς αιρέσεις" του διαβόλου γάρ
17. έφευρέσεις είσίν» (‘Άγ. ’Ιγνάτιος). «Άποστρέφεσθε πάσας τάς αιρέσεις, ώς θηρία μετ' ιού θανάσιμου, περί ών καί έγγράφως παρέδωκα ύμίν...» (“Αγ. Έπιφάνιος).
18. Σπ. Μήλια, Δαψιλεστάτη... τόμ. Β', σ. 729 -742.
«Ἡ Ἐκκλησία οὐκ οἶδεν ἀκρίβειαν χρόνου, ἓν χρόνον οἶδε τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, δόγμα γὰρ δογμάτων ἐστὶν ἡ ἑνότης τῆς Πίστεως».
ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Ἡ τροποποίηση ἡμερολογίου κατέχοντος τὴν ἀπόλυτη ἀκρίβεια τοῦ χρόνου εἶναι τελείως ἀδύνατη, διότι τὸ μέσον μῆκος τοῦ τροπικοῦ ἔτους δὲν εἶναι ἐπακριβῶς καθορισμένο. Κατὰ συνέπεια οὔτε τὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο οὔτε τὸ Γρηγοριανὸ (Νέο) ἡμερολόγιο κετέχουν τὴν λεγόμενη ἀστρονομικὴ * ἀκρίβεια.
Τὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιό) ἡμερολόγιο καθιερώθηκε τὸ 46 π.Χ. ἀπὸ τὸν Ἰούλιο Καίσαρα, ὁ ὁποῖος, βρίσκοντας σὲ μεγάλη σύγχυση τὸ χρονομετρικὸ σύστημα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, προσεκάλεσε ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, τὸν Ἕλληνα ἀστρονόμο Σωσιγένη, γιὰ τὴν μεταρρύθμιση τοῦ ἡμερολογίου.
Ὁ Σωσιγένης διώρθωσε τὴν ὑπάρχουσα ἀνωμαλία μὲ τὴν παρεμβολὴ 85 ἡμερῶν στὸ ἔτος 44 π.Χ.. Κατά τό Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο τὸ ἔτος, διαρκεῖ 365 ἡμέρες καὶ 6 ὥρες, ἔτσι καθώρισε τὸ ἡμερολόγιο νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ περίοδο 4 ἐτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ πρῶτα 3 ἔτη νὰ ἔχουν 365 ἡμέρες, καὶ τὸ τέταρτο 366, ὀνομαζόμενο δίσεκτο, ἐκ τοῦ ὅτι, ἡ ἐπὶ πλέον μία ἡμέρα, τοποθετεῖται στὴν 6η πρὸ τῶν Καλενδῶν τοῦ Μαρτίου, μεταξὺ 24ης καὶ 25ης Φεβρουαρίου, καλούμενη δὶς ἕκτη. («Ἡ διάσπασις τῆς Ὀρθοδοξίας», Ἰ. Βώκου).
Τὸ ἔτος 1582 ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄(ὁ γνωστὸς γιὰ τὴ νύκτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου, τὰ Γρηγοριανὰ μέλη καὶ τὶς Γρηγοριανὲς χορωδίες), συνεργάσθηκε μὲ τὴν Ἑβραία Μασόνο ἀστρολόγο Ἐλισάβετ Ἄχιλες καὶ τὸν ἐπίσης Ἑβραῖο δημοσιογράφο Μόρρες, καὶ συνέταξαν ΝΕΟ ἡμερολόγιο μὲ 13 ἡμέρες* διαφορὰ ἀπὸ τὸ Πάτριο Ἰουλιανό. Τὸ Νέο ἡμερολόγιο ὀνομάσθηκε «Γρηγοριανό», ἐπειδὴ πρῶτος ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ τὸ εἰσήγαγε στὴν Δυτικὴ «Ἐκκλησία» τὴν 24η Φεβρουαρίου 1582, ἀφοῦ πρῶτα, αὐτοβούλως, κατήργησε τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ἴσχυε μέχρι τότε.
.....διετάσσοντο οἱ Καθολικοί, οἱ διαμένοντες στὶς Ἑλληνικὲς νήσους νὰ ἀκολουθήσουν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο τῶν Ὀρθοδόξων. (Ἐγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαροὺς τομ.7, σελ.215).
Ἔκτοτε τὸ Παπικὸ ἡμερολόγιο ἐδέχθησαν οἱ Γερμανοὶ τὸ 1700, οἱ Ἄγγλοι τὸ 1752 καὶ οἱ Σουηδοὶ τὸ 1953. Μετὰ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου ἡ Δυτικὴ «Ἐκκλησία» ἐζήτησε ἐγγράφως ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν “συμμόρφωσή” της πρὸς τὸ Νεὸ ἡμερολόγιο, ἀπὸ τὸ ἔτος 1582, ἀνεπιτυχῶς.
Ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ καταδίκασε τὴν καινοτομία τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου συνοδικῶς σὲ τρεῖς Πανορθόδοξες Συνόδους τὸ 1583, τό 1587 καὶ τό 1593, στὸν Ναὸ τῆς Θεοτόκου Παραμυθίας Κων/πόλεως, εἰς τήν ὁποίαν παρευρέθησαν ἀντιπρόσωποι ἀπ’ ὃλα τά Ὀρθόδοξα Πατριαρχεία: ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωακείμ, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος, καί ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριάρχη Ρωσίας. Κατόπιν σχολαστικῆς ἔρευνας καὶ μελέτης, ὄχι μόνον ἀπέρριψαν τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἐν ἐνὶ στόματι καὶ οἱ τρεῖς Σύνοδοι τὸ βρῆκαν ὅλως ἀσύμφωνο καὶ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ ὀνόμασαν «Παγκόσμιο σκάνδαλο καὶ ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου»! («Ἡ ἀλήθεια περὶ Ἐκκλ. Ἡμερολογίου», Γρ. Εὐστρατιάδου).
Ἐπίσης, τὸ 1848, ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀνθίμου Στ΄, ἀναθεματίστηκε τὸ Νέο - Παπικὸ ἡμερολόγιο, δι’ ἐγκυκλίου, ἡ ὁποία μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας ἣν παρελάβομεν ἄδολον, παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν (Ἁγίων Πατέρων), ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμὸν κατελέγχει ἐλλειπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ’ αὓτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τε ὁ νοῶν καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι, ἢ συμβουλεῦσαι, ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ, διὰ τὸ βλασφημεῖν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς δῆθεν μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις... Ἅπαντες οὒν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει, ἢ σχίσμασι, ἑκουσίως ἐνεδύθυσαν ΚΑΤΑΡΑΝ ὡς ἱμάτιον (Ψαλμ.186: 17), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ».
Ἡ ἐγκύκλιος ὑπεγράφη ἀπὸ ὃλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα:
† ΑΝΘΙΜΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης
† ΙΕΡΟΘΕΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης γῆς Αἰγύπτου
† ΜΕΘΟΔΙΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας
† ΚΥΡΙΛΛΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Σύνοδοι. (Ἡ ἐγκύκλιος ἐλήφθη ἐκ τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἱερ. Μ. Καρακάλου, Ἁγ. Ὅρους).
Τὸ ἔτος 1902 ὁ Λατινόφρων Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄, ζήτησε τὴν γνώμη τῶν 21 Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅπως μελετήσουν καλῶς, τὸ ἂν συμφωνεῖ τὸ Νεὸ ἑορτολόγιο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία. Καί οἱ 21 Ἐκκλησίες ἀπάντησαν, ΟΧΙ.
Στὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1904, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς: «Τοῦτο γὰρ γνώρισμα Ὀρθοδοξίας... τὸ μὴ κινεῖν ὅρια αἰώνια, ἄτινα οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο... τὸ δὲ ὑπερπηδῆσαι 13 ἡμέρας... ἀνόητον καὶ ἄσκοπον εἶναι». («Δογματικὰ καὶ Συμ. μνημεῖα τῆς Ὄρθοδόξου Καθ. Ἐκκλ.», Καθ. Ἰ. Καρμίρη, σελ.22).
Τὸ ἔτος 1923 ἡ Κυβέρνηση τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ὅρισαν ἐπιτροπὴ, ἡ ὁποία θὰ μελετοῦσε τὸ ζήτημα τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ ἡμερολογίου καὶ θὰ ὑποδείκνυε τὸν προσφορώτερο τρόπο τῆς μεταβολῆς του, σύμφωνα πρὸς τὶς ἀνάγκες τῆς χώρας, ἐν ἁρμονία πρὸς τὶς διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐπιτροπὴ ἀπετελεῖτο ἐκ τῶν:
Γ. Ν. Κοφινᾶ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν.
Δ. Αἰγινήτου καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν καὶ διευθ/ντοῦ Ἀστεροσκοπείου.
Χρυσόστομου Παπαδόπουλου Ἀρχιμανδρίτου καὶ καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν.
Π. Τσιτσεκλῆ δικηγόρου καὶ Α. Ἀλεβιζάτου καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν καὶ τμηματάρχου τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐκκλησιαστικῶν.
Ἡ ὡς ἄνω ἐπιτροπὴ κατόπιν ἔρευνας καὶ ἐμπεριστατωμένης μελέτης, συσκεφθεῖσα μεταξὺ ἄλλων, στὴν ἔκθεσή της ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς καὶ αἱ λοιπαὶ Ὀρθόδοξοι Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι ἂν καὶ ἀνεξάρτητοι, ἐσωτερικῶς, εἶναι ὅμως στενῶς συνδεδεμέναι πρὸς ἀλλήλας καὶ ἡνωμέναι διὰ τῆς ἀρχῆς τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦσα μίαν καὶ μόνην τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ συνεπῶς οὐδεμία τούτων δύναται νὰ χωρισθῆ τῶν λοιπῶν καὶ ἀποδεχθῆ ΝΕΟ ἡμερολόγιο, χωρὶς νὰ καταστῆ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἔναντι τῶν ἄλλων»!
Ὁλόκληρη ἡ ἔκθεση, ὡς συνημμένο σχέδιο νόμου, ὑπεβλήθη ὑπὸ τὴν ἔγκριση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου καὶ κατόπιν ὁ τότε βασιλεὺς Γεώργιος Β΄ ὑπέγραψε καὶ ἐξέδωσε σχετικὸ βασιλικὸ διάταγμα, στὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς:
- «Ἀπὸ τῆς 16ης Φεβρουαρίου 1923 καθ’ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα ἀντικαθίσταται ἐν ταῖς πολιτικαῖς ἐν γένει σχέσεις τὸ ἰσχύον ἤδη Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιο διὰ ΝΕΟΥ τοιούτου, ὅπερ ἀποκαλεῖται ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ἡμερολόγιον.
- Διατηρεῖται ἐν ἰχύι τὸ Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰς θρησκευτικάς ἑορτές.
- Ἡ Ἐθνικὴ Ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου καὶ πᾶσαι αἱ κατὰ τοὺς κειμένους νόμους ἐορτάσιμοι καὶ ἑξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατὰ τὸ Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον». (Ἐφ. Κυβ. 25/1/1923, τεῦχ. 1ο, Ἀρ. Φυλ. 24, Νομ. Διατ. 2, σελ. 160, § 3, § 4, § 8).
Ἡ μὲν Πολιτεία λοιπόν, καλεῖται νὰ τηρήσει τὸ Νέο Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, ἡ δὲ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ διατηρεῖ τὶς θρησκευτικὲς Ἑορτὲς μὲ τὸ Πάτριο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο.
Τὸ βασιλικὸ αὐτὸ διάταγμα δὲν τὸ ἐφήρμοσε ἡ τότε ἐπαναστατικὴ Κυβέρνηση, οὔτε ἀνεκλήθη. Ἔμεινε καὶ μένει ἀνεφάρμοστο, ἀπὸ ὅλες τὶς μετέπειτα Κυβερνήσεις ἕως σήμερα.
Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἀπὸ τὸ 1582 ποὺ ἐμφανίσθηκε τὸ ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα Γρηγόριου ΙΓ΄, ἕως τὸ 1924 ποὺ παρανόμως τὸ εἰσήγαγαν στὴν Ἐκκλησία πέρασαν 342 ἔτη.
Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ διαστήματος, ἑπτὰ φορὲς ἐξετάσθηκε καὶ ἰσάριθμες καταδικάσθηκε ὡς ἀσύμφωνο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόσο ἀπὸ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς Ὀρθόδοξους ἡγέτες, ὅσο καὶ ἀπὸ κορυφαίους ἐπιστήμονες ἀλλὰ καὶ τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας τὸν βασιλέα Γεώργιο Β΄.
Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔγινε μονομερῶς, ἀντορθοδόξως καὶ αὐθαιρέτως ὑπὸ τοῦ Μελέτιου Μεταξάκη καὶ ἄλλων 6 Ἀρχιερέων, καί παρὰ τὴν ἀντίθετη γνώμη τῶν Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ρωσίας, τῶν Αὐτοκέφαλων Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν, καθώς καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης τό 1918, ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἀθηνῶν (δὲν εἶχε ἀκόμη δοθεῖ ὁ τίτλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου), στήν θέση τοῦ τότε Ἀθηνῶν Θεόκλητου Α΄ (ὁ Μητροπολίτης ποὺ εἶχε ὀργανώσει τὸ ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Βενιζέλου). Παρέμεινε Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέχρι τὸ 1920 ὅταν, μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Νοεμβρίου, μὲ εἰδικὸ βασιλικὸ διάταγμα τῆς τότε κυβέρνησης Ράλλη, ἐπανῆλθε στὸ θρόνο τῶν Ἀθηνῶν ὁ Θεόκλητος Α΄. Ὁ Μεταξάκης, διαμαρτυρόμενος γιὰ τὴν ἀντικατάστασή του, μετέβη στὶς ΗΠΑ, ὅπου παρέμεινε, ὡς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν (!), ἕως τὴν ἐκλογή του σὲ Πατριάρχη Κων/πόλεως, τό Νοέμβριο τοῦ 1921.
Στήν 18μηνη Πατριαρχία του (Ἰανουάριος 1922- Ἰούλιος 1923), ὁ Μεταξάκης ὀργάνωσε Πανορθόδοξο Συνέδριο μέ τήν βοήθεια ἄλλων 6 Ἀρχιερέων, μὲ θέμα: «Τὴν εἰσαγωγή τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου», προκαλώντας ἀντιδράσεις καί ἀπό μέλη τῆς Συνόδου καί ἀπό τούς ὁμογενεῖς τῆς Κων/πόλεως. («Οἱ Πατριάρχες τῆς Κων/πόλεως», ἔκδ. Ἀπογευματινὴ, σελ.276-278).
«Ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης ἐδάρη ὑπὸ ὁμογενῶν τῆς Κων/πόλεως οἱ ὁποῖοι εἰσῆλθαν μία νύκτα στὸν θάλαμό του καὶ ἐν συνέχεια τὸν ἔσυραν καὶ τὸν ἐξέβαλαν τοῦ Πατριαρχείου. Διεσώθη ὑπὸ Ἀγγλο-Γαλλικῆς Ἀστυνομικῆς δυνάμεως. Οἱ ὡς ἄνω ὅμως ζηλωταὶ παλαιοημερολογῖται τοῦ παρήγγειλαν νὰ μὴν ἐλπίζη ὅτι θὰ τὸν σώση ἡ Ἀγγλο-Γαλλικὴ φρουρά του, διότι αὐτοὶ θὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν καὶ πάλι καὶ αὐτὴ τὴ φορά, διὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Τότε ὁ Πατριάρχης φοβήθηκε καὶ ζήτησε προστασία ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση, ἔλαβε ὅμως τὴν ἀπάντησε ὅτι, ἒφ΄ ὅσον δὲν τὸν δέχεται τὸ ποίμνιό του θὰ πρέπει νὰ ἀπέλθη ἐκ τῆς Κων/πόλεως. Καὶ πράγματι ἀπελθών ἔφθασε εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ κατώκησε εἰς Κηφισσίαν». («Τὸ νέο Παπικὸ ἡμερολόγιο καὶ οἱ καρποὶ αὐτοῦ». Ἀρχιμ. Φ. Ζερβάκου).
Στὴν θέση τοῦ Μητροπολίτη Ἀθηνῶν ὁ Μεταξάκης παρέμεινε ἀπὸ τό 1923 ἔως τό 1926, ὅποτε ἐξελέγη Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας. Μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης (Ἰούλιο 1923), ἀπό τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος, καὶ τὸν Ἰσμὲτ Ἰνονοῦ ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας, ὁ Μεταξάκης (στενός φίλος καί συνεργάτης τοῦ Βενιζέλου), ἀποσύρθηκε στὸ Ἅγιον Ὅρος, ἀπ’ ὅπου τὴν 20η Σεπτεμβρίου 1923 ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸ θρόνο καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Κηφισιὰ ὡς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν.
Σὲ συνεργασία μέ τόν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καί μέ τήν πολιτεία, διὰ τῆς βίας, εἰσήγαγαν τὸ ΝΕΟ – Παπικὸ ἡμερολογίο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, στίς 10 Μαρτίου τοῦ 1924, κάνοντας την σχισματικὴ, ἔναντι τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τήν 10η Μαρτίου 1924 ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διασπάστηκε.
Ἡ μία μερίδα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, συνέχισαν τὴν μακραίωνη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑόρτασε τοὺς Ἁγίους τῆς 10ης Μαρτίου.
Καὶ ἡ ἄλλη μερίδα τῶν Χριστιανῶν, θεώρησε τὴν ἀλλαγὴ ὡς ἐπιστημονικὸ ἐπίτευγμα ἀκριβείας καὶ ἑόρτασε τοὺς Ἁγίους τῆς 23ης Μαρτίου, καταπατώντας τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες, τὶς ἀποφάσεις τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, τὴν γνώμη τῶν λοιπῶν Ὀρθόδοξων Πατριαρχείων καὶ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις». (Β΄ Θεσ. 2: 15).
Ἡ τότε Κυβέρνηση Γονατά, εἰσήγαγε τὸ Νέο-Παπικὸ ἡμερολόγιο καὶ βοηθούμενη ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῆς πολιτείας, ἄρχισε τὸν βάναυσο διωγμό, ὅσων ἐπέμεναν νὰ ἀκολου-θοῦν τὸ Ὀρθόδοξο Ἐκκλησια-στικό, Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο, στὶς θρησκευτι-κές τους λειτουργίες.
Οἱ ναοὶ ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο κλειστήσαν καὶ σφραγίσθησαν, οἱ Ἱερεῖς ἀποσχηματίζονταν καὶ οἱ πιστοὶ διαλύοντο βιαίως, ὑφιστάμενοι ταπείνωση τῆς ἀνθρώπινης καὶ θρησκευ-τικῆς τους ἀξιοπρέπειας!
Οἱ καινοτόμοι εἶπαν ὅτι, ἐπρόκειτο ἁπλῶς καὶ μόνον γιὰ τὴν προσθήκη 13 ἡμερῶν, ἐνῶ ἐπρόκειτο γιὰ ἀνατροπὴ καὶ ΔΙΑΣΠΑΣΗ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἐντέχνως τέθηκε σὲ ἐφαρμογὴ ἡ προπαγάνδα ὅτι, στὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο παραμένουν μόνον οἱ ὀπισθοδρομικοὶ καὶ οἱ ἀμόρφωτοι, πού συκοφαντοῦνται καί ὡς ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ!
- Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ἦταν μασόνος 33ου βαθμοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στό μασονικό περιοδ. «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ», τευχ.35, σελ. 13-14. Ἰδού ἡ διαδοχή τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἐκ τῆς μασονίας!
Ο Διωγμός των ορθοδόξων του ακαινοτομήτου πληρώματος της εκκλησίας του κυρίου ημών Ιησού Χριστού....
«Λέγουν οἱ καινοτόμοι ὅτι, ἀκολουθώντας τὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο θὰ ἔλθει καιρὸς ὅπου ὁ Χειμώνας θὰ γίνει θέρος καὶ τὸ θέρος Χειμώνας! Κατὰ τὴν παράδοση ὅμως τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ὄχι τῆς μυθολογίας τῶν αἱρετικῶν, βλέπουμε ὅτι:
• Πρὸ 2010 ἐτῶν ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου μῆνα Μάρτιο ἄρτιο (31 ἡμέρες) καὶ μὲ ἰσημερία.
• Ἡ ἔξοδος ἐκ τῆς Αἰγύπτου ἔγινε πρὸ 3610 ἐτῶν μῆνα Μάρτιο ἄρτιο καὶ μὲ ἰσημερία.
• Ὁ Κατακλυσμὸς ἔγινε πρὸ 5310 ἐτῶν, μῆνα Μάρτιο ἄρτιο καὶ μὲ ἰσημερία. Καὶ τέλος βλέπουμε ὅτι:
• Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν κόσμο πρὸ 7553 ἐτῶν καὶ ἦταν μῆνας Μάρτιος ἄρτιος καὶ μὲ ἰσημερία. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Μάρτιος μῆνας ἀρχίζει πρὸ 7553 ἐτῶν (Κόσμο-γένεσις) καὶ ἐξακολουθεῖ μέχρι καὶ σήμερα νὰ εἶναι ἄρτιος καὶ μὲ ἰσημερία, δὲν εὐσταθοῦν τὰ παραληρήματα τῶν καινοτόμων, ὅτι ὁ Χειμώνας θὰ γίνει Καλοκαίρι καὶ τὸ Καλοκαίρι Χειμώνας. Ἐὰν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ μέχρι σήμερα χάθηκαν 13 ἡμέρες, ἀπὸ κτίσεως κόσμου μέχρι σήμερα ὁ Μάρτιος θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει χάσει τὴν ἰσημερία του. Ἄλλο παράδειγμα εἶναι τὸ ἑξῆς:
• Πρὸ 4000 περίπου ἐτῶν οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες ἐώρταζαν τὴν 1η Μαΐου, ὡς πρώτη ἡμέρα τῆς ἀνοίξεως, ἀλλὰ καὶ σήμερα μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο πανηγυρίζουμε καὶ ἑορτάζουμε τὴν 1η Μαΐου, ὡς πρώτη ἡμέρα τῆς ἀνοίξεως. Κατὰ συνέπεια τὴν πλάνη τῶν νεωτεριστῶν ὁμολογοῦν καὶ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, καθόσον ὁ Μάϊος, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἤδη φύγει ἀπὸ τὴν Ἄνοιξη καὶ τὴν θέση τοῦ Μαΐου νὰ τὴν ἔχει καταλάβει ὁ Ἀπρίλιος. («Ποιὰ ἡ διαφορὰ μεταξὺ Παλαιοῦ καὶ Νέου Ἡμερολογίου», Κ. Λαχανά).
Στὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔχει ρυθμίσει τὸ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο ἐγκολπώθηκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
1. Στὸ Λευιτικόν, ὁ Θεὸς ὁρίζει διὰ τοῦ Μωυσέως τὶς ἑορτὲς τῶν Ἰσραηλιτῶν: «...τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου, μιᾷ τοῦ μηνὸς ἔσται ὑμῖν ἀνά-παυσις, μνημόσυνον σαλπίγγων, κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν». (Λευιτ. ΚΓ΄24 ). Ὁ 7ος μῆνας ὁ Ἐλούλ τῶν Ἑβραίων, εἶναι ὁ δικός μας Σεπτέμβριος, ἔτσι ὁρίζει ὁ Θεὸς τὴν 1η Σεπτεμβρίου ἑορτή. Ὡς γνωστόν, χρονολογικὴ μονάδα ἐν χρήσει στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἴνδικτος, δηλ. κύκλος 15 ἐτῶν τὰ ὁποία ἀρχίζουν τὴν 1η Σεπτεμβρίου. Ἡ 1η Σεπτεμβρίου εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τὴν ὁποία κηρύττει ὁ Χριστὸς: «ἐνιαυτὸν τοῦ Κυρίου δεκτόν». (βλπ. Μέγα Ὡρολόγιον 1η Σεπτεμβρίου).
2. «Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων• λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λέγων• τῇ πεντεκαιδεκάτῃ τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου τούτου ἑορτὴ σκηνῶν ἑπτὰ ἡμέρας τῷ Κυρίῳ. Καὶ ἡ ἡμέρα ἡ πρώτη ἡ κλητὴ ἁγία». (Λευιτ. ΚΓ΄33-35). Δηλ. ἡ ἑορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας, ἡ ὁποῖα διαρκοῦσε 8 ἡμέρες καὶ ἦταν εἰς ἀνάμνησιν τῆς διαμονῆς τῶν Ἑβραίων σὲ σκηνὲς μετὰ τὴν ἔξοδό τους ἐξ Αἰγύπτου, καί ἀντιστοιχεῖ ἀπὸ 15-22 τοῦ δικοῦ μας μηνὸς Σεπτεμβρίου. Ὅταν λοιπόν, κατὰ τὴν 23η Σεπτεμβρίου τελείωσε ἡ ἑορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας, ἐγένετο ἡ Σύλληψις τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου: «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν (τὸν Ζαχαρίαν) ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ... εἰσελθών εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου... ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών.... εἶπε δὲ πρὸ αὐτὸν ὁ Ἄγγελος· μὴ φοβοῦ Ζαχαρία...». (Λουκ.Α΄8-24).(βλπ. Μηνολόγιο Μ. Ὡρολογίου, 23η Σεπτεμβρίου).
•Ἡ 23η Σεπτεμβρίου εἶναι λοιπὸν ἡ ἑορτὴ τῆς Συλλήψεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου ὁρισθεῖσα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, δι’ Ἀγγελικῆς ὀπτασίας.
•Μετά 9 μῆνες, κατὰ τὸν ἀμετάτρεπτο χρόνο τῆς διάρκειας τῆς κυήσεως, ἔχουμε τὴν Γέννηση τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Τὴν 24η Ἰουνίου.
•Μετά 6 μῆνες ἀπὸ τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου, δηλ. τὴν 25η Μαρτίου ἔχουμε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου: «Ἐν δὲ τῷ μηνί, τῷ ἔκτῳ ἀπεστάλη ὁ Ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ...». (Λουκ. Α΄26).
•Μετά 9 μῆνες, κατὰ τὸν ἀμετάτρεπτο χρόνο τῆς διάρκειας τῆς κυήσεως, ἔχουμε τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τήν 25η Δεκεμβρίου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἐνεγγράφη μὲ τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο στὰ μητρῶα ἀρρένων, ἐπὶ Καίσαρος Αὐγούστου.
•Μετά 8 ἡμέρες ἀπὸ τὴν Γέννηση, κατὰ τὸν Μωσαϊκὸν νόμον, ἐγένετο ἡ Περιτομή, δηλ. τὴν 1η Ἰανουαρίου.
•Μετά 40 ἡμέρες ἀπὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ Θεοτόκος μετέβη εἰς τὸν Ναὸ γιὰ τὶς εὐχές, δηλ. 2α Φεβρουαρίου τὴν Ὑπαπαντή.
Ὅπως βλέπουμε μὲ τὴν Σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, δηλ. τήν 23η Σεπτεμβρίου ἀρχίζει τὸ Χριστιανικὸ Ἑορτολόγιο, γιὰ τὶς ΑΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτές, ὁριζόμενο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἂς δοῦμε ὅμως, τί γίνεται καὶ μὲ τὶς ΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτές, δηλ. τὶς ἑορτὲς τοῦ Πασχαλίου:
1. Λέγει πάλι στὸ Λευιτικόν: «Ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρε-σκαιδεκάτῃ ἡμέρα τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπέρων Πάσχα τῷ Κυρίω». (Λευιτ. ΚΓ΄ 5). Ἡ ἔξοδος τῶν Ἰσραηλιτῶν ἐγένετο τὸν 1ο μῆνα Ἀδάρ (ἑορτή Φουρείμ), τόν δικό μας Μάρτιο, ὁρίζει τὸ Πάσχα ὁ Θεός.
2. «Καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρα τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίω• ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε. Καὶ ἡμέρα ἡ πρώτη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν... καὶ ἀριθμήσετε ὑμῖν ἀπὸ τὴν ἐπαύριον τῶν σαββάτων... ἑπτὰ ἑβδομάδας ὁλοκλήρους, ἕως τὴν ἐπαύριον τῆς ἐσχάτης ἑβδομάδος ἀριθμήσατε πεντήκοντα ἡμέρας...καὶ καλέσετε ταύτην τὴν ἡμέραν κλητὴν ἁγία ἔσται ὑμῖν». (Λευιτ. ΚΓ΄6-21). Ὁρίζει ὁ Θεός τὴν Πεντηκοστή. Ὃλες οἱ ἑορτές στήν Ὀρθοδοξία ἒχουν ὁριστεῖ ἀπό τόν Θεό!
Στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, στὴ Νίκαια, τὸ 325 μ.Χ., οἱ 318 Θεοφόροι Πατέρες, ἔθεσαν τὶς βάσεις γιὰ συνεορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τούς Χριστιανούς καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἑορτῶν, ἔτσι ὣστε νὰ διατηρῆται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅρισαν τὸ Πασχάλιον ἀπὸ 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου, μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιό ἡμερολόγιο, καί νὰ μὴ συμπίπτει, οὔτε νὰ γίνεται πρίν ἀπό τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων.
Βλέπουμε λοιπὸν τὸ ἑξῆς παράδοξο. Τὰ 300 περίπου ἑκατομμύρια τῶν Ὀρθοδόξων, στὰ Ἱεροσόλυμα, τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες χῶρες, Ρωσία, Βουλγαρία κλπ., ἀκολουθοῦν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, ὅσον ἀφορᾶ τὶς θρησκευτικὲς ἑορτές. Καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τοῦ ΝΕΟΥ Παπικοῦ ἡμερολογίου, τῶν 9 ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων, ἔχει 2 ἡμερολόγια:
1. Ἓνα ἡμερολόγιο γιὰ τὶς ΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτές, μὲ τὸ ὁποῖο οἱ καινοτόμοι, φοβούμενοι τά ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ τῶν Ἱερῶν κανόνων, ἑορτάζουν τὸ Πάσχα συγχρόνως μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο, τά Ἱεροσύλυμα, τό Ἅγιον Ὅρος καὶ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ, μὲ 13 ἡμέρες διαφορὰ στὴν ἡμερομηνία. Διότι τὸ Ἅγιον φῶς βγαίνει μόνον μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο, καὶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ τρία θαύματα πού γίνονται στὰ Ἱεροσόλυμα κάθε χρόνο, πρὸς ἐπιβεβαίωση τῆς ἀληθείας. Στὸ Νεὸ-Παπικὸ ἡμερολόγιο, κατὰ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὸ Πάσχα κυμαίνεται μέχρι τὶς 8 Μαΐου, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν περιορισμὸ ἢ τὴν κατάργηση τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως ἔγινε τὸ 1975, διότι συνέπεσε ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων! Αὐτό προσκρούει στὸν Κανόνα περὶ τῶν καθορισμένων νηστειῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ ὁρίζει ὅτι: «...κατὰ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μίαν κατακολουθοῦσαν τάξει, τὴν νηστείαν ἐπιτελεῖν, καὶ ἀπέχεσθαι... εἰ μὲν Κληρικοὶ εἶεν, καθαιρείσθωσαν, εἰ δὲ λαϊκοί, ἀφοριζέσθωσαν». (Κανών ΝΣΤ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
2. Καί τὸ Νέο – Παπικὸ ἡμερολόγιο μὲ τὸ ὁποῖο, ἑορτάζει τὶς ΑΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτὲς, ἀλλά 13 ἡμέρες νωρίτερα, ἀπὸ τὴν πραγματικὴ ἡμέρα τοῦ γεγονότος (πχ. τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ κλπ.), τῆς κοιμήσεως ἢ τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἁγίων, πού ἔγινε μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο, ἀφοῦ αὐτὸ τὸ ἡμερολόγιο ἰσχύει ἀκόμα γιὰ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς, σ’ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ στὴν Ἑλλάδα ἲσχυε μέχρι τὸ 1924. Ἔτσι ἔχουμε πλήρη ΑΝΑΤΡΟΠΗ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, στὴν ἀνάγνωση τῶν περικοπῶν τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, κατὰ τὴν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, σὲ ὅλες τὶς ἀκίνητες ἑορτές, καὶ ἐπίσης τὴν κατάργηση κάποιων περικοπῶν, διότι δὲν μποροῦν νὰ περιληφθοῦν χρονικά!
Πολλὲς φορὲς ἐπίσης Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀναγκάζονται νὰ ἑορτάσουν τὸν ἴδιο γεγονὸς δύο φορές: μία στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, 13 ἠμὲ-ρὲς νωρίτερα, καὶ μία ὅταν πηγαίνουν στὰ Ἱεροσύλυμα ἢ στὸ Ἅγιο Ὅρος! Αὐτὸ γίνεται κατὰ παράβαση τῆς Ἀποστολικῆς διατάξεως ποὺ ὁρίζει, ὅτι: «Μὴ δὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἑνὸς παθήματος μνεία ποιεῖσθαι ἀλλὰ ἅπαξ τοῦ ἔτους τοῦ ἅπαξ ἀποθανόντος. Μηκέτι δὲ παρατηρούμενος μετὰ Ἰουδαίων ἑορτάζειν».
Δηλαδή:«Δὲν ἐπιτρέπεται δύο φορὲς τὸ χρόνο νὰ ἑορτάζετε τὸ ἴδιο γεγονός, ἀλλὰ μία φορὰ τὸ χρόνο, αὐτὸ ποὺ συνέβη μία φορά. Καί ποτὲ μὴ βρεθεῖς νὰ ἑορτάζεις μαζὶ μὲ τοὺς Ἰουδαίους». («Διαταγὲς τῶν Ἀποστόλων» Ε΄βιβλ. κεφ. ΙΣ΄, σελ.138).
Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀποφαίνεται: «Ἡ Ἐκκλησία οὐκ οἶδεν ἀκρίβειαν χρόνου, ἓν χρόνον οἶδε τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, δόγμα γὰρ δογμάτων ἐστὶν ἡ ἑνότης τῆς Πίστεως». Τὴν ἑνότητα αὐτὴ διέρρηξαν πρώτοι οἱ Λατῖνοι, πού ἑορτάζουν τὸ Πάσχα συγχρόνως μὲ τοὺς Ἑβραίους ἢ πρὶν ἀπ’ αὐτούς, κατά παράβαση τοῦ Ζ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνα, πού ὁρίζει ὃτι: «Εἰ τὶς Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσει, καθαιρείσθω». (Ζ΄ Ἀποστολικὸς Κανών).
Προσκρούει ἐπίσης καί στούς παρακάτω κανόνες:
• «’Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἴτινές εἰσιν ἀλογίαι μᾶλλον, ἢ εὐλογίαι». (ΛΒ΄ἐν Λαοδικείᾳ)
• «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». (ΛΓ΄ἐν Λαοδ.).
• «Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς». (ΛΖ΄ ἐν Λαοδικείᾳ).
• «Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ΑΖΥΜΑ λαμβάνειν, ἢ κοινωνεῖν ταῖς ἀσεβείας αὐτῶν». (ΛΗ΄ ἐν Λαοδικείᾳ).
• «Ὅτι οὐ δεῖ τοῖς ἔθνεσι συνεορτάζειν καὶ κοινωνεῖν τῇ ἀθεότητι αὐτῶν». (ΛΘ΄ ἐν Λαοδικείᾳ).
• «Εἰ τὶς κληρικὸς ἢ λαϊκὸς εἰσέλθη εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω». (ΞΕ΄ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων)
• «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω». (ΜΕ΄ Ἁγίων Ἀποστόλων).
Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία χρησιμοποιήθηκε σὰν Δούρειος Ἵππος. Ἀκολούθησαν συμπροσευχὲς μὲ τοὺς Παπικούς, Προτεστάντες καὶ τοὺς ὑπόλοιπους αἱρετικούς, μὲ καταπάτηση τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Συνοδικῶν Κανόνων ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «Ὀρθόδοξους», Πατριάρχες, Μητροπολίτες, Ἐπισκόπους καὶ λοιποὺς Ἱερεῖς. Μετὰ τὸν Μεταξάκη, ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τήν 7η Φεβρουαρίου 1965, «ἦρε τὰ ἀναθέματα» τοῦ 1054 , κατὰ τοῦ Παπισμοῦ.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀρνήθηκε τὴν Ἁγία Τριάδα!!! (Ὀρθ. Τύπος, ἀρ. φ. 169, 9/1972).
Ὁ Πατριάρχης Δημήτριος παρέδωσε τὴν καινοτόμο Ἐκκλησία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ στὸν Οἰκουμενισμὸ, στὶς 27/10/86, στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας. Τὸ 1990, συμπροσευχήθηκε μετὰ τῶν αἱρετικῶν σατανιστῶν, πρὸς χάριν τοῦ κ. Μποὺς στὴν Οἰκουμενικὴ «Λειτουργία Εἰρήνης», ὅπου ὁ Ἀπόστολος αὐτῆς τῆς λειτουργίας, ποὺ ἐτελέσθη στὸ μνημεῖο Λίνκολν στὴν Οὐάσιγκτον, ἀναγνώσθηκε ἐκ τοῦ ΚΟΡΑΝΙΟΥ! Ἐπίσης ὁ Νεοημερολογιτισμὸς μὲ τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Μονοφυτισμὸ, στὴν οὐσία ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ τὶς ἀποφάσεις τῶν 4 Οἰκουμενικῶν Συνόδων!
Ὁ σημερινὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει ξεπεράσει κάθε ὅριο! Ἔχει καταπλήξει τοὺς πάντες μὲ τὶς δηλώσεις του, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του! Μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, τὰ συλλείτουργα, συμπροσευχές, συνέδρια κλπ.! Πρόσφατα δὲ στὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγὴ τῆς Ἀμερικῆς, συμπροσευχήθηκε καὶ ἀποκάλεσε τοὺς Ἑβραίους «ἀδελφοὺς ἐν Κυρίῳ»!!!
Οἱ χλιαροὶ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας, δέχονται ἀδιαμαρτύρητα ἢ μὲ ἄτονες διαμαρτυρίες τὰ τεκταινόμενα, μὴ θέλοντας νὰ “ταράξουν τὴν ἠρεμία τους”,ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ΦΟΒΟ μήπως χάσουν τοὺς μισθούς τους!
Οἱ Παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἄλλαξαν ποτὲ καὶ οὔτε θὰ ἀλλάξουν μέχρι Συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἰσως νὰ σκεφτεῖ κάποιος: «Μὰ οἱ σημερινοὶ ἱερεῖς δὲν γνωρίζουν»! Στήν ἐν Καρθαγένῃ Συνόδο ὁρίζεται ρητῶς, ὅτι: «Μανθανέτω ὁ χειροτονούμενος τὰ τοῖς συνόδοις δόξαντα». (Δογματολογία Μον. Ἀθανασίου, Ἅγ. Ὅρος, 1961, σελ.30). Δηλαδή: «Εἶναι ὑποχρεωμένος αὐτὸς ποὺ χειροτονεῖται νὰ μαθαίνει αὐτὰ ποὺ θεσπίστηκαν ἀπὸ τὶς Συνόδους».
Καὶ ἂν δὲν γνωρίζει αὐτὸ, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν γνωρίζει, ὅτι:
«Ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὤν ποιμὴν οὗ οὒκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. Ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὖ μέλλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων». (Ἰω. Ι΄ 12-13).
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη λέγει: «Μὴ μέταιρε (ἀλλάζεις, μεταθέτεις) ὅρια αἰώνια, ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου». (Παροιμ. ΚΒ΄28).
Στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν, ὅτι:
• «Ὁ γὰρ ἀντιφερόμενος εἰς τὰς Οἰκουμενικάς Συνόδους καὶ ἀντιπίπτων εἰς αὐτάς ἀντιφέρεται καὶ ἀντιπίπτει εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ αἱρετικὸς καὶ ἀναθεματισμένος γίνεται». (Προλεγόμ. Α΄ Οἰκ. Συν.).
• «Οὔτε βασιλεὺς οὔτε ἄλλη Σύνοδος δύναται νὰ ἀθετήση τοὺς Κανό-νες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων». (Δ΄Οἰκ. Σύν.).
• «Ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας τηροῦμεν, ἡμεῖς τοὺς ὅρους τῶν Πατέρων φυλάτομεν, ἡμεῖς τοὺς προστεθέντας τί ἢ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν». (Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι).
• «Μὴ καινοτομίαν καὶ ἀφαίρεσιν ποιήσασθαι τῆς εὐσεβοῦς ἐν ἡμῖν κεκρατηκυίας συνηθείας. Τὰ γὰρ παραδοθέντα ἐν τῇ Καθολικῇ (= τό καθ’ ὃλον τῆς πίστεως) καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ οὔτε γὰρ προσθήκην οὔτε μείωσιν ἐπιδέχονται. Ἐπικατάρατος γὰρ φησὶν ὃς μετατίθησιν ὅρια Πατέρων αὐτοῦ». Καί: «Εἰ τὶς παράδοσιν Ἐκκλησιαστικὴν ἔγγραφον ἢ ἄγραφον ἀθετῆ ἀνάθεμα τρίς». (Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος).
• «Αὕτη εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, αὐτὴν ὁ μὴ τηρῆσαι ἀμώμητον σωθῆναι οὐ δύναται». (Ἀπό τόν πρόλογο τῆς Α΄Οἰκ. Συνόδου). Ὁ νεωτερισμὸς τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου εἶναι μία βλασφημία στὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς «μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς γραφαῖς καὶ ταῖς Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις». Οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα μεταθέσεως ἑορτῶν καὶ κατασκευῆς “ΝΕΑΣ” λειτουργικῆς τάξεως!!!
•Προσκρούει ἐπίσης εἰς τούς Α΄ καί Γ΄ Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ: «Ταῦτα οὕτω παρ’ ἡμῖν ἔχοντα τὰ ἴσα τῶν ὁρισθένων, ἃπερ τότε οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐκ τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου μεθ’ ἑαυτῶν κατήγαγον, ἧς τὸν τύπον φυλάττοντα τὰ ἑπόμενα καὶ ὁρισθέντα παρ’ ἡμῶν, φυλαχθήσεται βεβαιωθέντα». Καί: «...τὸ διὰ τῶν Ἀποστόλων παραδοθέν, καὶ ἀρχαιότητος κρατηθέν, καὶ ἡμεῖς ὁμοίως φυλάξωμεν».
•Προσκρούει εἰς τὸν Α΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης: «Ἀλλὰ καὶ ὅποιος δὲν κρατεῖ τὰ τῶν προειρημένων Πατέρων δόγματα τῆς εὐσεβείας, μήτε φρονεῖ ταῦτα μὲ τὸν νοῦν, μήτε κηρύττει μὲ τὴν γλῶσσαν ἀλλ’ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐναντιώνεται εἰς αὐτὰ νὰ εἶναι ΑΝΑΘΕΜΑ...».
•Προσκρούει καὶ εἰς τάς ρήτρας καὶ διατάξεις τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας σχετικῶς πρός τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῶν Παραδόσεων καὶ δὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, Μεγάλου Ἀθανασίου, Χρυσοστόμου, Γρηγορίου Νύσσης, Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ καὶ Ἐπιφανίου.
Τὸ δένδρο τῆς Καινοτομίας τοῦ Νέου ἡμερολογίου στὸ διάστημα αὐτῶν τῶν ἐτῶν καρποφόρησε καὶ δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ γνωρίσουμε «ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον» κατὰ τοὺς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου: «Οὐ γὰρ ἔστι δένδρον καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρόν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν, ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γιγνώσκεται. Οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν». (Λουκ. Στ΄ 43-45).
Παραβλέποντας τὰ διάφορα σκάνδαλα καὶ παραπτώματα τῶν Κληρικῶν κλπ., τὰ ὁποία ὑπάρχουν καὶ στὴν Ἐκκλησία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, διότι: «Ρίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστὶν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινὲς ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπὸ τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέσπειραν ὀδύναις πολλαῖς». (Α΄Τιμ. Γ΄16). Θὰ ἀναφέρουμε μόνον τὰ παρέκτροπα ἀπὸ τὴν ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς εἶναι πάρα πολλὰ στὴν Ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν.
Μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ Ἰουλιανοῦ - Παλαιοῦ ἡμερολογίου καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Γρηγοριανοῦ (Παπικοῦ) ἡμερολογίου, τὸ 1924, τὸ πρόγραμμα τῶν Οἰκουμενιστῶν περιελάμβανε καὶ διάφορες ἄλλες ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ, ἐκ τῶν ὁποίων πολλὲς ἤδη ἔγιναν καὶ ἄλλες πρόκειται νὰ γίνουν σύντομα.
Κυριώτερες εἶναι:
-Ἡ ἀλλαγὴ τῆς τέλεσης τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος μὲ τὴν 3πλή κατάδυση, καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του ἀπὸ ἕνα ἁπλὸ ΡΑΝΤΙΣΜΑ, ὅπως γίνεται στοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες.
-Ἡ ἀνατροπὴ τοῦ Πασχαλίου τῆς Ἁγίας A΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ συνεορτασμὸς ὅλων, μαζὶ μὲ τοὺς Ἑβραίους.
-Ἡ κατάργηση τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ εἰσαγωγὴ τῆς ὄστιας.
-Ἡ κατάργηση τῶν φώτων ἐξ ἐλαίου ἐλαιῶν καὶ ἐκ κηρίου μελισσῶν στὴν Ἐκκλησία καὶ εἰσαγωγὴ τοῦ ἠλεκτρικοῦ φωτός.
-Ἡ μεταρρύθμιση τῆς Λειτουργίας καὶ ἡ κατάργηση εὐχῶν της.
-Ἡ κατάργηση τῶν ἑορτῶν καὶ ἑορτασμὸς μόνον τῆς Κυριακῆς.
-Ἡ κατάργηση τῶν Ἁγίων εἰκόνων, κυρίως τῆς Ἁγίας Τριάδος!
-Ἡ ἀνατροπὴ τῆς ὑπάρχουσας Ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (τοῦ Πιστεύω) καὶ ἡ σύνταξη “ΝΕΑΣ” ὁμολογίας πίστεως κατὰ τὴν γνώμη τῶν μεταρρυθμιστῶν.
-Ἡ ἀναθεώρηση ὅλης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς νομοθεσίας.
-Ἡ ἀνάγνωση τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου στὴν δημοτική.
-Ἡ εἰσαγωγὴ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μουσικῶν ὀργάνων. -Ἡ μεταρρύθμιση τῶν Ἱερῶν ἀμφίων καὶ Ἱερῶν σκευῶν.
-Ἡ κοπὴ τῶν μαλλιῶν καὶ τὸ ξύρισμα τῶν κληρικῶν, πολιτικὴ ἐνδυμασία ἐκτὸς Ἐκκλησίας.
-Ἡ κατάργηση ὅλων τῶν νηστειῶν καὶ τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.
-Ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου ἐν καιρῶ Τεσσαρακοστῆς.
-Νὰ ἐπιτραπεῖ ὁ γάμος τῶν Ἀρχιερέων, κατά τό ἑβραϊκό σύστημα.
-Ἡ πολυγαμία τοῦ κατώτερου κλήρου, καί ὁ γάμος τῶν Μοναχῶν.
-Ὁ ἐκ συγγενείας γάμος. -Ἡ κατάργηση τοῦ Μοναχικοῦ Σχήματος.
-Ἡ ἀναγνώριση ὅλων τῶν αἱρετικῶν δογμάτων, διὰ τῆς ἀποδοχῆς, τῆς ἐπικοινωνίας καὶ συμπροσευχῆς, ἀπὸ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους κ.ἂ!
Ὁ τελικὸς στόχος εἶναι νὰ καταργήσουν τὶς 9 Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τοὺς περίπου 800 Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ μὲν Παπισμοῦ, πού ἔχει ἐν ἰσχύει περὶ τοὺς 30, καὶ τοῦ δὲ Προτεσταντισμοῦ πού δὲν ἔχει κανένα! Ἔτσι φαντάζονται ὅτι θὰ καταργήσουν μαζὶ καὶ τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!
Οἱ Δυτικοὶ, Παπικοί καί Προτεστάντες, σιγά σιγά ἀπό τό 1924, κατάφεραν νά διεισδύσουν στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τό νά χορηγοῦν, ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ σὲ Ὀρθόδοξους θεολόγους καὶ Μητροπολῖτες, ὥστε νὰ σπουδάσουν σὲ ΠΑΠΙΚΑ πανεπιστήμα τή ΦΡΑΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ (σήμερα περίπου 80 θεολόγοι σπουδάζουν σὲ παπικὲς θεολογικὲς σχολές)! Ἐξ αὐτῶν ὁ Βαρθολομαῖος, σπούδασε σὲ παπικὴ σχολή, ἔχοντας μάλιστα Ἰησουίτη καθηγητή, ὁ ὁποῖος ἐπέβλεψε τὴ διδακτορικὴ διατριβή του, γιὰ τὴν κωδικοποίηση τῶν Ἱερῶν κανόνων ἀποφάνθηκε ὅτι: «Ἂλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν (τῶν Ἱερῶν Κανόνων) πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν, ἄλλοι νὰ συγχωνευθοῦν, ἄλλοι νὰ συντμηθοῦν καὶ ἄλλοι τέλος νὰ καταργηθοῦν, ἴσως καθ’ ὁλοκληρίαν».
Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, δὲν πρέπει νὰ ἐκπλήσσεται κανένας, ὅταν ἀκούει τὸν Βαρθολομαῖο νὰ λέει ὅτι: «Ὀρθοδοξία καὶ παπισμὸς ἀποτελοῦν “τὸ ἑνιαῖο σῶμα τοῦ Χριστοῦ”». ( Βλπ. Ἀρχιμ. (νῦν Πατριάρχου) Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη: «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία», Θεσ/νίκη 1970, σελ.15 Περιοδικό «Ὀρθοδοξία» Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 1994, σελ.444).
Σήμερα ὅλα τὰ μέχρι πρὸ τινὸς Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα βρίσκονται ὑπὸ τὴν Παπικὴ ὑποταγή, γι’ αὐτὸ θεωροῦμε ὡς ἐπίκαιρη ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχη Κων/πόλεως, Γερμανοῦ (1222-1246), πρὸς τοὺς Κυπρίους, τὸ 1229, ὅταν οἱ Φράγκοι κυρίευσαν τὸ νησί τους, ἡ ὁποία λέγει: «…γι’ αὐτὸν τὸν λόγον καί παραγγέλλω σέ ὅλους τούς λαϊκούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὅσοι εἶστε γνήσια τέκνα τῆς Καθολικῆς (Ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας νὰ ἀποφεύγετε μὲ κάθε τρόπο, ὅσους ἱερεῖς εὑρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν λατινική ὑποταγὴ καὶ νὰ μὴν ἔχετε μαζί τους καμιὰ σχέση ἐντὸς τῶν Ἐκκλησιῶν, οὔτε νὰ λαμβάνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους, διότι εἶναι καλύτερα νὰ προσεύχεστε στὸν Θεὸ μόνοι στὰ σπίτια σας, παρὰ νὰ συναθροίζεστε στὴν Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς λατινόφρονες ἰερεῖς, διαφορετικὰ τὴν ἴδια τιμωρία θὰ ὑποστεῖται μὲ αὐτούς»!
Ὃλοι μαζί λοιπόν οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές: Ἑβραῖοι, Καθολικοί, Προτεστάντες, Χιλιαστές, Εὐαγγελιστές, Βουδιστές, Μωαμεθανοὶ κλπ., συλλειτουργοῦν καὶ συμπροσεύχονται σὲ ἕνα “θεό”, τὸν Πάπα, τὸν Ἰεχωβά, τὸ Βούδα, τὸ Μωάμεθ κλπ. καὶ θεωροῦνται «ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ»!
Καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Παλαιοημερογῖται πού δὲν δέχονται νὰ συλλειτουργήσουν καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦν μὲ ὅλους τούς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς, καὶ παραμένουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἀποστολοπαράδοτη πίστη θεωροῦνται ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ἐπειδὴ προσεύχονται στὸν Ἕνα καὶ μόνο Ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο, ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς καὶ νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν
....ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ BLOG - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΟΥΚΑΛΗ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ , ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΤΟ ΤΗΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ. ΟΥΑΙ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ ΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΕ ΜΕΣΕΔΑΚΗ !
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ , Ο κος ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΕΣΕΔΑΚΗΣ , ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΔΙΚΟΥΣ ΣΕ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΑΓΙΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ( ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ) ΓΙΑ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΙΡΕΣΗ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ "ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ"ΔΑΙΜΟΝΟΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΕΣΕΔΑΚΗΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΝΟΣ , ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ , ΩΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ , ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ , ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ , ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΛΥΚΟΦΩΛΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΠΟΥ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤ΄ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΜΕ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΒΟΛΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ , ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΑΙΡΕΣΕΩΣ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ , ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΣΚΟΥΝΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΙΑΚΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΧΩΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥΣ ΩΣ ΑΚΕΦΑΛΟΥΣ , ΑΝΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ , ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥΣ , ΑΝΙΕΡΟΥΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥΣ κ.α ! Σ.Β
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΑ ΕΞΗΣ.....
Ο Επισκοποκεντρισμός ως αίρεση εκφράστηκε κυρίως από τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Αποτελεί δε την πιο επικίνδυνη εκκλησιολογική αίρεση της εποχής μας, μαζί με τον Οικουμενισμό, τον οποίο και υπηρετεί άριστα.
Η αίρεση αυτή μεταθέτει τα όρια της Εκκλησίας από την Αλήθεια της Πίστεως, στα πρόσωπα που την διοικούν!!! Θεωρώντας τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς "εντός Εκκλησίας" το να κοινωνεί με τους εκάστοτε διοικούντες αυτήν, ακόμη και αν αυτοί είναι αιρετικοί!!!
Για τους Αγίους τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς ουσιαστικά εντός Εκκλησίας είναι η Αλήθεια της Πίστεως, ήτοι η Ορθόδοξη Ομολογία. Έτσι ουδόλως θεώρησαν εαυτούς και ουδέποτε θεωρήθηκαν "εκτός Εκκλησίας" οι Ορθόδοξοι οι οποίοι διέκοπταν την κοινωνία με τους εκάστοτε διοικούντες τους, όταν αυτοί έπεφταν σε κάποια αίρεση.
Αυτή η αίρεση δυστυχώς έχει αχρηστεύσει και ένα μεγάλο μέρος ορθοδόξως μεν φρονούντων κατά τα άλλα, οι οποίοι όμως επί δεκαετίες δεν τολμούν να πράξουν το αυτονόητο (να διακόψουν δηλαδή εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετίζοντες) υπό τον φόβο μήπως βρεθούν "εκτός Εκκλησίας"! Κατά της αιρέσεως αυτής συνέγραψε διαφωτιστικά, κυρίως ο αείμνηστος σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας π. Θεοδώρητος (Μαύρος).
Νικόλαος Μάννης
ΕΤΣΙ ΕΝΑ ΕΝΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ.....
Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ BLOG - ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π.ΕΠΙΦΑΝΕΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ " ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ "
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ BLOG - ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ , ΚΑΙ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟ κον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΕΣΕΔΑΚΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΦΡΟΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟΝ.....
Ο Μοναχός Σάββας Λαυριώτης, μέ τόν καθηρημένο αιρετικό Ευθύμιο Τρικαμηνά, σέ συνέδριο στόν Βόλο ( 15/6/2016 ) !
Ο Μ. Σάββας, είναι εδώ καί πολλά χρόνια ( ή τουλάχιστον ήταν ) θαυμαστής τού Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, ο οποίος , όπως είναι γνωστό, κηρύττει τήν αιρετική αποτείχιση τού Ευθυμίου Τρικαμηνά (τήν οποία καί αυτός πήρε από τούς « ΓΟΧ » ) .
Ο Μοναχός Σάββας, στό 14 : 30΄΄ τής ανωτέρω συνέντευξης πού έδωσε στόν αιρετικό παλαιοημερολογίτη (!!!) Σπυρίδωνα Βούκαλη - ιδιοκτήτη τού μπλόγκ ''Νέα Εποχή'', κατακρίνει όλους εμάς τούς αντιοικουμενιστές πώς φρονούμε τα ίδια μέ τούς οικουμενιστές, επειδή δέν διακόπτουμε τό μνημόσυνό τούς ! Λέει μάλιστα πώς ''όταν μνημονεύουν τούς Επισκόπους... τότε νά ξέρουν πώς έχουνε πρόβλημα''( σημ. πνευματικό, άξιο αιωνίου Κολάσεως ) ! Αυτή η κακόδοξη άποψη δέν είναι καινούρια, αλλά μία παμπάλαια παλαιοημερολογίτικη αίρεση , ''η αίρεση τού μολυσμού'' = ''είσαι αυτός τόν οποίο μνημονεύεις'', τήν οποία θα δούμε παρακάτω !
Απαντώντας σέ ερώτημα, στό 42΄: 00΄΄ της ομιλίας τού στήν Καρδίτσα( 5/6/2016 ), ο Μ. Σάββας λέει στούς Χριστιανούς νά μείνουν στά σπίτια τούς καί ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΝΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ κ.ο.κ. !!! Μόλις δέ, τό άκουσε αυτό η γυναίκα πού έκανε τό ερώτημα ρώτησε ''δέν είναι ένα ΣΧΙΣΜΑ έτσι ;'' ! Ο Μ. Σάββας, ακριβώς επειδή έχει χάσει τήν έννοια τής Εκκλησίας, απάντησε διαστρέφοντας ολοφάνερα τήν έννοια τού σχίσματος, συγχέοντάς τό μέ τήν αίρεση ! Υποστήριξε με λίγα λόγια πώς ''Σχισματικός είναι αυτός πού... γίνεται αιρετικός'' !
Αναίρεση τής κακοδόξου Αποτειχίσεως τού Μοναχού Σάββα καί τών σύν αυτώ αποσχισμένων .
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μάς , αγαπητοί έν Χριστώ αδερφοί , είναι τό Σώμα τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού , κατά τό ρηθέν υπό τού Αγίου Αποστόλου Παύλου : “πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ”(Εφ. α΄ 22-23).
Η Εκκλησία , δέν είναι κάποιο φιλοσοφικό ίδρυμα , τού οποίου τίς θεωρίες , όποιος τηρεί σώζεται... , αλλά είναι τό Σώμα τού Ιδίου τού Σωτήρος , μέ τό οποίο πρέπει , απαραιτήτως νά είναι ενωμένοι όσοι άνθρωποι επιθυμούν νά σωθούν . Η ενότης τής Εκκλησίας , είναι ένα από τά βασικά δόγματα πού εμπεριέχονται στό Σύμβολο τής Ορθοδόξου πίστεως : “Πιστεύω… εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν”.
Ο Μοναχός Σάββας , έχει δυστυχώς παρανοήσει ακριβώς τό δόγμα αυτό . Κηρύττει μία τραγική κατάσταση ανθρώπου - αποκομμένου από τό Σώμα τού Χριστού , ώς δήθεν κατάσταση ομολογιτού ενωμένου μέ αυτό ! Τό κήρυγμά τού, είναι ένα αναμάσημα τής αιρετικής '' Αποτειχίσεως ''( = διακοπή τού μνημοσύνου από τούς Οικουμενιστές καί από όσους έχουν κοινωνία μέ αυτούς ) τού , δικαίως καθηρημένου Ευθυμίου Τρικαμηνά , τήν οποία κί αυτός δανείστηκε από τούς επινοητές τής - αιρετικούς « ΓΟΧ »!
Η αίρεση τής '' Αποτειχίσεως '' ( κάτ΄ ουσίαν '' αποσχίσεως '' ) , γεννάται από τήν αίρεση τού '' μολυσμού '' από τίς συμπροσευχές καί κακόδοξες δηλώσεις ορισμένων Επισκόπων τής Εκκλησίας μάς . ''Αφού μολύνεστε , είστε υποχρεωμένοι να Αποτειχιστείτε'' μάς λένε εδώ καί δεκαετίες οί « ΓΟΧ » . Τήν αίρεση αυτή , τήν επινόησαν , επειδή ξεσκεπάσαμε τήν απάτη τού πλαστογραφημένου τούς Σιγγιλίου , στό οποίο στήριξαν τήν απόσχισή τούς έκ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τό 1924 !
Δυστυχώς μερικοί τούς πίστεψαν, έν οίς , ό Ευθύμιος Τρικαμηνάς καί οι διάφοροι ψευτο '' Αποτειχισμένοι ''! Είναι πραγματικώς κρίμα , άνθρωποι πού διαφωνούν μέ τούς Παλαιοημερολογίτες , νά υιοθετούν μία από τίς κακοδοξίες πού αυτοί επινόησαν από τό 1960 περίπου καί έπειτα . Όπως είπαμε , οι « ΓΟΧ » καί οι '' Αποσχιστές '' , πασχίζουν νά μάς πείσουν πώς μολύνονται όλοι όσοι έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς Πατριάρχες καί Επισκόπους , πού συμπροσεύχονται μέ αιρετικούς καί αλλοθρήσκους ή υιοθετούν κάποιο αιρετικό φρόνημα . Ισχυρίζονται δηλαδή πώς μεταδίδεται μολυσμός στό υπόλοιπο σώμα , από τίς παραβάσεις τούς έναντι τών ιερών κανόνων κ.λ.π. ! Έτσι όμως , μετατρέπουν τήν Εκκλησία από Σώμα Χριστού σέ... σώμα τού εκάστοτε Επισκόπου ή Πατριάρχη ! Άν ήταν όμως όντως έτσι , τότε... αλίμονο ! Θά μετεδίδετο μολυσμός στό σώμα Τού Χριστού καί από τίς υπόλοιπες αμαρτίες τούς ! Οπότε , ουδείς ο σωζόμενος !
Ποιά είναι όμως η Ορθόδοξη πραγματικότητα ; Η αλήθεια είναι πώς οι παραβάτες τών Ιερών Κανόνων , μολύνουν καί ενοχοποιούν ενώπιον Τού Χριστού , μόνο τόν εαυτό τούς . Τό υπόλοιπο Σώμα , δύναται μέν νά σκανδαλιστεί ή ακόμα καί νά πλανηθεί , δέν φέρει όμως απολύτως καμία ευθύνη ενώπιον Τού Θεού γιά τίς κανονικές παραβάσεις τών ποιμένων τού , ούτε μολύνεται απ´ αυτές , όπως μέ πανουργία προπαγανδίζουν οι πάσης φύσεως '' Ζηλωτές '', προσπαθόντας νά τρομοκρατήσουν τούς Χριστιανούς καί νά τούς στείλουν στήν απώλεια .
Λέγει ο κανὼν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ( Ἱερὸν Πηδἀλιον) : «…Οἱ γὰρ δι’ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίαις διδάσκοντος, οἱ τοιούτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, άλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδὲπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».
Ἑρμηνεία ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου : «… Ἐάν δὲ οἱ ῥηθέντες πρόεδροι εἶναι αἱρετικοί, καὶ τὴν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παῤῥησίᾳ, καὶ διὰ τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτοὺς ὑποκείμενοι, καὶ πρὸ τοῦ νὰ γένῃ ἀκόμη συνοδικὴ κρίσις περὶ τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, όχι μόνον διὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν». Όπως είδαμε μέσα από τό ίδιο τό Ιερόν Πηδάλιον , ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , ουδαμώς επιτρέπει αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία, παρά μόνο από τόν ίδιο τόν αιρετικό Επίσκοπο ! Όλα τά υπό τών αποσχιστών , εναντίως λεγόμενα είναι , κατά τόν μακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο : '' ανόητοι ζηλωτισμοί''!
Εκτός από τήν γενικοποίηση τής Ορθόδοξης '' αποτείχισης '', οί κακόδοξοι '' αποσχιστές '' , διαστρέφουν καί τόν δυνητικό τής χαρακτήρα , μετατρέποντάς τόν όλως αυθαιρέτως σέ υποχρεωτικό . Πουθενά όμως δέν αναφέρεται '' υποχρέωση '', παρά μόνον τό προαιρετικό δικαίωμα τής διακοπής τού μνημοσύνου . Όπως είναι δέ γνωστό , οποιοσδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο , τολμήσει νά διακόψει τήν κοινωνία μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία ( εκτός άν γίνει πλήρης ένωση μέ αιρετικούς , αλλά καί πάλι δέν θά είναι αυτός ό μόνος Ορθόδοξος ) , λογίζεται παρευθύς ώς έν ενεργεία καθηρημένος καί αφορισμένος , χωρίς τήν χρεία καταδίκης τού υπό τής Ιεράς Συνόδου , όπως ισχύει γιά τούς εντός Εκκλησίας Αιρετικούς* .
Η Ιερά Σύνοδος , δικάζει μόνο θέματα εντός τής Εκκλησίας ή περιπτώσεις επιστροφής τών εκτός τής Εκκλησίας πλανεμένων σ´ αυτήν . Όταν ή Σύνοδος συνέρχεται επί τό αυτό καί αναθεματίζει τούς Σχισματικούς , αυτό δέν τό κάνει γιά νά τούς χωρίσει από τήν Εκκλησία επειδή παρέμειναν αμετανόητοι , όπως κάνει μέ τούς εντός Εκκλησίας αιρετικούς , αλλά τό κάνει , κυρίως γιά νά επισημοποιήσει τόν , από καιρό χωρισμό τούς από τήν Εκκλησία .
Η διδασκαλία τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μάς περί τών Σχισματικών , είναι ξεκάθαρη . Σχισματικοί , ονομάζονται εκείνοι πού εχωρίσθηκαν από τήν Εκκλησία , όχι γιά δόγματα πίστεως , αλλά γιά ζητήματα ευκολοϊάτρευτα .
Λέγει ό Μέγας Βασίλειος : '' Σχίσματα δέ , τούς δί αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς καί ζητήματα ιάσιμα πρός αλλήλους διενεχθέντας... οί δέ , τής Εκκλησίας αποστάντες ούκ έτι έσχον Τήν Χάριν Τού Αγίου Πνεύματος εφ΄ εαυτούς... οί δέ απορραγέντες , λαϊκοί γενόμενοι , ούτε τού Βαπτίζειν , ούτε τού χειροτονείν είχον εξουσίαν , ούτε ηδύναντο Χάριν Αγίου Πνεύματος Αγίου εταίροις παρέχειν , ής αυτοί εκπεπτώκασι ! "( βλ. Ι. Πηδάλιον σελ. 587 ) .
Συνεπώς , η χρησιμοποίηση τού όρου '' Αποτείχιση '' από τούς , πάσης φύσεως « ζηλωτές » είναι εντελώς παραπλανητική , καθ΄ ότι αυτοί εννοούν '' Απόσχιση '' από ολόκληρη τήν Εκκλησία , πράγμα πού δέν επιτρέπει ο ιε΄ κανών τής Α΄ καί Β΄ συνόδου , τόν οποίο αυτοί κακώς επικαλούνται !
Ο έν λόγω κανών, επιτρέπει τήν αποτείχιση από τόν Επίσκοπο πού κηρύττει αίρεση , υπό τών πατέρων κατεγνωσμένη καί όχι αποτείχιση από ολόκληρη τήν Εκκλησία , όπως μάς λένε οί ψευτο αποτειχιστές ! ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Τό κίνημα τών ψευτοαποτειχισμένων , διαρκώς διογκώνεται ! Ιερείς, Μοναχοί καί Λαϊκοί, φεύγουν ΕΝΩΠΙΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ από τήν Εκκλησία καί εντάσσονται στούς ''Αποσχισμένους''!
Η κατάσταση είναι ήδη τραγική καί οι αντιοικουμενιστές θεολόγοι μάς , θά πρέπει νά διαχωρίσουν δημόσια τήν θέση τούς , από αυτήν τήν πλάνη τού Μοναχού Σάββα, πρίν νά είναι πολύ αργά... . Πρίν δηλαδή πλανηθεί καί κάποιος Έλληνας Αρχιερέας σάν τόν Ράσκας Αρτέμιο πού κοινωνεί μέ τόν Ευθύμιο Τρικαμηνά (!!!).'' Είς τά τής πίστεως ού χωρεί συγκατάβασις ''. *Κάθ´ όλο τό χρονικό διάστημα πού ένας υπόδικος Πατριάρχης , Επίσκοπος ή Ιερεύς είναι ενωμένος μέ τό Σώμα Τού Χριστού , όσο αμαρτωλός καί πλανεμένος κί άν είναι , λογίζεται ώς άρρωστο μέλος τού Σώματος καί τελεί εγκυρότατα Μυστήρια εώς ότου καθαιρεθεί από τήν Ιερά Σύνοδο τής τοπικής Εκκλησίας πού ανοίκει . Όταν αυτό συμβεί , τότε και μόνο , παύει νά ενεργεί καί η Θεία Χάρις στά Μυστήρια πού τελεί . Γιά δέ τούς Μοναχούς καί λαϊκούς ισχύει ο αποσχηματισμός καί ο αφορισμός .
------------------
Στήν συνέχεια , αντί απαντήσεως στήν αιρετική '' Αποτείχιση '' πού κηρύττει ο Μοναχός Σάββας Λαυριώτης , άς δούμε σχετικό απόσπασμα μίας θαυμάσιας επιστολής τού μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου , στήν οποία , ο λύχνος αυτός τής διακρίσεως , εξηγεί τήν διαφορά τής αιρετικής Αποτείχισης από τήν πατερική καί ορθόδοξη .
Ἐν Ἀθήναις τὴ 22α Ἰουλίου 1971 «..........12-13. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναμφιβόλως δὲν πρέπει νὰ συμπροσεύχωνται ἡ ἄλλως πὼς νὰ ἔχουν θρησκευτικὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν (Παπικῶν, Διαμαρτυρομένων κ.λπ. ). (Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ προκειμένου περὶ σχισματικῶν). Ἂν τὶς ὅμως συμπροσεύχηται (ἡ ἄλλως πὼς κοινωνῆ) μεθ' αἱρετικῶν, εἶνε μὲν παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ ἄξιος ἐκκλησιαστικῶν ποινῶν, δὲν εἶνε ὅμως αὐτομάτως καὶ αἱρετικός. Ἐνδέχεται νὰ πιστεύη Ὀρθοδόξως, νὰ ἀποδοκιμάζη πάσαν ἐτεροδιδασκαλίαν, ἄλλα νὰ μὴ θεωρῆ κακὸν τὰς μεθ' ἑτεροδόξων θρησκευτικᾶς ἐπαφᾶς. Ὃ τοιοὖτος εἶνε, ἐπαναλαμβάνω, δεινὸς παραβάτης τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἄλλα δὲν εἶνε αἱρετικός. Ἂν ὅμως δὲν ἄρκηται εἰς τοὖτο, ἄλλα καὶ κηρύσση αἱρετικὰ φρονήματα, τότε ἔχει ἄλλως τὸ πράγμα. Τότε εἶνε αἱρετικός. Αἱρετικὸς δὲ εἶνε, ἒφ' ὅσον κηρύσσει αἱρετικὰ φρονήματα, ἔστω καὶ ἅν δὲν ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν μετ' ἄλλων αἱρετικῶν.
Ἀλλ’ οἱ αἱρετικοὶ εἶνε δύο εἰδῶν: Ἐκεῖνοι, τοὺς ὁποίους ἡ ἐκκλησία ἐδίκασε καὶ κατεδίκασε καὶ ἀπέκοψε ἐκ τοὖ Σώματος αὐτῆς, καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὅποιοι οὔτε κατεδικάσθησαν ἀκόμη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας οὔτε ἐξῆλθον αὐτοβούλως ἐξ αὐτῆς, ἄλλα διατελοὖν ἀκόμη ἐντός της ἐκκλησίας.
Μία τοιαύτη περίπτωσις εἶνε ἡ περίπτωσις τοὖ Πατριάρχου. Ὃ Πατριάρχης Ἄθηναγορας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα. Οὔτε κατεδικάσθη ὅμως εἰσέτι ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἀπεκήρυξεν αὐτὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτῆς. Παραμένει καὶ ἐνεργεῖ ἐντός της ἐκκλησίας. Συνεπῶς εἶνε ἀκόμη ἀγωγὸς Χάριτος. Τελεῖ Μυστήρια. Ἠμεῖς τί δυνάμεθα νὰ πράξωμεν;
α') Νὰ προσευχώμεθα ὑπὲρ ἀνανήψεως καὶ μετανοίας αὐτοὖ.
β') Νὰ διαμαρτυρώμεθα κατ' αὐτοὖ καὶ νὰ ἀγωνιζώμεθα. Ἂν δὲ ἡ συνείδησις τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύη τοὖ ὀνόματος αὐτοὖ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύση τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, συμφώνως τῷ ΙΕ’ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοὖτο ὅμως εἶνε το ἔσχατον βῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δύναται νὰ προχώρηση, ἅν θέλη νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας. Παύων δηλαδὴ τὸ μνημόσυνον, δὲν θὰ μνημονεύη ἑτέρου Ἐπισκόπου (ἐκτὸς ἅν πιστεύη ὅτι ὅλη ἡ ἐκκλησία ἠμῶν ἐπεσεν εἰς αἵρεση!), ἄλλα θὰ ἀναμένη, ὡς προέγραψα, ἐν τὴ «Ἐπιστολιμαία Διατριβή» μου, μετ' ἠρέμου συνειδήσεως τὴν κρίσιν Συνόδου.
Ἕτερον πρόβλημα: Οἱ παύοντες τὸ μνημόσυνον πῶς θὰ φέρωνται πρὸς τοὺς κοινωνοὖντας μετὰ τοὖ Πατριάρχου; Οἱ κοινωνοὖντες μετὰ τοὖ Πατριάρχου εἶνε δύο κατηγοριῶν:
α') Οἱ ὁμόφρονες αὐτῶ (ὡς ὃ Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ὃ Χαλκηδόνος Μελίτων κ.λ.π. ) καὶ
β') οἱ μὴ συμφωνοὖντες αὐτῶ (ὡς πάντες σχεδὸν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος). Ἔναντι τῶν πρώτων θὰ φέρωνται ὅπως καὶ ἔναντί του Πατριάρχου. Ἔναντι ὅμως τῶν δευτέρων, ἔστω καὶ ἅν οὗτοι κοινωνοὖν μετὰ τοὖ Πατριάρχου ἡ τῶν ἄλλων, δὲν δύνανται νὰ φέρωνται ὁμοίως. Δὲν δύνανται δηλαδὴ νὰ φθάσουν μέχρι παύσεως τοὖ μνημόσυνου αὐτῶν. Δὲν ἐπιτρέπεται, κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, ἀποφυγή τῆς μετ' αὐτῶν κοινωνίας.
Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοὖ αἱρετικᾶς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἡ Πατριάρχου. Δὲν παρέχουν ὅμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, Ὀρθόδοξοι ὄντες, ἀνέχονται αὐτόν. Μεγάλη προσοχὴ εἰς τὸ σημεῖον τοὖτο! Ὀφείλομεν νὰ διακρίνωμεν μεταξὺ τῶν δύο καταστάσεων: Ἄλλο ὁ κηρύσσων αἱρετικὰ φρονήματα καὶ ἄλλο ὃ Ὀρθοδόξως φρονῶν καὶ διδάσκων, ἀλλὰ, κατ' οἰκονομίαν, ἀνεχόμενος τὸν πρῶτον καὶ κοινωνῶν μετ' αὐτοὖ.
Ἐπίσης: Ἄλλο ὃ κηρύσσων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μὴ ἐξελθῶν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, μηδὲ ἀποκοπεῖς ὓπ' αὐτῆς, καὶ ἄλλο ὁ ἐξελθῶν αὐτοβούλως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας (καὶ ἱδρύσας ἰδίαν «Ἐκκλησίαν» ἡ προσχωρήσας εἰς ἑτέραν τοιαύτην, αἱρετικὴν ἡ σχισματικήν), ἡ ἀποκοπεῖς ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας, κατόπιν δίκης καὶ καταδίκης. Μετὰ τοὖ δευτέρου πᾶς Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ μὴ ἔχη οὐδεμίαν κοινωνίαν. Ἡ μετὰ τοὖ πρώτου ὅμως κοινωνία (μέχρι τῆς καταδίκης αὐτοὖ) ἀφίεται ὑπὸ τῶν ἱερῶν Κανόνων εἰς τὴν ἐλευθέραν κρίσιν ἑκάστου Ὀρθοδόξου πιστοὖ.
Ἔχομεν δηλαδὴ δικαίωμα, παρεχόμενον ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νὰ παύσωμεν τὸ μνημόσυνον αὐτοὖ, δὲν εἴμεθα ὅμως ὑποχρεωμένοι νὰ πράξωμεν οὕτω. Κατ' ἀκολουθίαν, ἅν τίς, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοὖ, παύση τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐλέγχηται ὑπὸ τῶν ἄλλων. Ἂν ἕτερος, σταθμίζων διαφόρους παράγοντας, κρίνη ὅτι δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιήση τὸ κανονικὸν δικαίωμα αὐτοὖ, ἄλλα νὰ ἀναμένη τὴν «Συνοδικὴν διάγνωσιν», δὲν εἶνε ἀξιόμεμπτος, οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, ἄξιος ἀκοινωνησίας!
Ἐν τῷ σημείω τούτω δύναται τὶς νὰ ἐφαρμόση, προσηρμοσμένους πῶς, τοὺς λόγους τοὖ Παύλου: «Ὁ μνημονεύων τὸν μὴ μνημονεύοντα μὴ ἐξουθενείτω καὶ «ὁ μὴ μνημονεύων τὸν μνημονεύοντα μὴ κρινέτω» (βλέπε Ρωμαίους Ἰδ' 3).
Τότε, θὰ εἴπης, ποῖον τὸ κέρδος ἠμῶν ἐκ τῆς ἀποφυγῆς του μνημοσύνου τοὖ Πατριάρχου, ἀφοὖ θὰ ἔχωμεν κοινωνίαν μετὰ τοὖ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως π. χ. , ὁ ὁποῖος μνημονεύει τοὖ Πατριάρχου; Δὲν μολυνόμεθα οὕτω, κοινωνοὖντες ἐμμέσως τῷ κηρύσσοντι αἱρετικὰ φρονήματα; Ἀλλ’ ἡ διακοπὴ τοὖ μνημοσύνου, «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» καὶ καταδίκης, δὲν ἔχει τὴν ἔννοιαν ἀποφυγῆς μολυσμοὺ ἐκ τῆς κηρυττομένης αἱρέσεως! Ὄχι, ἀδελφέ μου! Ἂν εἶχεν αὐτὴν τὴν ἔννοιαν, τότε οἱ Κανόνες δὲν θὰ παρεῖχον ἁπλῶς δικαίωμα παύσεως μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως», ἀλλά θὰ ἐθέσπιζον ρητὴν καὶ σαφῆ ὑποχρέωσιν μετ' ἀπειλῆς βαρυτάτων ποινῶν ἐν ἐναντία περιπτώσει.
Ἡ διακοπὴ μνημόσυνου δι’ αἵρεσιν «πρὸ Συνοδικῆς διαγνώσεως» ἔχει ἄλλην ἔννοιαν. Ἀποτελεῖ ἔντονον, ἄλλα καὶ ἐσχάτην διαμαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου συνειδήσεως, παρέχει μίαν διέξοδον διὰ τοὺς σκανδαλιζομένους, ἅμα δὲ καὶ σκοπεῖ εἰς τὴν δημιουργίαν ἀναταραχῆς, ὥστε ἡ ἐκκλησία νὰ ἐπισπεύση τὴν ἐκκαθάρισιν τῆς καταστάσεως. Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νά... μολυνθῶμεν, οὔτε μνημονεύοντες τοὖ Πατριάρχου (ἐφ' ὅσον ἀκόμη δὲν κατεδικάσθη), οὔτε, πολλῶ μᾶλλον, δεχόμενοι εἰς κοινωνίαν τοὺς μνημονεύοντας αὐτοὖ. Τὰ ἀντιθέτως λεγόμενα εἶνε ἀνόητοι «ζηλωτισμοί».
Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων δὲν ἐμολύνθη καίτοι ἔλαβε χειροτονίαν ἐπισκοπικὴν παρὰ τοὖ Μητροπολίτου Καισαρείας Ἀκακίου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν δεδηλωμένος ἀρειανὸς (καὶ μάλιστα ἀρχηγὸς μίας μερίδος τῶν ἀρειανῶν), ἀλλ’ ἀκόμη διετέλει καὶ ἐνήργει ἐντός της Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος ἀνατόλιος ἐχειροτονήθη καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος (καὶ μάλιστα Πατριάρχης Κῶν/πόλεως) παρὰ τοὖ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Διοσκόρου, ὁ ὁποῖος ἦτο μὲν μονοφυσίτης καὶ μέγας προστάτης τοὖ αἱρεσιάρχου Εὐτυχοὖς, ἀλλὰ δὲν εἶχεν ἀκόμη καταδικασθῆ ὑπὸ τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἂν λοιπὸν δὲν μολύνη οὕδ' αὔτη ἡ χειροτονία παρ' Ἐπισκόπων, κηρυσσόντων μὲν αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ μήπω Συνοδικῶς καταδικασθέντων, παραμενόντων δ' ἀκόμη ἐντός της Ἐκκλησίας, πολλῶ μᾶλλον δὲν μολύνει τὸ μνημόσυνον αὐτῶν καὶ ἀκόμη περισσότερον δὲν μολύνει ἡ κοινωνία μετὰ προσώπων ἀνεχομένων οἰκονομικῶς αὐτοὺς καὶ διατηρούντων τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. ......»
Πηγή: Ἐπιφανείου Ι. Θεοδωροπούλου Ἀρχιμανδρίτου ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ Ἔκδοσις Ἱεροὖ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος
( Ολόκληρη η επιστολή , εδώ )
Στήν ανωτέρω επιστολή τού , ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος , αναιρεί τήν αιρετική '' Αποτείχιση '' πού κηρύττει ο Μ. Σάββας αλλά καί ο νεο« ζηλωτής » Ευθύμιος Τρικαμηνάς , καθώς καί τίς πλάνες τών Παλαιοημερολογιτών περί τής , δήθεν , υποχρεωτικής διακοπής τής εκκλησιαστικής κοινωνίας , όχι μόνο μετά τού οικείου Επισκόπου , αλλά καί μέ ολόκληρη τήν Εκκλησία , επειδή , δήθεν, μολύνονται από τούς Οικουμενιστές ( καθαρός Προτεσταντισμός ) !!!
Άς ευχηθούμε πώς ο Μ. Σάββας , θά κατανοήσει τό οτι η πλάνη τού αυτή , ωθεί τούς πιστούς σέ κατάσταση απόσχισης έκ τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού καί πώς θά τήν αποκηρύξει .
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ....
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΕΜΕΝΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΜΕΣΕΔΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ BLOG- ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ ΤΟΥ , ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΑΙΡΕΣΕΩΣ......
Τί ζητεί ό θεός καί ή ’Εκκλησία του νά πράξουν οί ’Ορθόδοξοί Χριστιανοί (κληρικοί καί λαϊκοί), οταν ό επίσκοπός των δέν κηρύσση μέν αίρεσιν, κοινωνεί ομως μέ κηρύσσοντας έργω καί λόγω κακοδοξίαν τινά, έστω καί αν ουτοι (οί κηρύσσοντες) δέν έχουν ακόμη κριθή ύπό Συνόδου;
Ή άπάντησις εις τό «Ανωτέρω σοβαρόν έρώτημα δέν δύναται ασφαλώς νά είναι όλιγόλογος καί άπλή. συνοπτικώς θά ήδυνάμεθα νά τήν κλιμακώσωμεν ώς ακολούθως.
α) Έάν ή αίρεσις κηρύσσεται δι’ όλίγον χρόνον (μήνας τινάς), οί πιστοί αναμένουν καί παρακολουθούν έναγωνίως νά ίδουν πώς θά άντιδράση ό έπίσκοπός των, ή οί συνεπίκουροί του, ή οί έπίσκοποι άλλων όρθοδόξων ’Εκκλησιών. (Διότι ώς μία είναι ή ’Εκκλησία τού Χριστού, παρά τάς έπί μέρους διοικητικάς διακρίσεις της εις πατριαρχεία καί αρχιεπίσκοπάς, ούτω μία καί ή αύτή ευθύνη βαρύνει πάντας, κληρικούς καί λαϊκούς, έναντι τής κηρυττομένης κακοδοξίας ποικίλουσα μόνον ώς πρός τήν γνώσιν καί τόν βαθμόν έκάστου). Καί άν μέν άντιδράση ό έπίσκοπός των πατερικώς, τότε ύποχρεούνται νά τού συμπαρασταθούν πάση δυνάμει, άναμένοντες τήν έκβασιν.
β) ’Εάν ομως παρ’ ελπίδα δέν άντιδράση ό έπίσκοπός των, άλλ’ οί συνεπίσκοποί του, ή έστω είς όρθόδοξος επίσκοπος, τότε ύποχρεούνται νά συμπαρασταθούν εις αυτόν, έλέγχοντας ούτω έμμέσως, τόν κατ’ άρχάς, τήν σιωπήν τού ποιμένος των, μή διακόπτοντες τήν μετ’ αυτού κοινωνίαν.
Έάν ομως αί «Αντιδράσεις τού έπισκόπου πού άγωνίζεται κατά τής αιρέσεως κλιμακωθούν καί καταλήξουν εις τόν πρέποντα χρόνον είς τήν διακοπήν τής κοινωνίας μετά τού κακοδοξούντος (έφ’ όσον έκείνος θά παρέμενε άνένδοτος είς τά κακόδοξα φρονήματά του), τότε οί πιστοί υποχρεούνται νά κοινωνούν μ ό ν ο ν μετά τού ανωτέρω αγωνιζομένου επισκόπου, «Απομακρυνόμενοι των συνάξεων τού ίδικού των, οστις διά τής σιγής του ή χλιαράς άντιδράσεώς του δέν παύει νά κοινωνή μετά τού αιρετικού, συμπράττων ούτω καί έ ν ι σ χ ύ ω ν τήν κακοδοξίαν. Ό έπί τού προκειμένου πατερικός λόγος είναι σαφέστατος: «Οί μέν τέλειον περί τήν πίστιν έναυάγησαν οί δέ ή καί τοίς λογισμοίς ού κατεποντίσθησαν, ομως τη κοινωνία τής αίρέσεως συνόλλυνται» 1.
«“Απαντες οί τής Εκκλησίας διδάσκαλοι, .πάσαι αί Σύνοδοι, πάσαι αί θείαι Γραφαί, φεύγειν τούς έτερόφρονας παραινούσι καί τής αύτών κοινωνίας διίστασθαι.» 2.
Καί συμπληροί ό μέγας Θεόδωρος ό Στουδίτης: «Εχθρούς γάρ θεού ό Χρυσόστομος, ού μόνον τούς αιρετικούς, άλλά καί τούς τοίς τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη καί πολλή τη φωνή «απεφήνατο» 3.
Αί «Ανωτέρω άντιδράσεις τού καλώς άγωνιζομένου έπισκόπου δέν θά πρέπη νά διακοπούν μέχρι συνοδικής καταδίκης τού αιρετικού. Έν έναντία περιπτώσει, ή άντίδρασίς του θά πρέπη νά συνεχισθή άχρι θανάτου, δεσμών καί φυλακής, εις περίπτωσιν δηλ. πού ό κακοδοξών διαθέτει πολιτικήν ή έκκλ. ίσχύν ύπέρ αύτού, ώς πολλάκις τούτο συνέβη έν τη ιστορία' τής ’Εκκλησίας.
Εννοείται οτι τήν θέσιν τού όρθοδόξως «Αντιδρών τος έπισκόπου δύναται νά έχη κληρικός τις ή μοναχός, έφ’ όσον δέν ήθελε άντιδράσει έγκαίρως ή άποτελεσματικώς ούδείς έπίσκοπος. Τά παραδείγματα είναι πολλά 4.
Βασικώτατον καί πρωτεύοντα ρόλον διά πάντα τά άνωτέρω θά παίζουν πάντοτε οί παράγοντες χ ρ ό ν ο ς καί γ ν ώ σ ι ς, ήτοι έπί πόσον χρόνον κηρύσσεται ή κακοδοξία καί κατά πόσον έγένετο αύτη γνωστή είς τό πλήρωμα τής ’Εκκλησίας. Δέον όμως νά σημειωθή, ότι ό παράγων γνώσις εις τάς ή μέρας μας έχει μηδενισθή, λόγω τών ύπαρχόντων μέσων άναμεταδόσεως όμιλιών καί γεγονότων, ένώ ό παράγων χρόνος, καίτοι κατά πολύ συντετμημένος, έν συγκρίσει πρός τό παρελθόν, έν τούτοις συνεχίζει καί θά συνεχίζη νά παίζη βασικόν ρόλον ένεκα τής άπαιτουμένης μεθοδεύσεως τής «Αντιδράσεως άχρι τής Συνοδικής καταδίκης. Κλασική πάντως περίπτωσις έν προκειιμένω, πρός τήν όποιαν δύναται νά προσβλέπουν πάντες οί καλοί ποιμένες, τυγχάνει ή καταδίκη του αιρετικού Νεστορίου, πατριάρχου Κων)λεως, ύπό τής Γ' Οίκ. Συνόδου, μέ πρωταγωνιστάς τής καθαιρέσεώς του ούχί τινάς έκ τών συνεπισκόπων τού αιρετικού, «Αλλά τούς μακράν σφόδρα κειμένους πατριάρχας ’Αλεξάνδρειας καί Ρώμης 5!
Προ «Συνοδικής διαγνώμης»
Γεννάται όμως ακολούθως τό ερώτημα: Εύ καί καλώς διά τούς ουτω άντιδράσοντας καί κάθελόντας τόν αιρετικόν τιμή καί έπαινος τούς «Ανήκει συμφώνως πρός τούς λόγους τών Ι. Κανόνων. ’Αλλ’ οί άλλοι, οί μή διακόψαντες τήν μετά του| αιρετικού κοινωνίαν καί μέχρι τής συνοδικής του καταδίκης κοινωνούντες αύτώ, πώς πρέπει νά θεωρώνται, άφού ούδέν περί αύτών αναφέρουν οί σχετικοί ιεροί Κανόνες;
Έάν οί ί. Κανόνες 6 δέν όμιλούν περί τής τύχης των συνεχισάντων τήν κοινωνίαν μετά του αίρεσιάρχου μέχρι τής συνοδικής καταδίκης αύτού, αύτό δέν σημαίνει οτι ή φύσις των άνωτέρω κανόνων τυγχάνει δυνητική καί κατ’ ακολουθίαν καί ή μετά του αιρετικού κοινωνία άκατάκριτος ή αδιάφορος' παν τουναντίον!
Άπόδειξις τα Πρακτικά των ιερών Συνόδων, ή Ιερά δηλ. Παράδσσις τής ’Ορθοδοξίας, έκ των όποίων περιτράνως πιστοποιείται τό κατάκριτον, υπόλογον καί κολάσιμον τής διαγωγής τών τοιούτων επισκόπων καί κληρικών γενικώτερον.
Τό άκριβώς αντίθετον έτόλμησε να ίσχυρισθή μόνον ό άρχιμ. π. Επιφάνιος θεοδωρόπουλος, αδιαφορών πλήρως διά τήν τολμουμένην παραποίησιν τής αλήθειας.
Γράφει λοιπόν: «Άλλ’ ή διακοπή του μνημοσύνου «πρό συνοδικής διαγνώσεως» καί καταδίκης, δέν έχει τήν έννοια αποφυγής μολυσμού έκ τής κηρυττομένης αίρέσεως! Όχι, άδελφέ μου! "Αν είχεν αυτήν τήν έννοιαν, τότε οί Κανόνες δέν θά παρείχον άπλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι' αίρεσιν «πρό συνοδικής διαγνώμης», αλλά θά έθέσπιζον ρητήν καί σαφή ύποχρέωσιν μετ' απειλής βαρύτατων ποινών έν έναντία περιπτώσει... Δέν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος νά... μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες τού Πατριάρχου (έφ’ οσον άκόμη δέν κατεδικάσθη) ούτε πολλώ μάλλον, δεχόμενοι εις κοινωνίαν τούς μνημονεύοντας αύτου»...
«Ό κανών είναι δυνητικός καί ούχί υποχρεωτικός»...
«"Οτι τούτο είναι αληθές», συνεχίζει ό Πανοσιολογιώτατος, «πείθει καί τό γεγονός ότι ένώ έν τή μακρα ιστορία τής Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι έπίσκοποι έπί αίρέσει, ουδέποτε έτιμωρήθη κληρικός τις ή καν άπλώς άπετιμήθη διά τόν λόγον ότι δεν έσπευσε νά άποσχισθή πάραυτα άπό του αιρετικού επισκόπου, άλλ’ άνέμενε τήν υπό Συνόδου καταδίκην αύτού...». «Τά άντιθέτως λεγάμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί» 7.
Διότι έν τοιαύτη περιπτώσει ό άγιώτατος πατριάρχης ’Αλεξάνδρειάς Κύριλλος προέτρεπε, άντιθέτως πρός τόν π. 'Επιφάνιον, τούς πιστούς τής Κων)λεως, 'κληρικούς καί λαϊκούς, νά απέχουν τής κοινωνίας του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, καίτοι δέν είχε συνέλθη άκόμη Σύνοδος πρός καταδίκην του 8 ;
Σημειωτέον δέ οτι όταν έγραφε τά ανωτέρω ό θείος Κύριλλος, οί πλείστοι των πιστών καί τών κληρικών τής Κων)λεως είχαν ήδη διακόψει κοινωνίαν πρός τόν κακόδοξον ποιμενάρχην των πλήν όλίγων έλαφροτέρων καί τών κολακευόντων αύτόν 9.
Διατί ό άγιος Ύπάτιος, μόλις έπληροφορήθη τήν κακοδοξίαν του Νεστορίου, διέκοψε τό μνημόσυνό του, πριν καν συνέλθη ή Σύνοδος πρός καταδίκην του κακοδόξου 10 ;
Διατί ό άγιος Μάξιμος ό ‘Ομολογητής διέκοψε πάσαν έκκλησιαστικήν κοινωνίαν πρό «συνοδικής διαγνώμης», μεθ’ολων σχεδόν τών θρόνων ’Ανατολής καί Δύσεως, ένεκα τής αιρέσεως του μονοθεληματισμού, ώστε νά θεωρήται ύπό των αντιπάλων του «έκτός Εκκλησίας» 11;
Διατί οί πρό τής Ζ' Οίκ. Συνόδου άθλήσαντες είκονόφίλοι, κληρικοί καί λαϊκοί, διετέλεσαν έν άκοινωνησία πρός τούς εικονομάχους έπί δεκαετίες ολοκλήρους, έν φυλακαίς καί ορεσι καί σπηλαίοις ύπάρχοτες διά τήν καλήν ομολογίαν 12; ..
Ανόητος ζηλωτής» ήτο καί ό πρωταγωνιστής τής μερίδος τών είκονοφίλων Θεόδωρος ό Στουδίτης, οστις έγραφε:
«οτι μ ο λ υ σ μ ό ν έχει ή κοινωνία έκ μόνου τού άναφέρειν αύτόν (τόν εικονομάχον δηλ. επίσκοπον), καν όρθόδοξος είη ό αναφέρων» 13; ’Ή οταν διά πολύ κατώτερον τής είκονομαχίας θέμα, τόν παράνομον ήτοι γάμον τοΰ αύτοκράτορος, μετά άφθάστου παρρησίας διεκήρυσσεν: «Παντά ήμίν φορητά μέχρι θανάτου, ή μετασχείν τής έκείνου κοινωνίας (ίερέως ’Ιωσήφ) καί τών έκείνω συλλειτουργούντων»; (P.G. 99. 972).
Όποια όμως άναλήθεια, έλλειψις λογικής καί σοβαροτητος καί ιδιαιτέρως άντορθόδοξον πνεύμα ύπάρχει εις τούς λόγους τοΰ άνωτέρω αρχιμανδρίτου θά δειχθή λεπτομερέστερον κατωτέρω.
’Εν πρώτοις είναι άδύνατον νά ύπάρξη κανών.πού νά τιμωρή τόν ιερέα ή τόν έπισκοπον, διότι δέν διέκοψεν κοινωνίαν μέ τόν αιρετικόν πρό συνοδικής διαγνώμης. Διατί; Διότι ή Σύνοδος έν τοιαύτη περιπτώσει θά παίζη άφού θά έρχεται νά δώση τό παρόν πάντοτε... «κατόπιν έορτής»;
Καί πώς είναι δυνατόν νά είναι αληθής σύνοδος, διεκδικούσα ήτοι τήν Εύαγγελικήν αλήθειαν, άφού δέν θά προστατεύη αύτη τόν ύπ’ αύτής ποιμαινόμενον κληρον καί λαόν, άλλα θά προστατεύεται ύπ’ αύτών; Διότι έν έσχάτει άναλύσει αύτό σημαίνει ή ύ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ή άντίδρασις πάντων των άλλων, άμα τή έμφανίσει τής αίρέσεως, έξαιρέσει τής Συνόδου ήτις θά έρχεται νά δώση τό παρόν τελευταία!
"Ενας τοιούτος Κανών, έάν υπήρχε, θά ώμοίαζε πρός τόν σχετικόν πολιτικόν νόμον πού θά διέταζε πάντας τούς στρατιώτας καί αξιωματικούς νά μάχωνται άνενδότως άμα τή έμφανίσει του εχθρού, πλήν τών στρατηγών καί έπιτελαρχών, οί όποιοι θά συνήρχοντο εις σύσκεψιν τελευταίοι, διά νά άνακοινώσουν οτι κακώς έπετέθη ό έχθρός καί έπραξαν πολύ καλώς πού άντέδρασαν έγκαίρως στρατός καί άξιωματικοί!...
Δυστυχώς τέτοιους κανόνας άναζητεί ό π. Έπιφάνιος εις τό Πηδάλιον, καί αφού δέν τούς ευρίσκει.... βαπτίζει ώς δ υ ν η τ ι κ ο ύ ς τούς υπάρχοντας, τών όποιων τήν έννοιαν βαναύσως παρερμηνεύει!
’Αλλά καί οί σύγχρονοι συνοδικοί πατέρες δέν φαίνεται νά διαφέρουν τής ψυχολογίας τού αύτοκλήτου δικηγόρου των, άφού έπί όλοκλήρους δεκαετίας τώρα, ένώ βλέπουν τήν αίρεσιν του Οίκουμενισμού αύξανομένην καί προκλητικώς καταλύουσα τά τών «πατέρων ορια», τά όποία ύποτίθεται ότι οί Σεβασμιώτατοι πρέπει νά φυλάττουν ώς κόρην όφθαλμού, αύτοί όταν συνέρχωνται, άντί νά καταδικάσουν τήν κακοδοξίαν, διώκουν τούς όλίγους έκ τών πιστών πού έτόλμησαν νά άντιδράσουν εις τήν αίρεσιν διεκδικούντες τήν φωνήν τών ίερών Κανόνων!
Όντως άκριβής έπανάληψις τοΰ άντορθοδόξου παρελθόντος τής ‘Εκκλησίας.
* * *
’Αλλά καί κάτι άλλο. Κατά ποιαν λογικήν θά άπήτει ό υποτιθέμενος ούτος κανών νά καθαιρή ή Σύνοδος τούς μή πρό αύτής άντιδράσαντας κληρικούς, οταν αύτοί οί ίδιοι οί Συνοδικοί πού θά ένήργουν τήν καθαίρεσιν θά εύρίσκοντο εις τόν α ύ τ ό ν β α θ μ ό ν έ ν ο χ ή ς, έν συγκρίσει πρός τούς πρό αύτών άντιδράσαντας;!
Τοιούτος κανών θά είχε θέσιν, ΜΟΝΟΝ οταν οί επίσκοποι τής «συνοδικής διαγνώμης» είχον άντιδρασει εγκαίρως καί πατερικώς εις τήν κακοδοξίαν, άλλα δεν ήδυνήθησαν νά συνέλθουν έν συνόδω πρός καταδικη τού κακοδόξου, λόγω έπεμβάσεως τής Πολιτειας ύπερασπίσεως τού αιρετικού, ώς έγένετο πολλάκις, καί ίδια έπί Είκονομαχίας. Τότε άσφαλώς συνερχόμενοι οι έν λόγω έπίσκοποι έχουν ολο τό δικαίωμα νά καταδικάσουν τούς μή μιμηθέντας τήν διααγωγήν των κληρικούς, ώς έγένετο έν τη Γ' Οίκ. Συνόδω.' Τότε βεβαίως δέν δοκιμάζονται, δεν προλαμβάνουν νά δοκιμασθοϋν, καί αί συνειδήσεις των λοιπών κληρικών, μέ τό ποιαν δηλ. στάσιν θά πρέπη νά τηρήσουν έναντι τής κακοδοξίας κλπ.
"Ας μή. λοιπόν, ,ματαιοπονή ό Πανοσιολογιώτατος, προσπαθών νά είρηνεύση τήν συνείδησίν του, ώς καί πάντων τών κοινωνούντων έν γνώσει καί πρό «συνοδικής διαγνώμης» τή κηρυττομένη αίρέσει, διότι πανταχόθεν στενά δι’ αυτόν καί τους προστατευομένους του. 14
Ή πράξις τής Εκκλησίας
’Αλλά μήπως ή ’Εκκλησία τού Χριστού καί ΠΡΟ τής δημιουργίας τών σχετικών ιερών Κανόνων, δέν άντιμετώπιζεν έπιτυχώς τάς έμφανιζομένας αιρέσεις, βάσει τής διδασκαλίας τής 'Αγίας Γραφής 15 καί τών άγιων τέκνων της 16, ώς σαφώς μαρτυρεί τούτο καί ό άγιος Θεόδωρος; «Παραγγελίαν γάρ έχομεν έξ αυτού τοΰ ’Αποστόλου, έάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ήμάς, παρ’ ο παρελάβομεν, παρ ο οι Κανόνες τών κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε καί τοπικών όρίζουσιν, άπαράδεκτον αυτόν έχειν καί μηδέ λογίζεσθαι αυτόν έν κλήρω άγιων». (P.G. 99, 988Α).
Τούτο ακριβώς έφήρμοσαν καί οί άγιοι Πατέρες τής Ζ’ Οίκ. Συνόδου κατά τήν δίκην καί καταδίκην τών είκονομάχων, παρά τά άντιθέτως γραφέντα ύπό τού αρχιμ. π. Επιφάνιου θεοδωρόπουλου, οτι δηλ. «ουδέποτε έτιμωρήθη κληρικός τις, ή καν άπλώς έπετιμήθη διά τόν λόγον οτι δέν έσπευσε νά άποσχισθή πάραυτα άπό τού αιρετικού επισκόπου...». Παραθέτομεν ευθύς αμέσως άντιπροσωπευτικά κείμενα από τάς συνεδρίας τής Συνόδου.
Α’)'Τ α ρ ά σ ι ο ς ό άγιώτατος Πατριάρχης τώ έπισκόπω Νεοκαισαρείας είπεν: ώς άγνωστός σοι παρήλθεν ή αλήθεια έως τού νυν, ή ώς έγνωσμένης κατεφρόνησας; Καί έάν ώς άγνωστός σοι παρήλθεν, μή αίδεσθής τόν όρθόν λόγον μαθείν, ώσπερ ούκ ή- σχύνθης τόν διεστραμμένον.
Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς έπίσκοπος Νεοκαισαρείας είπε: πίστευσον, Δέσποτα, ώς άγνωστος’ αιτώ δέ μαθείν, καί ώς κελεύει ο δεσπότης καί ή άγια Σύνοδος».
Τ α ρ ά σ ι ο ς : Λέγε τί θέλεις μαθείν;
Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς είπε : Ήνίκα πάσα ή όμήγυρις αύτη τό έν λαλεί καί φρονεί, έμαθον καί έπληροφορήθην οτι ή αλήθεια αύτη έστίν, ή νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τούτο κάγώ αιτώ συγγνώμην τών πρώην μου κακών, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθήναι καί διδαχθήναι' τά πλημμελήματα καί άμαρτήματά μου άμετρά έστι καί ώς ό θεός κατανύξει τήν ίεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον δεσπότην...
Τ α ρ ά σ ι ο ς : Ώφειλες έκ τών ανέκαθεν χρόνων άνοίξαι σου τά ώτα καί Παύλου τού θείου ’Αποστόλου άκούσαι λέγοντος: «στήκετε, κροτείτε τάς παραδόσεις, άς παρελάβετε είτε διά λόγου, είτε δι’ έπιστολής ήμών»' καί πάλιν Τιμοθέω καί Τίτω γράφοντος: «τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθε». Τί βεβηλότερον ή τί κενοφωνότερον τού λέγειν Χριστιανούς είδωλολατρήσαι;
Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς : Κακόν ήν καί όμολογούμεν, κακόν ήν άλλ’ ούτως έπράχθη καί ούτως έπράξαμεν’ καί διά τούτο αίτούμεν συγγνώμην τών πλημμελημάτων ήμών. ’Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν τής τιμιωτάτης άγιωσύνης ύμών, καί πάντων τών άδελφών τής άγιας Συνόδου, οτι ή μ ά ρ τ ο μ ε ν καί η ν ο μ ή σ α μ ε ν καί κακώς έπράξαμεν καί συγγνώμην αίτούμεν περί τούτου...
Β’) Β α σ ί λ ε ι ο ς έπίσκοπος Άγκύρας είπεν: "Οθεν καί έγώ έπίσκοπος Άγκύρας τής πόλεως, προαιρούμενος έ ν ω θ ή ν α ι τή Καθολική ’Εκκλησία... ταύτην τήν παρούσαν έγγραφόν μου όμολογίαν ποιούμαι καί προσάγω ύμίν τοίς έξ άποστολικής αύθεντίας λαβούσι τήν έξουσίαν. ’Εν ταύτώ δέ καί συγγνώμην έξαιτούμαι παρά τής θεοσυλέκτου ύμών μακαριότητος ύπέρ ταύτης μου τής β ρ α δ υ τ ή ρ ο ς . Δέον γάρ ήν μή ύστερηκέναι με πρός τήν τής ’Ορθοδοξίας όμολογίαν άλλά τής άκρας μου άμαθείας καί νωθρείας καί ήμελημένης διανοίας έστί τούτο».
Γ’) Τή άγια καί οικουμενική Συνόδω Θ ε ο δ ό σ ι ο ς (έπίσκοπος Άμορίου) ό έλάχιστος Χριστιανός ομολογώ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί άσπάζομαι... καί διά τούτο παρακαλώ ύμάς άγιοι τού θεού καί βοώ" ή μ α ρ τ ο ν εις τόν ουρανόν καί ένώπιον ύμών’ δέξασθέ με ώς έδέξατο ό θεός τόν άσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήν ζητήσατέ με καθώς έζήτησεν ό Χριστός τό άπολωλός πρόβατον, ο άνέλαβε έπί τών ώμων...
Σ ά β β α ς ό εύλαβέστατος ήγούμενος Μονής τών Στουδίων είπε: Κατά τάς άποστολικάς διατάξεις καί οικουμενικός Συνόδους, άξιός έστιν αποδοχής...
Τ α ρ ά σ ι ο ς ό άγιώτατος Πατριάρχης είπεν: οί ποτε κατήγοροι τής ’Ορθοδοξίας νυνί συνήγοροι τής αλήθειας έγένοντο...
Δ’) Οί μοναχοί άναλαβόντες είπον: Άλλά τούς παρασυρθέντας καί βία παθόντας ό πατήρ (Μ. Αθανάσιος) προσίεται. Είπάτωσαν ούν ή παρεσύρησαν ή βίαν ύπέμειναν, οτι ά π έ σ τ η σ α ν τής ά λ η θ ε ί α ς.
Ύ π ά τ ι ο ς καί οί σύν αύτώ έπίσκοποι ειπον: "Οτι ήμείς ούτε βίαν ύπεμείναμεν, ούδέ παρεσύρημεν, άλλ’ έν ταύτη τή αίρέσει ήμών γεννηθέντες άνετράφημεν καί ηύξήθημεν...Καί αυθις θαλάσσιος καί Ευσέβιος καί Εύστάθιος οί εύλαβέστατοι έπίσκοποι είπον : π ά ν τ ε ς ή μ ά ρ τ ο μ ε ν, π ά ν τ ε ς σ υ γ γ ν ώ μ η ν α ι τ ο ύ μ ε ν...17.
Τις θά έπεθύμει καλλιτέραν έρμηνείαν έν τή πράξει τών Ι. Κανόνων; Τις δέν διακρίνει εις τά προηγηθέντα Συνοδικά κείμενα τήν Άποστολικήν καί Πατερικήν πράξιν, ώς αύτη έβιώθη μέχρι τής έποχής τών ανωτέρω συνέδρων; Συμφωνούντες ούτοι απολύτως πρός τε τό γράμμα καί τό πνεύμα τής Γραφής, τών Κανόνων καί τής καθόλου Παραδόσεως, θεωρούν οτι ή συνέχισις κοινωνίας μετά κηρύσσοντος κακοδοξίαν τινά καθιστά τόν οίονδήποτε μετά τής μερίδος του κακοδόξου, ώς τό ώμολόγησαν καί οί ίδιοι οί δικαζόμενοι έν τή Συνόδω, τής όποιας μερίδος ήγείται ώς κορυφαίος, ό έναρξάμενος τής αίρέσεως «ψευδεπίσκοπος» του Κανόνος.
Άντιθέτως, οί μή κοινωνήσαντες τώ κακοδόξω, δημιουργούν τήν ύγιά άντίδρασιν τής 'Εκκλησίας, συνιστούν έν άλλοις λόγοις τό ύγιές μέρος αυτής, τό όποιον καί θά κρίνη, οτε δυνηθή, πάντας τούς προστιθέντας τή μερίδι τού κακοδόξου, ώς έγένετο καί με τήν άνωτέρω Ζ Οίκ. Σύνοδον. Αύτά διδάσκει ή ιστορία τής ’Εκκλησίας μας, ταύτα παρελάβομεν πιστεύειν ύπό των Πατέρων ημών.
’Ενώπιον τού ανωτέρω διδασκαλείου έπρεπε νά ταπείνωση έαυτόν ό π. ’Επιφάνιος, μη σοφιζόμενος περισσά καί άδικα, βλάπτων ούτως εαυτόν καί τούς καλή τή πίστει πιστεύοντας εις τούς λόγους του.
Συνεπώς σήμερον, οταν ή αίρεσις κηρύσσεται επί δεκαετίας, οταν αί κακόδοξοι ένέργειαι καί πλάναι του Οίκ. Πατριαρχείου καθίστανται αύθημερόν γνωσταί ύπό του πληρώματος τής 'Εκκλησίας, οταν οί πάντες αντιλαμβάνονται καί κατανοούν τήν φοβεράν παρατροπήν τών έπισκόπων τού Φαναριού καί τών συνοδοιπόρων του, οταν πάντα ταύτα ένεργούνται έ π α ν ε ι λ η μ μ έ ν ω ς καί έκ π ρ ο μ ε λ έ τ η ς , πώς είναι δυνατόν οί άπανταχού γής ’Ορθόδοξοι έπίσκοποι, αλλά καί ό υπ’ αύτών κλήρος καί λαός, νά δικαιολογηθούν διά τήν κατάκριτον σιωπήν καί κοινωνίαν των μετά τών άνωτέρω πεπτωκότων;
Καί διά ν’ άπαντήσωμεν εις τό έν άρχή τεθέν έρώτημά μας, γράφομεν : Ουδέν έτερον έπιθυμεί ό θεός καί ή 'Εκκλησία του από τούς ’Ορθοδόξους, έν καιρώ κηρυττομένης αίρέσεως, ώς τήν σήμερον, οσον τήν άπομάκρυνσίν των έκ τών αίρετιζόντων και τήν μέχρι θανάτου όμολογίαν τής άληθείας, αχρι καιρού άναλάμψεως τής ’Ορθοδοξίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. P.G. 99, 1164Α.
2. P.G.160.105C.
3. P.G. 99, 1049Α.
4. Πρβλ. σχετικώς τούς βίους τών άγιων Μαξίμου όμολογητού, Ιω. Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίου, MANSI 4, 1096, 1256 καί τό ώραιότατον λόγιον τοΰ άγιου Νικοδήμου τοΰ Αγιορείτου: «Έν τή καθ’ ήμάς δέ ιεραρχία,τοΰ ιερέως καί ιεράρχου άτακτούντων καί κακώς φρονούντων, καί διάκονος καί μοναχός εύτακτοΰντες καί ορθώς φρονούντες δύνανται νουθετήσαι καί ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τά παραδείγματά είσι πάμπολλα» (Συναξ., Νοε, Η', σημ.).
5. Σπ. Μήλια, Δαψιλεστάτη Συλλογή τών ' I ερών Κανόνων... Βενετία 1761, τόμ. Α' σελ. 448.
6. 31ος Άποστολικός καί ό 15ος τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου.
7. Άρχιμ. Έπιφανίου θεοδωροπούλου, "Αρθρα - Μελέται - Έπιβολαί, Α', Άθήναι 1981, σ. 215, 234.
8. MANS1 4, 1096, Σ. Μήλια, ένθ. άνωτ. τόμ. Β’ σελ. 449 - 50.
9. «Η έν Κων)πόλει έπίσκοπος όνόματι Δώρόθεος, τά αύτά φρονών αύτώ, ώνήρ χρειοκόλαξ καί προπετής χείλεσι, καθώς γέγραπται’ ος έν συνάξει καθεζομένου έπί τού θρόνου τής ’Εκκλησίας του τής Κων)λεως εύλαβεστάτου Νεστορίου, άναστάς μεγάλη τή φωνή τετόλμηκεν είπείν: εί τις Θεοτόκον είναι λέγει τήν Μαρίαν, ανάθεμα έστω. Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός τού λαού, καί έκδρομή" ο ύ γ ά ρ ή θ ε λ ο ν έ τ ί κ οι ν ω ν ε ί ν αύτοίς τοιαύτα φρονούσιν, ώστε καί νυν άποσυνάκτους είναι τούς λαούς τής Κων) λεως, πλήν όλίγων έλαφροτέρων καί τών κολακευόντων αύτόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν άπαντα καί οί τούτων άρχιμανδρίται, καί τής Συγκλήτου πολλοί ου συνάγονται, δεδιότες μή άδικηθώσιν εις πίστιν αύτού, καί τών σύν αύτώ, ούς άπό τής Αντιόχειας άναβαινων ήγαγε, πάντων λαλούντων τα διεστραμμένα». ('Επιστολή Κυρίλλου Αλεξανδρείας πρός Κελεστίνον επίσκοπον Ρώμης, Πρακτικά, τόμ. Α , σ. 443. Πρβλ. Αύτ. σ. 451, 455, 1Ο. ACTA SANCTORUM, NOU Β., σ. 267.
11. «Χθές... ό πατριάρχης έδήλωσέ μοι λέγων ποίας ’Εκκλησίας, έ; Βυζαντίου; Ρώμης; ’Αντιόχειας; ’Αλεξάνδρειάς; Ιεροσολύμων; Ιδού πάσαι μετά τών ύπ’ αύτάς έπαρχιών ήνώθησαν. Εί τοίνυν εί τής καθολικής Εκκλησίας, ένώθητι, μήπως ξένην όδόν τω βίω καινοτομών, πάθης οπερ ού προσδοκάς. Πρός ούς είπον; Καθολικήν ’Εκκλησίαν, τήν όρθήν καί σωτήριον τής εις αύτόν πίστεως όμολογίαν Πέτρον μακαρίσας έφ’ οίς αύτόν καλώς ώμολόγησεν, ό τών ολων είναι θεός άπεφήνατο...». »
Ούκούν άκουσον, έφησαν έδοξε τώ δεσπότη καί τώ πατριάρχη, διά πρεκαίπτου τού πάπα Ρώμης, άναθέματισθήναι σε μή πειθόμενον, καί τόν όριζόμενον αύτοις άπενέγκασθαι θάνατον». Καί ό άγιος άπεκρίθη: «Τό τώ θεώ πρό παντός αιώνος όρισθέν έν έμοί δέξοιτο πέρας, φέρον αύτώ δόξαν πρό παντός έγνωσμένην αίώνος...». (P.G. 99, 132AC). »
12. P.G. 99, 1177D, 1205Β, 1365ΑΒ, 1636 - 7.
13. Αύτόθι, 1669Α.
14. Περί τής έρμηνείας τού 15ου τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου ίδέ καί τά γραφόμενα έν τή μελέτη τών Αγιορειτών Πατέρων «Διχασμός καί Άποστασία», Άθήναι 1981, σ. 34 - 8.
15. «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, είδώς οτι έξέστραπται ό τοιούτος καί άμαρτάνει ών αύτσκατάκριτος». (Τίτ. 3, 10).
β) «Άλλά καί έάν ήμεϊς ή αγγελος έξ ούρανού ευαγγελίζεται ύμίν παρ’ δ εύαγγελισάμεθα ύμίν, άνάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 8).
γ') Κρατεΐν τάς παραδόσεις ώς έδιδάχθημεν, είτε διά λόγου είτε δι’ έπιστολής τών Αποστόλων καί μένειν έν οίς έμάθομεν καί έπιστώθημεν καί μή πλάνάσθαι μηδέ πτύρεσθαι άπό τών αντικειμένων, άλλά γρηγορεΐν, στήκειν έν τή πίστει, εδραίους γίνεσθαι, - άμετακινήτους. (Α' θεσ. ε' - Β' θεσ. β’’ Α' Κορ. ιε, ,ς’’ Β' Κορ. ιγ'" Β' Τιμ. γ'). .
16. «Φεύγετε ούν τάς αιρέσεις" του διαβόλου γάρ
17. έφευρέσεις είσίν» (‘Άγ. ’Ιγνάτιος). «Άποστρέφεσθε πάσας τάς αιρέσεις, ώς θηρία μετ' ιού θανάσιμου, περί ών καί έγγράφως παρέδωκα ύμίν...» (“Αγ. Έπιφάνιος).
18. Σπ. Μήλια, Δαψιλεστάτη... τόμ. Β', σ. 729 -742.
"Εκδοσις, Δ)νσις, ’Αλληλογραφία: Καλλίνικος Μοναχός — Καψάλα — Καρυαί, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟ Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ....
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΒΛΙΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ , ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΙ.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ
ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΝ ΑΙΡΕΣΙΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΩΝ ΑΜΕΣΩΣ Η ΕΜΜΕΣΩΣ ΜΕΤ΄ ΑΥΤΗΣ......
Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ...
«Ἡ Ἐκκλησία οὐκ οἶδεν ἀκρίβειαν χρόνου, ἓν χρόνον οἶδε τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, δόγμα γὰρ δογμάτων ἐστὶν ἡ ἑνότης τῆς Πίστεως».
ΒΙΝΤΕΟ: Μαρτυρία από τον κύριο Δημήτριο Μπερλή για την εμφάνιση του τιμίου Σταυρού στις 14/9/1925 πάνω από τον ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στον Υμμητό κατά την ολονυχτία πιστών με το πάτριον εορτολόγιον που βρισκόντουσαν την εποχή εκείνη υπό διωγμό από τους νεοτεριστές καινοτόμους του ν.ημερολογίου....
ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Ἡ τροποποίηση ἡμερολογίου κατέχοντος τὴν ἀπόλυτη ἀκρίβεια τοῦ χρόνου εἶναι τελείως ἀδύνατη, διότι τὸ μέσον μῆκος τοῦ τροπικοῦ ἔτους δὲν εἶναι ἐπακριβῶς καθορισμένο. Κατὰ συνέπεια οὔτε τὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο οὔτε τὸ Γρηγοριανὸ (Νέο) ἡμερολόγιο κετέχουν τὴν λεγόμενη ἀστρονομικὴ * ἀκρίβεια.
Τὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιό) ἡμερολόγιο καθιερώθηκε τὸ 46 π.Χ. ἀπὸ τὸν Ἰούλιο Καίσαρα, ὁ ὁποῖος, βρίσκοντας σὲ μεγάλη σύγχυση τὸ χρονομετρικὸ σύστημα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, προσεκάλεσε ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, τὸν Ἕλληνα ἀστρονόμο Σωσιγένη, γιὰ τὴν μεταρρύθμιση τοῦ ἡμερολογίου.
Ὁ Σωσιγένης διώρθωσε τὴν ὑπάρχουσα ἀνωμαλία μὲ τὴν παρεμβολὴ 85 ἡμερῶν στὸ ἔτος 44 π.Χ.. Κατά τό Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο τὸ ἔτος, διαρκεῖ 365 ἡμέρες καὶ 6 ὥρες, ἔτσι καθώρισε τὸ ἡμερολόγιο νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ περίοδο 4 ἐτῶν, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ πρῶτα 3 ἔτη νὰ ἔχουν 365 ἡμέρες, καὶ τὸ τέταρτο 366, ὀνομαζόμενο δίσεκτο, ἐκ τοῦ ὅτι, ἡ ἐπὶ πλέον μία ἡμέρα, τοποθετεῖται στὴν 6η πρὸ τῶν Καλενδῶν τοῦ Μαρτίου, μεταξὺ 24ης καὶ 25ης Φεβρουαρίου, καλούμενη δὶς ἕκτη. («Ἡ διάσπασις τῆς Ὀρθοδοξίας», Ἰ. Βώκου).
Τὸ ἔτος 1582 ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄(ὁ γνωστὸς γιὰ τὴ νύκτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου, τὰ Γρηγοριανὰ μέλη καὶ τὶς Γρηγοριανὲς χορωδίες), συνεργάσθηκε μὲ τὴν Ἑβραία Μασόνο ἀστρολόγο Ἐλισάβετ Ἄχιλες καὶ τὸν ἐπίσης Ἑβραῖο δημοσιογράφο Μόρρες, καὶ συνέταξαν ΝΕΟ ἡμερολόγιο μὲ 13 ἡμέρες* διαφορὰ ἀπὸ τὸ Πάτριο Ἰουλιανό. Τὸ Νέο ἡμερολόγιο ὀνομάσθηκε «Γρηγοριανό», ἐπειδὴ πρῶτος ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ τὸ εἰσήγαγε στὴν Δυτικὴ «Ἐκκλησία» τὴν 24η Φεβρουαρίου 1582, ἀφοῦ πρῶτα, αὐτοβούλως, κατήργησε τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ἴσχυε μέχρι τότε.
Οἱ Καθολικοὶ τῶν Ἰονίων νήσων καὶ τῶν Κυκλάδων, μὴ θέλοντες νὰ διαφωνήσουν μὲ τοὺς ὁμογενεῖς τους Ὀρθόδοξους, δήλωσαν ὅτι ἀδυνατοῦν νὰ δεχθοῦν τὴν μεταρρύθμιση τοῦ Πάπα. Ἀποστολὴ τῶν Βενετῶν ὑπὸ τὸν Ι. Μοροζίνη πρὸς τὸν Πατριάρχη Ἱερεμία τὸν Β΄ ἔμεινε ἄνευ ἀποτελέσματος καὶ κατόπιν τούτου ὁ δόγης Ν. Δαπόντε, ἀναγκάστηκε τὴ 19η Αὐγούστου 1587, νὰ ὑπογράψει διάταγμα (τὸ πρωτότυπο σώζεται στὴ Λατινικὴ Ἐπισκοπὴ Κερκύρας), διὰ τοῦ ὁποίου......
-------------------------------------------------------
* Διότι τὸ ἔτος διαρκεῖ 365 ἡμέρες καί 5 ὥρες, 49 λεπτά καί 12 δευτερόλεπτα.
Ὁ Ἃγιος Νικόδημος λέγει: «Ἡ ἰσημερία μέ τό Ἰουλιανό πράγματι ἔμεινε πίσω 11 ἡμέρες. Ἀλλά ἔπρεπε κατὰ τόν Χρυσόστομο: «νὰ προτιμήσουν καὶ οἱ Λατίνοι τὴν συμφωνία καὶ ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας περισσότερο ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν χρόνων »!. (Πηδ. σελ.9). Οἱ ἀστρολόγοι τοῦ Πάπα πρόσθεσαν ὂχι 11 ἀλλά 13 ἡμέρες, διότι αὐτός, εἶναι ὁ ἱερὸς ἀριθμὸς τῆς μαγείας. .....διετάσσοντο οἱ Καθολικοί, οἱ διαμένοντες στὶς Ἑλληνικὲς νήσους νὰ ἀκολουθήσουν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο τῶν Ὀρθοδόξων. (Ἐγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαροὺς τομ.7, σελ.215).
Ἔκτοτε τὸ Παπικὸ ἡμερολόγιο ἐδέχθησαν οἱ Γερμανοὶ τὸ 1700, οἱ Ἄγγλοι τὸ 1752 καὶ οἱ Σουηδοὶ τὸ 1953. Μετὰ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου ἡ Δυτικὴ «Ἐκκλησία» ἐζήτησε ἐγγράφως ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν “συμμόρφωσή” της πρὸς τὸ Νεὸ ἡμερολόγιο, ἀπὸ τὸ ἔτος 1582, ἀνεπιτυχῶς.
Ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ καταδίκασε τὴν καινοτομία τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου συνοδικῶς σὲ τρεῖς Πανορθόδοξες Συνόδους τὸ 1583, τό 1587 καὶ τό 1593, στὸν Ναὸ τῆς Θεοτόκου Παραμυθίας Κων/πόλεως, εἰς τήν ὁποίαν παρευρέθησαν ἀντιπρόσωποι ἀπ’ ὃλα τά Ὀρθόδοξα Πατριαρχεία: ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωακείμ, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος, καί ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριάρχη Ρωσίας. Κατόπιν σχολαστικῆς ἔρευνας καὶ μελέτης, ὄχι μόνον ἀπέρριψαν τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἐν ἐνὶ στόματι καὶ οἱ τρεῖς Σύνοδοι τὸ βρῆκαν ὅλως ἀσύμφωνο καὶ ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ ὀνόμασαν «Παγκόσμιο σκάνδαλο καὶ ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου»! («Ἡ ἀλήθεια περὶ Ἐκκλ. Ἡμερολογίου», Γρ. Εὐστρατιάδου).
Ἐπίσης, τὸ 1848, ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀνθίμου Στ΄, ἀναθεματίστηκε τὸ Νέο - Παπικὸ ἡμερολόγιο, δι’ ἐγκυκλίου, ἡ ὁποία μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας ἣν παρελάβομεν ἄδολον, παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν (Ἁγίων Πατέρων), ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμὸν κατελέγχει ἐλλειπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ’ αὓτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τε ὁ νοῶν καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι, ἢ συμβουλεῦσαι, ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ, διὰ τὸ βλασφημεῖν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς δῆθεν μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις... Ἅπαντες οὒν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει, ἢ σχίσμασι, ἑκουσίως ἐνεδύθυσαν ΚΑΤΑΡΑΝ ὡς ἱμάτιον (Ψαλμ.186: 17), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ».
Ἡ ἐγκύκλιος ὑπεγράφη ἀπὸ ὃλα τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα:
† ΑΝΘΙΜΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης
† ΙΕΡΟΘΕΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης γῆς Αἰγύπτου
† ΜΕΘΟΔΙΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας
† ΚΥΡΙΛΛΟΣ Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Σύνοδοι. (Ἡ ἐγκύκλιος ἐλήφθη ἐκ τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἱερ. Μ. Καρακάλου, Ἁγ. Ὅρους).
Τὸ ἔτος 1902 ὁ Λατινόφρων Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄, ζήτησε τὴν γνώμη τῶν 21 Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅπως μελετήσουν καλῶς, τὸ ἂν συμφωνεῖ τὸ Νεὸ ἑορτολόγιο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία. Καί οἱ 21 Ἐκκλησίες ἀπάντησαν, ΟΧΙ.
Στὴν ἐγκύκλιο τοῦ 1904, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς: «Τοῦτο γὰρ γνώρισμα Ὀρθοδοξίας... τὸ μὴ κινεῖν ὅρια αἰώνια, ἄτινα οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο... τὸ δὲ ὑπερπηδῆσαι 13 ἡμέρας... ἀνόητον καὶ ἄσκοπον εἶναι». («Δογματικὰ καὶ Συμ. μνημεῖα τῆς Ὄρθοδόξου Καθ. Ἐκκλ.», Καθ. Ἰ. Καρμίρη, σελ.22).
Τὸ ἔτος 1923 ἡ Κυβέρνηση τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, ὅρισαν ἐπιτροπὴ, ἡ ὁποία θὰ μελετοῦσε τὸ ζήτημα τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ ἡμερολογίου καὶ θὰ ὑποδείκνυε τὸν προσφορώτερο τρόπο τῆς μεταβολῆς του, σύμφωνα πρὸς τὶς ἀνάγκες τῆς χώρας, ἐν ἁρμονία πρὸς τὶς διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἐπιτροπὴ ἀπετελεῖτο ἐκ τῶν:
Γ. Ν. Κοφινᾶ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν.
Δ. Αἰγινήτου καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν καὶ διευθ/ντοῦ Ἀστεροσκοπείου.
Χρυσόστομου Παπαδόπουλου Ἀρχιμανδρίτου καὶ καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν.
Π. Τσιτσεκλῆ δικηγόρου καὶ Α. Ἀλεβιζάτου καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν καὶ τμηματάρχου τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐκκλησιαστικῶν.
Ἡ ὡς ἄνω ἐπιτροπὴ κατόπιν ἔρευνας καὶ ἐμπεριστατωμένης μελέτης, συσκεφθεῖσα μεταξὺ ἄλλων, στὴν ἔκθεσή της ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς καὶ αἱ λοιπαὶ Ὀρθόδοξοι Αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι ἂν καὶ ἀνεξάρτητοι, ἐσωτερικῶς, εἶναι ὅμως στενῶς συνδεδεμέναι πρὸς ἀλλήλας καὶ ἡνωμέναι διὰ τῆς ἀρχῆς τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦσα μίαν καὶ μόνην τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ συνεπῶς οὐδεμία τούτων δύναται νὰ χωρισθῆ τῶν λοιπῶν καὶ ἀποδεχθῆ ΝΕΟ ἡμερολόγιο, χωρὶς νὰ καταστῆ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἔναντι τῶν ἄλλων»!
Ὁλόκληρη ἡ ἔκθεση, ὡς συνημμένο σχέδιο νόμου, ὑπεβλήθη ὑπὸ τὴν ἔγκριση τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου καὶ κατόπιν ὁ τότε βασιλεὺς Γεώργιος Β΄ ὑπέγραψε καὶ ἐξέδωσε σχετικὸ βασιλικὸ διάταγμα, στὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς:
- «Ἀπὸ τῆς 16ης Φεβρουαρίου 1923 καθ’ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα ἀντικαθίσταται ἐν ταῖς πολιτικαῖς ἐν γένει σχέσεις τὸ ἰσχύον ἤδη Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιο διὰ ΝΕΟΥ τοιούτου, ὅπερ ἀποκαλεῖται ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ἡμερολόγιον.
- Διατηρεῖται ἐν ἰχύι τὸ Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾶ ἐν γένει τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰς θρησκευτικάς ἑορτές.
- Ἡ Ἐθνικὴ Ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου καὶ πᾶσαι αἱ κατὰ τοὺς κειμένους νόμους ἐορτάσιμοι καὶ ἑξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατὰ τὸ Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον». (Ἐφ. Κυβ. 25/1/1923, τεῦχ. 1ο, Ἀρ. Φυλ. 24, Νομ. Διατ. 2, σελ. 160, § 3, § 4, § 8).
Ἡ μὲν Πολιτεία λοιπόν, καλεῖται νὰ τηρήσει τὸ Νέο Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, ἡ δὲ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ διατηρεῖ τὶς θρησκευτικὲς Ἑορτὲς μὲ τὸ Πάτριο Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο.
Τὸ βασιλικὸ αὐτὸ διάταγμα δὲν τὸ ἐφήρμοσε ἡ τότε ἐπαναστατικὴ Κυβέρνηση, οὔτε ἀνεκλήθη. Ἔμεινε καὶ μένει ἀνεφάρμοστο, ἀπὸ ὅλες τὶς μετέπειτα Κυβερνήσεις ἕως σήμερα.
Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἀπὸ τὸ 1582 ποὺ ἐμφανίσθηκε τὸ ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα Γρηγόριου ΙΓ΄, ἕως τὸ 1924 ποὺ παρανόμως τὸ εἰσήγαγαν στὴν Ἐκκλησία πέρασαν 342 ἔτη.
Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ διαστήματος, ἑπτὰ φορὲς ἐξετάσθηκε καὶ ἰσάριθμες καταδικάσθηκε ὡς ἀσύμφωνο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόσο ἀπὸ τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς Ὀρθόδοξους ἡγέτες, ὅσο καὶ ἀπὸ κορυφαίους ἐπιστήμονες ἀλλὰ καὶ τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας τὸν βασιλέα Γεώργιο Β΄.
Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔγινε μονομερῶς, ἀντορθοδόξως καὶ αὐθαιρέτως ὑπὸ τοῦ Μελέτιου Μεταξάκη καὶ ἄλλων 6 Ἀρχιερέων, καί παρὰ τὴν ἀντίθετη γνώμη τῶν Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ρωσίας, τῶν Αὐτοκέφαλων Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν, καθώς καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης τό 1918, ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἀθηνῶν (δὲν εἶχε ἀκόμη δοθεῖ ὁ τίτλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου), στήν θέση τοῦ τότε Ἀθηνῶν Θεόκλητου Α΄ (ὁ Μητροπολίτης ποὺ εἶχε ὀργανώσει τὸ ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Βενιζέλου). Παρέμεινε Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέχρι τὸ 1920 ὅταν, μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ Νοεμβρίου, μὲ εἰδικὸ βασιλικὸ διάταγμα τῆς τότε κυβέρνησης Ράλλη, ἐπανῆλθε στὸ θρόνο τῶν Ἀθηνῶν ὁ Θεόκλητος Α΄. Ὁ Μεταξάκης, διαμαρτυρόμενος γιὰ τὴν ἀντικατάστασή του, μετέβη στὶς ΗΠΑ, ὅπου παρέμεινε, ὡς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν (!), ἕως τὴν ἐκλογή του σὲ Πατριάρχη Κων/πόλεως, τό Νοέμβριο τοῦ 1921.
Στήν 18μηνη Πατριαρχία του (Ἰανουάριος 1922- Ἰούλιος 1923), ὁ Μεταξάκης ὀργάνωσε Πανορθόδοξο Συνέδριο μέ τήν βοήθεια ἄλλων 6 Ἀρχιερέων, μὲ θέμα: «Τὴν εἰσαγωγή τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου», προκαλώντας ἀντιδράσεις καί ἀπό μέλη τῆς Συνόδου καί ἀπό τούς ὁμογενεῖς τῆς Κων/πόλεως. («Οἱ Πατριάρχες τῆς Κων/πόλεως», ἔκδ. Ἀπογευματινὴ, σελ.276-278).
«Ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης ἐδάρη ὑπὸ ὁμογενῶν τῆς Κων/πόλεως οἱ ὁποῖοι εἰσῆλθαν μία νύκτα στὸν θάλαμό του καὶ ἐν συνέχεια τὸν ἔσυραν καὶ τὸν ἐξέβαλαν τοῦ Πατριαρχείου. Διεσώθη ὑπὸ Ἀγγλο-Γαλλικῆς Ἀστυνομικῆς δυνάμεως. Οἱ ὡς ἄνω ὅμως ζηλωταὶ παλαιοημερολογῖται τοῦ παρήγγειλαν νὰ μὴν ἐλπίζη ὅτι θὰ τὸν σώση ἡ Ἀγγλο-Γαλλικὴ φρουρά του, διότι αὐτοὶ θὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν καὶ πάλι καὶ αὐτὴ τὴ φορά, διὰ νὰ τὸν θανατώσουν. Τότε ὁ Πατριάρχης φοβήθηκε καὶ ζήτησε προστασία ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση, ἔλαβε ὅμως τὴν ἀπάντησε ὅτι, ἒφ΄ ὅσον δὲν τὸν δέχεται τὸ ποίμνιό του θὰ πρέπει νὰ ἀπέλθη ἐκ τῆς Κων/πόλεως. Καὶ πράγματι ἀπελθών ἔφθασε εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ κατώκησε εἰς Κηφισσίαν». («Τὸ νέο Παπικὸ ἡμερολόγιο καὶ οἱ καρποὶ αὐτοῦ». Ἀρχιμ. Φ. Ζερβάκου).
Στὴν θέση τοῦ Μητροπολίτη Ἀθηνῶν ὁ Μεταξάκης παρέμεινε ἀπὸ τό 1923 ἔως τό 1926, ὅποτε ἐξελέγη Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας. Μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης (Ἰούλιο 1923), ἀπό τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος, καὶ τὸν Ἰσμὲτ Ἰνονοῦ ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας, ὁ Μεταξάκης (στενός φίλος καί συνεργάτης τοῦ Βενιζέλου), ἀποσύρθηκε στὸ Ἅγιον Ὅρος, ἀπ’ ὅπου τὴν 20η Σεπτεμβρίου 1923 ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸ θρόνο καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Κηφισιὰ ὡς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν.
Σὲ συνεργασία μέ τόν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καί μέ τήν πολιτεία, διὰ τῆς βίας, εἰσήγαγαν τὸ ΝΕΟ – Παπικὸ ἡμερολογίο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, στίς 10 Μαρτίου τοῦ 1924, κάνοντας την σχισματικὴ, ἔναντι τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τήν 10η Μαρτίου 1924 ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διασπάστηκε.
Ἡ μία μερίδα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, συνέχισαν τὴν μακραίωνη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἑόρτασε τοὺς Ἁγίους τῆς 10ης Μαρτίου.
Καὶ ἡ ἄλλη μερίδα τῶν Χριστιανῶν, θεώρησε τὴν ἀλλαγὴ ὡς ἐπιστημονικὸ ἐπίτευγμα ἀκριβείας καὶ ἑόρτασε τοὺς Ἁγίους τῆς 23ης Μαρτίου, καταπατώντας τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνες, τὶς ἀποφάσεις τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, τὴν γνώμη τῶν λοιπῶν Ὀρθόδοξων Πατριαρχείων καὶ τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις». (Β΄ Θεσ. 2: 15).
Ἡ τότε Κυβέρνηση Γονατά, εἰσήγαγε τὸ Νέο-Παπικὸ ἡμερολόγιο καὶ βοηθούμενη ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῆς πολιτείας, ἄρχισε τὸν βάναυσο διωγμό, ὅσων ἐπέμεναν νὰ ἀκολου-θοῦν τὸ Ὀρθόδοξο Ἐκκλησια-στικό, Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο, στὶς θρησκευτι-κές τους λειτουργίες.
Οἱ ναοὶ ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο κλειστήσαν καὶ σφραγίσθησαν, οἱ Ἱερεῖς ἀποσχηματίζονταν καὶ οἱ πιστοὶ διαλύοντο βιαίως, ὑφιστάμενοι ταπείνωση τῆς ἀνθρώπινης καὶ θρησκευ-τικῆς τους ἀξιοπρέπειας!
Οἱ καινοτόμοι εἶπαν ὅτι, ἐπρόκειτο ἁπλῶς καὶ μόνον γιὰ τὴν προσθήκη 13 ἡμερῶν, ἐνῶ ἐπρόκειτο γιὰ ἀνατροπὴ καὶ ΔΙΑΣΠΑΣΗ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἐντέχνως τέθηκε σὲ ἐφαρμογὴ ἡ προπαγάνδα ὅτι, στὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο παραμένουν μόνον οἱ ὀπισθοδρομικοὶ καὶ οἱ ἀμόρφωτοι, πού συκοφαντοῦνται καί ὡς ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ!
- Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ἦταν μασόνος 33ου βαθμοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στό μασονικό περιοδ. «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ», τευχ.35, σελ. 13-14. Ἰδού ἡ διαδοχή τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἐκ τῆς μασονίας!
Ο Διωγμός των ορθοδόξων του ακαινοτομήτου πληρώματος της εκκλησίας του κυρίου ημών Ιησού Χριστού....
«Λέγουν οἱ καινοτόμοι ὅτι, ἀκολουθώντας τὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο θὰ ἔλθει καιρὸς ὅπου ὁ Χειμώνας θὰ γίνει θέρος καὶ τὸ θέρος Χειμώνας! Κατὰ τὴν παράδοση ὅμως τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ὄχι τῆς μυθολογίας τῶν αἱρετικῶν, βλέπουμε ὅτι:
• Πρὸ 2010 ἐτῶν ἔγινε ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου μῆνα Μάρτιο ἄρτιο (31 ἡμέρες) καὶ μὲ ἰσημερία.
• Ἡ ἔξοδος ἐκ τῆς Αἰγύπτου ἔγινε πρὸ 3610 ἐτῶν μῆνα Μάρτιο ἄρτιο καὶ μὲ ἰσημερία.
• Ὁ Κατακλυσμὸς ἔγινε πρὸ 5310 ἐτῶν, μῆνα Μάρτιο ἄρτιο καὶ μὲ ἰσημερία. Καὶ τέλος βλέπουμε ὅτι:
• Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν κόσμο πρὸ 7553 ἐτῶν καὶ ἦταν μῆνας Μάρτιος ἄρτιος καὶ μὲ ἰσημερία. Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Μάρτιος μῆνας ἀρχίζει πρὸ 7553 ἐτῶν (Κόσμο-γένεσις) καὶ ἐξακολουθεῖ μέχρι καὶ σήμερα νὰ εἶναι ἄρτιος καὶ μὲ ἰσημερία, δὲν εὐσταθοῦν τὰ παραληρήματα τῶν καινοτόμων, ὅτι ὁ Χειμώνας θὰ γίνει Καλοκαίρι καὶ τὸ Καλοκαίρι Χειμώνας. Ἐὰν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ μέχρι σήμερα χάθηκαν 13 ἡμέρες, ἀπὸ κτίσεως κόσμου μέχρι σήμερα ὁ Μάρτιος θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει χάσει τὴν ἰσημερία του. Ἄλλο παράδειγμα εἶναι τὸ ἑξῆς:
• Πρὸ 4000 περίπου ἐτῶν οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες ἐώρταζαν τὴν 1η Μαΐου, ὡς πρώτη ἡμέρα τῆς ἀνοίξεως, ἀλλὰ καὶ σήμερα μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο πανηγυρίζουμε καὶ ἑορτάζουμε τὴν 1η Μαΐου, ὡς πρώτη ἡμέρα τῆς ἀνοίξεως. Κατὰ συνέπεια τὴν πλάνη τῶν νεωτεριστῶν ὁμολογοῦν καὶ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως, καθόσον ὁ Μάϊος, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἤδη φύγει ἀπὸ τὴν Ἄνοιξη καὶ τὴν θέση τοῦ Μαΐου νὰ τὴν ἔχει καταλάβει ὁ Ἀπρίλιος. («Ποιὰ ἡ διαφορὰ μεταξὺ Παλαιοῦ καὶ Νέου Ἡμερολογίου», Κ. Λαχανά).
Στὸ Ἰουλιανὸ (Παλαιὸ) ἡμερολόγιο, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔχει ρυθμίσει τὸ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο ἐγκολπώθηκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
1. Στὸ Λευιτικόν, ὁ Θεὸς ὁρίζει διὰ τοῦ Μωυσέως τὶς ἑορτὲς τῶν Ἰσραηλιτῶν: «...τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου, μιᾷ τοῦ μηνὸς ἔσται ὑμῖν ἀνά-παυσις, μνημόσυνον σαλπίγγων, κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν». (Λευιτ. ΚΓ΄24 ). Ὁ 7ος μῆνας ὁ Ἐλούλ τῶν Ἑβραίων, εἶναι ὁ δικός μας Σεπτέμβριος, ἔτσι ὁρίζει ὁ Θεὸς τὴν 1η Σεπτεμβρίου ἑορτή. Ὡς γνωστόν, χρονολογικὴ μονάδα ἐν χρήσει στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἴνδικτος, δηλ. κύκλος 15 ἐτῶν τὰ ὁποία ἀρχίζουν τὴν 1η Σεπτεμβρίου. Ἡ 1η Σεπτεμβρίου εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τὴν ὁποία κηρύττει ὁ Χριστὸς: «ἐνιαυτὸν τοῦ Κυρίου δεκτόν». (βλπ. Μέγα Ὡρολόγιον 1η Σεπτεμβρίου).
2. «Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων• λάλησον τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λέγων• τῇ πεντεκαιδεκάτῃ τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου τούτου ἑορτὴ σκηνῶν ἑπτὰ ἡμέρας τῷ Κυρίῳ. Καὶ ἡ ἡμέρα ἡ πρώτη ἡ κλητὴ ἁγία». (Λευιτ. ΚΓ΄33-35). Δηλ. ἡ ἑορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας, ἡ ὁποῖα διαρκοῦσε 8 ἡμέρες καὶ ἦταν εἰς ἀνάμνησιν τῆς διαμονῆς τῶν Ἑβραίων σὲ σκηνὲς μετὰ τὴν ἔξοδό τους ἐξ Αἰγύπτου, καί ἀντιστοιχεῖ ἀπὸ 15-22 τοῦ δικοῦ μας μηνὸς Σεπτεμβρίου. Ὅταν λοιπόν, κατὰ τὴν 23η Σεπτεμβρίου τελείωσε ἡ ἑορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας, ἐγένετο ἡ Σύλληψις τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου: «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν (τὸν Ζαχαρίαν) ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ... εἰσελθών εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου... ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών.... εἶπε δὲ πρὸ αὐτὸν ὁ Ἄγγελος· μὴ φοβοῦ Ζαχαρία...». (Λουκ.Α΄8-24).(βλπ. Μηνολόγιο Μ. Ὡρολογίου, 23η Σεπτεμβρίου).
•Ἡ 23η Σεπτεμβρίου εἶναι λοιπὸν ἡ ἑορτὴ τῆς Συλλήψεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου ὁρισθεῖσα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, δι’ Ἀγγελικῆς ὀπτασίας.
•Μετά 9 μῆνες, κατὰ τὸν ἀμετάτρεπτο χρόνο τῆς διάρκειας τῆς κυήσεως, ἔχουμε τὴν Γέννηση τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Τὴν 24η Ἰουνίου.
•Μετά 6 μῆνες ἀπὸ τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου, δηλ. τὴν 25η Μαρτίου ἔχουμε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου: «Ἐν δὲ τῷ μηνί, τῷ ἔκτῳ ἀπεστάλη ὁ Ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ...». (Λουκ. Α΄26).
•Μετά 9 μῆνες, κατὰ τὸν ἀμετάτρεπτο χρόνο τῆς διάρκειας τῆς κυήσεως, ἔχουμε τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τήν 25η Δεκεμβρίου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐγεννήθη καὶ ἐνεγγράφη μὲ τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο στὰ μητρῶα ἀρρένων, ἐπὶ Καίσαρος Αὐγούστου.
•Μετά 8 ἡμέρες ἀπὸ τὴν Γέννηση, κατὰ τὸν Μωσαϊκὸν νόμον, ἐγένετο ἡ Περιτομή, δηλ. τὴν 1η Ἰανουαρίου.
•Μετά 40 ἡμέρες ἀπὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ Θεοτόκος μετέβη εἰς τὸν Ναὸ γιὰ τὶς εὐχές, δηλ. 2α Φεβρουαρίου τὴν Ὑπαπαντή.
Ὅπως βλέπουμε μὲ τὴν Σύλληψη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, δηλ. τήν 23η Σεπτεμβρίου ἀρχίζει τὸ Χριστιανικὸ Ἑορτολόγιο, γιὰ τὶς ΑΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτές, ὁριζόμενο ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἂς δοῦμε ὅμως, τί γίνεται καὶ μὲ τὶς ΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτές, δηλ. τὶς ἑορτὲς τοῦ Πασχαλίου:
1. Λέγει πάλι στὸ Λευιτικόν: «Ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρε-σκαιδεκάτῃ ἡμέρα τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπέρων Πάσχα τῷ Κυρίω». (Λευιτ. ΚΓ΄ 5). Ἡ ἔξοδος τῶν Ἰσραηλιτῶν ἐγένετο τὸν 1ο μῆνα Ἀδάρ (ἑορτή Φουρείμ), τόν δικό μας Μάρτιο, ὁρίζει τὸ Πάσχα ὁ Θεός.
2. «Καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρα τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίω• ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε. Καὶ ἡμέρα ἡ πρώτη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν... καὶ ἀριθμήσετε ὑμῖν ἀπὸ τὴν ἐπαύριον τῶν σαββάτων... ἑπτὰ ἑβδομάδας ὁλοκλήρους, ἕως τὴν ἐπαύριον τῆς ἐσχάτης ἑβδομάδος ἀριθμήσατε πεντήκοντα ἡμέρας...καὶ καλέσετε ταύτην τὴν ἡμέραν κλητὴν ἁγία ἔσται ὑμῖν». (Λευιτ. ΚΓ΄6-21). Ὁρίζει ὁ Θεός τὴν Πεντηκοστή. Ὃλες οἱ ἑορτές στήν Ὀρθοδοξία ἒχουν ὁριστεῖ ἀπό τόν Θεό!
Στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, στὴ Νίκαια, τὸ 325 μ.Χ., οἱ 318 Θεοφόροι Πατέρες, ἔθεσαν τὶς βάσεις γιὰ συνεορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τούς Χριστιανούς καὶ κατ’ ἐπέκταση καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἑορτῶν, ἔτσι ὣστε νὰ διατηρῆται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅρισαν τὸ Πασχάλιον ἀπὸ 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου, μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιό ἡμερολόγιο, καί νὰ μὴ συμπίπτει, οὔτε νὰ γίνεται πρίν ἀπό τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων.
Βλέπουμε λοιπὸν τὸ ἑξῆς παράδοξο. Τὰ 300 περίπου ἑκατομμύρια τῶν Ὀρθοδόξων, στὰ Ἱεροσόλυμα, τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες χῶρες, Ρωσία, Βουλγαρία κλπ., ἀκολουθοῦν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, ὅσον ἀφορᾶ τὶς θρησκευτικὲς ἑορτές. Καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τοῦ ΝΕΟΥ Παπικοῦ ἡμερολογίου, τῶν 9 ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων, ἔχει 2 ἡμερολόγια:
1. Ἓνα ἡμερολόγιο γιὰ τὶς ΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτές, μὲ τὸ ὁποῖο οἱ καινοτόμοι, φοβούμενοι τά ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ τῶν Ἱερῶν κανόνων, ἑορτάζουν τὸ Πάσχα συγχρόνως μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο, τά Ἱεροσύλυμα, τό Ἅγιον Ὅρος καὶ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ, μὲ 13 ἡμέρες διαφορὰ στὴν ἡμερομηνία. Διότι τὸ Ἅγιον φῶς βγαίνει μόνον μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο, καὶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ τρία θαύματα πού γίνονται στὰ Ἱεροσόλυμα κάθε χρόνο, πρὸς ἐπιβεβαίωση τῆς ἀληθείας. Στὸ Νεὸ-Παπικὸ ἡμερολόγιο, κατὰ παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὸ Πάσχα κυμαίνεται μέχρι τὶς 8 Μαΐου, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν περιορισμὸ ἢ τὴν κατάργηση τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως ἔγινε τὸ 1975, διότι συνέπεσε ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων! Αὐτό προσκρούει στὸν Κανόνα περὶ τῶν καθορισμένων νηστειῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ ὁρίζει ὅτι: «...κατὰ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μίαν κατακολουθοῦσαν τάξει, τὴν νηστείαν ἐπιτελεῖν, καὶ ἀπέχεσθαι... εἰ μὲν Κληρικοὶ εἶεν, καθαιρείσθωσαν, εἰ δὲ λαϊκοί, ἀφοριζέσθωσαν». (Κανών ΝΣΤ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).
2. Καί τὸ Νέο – Παπικὸ ἡμερολόγιο μὲ τὸ ὁποῖο, ἑορτάζει τὶς ΑΚΙΝΗΤΕΣ ἑορτὲς, ἀλλά 13 ἡμέρες νωρίτερα, ἀπὸ τὴν πραγματικὴ ἡμέρα τοῦ γεγονότος (πχ. τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ κλπ.), τῆς κοιμήσεως ἢ τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἁγίων, πού ἔγινε μὲ τὸ Ἰουλιανὸ - Παλαιὸ ἡμερολόγιο, ἀφοῦ αὐτὸ τὸ ἡμερολόγιο ἰσχύει ἀκόμα γιὰ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς, σ’ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ στὴν Ἑλλάδα ἲσχυε μέχρι τὸ 1924. Ἔτσι ἔχουμε πλήρη ΑΝΑΤΡΟΠΗ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, στὴν ἀνάγνωση τῶν περικοπῶν τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, κατὰ τὴν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, σὲ ὅλες τὶς ἀκίνητες ἑορτές, καὶ ἐπίσης τὴν κατάργηση κάποιων περικοπῶν, διότι δὲν μποροῦν νὰ περιληφθοῦν χρονικά!
Πολλὲς φορὲς ἐπίσης Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀναγκάζονται νὰ ἑορτάσουν τὸν ἴδιο γεγονὸς δύο φορές: μία στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, 13 ἠμὲ-ρὲς νωρίτερα, καὶ μία ὅταν πηγαίνουν στὰ Ἱεροσύλυμα ἢ στὸ Ἅγιο Ὅρος! Αὐτὸ γίνεται κατὰ παράβαση τῆς Ἀποστολικῆς διατάξεως ποὺ ὁρίζει, ὅτι: «Μὴ δὶς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἑνὸς παθήματος μνεία ποιεῖσθαι ἀλλὰ ἅπαξ τοῦ ἔτους τοῦ ἅπαξ ἀποθανόντος. Μηκέτι δὲ παρατηρούμενος μετὰ Ἰουδαίων ἑορτάζειν».
Δηλαδή:«Δὲν ἐπιτρέπεται δύο φορὲς τὸ χρόνο νὰ ἑορτάζετε τὸ ἴδιο γεγονός, ἀλλὰ μία φορὰ τὸ χρόνο, αὐτὸ ποὺ συνέβη μία φορά. Καί ποτὲ μὴ βρεθεῖς νὰ ἑορτάζεις μαζὶ μὲ τοὺς Ἰουδαίους». («Διαταγὲς τῶν Ἀποστόλων» Ε΄βιβλ. κεφ. ΙΣ΄, σελ.138).
Ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀποφαίνεται: «Ἡ Ἐκκλησία οὐκ οἶδεν ἀκρίβειαν χρόνου, ἓν χρόνον οἶδε τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, δόγμα γὰρ δογμάτων ἐστὶν ἡ ἑνότης τῆς Πίστεως». Τὴν ἑνότητα αὐτὴ διέρρηξαν πρώτοι οἱ Λατῖνοι, πού ἑορτάζουν τὸ Πάσχα συγχρόνως μὲ τοὺς Ἑβραίους ἢ πρὶν ἀπ’ αὐτούς, κατά παράβαση τοῦ Ζ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνα, πού ὁρίζει ὃτι: «Εἰ τὶς Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσει, καθαιρείσθω». (Ζ΄ Ἀποστολικὸς Κανών).
Προσκρούει ἐπίσης καί στούς παρακάτω κανόνες:
• «’Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἴτινές εἰσιν ἀλογίαι μᾶλλον, ἢ εὐλογίαι». (ΛΒ΄ἐν Λαοδικείᾳ)
• «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι». (ΛΓ΄ἐν Λαοδ.).
• «Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζειν αὐτοῖς». (ΛΖ΄ ἐν Λαοδικείᾳ).
• «Ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ΑΖΥΜΑ λαμβάνειν, ἢ κοινωνεῖν ταῖς ἀσεβείας αὐτῶν». (ΛΗ΄ ἐν Λαοδικείᾳ).
• «Ὅτι οὐ δεῖ τοῖς ἔθνεσι συνεορτάζειν καὶ κοινωνεῖν τῇ ἀθεότητι αὐτῶν». (ΛΘ΄ ἐν Λαοδικείᾳ).
• «Εἰ τὶς κληρικὸς ἢ λαϊκὸς εἰσέλθη εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω καὶ ἀφοριζέσθω». (ΞΕ΄ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων)
• «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω». (ΜΕ΄ Ἁγίων Ἀποστόλων).
Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία χρησιμοποιήθηκε σὰν Δούρειος Ἵππος. Ἀκολούθησαν συμπροσευχὲς μὲ τοὺς Παπικούς, Προτεστάντες καὶ τοὺς ὑπόλοιπους αἱρετικούς, μὲ καταπάτηση τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Συνοδικῶν Κανόνων ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «Ὀρθόδοξους», Πατριάρχες, Μητροπολίτες, Ἐπισκόπους καὶ λοιποὺς Ἱερεῖς. Μετὰ τὸν Μεταξάκη, ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τήν 7η Φεβρουαρίου 1965, «ἦρε τὰ ἀναθέματα» τοῦ 1054 , κατὰ τοῦ Παπισμοῦ.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀρνήθηκε τὴν Ἁγία Τριάδα!!! (Ὀρθ. Τύπος, ἀρ. φ. 169, 9/1972).
Ὁ Πατριάρχης Δημήτριος παρέδωσε τὴν καινοτόμο Ἐκκλησία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ στὸν Οἰκουμενισμὸ, στὶς 27/10/86, στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας. Τὸ 1990, συμπροσευχήθηκε μετὰ τῶν αἱρετικῶν σατανιστῶν, πρὸς χάριν τοῦ κ. Μποὺς στὴν Οἰκουμενικὴ «Λειτουργία Εἰρήνης», ὅπου ὁ Ἀπόστολος αὐτῆς τῆς λειτουργίας, ποὺ ἐτελέσθη στὸ μνημεῖο Λίνκολν στὴν Οὐάσιγκτον, ἀναγνώσθηκε ἐκ τοῦ ΚΟΡΑΝΙΟΥ! Ἐπίσης ὁ Νεοημερολογιτισμὸς μὲ τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Μονοφυτισμὸ, στὴν οὐσία ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ τὶς ἀποφάσεις τῶν 4 Οἰκουμενικῶν Συνόδων!
Ὁ σημερινὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἔχει ξεπεράσει κάθε ὅριο! Ἔχει καταπλήξει τοὺς πάντες μὲ τὶς δηλώσεις του, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του! Μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, τὰ συλλείτουργα, συμπροσευχές, συνέδρια κλπ.! Πρόσφατα δὲ στὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγὴ τῆς Ἀμερικῆς, συμπροσευχήθηκε καὶ ἀποκάλεσε τοὺς Ἑβραίους «ἀδελφοὺς ἐν Κυρίῳ»!!!
Οἱ χλιαροὶ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας, δέχονται ἀδιαμαρτύρητα ἢ μὲ ἄτονες διαμαρτυρίες τὰ τεκταινόμενα, μὴ θέλοντας νὰ “ταράξουν τὴν ἠρεμία τους”,ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ΦΟΒΟ μήπως χάσουν τοὺς μισθούς τους!
Οἱ Παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἄλλαξαν ποτὲ καὶ οὔτε θὰ ἀλλάξουν μέχρι Συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἰσως νὰ σκεφτεῖ κάποιος: «Μὰ οἱ σημερινοὶ ἱερεῖς δὲν γνωρίζουν»! Στήν ἐν Καρθαγένῃ Συνόδο ὁρίζεται ρητῶς, ὅτι: «Μανθανέτω ὁ χειροτονούμενος τὰ τοῖς συνόδοις δόξαντα». (Δογματολογία Μον. Ἀθανασίου, Ἅγ. Ὅρος, 1961, σελ.30). Δηλαδή: «Εἶναι ὑποχρεωμένος αὐτὸς ποὺ χειροτονεῖται νὰ μαθαίνει αὐτὰ ποὺ θεσπίστηκαν ἀπὸ τὶς Συνόδους».
Καὶ ἂν δὲν γνωρίζει αὐτὸ, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν γνωρίζει, ὅτι:
«Ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὤν ποιμὴν οὗ οὒκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. Ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὖ μέλλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων». (Ἰω. Ι΄ 12-13).
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη λέγει: «Μὴ μέταιρε (ἀλλάζεις, μεταθέτεις) ὅρια αἰώνια, ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου». (Παροιμ. ΚΒ΄28).
Στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν, ὅτι:
• «Ὁ γὰρ ἀντιφερόμενος εἰς τὰς Οἰκουμενικάς Συνόδους καὶ ἀντιπίπτων εἰς αὐτάς ἀντιφέρεται καὶ ἀντιπίπτει εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ αἱρετικὸς καὶ ἀναθεματισμένος γίνεται». (Προλεγόμ. Α΄ Οἰκ. Συν.).
• «Οὔτε βασιλεὺς οὔτε ἄλλη Σύνοδος δύναται νὰ ἀθετήση τοὺς Κανό-νες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων». (Δ΄Οἰκ. Σύν.).
• «Ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῆς Ἐκκλησίας τηροῦμεν, ἡμεῖς τοὺς ὅρους τῶν Πατέρων φυλάτομεν, ἡμεῖς τοὺς προστεθέντας τί ἢ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν». (Ε΄, ΣΤ΄, Ζ΄ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι).
• «Μὴ καινοτομίαν καὶ ἀφαίρεσιν ποιήσασθαι τῆς εὐσεβοῦς ἐν ἡμῖν κεκρατηκυίας συνηθείας. Τὰ γὰρ παραδοθέντα ἐν τῇ Καθολικῇ (= τό καθ’ ὃλον τῆς πίστεως) καὶ Ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ οὔτε γὰρ προσθήκην οὔτε μείωσιν ἐπιδέχονται. Ἐπικατάρατος γὰρ φησὶν ὃς μετατίθησιν ὅρια Πατέρων αὐτοῦ». Καί: «Εἰ τὶς παράδοσιν Ἐκκλησιαστικὴν ἔγγραφον ἢ ἄγραφον ἀθετῆ ἀνάθεμα τρίς». (Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος).
• «Αὕτη εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, αὐτὴν ὁ μὴ τηρῆσαι ἀμώμητον σωθῆναι οὐ δύναται». (Ἀπό τόν πρόλογο τῆς Α΄Οἰκ. Συνόδου). Ὁ νεωτερισμὸς τοῦ Νέου - Παπικοῦ ἡμερολογίου εἶναι μία βλασφημία στὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς «μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς γραφαῖς καὶ ταῖς Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις». Οὐδεὶς ἔχει τὸ δικαίωμα μεταθέσεως ἑορτῶν καὶ κατασκευῆς “ΝΕΑΣ” λειτουργικῆς τάξεως!!!
•Προσκρούει ἐπίσης εἰς τούς Α΄ καί Γ΄ Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ: «Ταῦτα οὕτω παρ’ ἡμῖν ἔχοντα τὰ ἴσα τῶν ὁρισθένων, ἃπερ τότε οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐκ τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου μεθ’ ἑαυτῶν κατήγαγον, ἧς τὸν τύπον φυλάττοντα τὰ ἑπόμενα καὶ ὁρισθέντα παρ’ ἡμῶν, φυλαχθήσεται βεβαιωθέντα». Καί: «...τὸ διὰ τῶν Ἀποστόλων παραδοθέν, καὶ ἀρχαιότητος κρατηθέν, καὶ ἡμεῖς ὁμοίως φυλάξωμεν».
•Προσκρούει εἰς τὸν Α΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης: «Ἀλλὰ καὶ ὅποιος δὲν κρατεῖ τὰ τῶν προειρημένων Πατέρων δόγματα τῆς εὐσεβείας, μήτε φρονεῖ ταῦτα μὲ τὸν νοῦν, μήτε κηρύττει μὲ τὴν γλῶσσαν ἀλλ’ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐναντιώνεται εἰς αὐτὰ νὰ εἶναι ΑΝΑΘΕΜΑ...».
•Προσκρούει καὶ εἰς τάς ρήτρας καὶ διατάξεις τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας σχετικῶς πρός τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῶν Παραδόσεων καὶ δὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, Μεγάλου Ἀθανασίου, Χρυσοστόμου, Γρηγορίου Νύσσης, Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ καὶ Ἐπιφανίου.
89 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (1924 – 2013)
Τὸ δένδρο τῆς Καινοτομίας τοῦ Νέου ἡμερολογίου στὸ διάστημα αὐτῶν τῶν ἐτῶν καρποφόρησε καὶ δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ γνωρίσουμε «ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον» κατὰ τοὺς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου: «Οὐ γὰρ ἔστι δένδρον καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρόν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν, ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γιγνώσκεται. Οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν». (Λουκ. Στ΄ 43-45).
Παραβλέποντας τὰ διάφορα σκάνδαλα καὶ παραπτώματα τῶν Κληρικῶν κλπ., τὰ ὁποία ὑπάρχουν καὶ στὴν Ἐκκλησία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, διότι: «Ρίζα γὰρ πάντων τῶν κακῶν ἐστὶν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινὲς ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπὸ τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς περιέσπειραν ὀδύναις πολλαῖς». (Α΄Τιμ. Γ΄16). Θὰ ἀναφέρουμε μόνον τὰ παρέκτροπα ἀπὸ τὴν ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ, τὰ ὁποῖα δυστυχῶς εἶναι πάρα πολλὰ στὴν Ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν.
Μετὰ τὴν κατάργηση τοῦ Ἰουλιανοῦ - Παλαιοῦ ἡμερολογίου καὶ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Γρηγοριανοῦ (Παπικοῦ) ἡμερολογίου, τὸ 1924, τὸ πρόγραμμα τῶν Οἰκουμενιστῶν περιελάμβανε καὶ διάφορες ἄλλες ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ, ἐκ τῶν ὁποίων πολλὲς ἤδη ἔγιναν καὶ ἄλλες πρόκειται νὰ γίνουν σύντομα.
Κυριώτερες εἶναι:
-Ἡ ἀλλαγὴ τῆς τέλεσης τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος μὲ τὴν 3πλή κατάδυση, καὶ ἡ ἀντικατάστασίς του ἀπὸ ἕνα ἁπλὸ ΡΑΝΤΙΣΜΑ, ὅπως γίνεται στοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες.
-Ἡ ἀνατροπὴ τοῦ Πασχαλίου τῆς Ἁγίας A΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ συνεορτασμὸς ὅλων, μαζὶ μὲ τοὺς Ἑβραίους.
-Ἡ κατάργηση τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ εἰσαγωγὴ τῆς ὄστιας.
-Ἡ κατάργηση τῶν φώτων ἐξ ἐλαίου ἐλαιῶν καὶ ἐκ κηρίου μελισσῶν στὴν Ἐκκλησία καὶ εἰσαγωγὴ τοῦ ἠλεκτρικοῦ φωτός.
-Ἡ μεταρρύθμιση τῆς Λειτουργίας καὶ ἡ κατάργηση εὐχῶν της.
-Ἡ κατάργηση τῶν ἑορτῶν καὶ ἑορτασμὸς μόνον τῆς Κυριακῆς.
-Ἡ κατάργηση τῶν Ἁγίων εἰκόνων, κυρίως τῆς Ἁγίας Τριάδος!
-Ἡ ἀνατροπὴ τῆς ὑπάρχουσας Ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (τοῦ Πιστεύω) καὶ ἡ σύνταξη “ΝΕΑΣ” ὁμολογίας πίστεως κατὰ τὴν γνώμη τῶν μεταρρυθμιστῶν.
-Ἡ ἀναθεώρηση ὅλης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς νομοθεσίας.
-Ἡ ἀνάγνωση τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου στὴν δημοτική.
-Ἡ εἰσαγωγὴ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μουσικῶν ὀργάνων. -Ἡ μεταρρύθμιση τῶν Ἱερῶν ἀμφίων καὶ Ἱερῶν σκευῶν.
-Ἡ κοπὴ τῶν μαλλιῶν καὶ τὸ ξύρισμα τῶν κληρικῶν, πολιτικὴ ἐνδυμασία ἐκτὸς Ἐκκλησίας.
-Ἡ κατάργηση ὅλων τῶν νηστειῶν καὶ τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.
-Ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου ἐν καιρῶ Τεσσαρακοστῆς.
-Νὰ ἐπιτραπεῖ ὁ γάμος τῶν Ἀρχιερέων, κατά τό ἑβραϊκό σύστημα.
-Ἡ πολυγαμία τοῦ κατώτερου κλήρου, καί ὁ γάμος τῶν Μοναχῶν.
-Ὁ ἐκ συγγενείας γάμος. -Ἡ κατάργηση τοῦ Μοναχικοῦ Σχήματος.
-Ἡ ἀναγνώριση ὅλων τῶν αἱρετικῶν δογμάτων, διὰ τῆς ἀποδοχῆς, τῆς ἐπικοινωνίας καὶ συμπροσευχῆς, ἀπὸ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους κ.ἂ!
Ὁ τελικὸς στόχος εἶναι νὰ καταργήσουν τὶς 9 Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τοὺς περίπου 800 Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ μὲν Παπισμοῦ, πού ἔχει ἐν ἰσχύει περὶ τοὺς 30, καὶ τοῦ δὲ Προτεσταντισμοῦ πού δὲν ἔχει κανένα! Ἔτσι φαντάζονται ὅτι θὰ καταργήσουν μαζὶ καὶ τὴν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!
Οἱ Δυτικοὶ, Παπικοί καί Προτεστάντες, σιγά σιγά ἀπό τό 1924, κατάφεραν νά διεισδύσουν στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τό νά χορηγοῦν, ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ σὲ Ὀρθόδοξους θεολόγους καὶ Μητροπολῖτες, ὥστε νὰ σπουδάσουν σὲ ΠΑΠΙΚΑ πανεπιστήμα τή ΦΡΑΓΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ (σήμερα περίπου 80 θεολόγοι σπουδάζουν σὲ παπικὲς θεολογικὲς σχολές)! Ἐξ αὐτῶν ὁ Βαρθολομαῖος, σπούδασε σὲ παπικὴ σχολή, ἔχοντας μάλιστα Ἰησουίτη καθηγητή, ὁ ὁποῖος ἐπέβλεψε τὴ διδακτορικὴ διατριβή του, γιὰ τὴν κωδικοποίηση τῶν Ἱερῶν κανόνων ἀποφάνθηκε ὅτι: «Ἂλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν (τῶν Ἱερῶν Κανόνων) πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν, ἄλλοι νὰ συγχωνευθοῦν, ἄλλοι νὰ συντμηθοῦν καὶ ἄλλοι τέλος νὰ καταργηθοῦν, ἴσως καθ’ ὁλοκληρίαν».
Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, δὲν πρέπει νὰ ἐκπλήσσεται κανένας, ὅταν ἀκούει τὸν Βαρθολομαῖο νὰ λέει ὅτι: «Ὀρθοδοξία καὶ παπισμὸς ἀποτελοῦν “τὸ ἑνιαῖο σῶμα τοῦ Χριστοῦ”». ( Βλπ. Ἀρχιμ. (νῦν Πατριάρχου) Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη: «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία», Θεσ/νίκη 1970, σελ.15 Περιοδικό «Ὀρθοδοξία» Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 1994, σελ.444).
Σήμερα ὅλα τὰ μέχρι πρὸ τινὸς Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα βρίσκονται ὑπὸ τὴν Παπικὴ ὑποταγή, γι’ αὐτὸ θεωροῦμε ὡς ἐπίκαιρη ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχη Κων/πόλεως, Γερμανοῦ (1222-1246), πρὸς τοὺς Κυπρίους, τὸ 1229, ὅταν οἱ Φράγκοι κυρίευσαν τὸ νησί τους, ἡ ὁποία λέγει: «…γι’ αὐτὸν τὸν λόγον καί παραγγέλλω σέ ὅλους τούς λαϊκούς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὅσοι εἶστε γνήσια τέκνα τῆς Καθολικῆς (Ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας νὰ ἀποφεύγετε μὲ κάθε τρόπο, ὅσους ἱερεῖς εὑρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν λατινική ὑποταγὴ καὶ νὰ μὴν ἔχετε μαζί τους καμιὰ σχέση ἐντὸς τῶν Ἐκκλησιῶν, οὔτε νὰ λαμβάνετε ὁποιαδήποτε εὐλογία ἀπὸ τὰ χέρια τους, διότι εἶναι καλύτερα νὰ προσεύχεστε στὸν Θεὸ μόνοι στὰ σπίτια σας, παρὰ νὰ συναθροίζεστε στὴν Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τοὺς λατινόφρονες ἰερεῖς, διαφορετικὰ τὴν ἴδια τιμωρία θὰ ὑποστεῖται μὲ αὐτούς»!
Ὃλοι μαζί λοιπόν οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές: Ἑβραῖοι, Καθολικοί, Προτεστάντες, Χιλιαστές, Εὐαγγελιστές, Βουδιστές, Μωαμεθανοὶ κλπ., συλλειτουργοῦν καὶ συμπροσεύχονται σὲ ἕνα “θεό”, τὸν Πάπα, τὸν Ἰεχωβά, τὸ Βούδα, τὸ Μωάμεθ κλπ. καὶ θεωροῦνται «ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ»!
Καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Παλαιοημερογῖται πού δὲν δέχονται νὰ συλλειτουργήσουν καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦν μὲ ὅλους τούς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστὲς, καὶ παραμένουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἀποστολοπαράδοτη πίστη θεωροῦνται ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, ἐπειδὴ προσεύχονται στὸν Ἕνα καὶ μόνο Ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο, ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς καὶ νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν
Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ:
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ......
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ.....
Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΡΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ - ΤΟ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΤΟ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - Η ΜΑΤΘΑΙΪΚΗ ΔΟΞΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ , ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ - ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΧΑΣΜΟΣ - ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ - ΑΚΥΡΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ , ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ , ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ......ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΔΩΣΕΙ....Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
ΕΚΤΑΚΤΟ.....ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΛΟΓΩ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ.....ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ - ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - 666 - ΦΟΡΟΚΑΡΤΑ - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΧΡΗΜΑ - ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ - Α.Μ.Κ.Α - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΚΑΡΤΑ ΥΓΕΙΑΣ - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ - ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ - ΑΡΙΘΜΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗΣ Α.Μ.Κ.Α ΜΕ Α.Φ.Μ - ΑΡΙΘΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΩΑΝΝΗ - ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ τα σχολιά σας να μην έχουν άσεμνο και υβριστικό περιεχόμενο, διότι θα διαγραφούν.Ευχαριστώ.