Οι αναρχικοί γέμισαν αφίσες και άνοιξαν “βεντέτα” με τον Μητροπολίτη Πειραιώς ” Να στείλουμε στο διάολο το συρφετό του παπαδαριού και τα συμφέροντά του”!
Με υβριστικού περιεχομένου αφίσα αντιεξουσιαστές καταφέρονται κατά του Μητροπολίτη Πειραιώς και Φαλήρου Σεραφείμ!
Διαβάστε το σχετικό κείμενο της αφίσας:
“ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ.....
Η φήμη του Σεραφείμ έχει κατά πολύ ξεπεράσει τα όρια του Πειραιά. Ο μητροπολίτης μας κάνει γνωστό τον εαυτό του κυρίως μέσω του ρατσιστικού, εθνικιστικού και ομοφοβικού εμετού που κάθε τόσο ξερνάει μέσω των media.
Κάνει κοινές μηνύσεις μαζί με χρυσαυγίτες βουλευτές σε θεατρική παράσταση, εξισώνει την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστεία και τη κτηνοβασία, ευλογεί το Σαμαρά να διώξει τους μετανάστες από τη χώρα, εξυψώνει σε κάθε ευκαιρία την αξία του “ορθόδοξου ελληνικού έθνους”. Δεν μένει όμως μόνο σ’ αυτά. Αν χρειαστεί, θα βάλει πλάτες στον υποψήφιο δήμαρχο της αρεσκείας του, θα κάνει αντικομμουνιστικό κήρυγμα σε απείθαρχους μαθητές στο Ζάνειο σχολείο και θα πάρει θέση για υποθέσεις στημένων αγώνων.
Θα μπορούσε να είναι απλά ένας γραφικός, αντιθέτως, η στάση και η συμπεριφορά του τον συνιστούν άξιο διάδοχο του Καλλίνικου ως ο πειραϊκός εκπρόσωπος του μηχανισμού του βαθέος κράτους που ονομάζεται Ελληνική Εκκλησία. Ενός μηχανισμού που, εκτός του ότι αποτελεί βασικό ιδεολογικό πυλώνα της ακροδεξίας ιδεολογίας στη χώρα, δρα και με όρους μαφίας, καθώς αφοσιώνεται στη διαχείρηση των τεράστιων εκτάσεων που κατέχει στο σύνολο της επικράτειας. Με λίγα λόγια, έχουν τις μπίζνες στο μυαλό και το μυαλό στις μπίζνες.
Να στείλουμε στο διάολο το συρφετο του παπαδαριού και τα συμφέροντά του. Τα δικά μας συμφέροντα βρίσκονται κόντρα στην εκκλησία, το κράτος, τις μαφίες, τα αφεντικά και τους φασίστες. Και δε γουστάρουμε καθόλου να τα διαπραγματευτούμε.”
Αντιφασιστική συνέλευση Πειραιά
http://www.makeleio.gr/?p=198281
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ , ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΔΟΞΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ , ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΤΡΙΒΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ , ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΕΚΤΟΣ ΟΔΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥΣ......
Διαβάσαμε και ακούσαμε απο την ιστοσελίδα ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ τα παρακάτω λυπηρά λόγια από τον μητροπολίτη Πειραιώς κ.κ Σεραφείμ της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με τους παλαιοημερολογίτες και την εγκυρότητα των μυστηρίων που τελούν........
Πειραιώς Σεραφείμ: Οι ενέργειες αιρετικών και παλαιοημερολογιτών είναι ανυπόστατες βάσει Ιερών Κανόνων.
"Αν δεν είσαι ενωμένος με την Εκκλησία δεν έχεις καμία δυνατότητα στη χάρη του Θεού" απάντησε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ σε ερώτημα για τους παλαιοημερολογίτες, στο περιθώριο της πρόσφατης παρουσίας του στην Dobrogea. στην Ρουμανία.
"Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει μυστήριο. Συνεπώς αφού δεν ανήκουν στην Εκκλησία αυτοί οι σχισματικοί που είπατε και ό,τι κι αν κάνουν στερούνται της ενεργείας του Παναγίου Θεού. Για αυτό και οι ενέργειές τους βάσει τον Ιερών Κανόνων είναι ανυπόστατες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους κάθε είδους αιρετικούς" συμπλήρωσε.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ.....
Το έτος 379 αποστέλλεται ο Άγιος Γρηγόριος προς στήριξη των ελαχίστων ορθοδόξων της Κωνσταντινουπόλεως(επί αρειανισμού).
Ο ίδιος περιγράφει την απελπιστική κατάσταση: τούτο το ποίμνιο ήταν κάποτε μικρό και ατελές, όσον αφορά τα φαινόμενα. Στη πραγματικότητα δεν ήταν καν ποίμνιο, αλλά μόνο μικρό ίχνος ή λείψανο ποιμνίου, ακατάστατο, άνευ επισκόπου, απερίφρακτο. Δεν είχε κατάλληλο τόπο για ’’βοσκή’’ ούτε μάνδρα να το περικλείει, και γι’ αυτό περιφερόταν ’’ἐν ὄρεσι και σπηλαίοις και ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς’’(Ἑβρ.ια’,38).
Τα μέλη του ήταν διεσπαρμένα και ριγμένα άλλα εδώ και άλλα εκεί και όπως εύρισκαν το καθένα στεγάζονταν, έβοσκαν και κέρδιζαν την σωτηρία τους με πολλή δυσκολία. (Συντακτήριος, κεφ.’ ,P.G.36,460A)
Ο ιερός Δοσίθεος συμπληρώνει: ἐπειδή οὐκ εῖχον οἱ ὀρθόδοξοι κἄν μίαν Ἐκκλησίαν(σ.σ. ήταν όλες των αρειανών), αὐτός (ο Γρηγόριος) μετέφερεν οἰκίαν τινά εἰς εὐκτήριον, ὅν ὠνόμασε Ἀναστασίαν…Ὅσους δε κόπους και ἀγῶνας ἐποίησε διά την εὐσέβειαν τις ἱκανός αὐτούς εἰπεῖν ἤ γράψαι; Ἀρκεῖ ὁ κοινός ἀδόμενος λόγος, ὅτι χιλίας Ἐκκλησίας ηὑρεν Ἀρειανῶν, και μήτε μίαν Ὁρθόδοξον, και μετά την παραίτησιν αὐτοῦ(το 381) ἠσαν χίλιαι και μία των Χριστιανῶν, και οὐδεμία τῶν Ἀρειανῶν. (Δωδεκάβιβλος, βιβλίο γ’, κεφ. β’, σελ. 15 )
ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ......
ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΗΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΑ ΟΡΗ , ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ,ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΟΠΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ;
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.......
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ Α.Δ ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ "ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ " ΑΘΗΝΑΙ 1985 - Σελ 808 -815
"Ενστασις καί ενωσις έν τη έκκλησιολογία τών Πατέρων
Μεταξύ έορτολογικής καινοτομίας καί κακοδοξίας περί άκύρων Μυστηρίων, ίσταται ή άκαινοτόμητος καί ορθόδοξος οδός του Κυρίου τής ’Εκκλησίας Ίησου Χρίστου. Αύτη δεικνύεται εις τούς άνθρώπους προς σωτηρίαν διά τών 'Αγίων τής Μιας 'Αγίας Καθολικής (’Ορθοδόξου) καί Άποστολικής Εκκλησίας.
’Ανευρίσκεται δε εις τήν διδαχήν τών άγιων Πατέρων, οιτινες είναι οί άσφαλείς διδάσκαλοι καί οδηγοί τής έν Χριστώ σωτηρίας πάντοτε, μάλιστα δε εις τούς έσχατους τούτους καιρούς τής άντιχρίστου άποστασίας. «Ούδέν γάρ» έστιν, «ο μή είρήκασιν (έχουσιν εΐπει) οί Πατέρες» 6156. Κατωτέρω έκτίθενται αί κατά τούς Πατέρας έκκλησιολογικαί θέσεις Ιεράρχου τής ορθοδόξου ένστάσεως, ώς αύται έδημοσιεύθησαν προσφάτως.
«Έ κ κ λ η σ ί α καί α ί ρ ε σ ι ς. Πιστεύομεν εις «Μίαν 'Αγίαν Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν» 6157. «Μία» είναι «ή ’Εκκλησία, έν ούρανοίς, ή αυτή καί έπί γής» 6158, «καν έκ διαφόρων τόπων προσαγορεύηται (όνομάζηται)» 6159, ώς π.χ. Εκκλησία «τής Γαλατίας»6160, «έν Έφέσω» Εκκλησία 6161, έν Έλλάδι Εκκλησία. «Είς» είναι ό «Κύριος» τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χρίστος. «Μία» είναι ή «πίστις» τής Εκκλησίας, ή Όρδοδοξία των θεοπνεύστων ’Αποστόλων, των 'Αγίων Οικουμενικών Συνόδων καί τών δεοφόρων Πατέρων. «Έν» είναι το σωτήριον «Βάπτισμα» 6162, το ορθόδοξον Βάπτισμα «εις το όνομα του Πατρός καί τού Υιου καί του 'Αγίου πνεύματος» 6163
Ή καθ’ ολου Όρδόδοξος Εκκλησία είναι αλάθητος καί αήττητος. «Καί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» 6164, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Οί Χριστιανοί, όμως, καί αί κατά τόπους Έκκλησίαι είναι δυνατόν να ήττηθούν έν πίστει. Δηλαδή, είναι δυνατόν να νοσήσουν πνευματικώς καί να ΐδη τις «νόσημα έν τώ σώματι τής Εκκλησίας «πεφυτευμένον», ως λεγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσοστομος 6165. Να διαιρεθούν οί Χριστιανοί καί να έμφανισθούν εις τάς Εκκλησίας «σχίσματα», ως γράφει ό ’Απόστολος Παύλος προς Κορινθίους 6166. Είναι δυνατόν αί τοπικαί Έκκλησίαι να καταπέσουν εις την αίρεσιν, όπως συνέβη μέ την πάλαι ποτέ Όρδόδοξον Δυτικήν Εκκλησίαν, ή οποία κατέρρευσεν εις τάς μεγάλας αιρέσεις τού Παπισμού καί τού Προτεσταντισμού, τελευταίως δε καί εις την παναίρεσιν τού Οίκουμενισμοΰ.
Αί πνευματικαί νόσοι έν τή Εκκλησία θεραπεύονται, ή διά μετάνοιας, ή διά κρίσεως. Μέχρι τής άποβολής τού αιρετικού, τού σχισματικού καί τού άμαρτάνοντος, εϊτε παρά τής Εκκλησίας, εΐτε παρά Κυρίου, προφανώς, ή γνώμη τού πιστού δεν δύναται νά άντικαταστήση την καταδικαστικήν άπόφασιν τής Εκκλησίας καί τού Κυρίου Αύτής Ιησού Χριστού, έστω καί αν ή άκριτος κατάστασις παραταθή μέχρι τής δευτέρας παρουσίας. Ώς γνωστόν ή Εκκλησία «ώμοιώδη» έν τή Γραφή προς άγρόν έχοντα «σίτον» καί «ζιζάνια» 6167, συμφώνως προς την θείαν καί έκκλησιαστικήν οικονομίαν.
Νοσούντα μέλη τής Εκκλησίας νοούνται οί πλανώμενοι μεν περί την όρδόδοξον πίστιν καί άμαρτάνοντες, μη κριθέντες δε είσέτι έκκλησιαστικώς. Τών άκριτων τούτων μελών τά Μυστήρια, κατά την Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον, είναι ισχυρά, καθ’ ότι ταύτα, ώς π.χ. ή «χειροτονία» «έκ τού Θεού έστιν», 'οπως είπεν ο πρόεδρος ταυτης άγιος Ταρασιος 6168. Αντιθέτως, αι τυχόν ποιναί τών κηρυττόντων αίρεσιν κατά τών Όρδοδόξων ένισταμένων είναι έκκλησιαστικώς άκυροι καί άνυπόστατοι, «άφ’ ού τοιαύτα κηρύττειν ήρξαντο», ώς γράφει ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης καί έδέχδη ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος 6169. Δηλαδή, άπό τής στιγμής πού ούτοι ήρχισαν νά κηρύττουν αιρετικά.
Έ ν ι σ τ ά μ ε ν ο ι και έ ν ω σ ι ς. Οί ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν εύαγγελικόν και κανονικόν δικαίωμα νά άποτειχισθούν, δηλαδή νά διακόψουν την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί το μνημόσυνον του Επισκόπου, οστις κηρύσσει «αϊρεσιν» «δημοσία» «καί γυμνή τή κεφαλή επ’ Εκκλησίας» 6170, ή κατηγορείται, ότι σφάλλει άμετανοήτως «έν εύσεβεία καί δικαιοσύνη», ώς λέγει ό ΛΑ' Άποστολικός Κανών 6171. Δηλαδή, όταν πράττη «παρά το καθήκον καί δίκαιον», όπως ερμηνεύει ο κανονολόγος Ζωναράς 6172. Εάν ό Επίσκοπος καί ό Κληρικός, λέγει ό άγιος ’Ιωάννης ό Χρυσόστομος, είναι «πονηρός» «πίστεως ένεκεν, φεύγε αύτόν καί παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή (είναι), άλλά καν άγγελος εξ ούρανοΰ κατιών (κατελθών) » 6173.
Οί κανονικώς άποτειχιζόμενοι 'Ορθόδοξοι, συμφώνως. προς τούς Ιερούς Κανόνας, δεν ύπόκεινται «τή κανονική έπιτιμήσει», ήτοι δεν τιμωρούνται κανονικώς, άλλά είναι άξιοι καί έκκλησιαστικής «τιμής», «πρεπούσης» «τοις Όρθοδόξοις (εις τούς ’Ορθοδόξους)». Ούτοι τιμώνται ώς άξιοι ’Ορθόδοξοι, διότι «ου σχίσματι την ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, άλλά», τούναντίον, άπό «σχισμάτων καί μερισμών την ’Εκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι (νά σώσουν)» 6174. Δηλαδή, όχι «σχίσμα κατά τής Έκλησίας έποίησαν, άλλά μάλλον» άπό «σχισμάτων την Εκκλησίαν άπήλλαξαν, οσον το έπ’ αύτοίς», ήτοι όσον έξαρτάται άπό αύτούς, έρμηνεύει πάλιν ό Ζωναράς 6175. Ό κηρύττων αίρεσιν καί είσάγων εις την ’Εκκλησίαν καινοτομίαν διαιρεί την ’Εκκλησίαν καί καταλύει την ένότητα ή ένωσιν ταύτης. Ό ένιστάμενος κατ’ αύτου ή άποτειχιζόμενος σπουδάζει νά σώση την ένωσιν ή ένότητα τής Εκκλησίας. Σκοπός τής ένστάσεως καί άποτειχίσεως είναι ή κατα- πολέμησις τής αίρέσεως, ή ύπεράσπισις τής ορθοδόξου πίστεως καί ή διάσωσις τής ένότητος τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήτοι τής Όρθοδοξίας.
Ή οίκουμενιστική διαίρεσις τής Εκκλησίας. Ή έν Έλλάδι Εκκλησία είναι σήμερον, δυστυχώς, διηρημένη καί άσθενουσα. Το έτος 1924 σκοτειναί δυνάμεις την διήρεσαν διά τής έορτολογικής καινοτομίας τών δέκα τριών ημερών. Ή καινοτομία αΰτη ομοιάζει προς την καινοτομίαν τής αίρέσεως τής Είκονομαχίας. Ή είκονομαχική αιρεσις ένεφανίσθη ώς κατάργησις των ιερών εικόνων. Δεν «άνεφέρετο» όμως «μόνον εις την προσκύνησήν των εικόνων, άλλ ήτο εύρυτέρα θρησκευτική και εκκλησιαστική μεταρρύθμισις» (812). Ήτο, άληΘώς, «μεταστοιχείωσις τών άπάντων άύεωτάτη», ώς τήν χαρακτηρίζει ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης 6176. Και ή σημερινή έορτολογική καινοτομία παρουσιάζεται ώς άθώα δήθεν χρονική άλλαγή. Καί όμως, αυτή είναι έκδήλωσις και άφετηρία τής αίρέσεως του Οίκουμενισμού. Δεν είναι άπλώς εύρυτέρα θρησκευτική καί εκκλησιαστική μεταρρύθμισις, άλλα οίκουμενιστική καινοτομία, μέχρις άφομοιώσεώς τής ’Ορθοδοξίας υπό των αιρέσεων καί υποταγής των ’Ορθοδόξων εις τον άντίχριστον αίρεσιάρχην Πάπαν. Είναι, όντως «άνατροπή τού παντός μέχρι του ’Αντίχριστου» 6177, όπως γράφει πάλιν ό αύτός άγιος διά τήν μοιχειανικήν αί'ρεσιν, ή οποία καταλύει τον νόμον του Θεού, όπως καί ή παναίρεσις τού Οίκουμενισμοϋ.
Διά τής έορτολογικής καινοτομίας, οί ’Ορθόδοξοι διηρέθησαν εις δύο. Εις νοσοϋντας εν πίστει καί ύγιαίνοντας. Εις καινοτόμους καί ένισταμένους. Εις οπαδούς τής καινοτομίας, εν έπιγνώσει ή εν άγνοια, καί εις ένισταμένους καί άποτειχιζομένους κατά τής αίρέσεως καί υπέρ τής ’Ορθοδοξίας. Δηλαδή εις άγωνιζομένους προς ένωσιν «των διεστώτων», όπως ονομάζει τούς ούτω διηρημένους ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος 6178, δι’ ορθοδόξου ένώσεως τής Εκκλησίας.
Οί οπαδοί τής έορτολογικής καινοτομίας τού 1924 δεν έκρίθησαν είσέτι είδικώς καί πανορθοδόξως, ώς προβλέπεται παρά τής ’Ορθοδοξίας. 'Όπως γράφει ό άγιος Νικόδημος ό 'Αγιορείτης, ο άθετήσας τά νόμιμα θεωρείται κατακεκριμένος, έφ’ όσον κριθή υπό «τού β' προσώπου, ήτοι τής Συνόδου» 6179.
Οί καινοτομήσαντες άπό τού 1924 κείνται υπό κρίσιν καί πρόκειται νά κριθοΰν, βάσει των Ί. Συνόδων, Τοπικών καί Οικουμενικών, καί τών αγίων Πατέρων, μάλιστα δε τών εκκλησιαστικών αποφάσεων τού ΙΣΤ' αίώνος κατά τών τότε παπικών προτάσεων περί έορτολογικής καινοτομίας. Διά τούτο οί άποτειχιζόμενοι εκ τούτων τών καινοτόμων διακόπτουν τήν κοινωνίαν «προ συνοδικής διαγνώσεως» αύτών, όπως γράφεται εις τον ΙΕ' Κανόνα τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου 6180. Δηλαδή οί καινοτόμοι ούτοι είναι είσέτι άκριτοι. Συνεπώς τά Μυστήρια αύτών είναι ισχυρά, αί τυχόν έπιβαλλόμεναι παρ’ αυτών ποιναί κατά των ένισταμένων άκυροι καί άνυπόστατοι, ή δέ μετάνοιά των καί ή άποκατάστασίς των έίς την ’Ορθοδοξίαν εύκολος, εάν θελήσουν την μακαρίαν επιστροφήν.
Μετάνοια καί επιστροφή. Παν καινοτόμον μέλος τής διηρημένης έν Έλλάδι Εκκλησίας δύναται. νά μετατραπή είς ένιστάμενον κατά τής οίκουμενιστικής καινοτομίας. Τούτο είναι δυνατόν νά πραγματοποίησή διά μετάνοιας, όπως έγίνετο πάντοτε εις την ’Ορθοδοξίαν. Εις την Δ' Οικουμενικήν Σύνοδον, κατά τάς εργασίας αύτής, επίσκοποι ταύτης έβόησαν: «πάντες ήμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αίτουμεν». «Καί άναστάς ο εύλαβέστατος έπίσκοπος Ίουβενάλιος άμα αύτοίς (μαζί με αυτούς), μετήλθεν εις το άλλο μέρος», ήτοι των ’Ορθοδόξων. «Καί άνεβόησαν οί άνατολικοί καί οί συν αύτοίς ευλαβέστατοι επίσκοποι...ο Θεός καλώς ήνεγκέ σε (σε έφερεν), ’Ορθόδοξε, καλώς ήλθες» 6181. Δηλαδή έγένοντο δεκτοί διά μετάνοιας καί προσχωρήσεως εις τούς ’Ορθοδόξους. Παρόμοιον τρόπον επιστροφής βλέπομεν καί εις τήν ΣΤ' Οικουμενικήν Σύνοδον.
Ό πρόεδρος τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου άγιος Ταράσιος είπεν, ότι «οί πλείους (οί περισσότεροι)» τών άγιων Πατέρων τής ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου υπό αιρετικών «έκεχειροτόνηντο (είχον χειροτόνηθή)», μάλιστα «τών καθηγητών (αρχηγών) τής αίρέσεως τών μονοσελητών» 6182. Δηλαδή ένετάχσησαν εις τήν Όρθοδοξίαν διά προσχωρήσεως.
Προσέτι επιστροφή εις τήν Όρθοδοξίαν έγένετο καί διά ρητής άποκηρύξεως τής αίρέσεως. Ό άγιος Μελέτιος ’Αντιόχειας έχειροτονήθη υπό αιρετικών ακρίτων είσέτι καί διά τούτο λεγομένων «καινών αιρετικών» 6183. Επειδή ομως κατά τον ένθρονιστήριον λόγον του ύπεστήριξε τήν Όρθοδοξίαν, ήγήθη τών Όρθοδόξων τής ’Αντιόχειας καί κατόπιν έγινε πρόεδρος τής Β' Οικουμενικής Συνόδου. Δηλαδή έγένετο δεκτός υπό τών Όρθοδόξων δι’ ομολογίας καί κηρύξεως τής Ορθοδόξου πίστεως. Τοιουτον συνέβη καί άργότερον.
Ή Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος έπεκαλέσθη καί σχετικόν άπόσπασμα «εκ του βίου τού οσίου πα- τρος ημών Σάββα». Εις αύτό άναφέρεται, οτι οί κορυφαίοι τών Μοναχών άγιος Σάββας καί άγιος Θεοδόσιος μετά τών ύπ’ αύτούς Μοναχών έκοινώνησαν προς τον ’Αρχιεπίσκοπον 'Ιεροσολύμων Ίωάννην Γ', οστις είχε συμφρονήσει μετά τού αίρεσιάρχου Σεβήρου, κατόπιν προφορικής ύπ’ αύτοΰ άποκηρύξεως τής αίρέσεως 6184. Εις δέ τήν Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον ο έξαρχος τής αίρέσεως τής Είκονομαχίας Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας έγένετο δεκτός εις την Σύνοδον ώς μέλος ταύτης, δι’ έξετάσεως του φρονήματος καί λιβέλλου, ήτοι εγγράφου άποκηρύξεως τής μεγάλης ταύτης αίρέσεως 6185.
Ή ορθόδοξος λοιπόν παράδοσις των 'Αγίων Οικουμενικών Συνοδών καί των Αγίων Πατέρων τής Ορθοδόξου Εκκλησίας επιβάλλει, όπως τα άσθενοΰντα εν πίστει μέλη τής διηρημένης εν Έλλάδι Εκκλησίας γίνωνται δεκτά με ένα εκ των άνωτέρω τρόπων μετάνοιας καί επιστροφής των εις την τάξιν τής ’Ορθοδοξίας. Διότι καί ταυτα δεν είναι κεκριμένοι σχισματικοί ή αιρετικοί Χριστιανοί, άλλα ακρίτα είσέτι μέλη τής Εκκλησίας. Ή δε οικονομία τής εύλογημένης ταύτης μετάνοιας καί τής άμέσου ή προοδευτικής επιστροφής άνήκει, βεβαίως, εις την εν Θεω κρίσιν του Όρδοδόξου καί πράττοντος κατά Θεόν Επισκόπου, ή του εντεταλμένου ύπ’ αύτου πνευματικού. Οί πιστοί οφείλουν νά δέχωνται τάς θεοφιλείς ταύτας οικονομίας των ποιμένων τού Θεού ώς πορείαν προς την τελειότητα, συμφώνως προς το θέλημα του Σωτήρος ημών Χρίστου, «ος πάντας άνθρώπους θέλει σωθήναι καί εις έπίγνωσιν άληθείας έλθείν» 6186. ’Αλλά καί την δείαν εντολήν την λέγουσαν, «τον δε άσθενούντα τή πίστει προσλαμβάνεστε, μη εις διακρίσεις διαλογισμών» 6187. «Πάντες», γράφει ο άγιος ’Ιγνάτιος ό Θεοφόρος, τον Όρθόδοξον ’Επίσκοπον «άκολουθείτε» καί τούς πρεσβυτέρους. Διότι «ό (εκείνο το όποιον) αν εκείνος δοκιμάση (θά έγκρίνη), τούτο» είναι «καί τώ Θεω (εις τον Θεόν) εύάρεστον» 6188.
Προς Σύνοδον ένώσεως. Έφ’ όσον ή έν Έλλάδι Εκκλησία είναι σήμερον διηρημένη, προφανώς ή Ί. Σύνοδος τής ηνωμένης έν Έλλάδι Εκκλησίας, ώς ήτο προ τής καινοτομίας τού 1924, δεν δύναται νά σύγκληθή. Ή συγκρότησις τής Συνόδου ταύτης θά καταστή δυνατή, οτε οί διιστάμενοι θά ένώθούν έν τή Όρθοδοξία, ώς έγένετο πάντοτε έν τή Όρθοδόξω Έκκλησία.
Κατά την χρονικήν περίοδον π.χ. έπικρατήσεως τής είκονομαχι- κής καινοτομίας, δεν ήτο δυνατόν νά σύγκληθή Όρδόδοξος Σύνοδος τής όλης ’Εκκλησίας. Διά τούτο αΰτη συνεκροτήθη, οτε δεν ϊσχυε ή αίρεσις τής Είκονομαχίας, δηλαδή το 787, ώς ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ένώσεως. Ή ιδία Z΄ Οικουμενική Σύνοδος γράφει διά τών αγίων αύτής Πατέρων ότι έγένετο, «ϊνα τών διεστώτων τήν διαφωνίαν εις συμφωνίαν μεταγάγωμεν καί τό μεσότειχον άρθή τής έχθρας και ή άρχήθεν θεσμοθεσία τής Καθολικής (’Ορθοδόξου) Εκκλησίας το κύρος άπολάβοι» 6189. Δηλαδή συνεκροτήθη διά να ένωση τα διιστάμενα μέρη τής διηρημένης και τότε Εκκλησίας, τούς διαφωνούντας προς την ’Ορθόδοξον πίστιν είκονομάχους καί τούς ένισταμένους κατά τής είκονομαχικής αίρέσεως ’Ορθοδόξους, διά συμφωνίας εν τή ’Ορθοδοξία.
Παρομοίως καί ή Σύνοδος τής ηνωμένης εν Έλλάδι Εκκλησίας δύναται νά σύγκληθή ως Σύνοδος ένώσεως «των διεστώτων» οπαδών τής οίκουμενιστικής καινοτομίας καί των ένισταμένων κατ’ αύτής, διά συμφωνίας εν τή ’Ορθοδοξία.
Κατά την διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ή λεγομένη «Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος» δεν είναι ή Σύνοδος τής ηνωμένης εν Έλλάδι Εκκλησίας. Αΰτη είναι Σύνοδος εν καινοτομία καί εν εκκλησιαστική διαστάσει. Αί δε πράξεις καί αποφάσεις ταύτης υπέρ τής έορτολογικής καινοτομίας καί του παπικού Οίκουμενισμου, ή γενικώτερον τής Οίκουμενιστικής αίρέσεως, την κατατάσσουν, βεβαίως, εις την κατηγορίαν παλαιοτέρων φιλαιρετικών ή αιρετικών Συνόδων, αί οποίαι έγίνοντο προ συγκλήσεως Οικουμενικών Συνόδων, όπως π.χ. είναι ή είκονομαχική Σύνοδος του 754 ήτις συνεκροτήθη υπερ της καινοτομίας 6190 της αιρεσεως τής Είκονομαχίας, καί κατεκρίθη άπό την Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον.
Άλλά ούδέ αί Ί. Σύνοδοι τών ένισταμένων κατά τής έορτολογικής καινοτομίας του Οίκουμενισμου άποτελουν τήν Σύνοδον τής ηνωμένης έν Έλλάδι ’Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συμφώνως προς τον εύαγγελικόν καί κανονικόν νόμον καί τήν διδαχήν τών αγίων Πατέρων, ή άποτείχισις καί ό άντιαιρετικός άγων τών ένισταμένων ’Ορθοδόξων άποσκοπεί εις τήν διάσωσιν τής ένότητος τής πίστεως τής Εκκλησίας καί εις τήν ’Ορθόδοξον ένωσιν τής διηρημένης έν Έλλάδι Εκκλησίας, διά Συνόδου ένώσεως. Ώς έλέχθη, ούτοι «ού σχίσματι τήν ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, άλλά σχισμάτων καί μερισμών τήν Εκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι», ήτοι νά σώσουν 6191. Έφ’ οσον λοιπόν ή Σύνοδος ένώσεως έπιδιώκεται καί θά γίνη εις το μέλλον, τώρα δε διεξάγεται άγων ’Ορθοδόξου ένστάσεως, αί ύπάρχουσαι Σύνοδοι τών ένισταμένων έχουν σημασίαν καλού άγώνος υπέρ τής πίστεως. Δηλαδή νοούνται ώς ομάδες καί συγκροτήσεις Επισκόπων ένισταμένων άντιαιρετικώς καί ορθοδόξως, υπέρ τής ’Ορθοδοξίας καί τής ένώσεως τής Εκκλησίας.
’Ανάγκη ορθοδόξου, ένστάσεως. Προέχει λοιπόν οχι ή διοικητική οργάνωσις των ένισταμένων, ώς ούτοι μόνον νά άπετέλουν την εν Έλλάδι ήνωμένην Εκκλησίαν, άλλα ο άντιαιρετικός άγων των ’Ορθοδόξων, ώς έπραξαν καί έδίδαξαν εις τό παρελθόν καί οι Άγιοι. «Άγώνος ούν χρεία (άνάγκη) μεγάλου καί τούτου νομίμου», λέγει ό Μ. Βασίλειος 6192 εις παράλληλον προς την ίδικήν μας εποχήν. Δηλαδή υπάρχει άνάγκη μεγάλου άγώνος, συμφώνου προς τον ευαγγελικόν καί κανονικόν νόμον, καί τήν πράξιν των 'Αγίων καί τήν θεμιτήν πολιτειακήν νομοθεσίαν.
Πάσαι αί Οίκουμενικαί Συνοδοί ένώσεως τής Εκκλησίας υπήρξαν καρπός ιερών άγώνων των ’Ορθοδόξων ένισταμένων.
Ή Α' Οικουμενική Σύνοδος προήλθεν ώς άποτέλεσμα των υπέρ πίστεως άγώνων μάλιστα του άγιου ’Αλεξάνδρου ’Αλεξάνδρειάς καί του Μ. Αθανασίου.
Ή Β' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του Μ. Βασιλείου καί Γρηγορίου του θεολόγου.
Ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του αγίου Κυρίλλου ’Αλεξάνδρειάς καί του άγιου Κελεστίνου Ρώμης.
Ή Δ' καί Ε' Οίκουμενικαί Σύνοδοι των άγώνων των ’Ορθοδόξων, οί οποίοι δεν εφησύχασαν, άλλά ήγωνίσθησαν υπέρ τής ’Ορθοδόξου πίστεως «άχρι θανάτου» 6193.
Ή ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του άγιου Μαξίμου του Όμολογητού καί του άγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων.
Ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του άγίου Ίωάννου του Δαμασκηνού καί άλλων 'Αγίων. Καί σήμερον θά φθάσωμεν εις ’Ορθόδοξον Σύνοδον ένώσεως τής διηρημένης εν Έλλάδι ’Εκκλησίας, διά μιμήσεως των προ ημών άγιων καί ηρωικών άγωνιστών υπέρ τής ’Ορθοδοξίας. ’Απαιτείται, λοιπόν, ’Ορθοδοξία. Πατερική θεμελίωσις. Ένστασις κατά τό παράδειγμα τών 'Αγίων. Συνεργασία τών ένισταμένων εν όρθοδόξω πίστει καί άγάπη «τής άληθείας», ώς λέγει ό ’Απόστολος Παύλος 6194. Καί άγών κατά τής έορτολογικής καινοτομίας καί γενικώτερον κατά τής παναιρέσεως του Οίκουμενισμοΰ. Άγών υπέρ τής ’Ορθοδοξίας μέγας, νόμιμος καί μέχρι θανάτου. Διότι «γίνου πιστός άχρι θανάτου, καί δώσω σοι τον στέφανον τής ζωής», λέγει ό Κύριος τής Μιας Αγίας Καθολικής καί Άποστολικής ’Εκκλησίας, ο Κύριος ήμών Ίησους Χριστός 6195» ( 813 )
ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΓΡΗΟΓΟΡΙΑΝΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ,ΔΕΝ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ........
(Από το βιβλίο " ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ" σελ 697-698 )
Δεν « μετέβαλε το έορτολόγιον ή το πασχάλιον» ή έορτολογική καινοτομία τοϋ 1924, τονίζουσιν οί θεράποντες αύτής, «οΰτε μετεβλήθη τι έν τή Όρδοδόξω ημών Εκκλησία»! (584).
Το έορτολόγιον καί το πασχάλιον τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας μένουσιν άμετάβλητα»!(585). Άντιφάσκοντες ομως προς έαυτους ούτοι, πάντες λέγουσι και ότι μετεβλήθη, ή ήλλαξεν, ή μετερρυθμίσθη, το εκκλησιαστικόν ήμερολόγιον, μετ’ αύτοϋ δέ, ώς φυσικόν, καί τό έορτολόγιον. « Ενεκρίθη» πατριαρχικώς ημερολογιακή «προσαρμογή εορτολογίου», γράφει ο Άθηνών Χρυσόστομος ( 586 ), «διά τής προσθήκης 13 ήμερων είς το έκκλησιαστικόν ήμερολόγιον», ώς προετάθη παρ’ αύτοΰ( 587 ).
Συνεπώς μετεβλήθη ή ήμερολογιακή τάξις τών άκινήτων εορτών διά μετακινήσεως αύτών κατά 13 ημέρας καί οΰτω διεταράχθη ή πατροπαράδοτος λειτουργική σχέσις τούτων προς τό πασχάλιον......
......Δηλαδή, προς τήν έορτήν τοΰ Πάσχα καί προς τάς έκ ταύτης έξαρτωμένας κινητάς έορτάς......
......προς τά Κυριακάς, προς τάς άκολουθίας τής Παρακλητικής....
.......προς τά Ευαγγέλια, τούς ’Αποστόλους, τούς ήχους, άκόμη και προς τάς νηστείας!
«Τι ταΰτα άποδεικνύουσι», γράφει έν έτει 1925 ο Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Χριστοφόρος, «εί μη οτι καί ο πασχάλιος Κανών» «προσεβλήθη »; «’Αλλά μήπως και την τών 'Αγίων ’Αποστόλων νηστείαν κατά τό 1924 δεν ήναγκάσθησαν οί μεταρρυθμισταί νά συντομεύσωσι;
Ποιος δέ, έστω καί έκ των άπλουστάτων Χριστιανών, άναγινώσκων τό πασχάλιον έκαστου έτους, δεν ευρίσκει εν αύτώ καθορίζομενον καί τον χρόνον, καθ’ ον θά διαρκέση κατά τό έτος εκείνο ή νηστεία αύτη;
Άλλά τούτο δεν άποδεικνύει, οτι ό καθορισμός τής νηστείας τών 'Αγίων ’Αποστόλων άποτελεί μέρος τού πασχαλίου Κανόνος καί, έπομένως, οτι ή παράβασις τούτου είναι παράβασις καί αύτοϋ τού Κανόνος» τού Πάσχα ; (588).
Προσέτι ή νηστεία τών 'Αγίων ’Αποστόλων, διά τής έορτολογικής καινοτομίας, δεν μειοΰται μόνον, άλλά πολλάκις καί καταργείται παντελώς, ως έγένετο κατά τό έτος 1983, καθ’ ό ή πρώτη ημέρα τής νηστείας ταύτης έπεσε... πέντε ημέρας μετά την λήξιν αύτής! 5817 (ί. ά. σ. 473 - 483).
Αποδεικνύεται, λοιπόν, οτι είναι άναληθής ή μάλλον ψευδής ό ισχυρισμός, οτι δήθεν ούδέν τι μετεβλήθη εν τή Όρθοδόξω ’Εκκλησία διά τής έορτολογικής καινοτομίας τού 1924. ’Αλλά καί ή ημερολογιακή μετακίνησις τών άκινήτων έορτών άνευ τής ταυτοχρόνου μετακινήσεως τών έορτών τού πασχαλίου, ήν επικαλούνται οί καινοτομοι, μάλλον επιβαρύνει τήν θέσιν των.
Ή διάσπασις αύτη έπέφερεν έμφανεστέραν έορτολογικήν άσυμφωνίαν καί σύγχυσιν, προς βεβαίαν κατάκρισιν καί τής ούτω γενομένης έορτολογικής καινοτομίας. Προσέτι ή καινοτομία τού 1924 έγένετο μετά τής οίκουμενιστικής προοπτικής μετακινήσεως έν τώ μέλλοντι καί τού Πάσχα, προς όλοκλήρωσιν τής έορτολογικής άποστασίας, έν ή οί οίκουμενισταί πορεύονται άσυγκράτητοι. Πλήν όμως καί έν τούτω ή άπαρχή ήδη έγένετο.
'Ως •θά λεχθή καί κατωτέρω, ή ’Ορθόδοξος Εκκλησία Φινλανδίας έφαρμόζει ήδη την έορτολογικήν καινοτομίαν καί ως προς τό πασχάλιον, αί δέ έκασταχού Ίεραρχίαι σιωπώσιν έπ’ αύτού έν τή άνόμω τακτική τού έφησυχάζειν.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΒΙΒΛΙΟΥ......
584 . Χρυσοστόμου PG. 53, 134.
585 . Χρυσοστόμου PG. 53, 138.
586 . Σεβηρ . Γαβαλ. PG. 56, 490.
587. Γενεσ. γ΄ 16 - 19
588 . Χρυσοστόμου PG. 53 , 143.
812. Γενέσ. ζ' 21.
813. Κυρίλλου Άλεξ., PG. 69,72.
5817 . Ωρολόγιον το μέγα
6154. Λουκ. β', 34.
6155. θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1045.
6156. Συμεώνος Θεσσαλονίκης, PG. 155, 64.
6157. Συμβόλου τ^ς Πίστεως.
6158. Διατυπώσεως Α' Οικουμενικές Συνόδου, Μ. 2, 889.
6159. Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 186.
6160. Γαλ. α' 2.
6161. Άποκαλύψ. β' 1.
6162. Έφεσ. δ' 5.
6163. Ματθ. κη' 19.
6164. Ματθ. ιστ' 18.
6165. Χρυσοστόμου, PG. 48 , 844.
6166. A' Kopινθ. α' 10 - 14.
6167. Ματθ. ιγ' 24 - 30
6168. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικές Συνόδου, Μ. 12, 1042.
6169. Κελεστίνου Ρώμης, Μ. 4, 1045.
6170. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6171. ΛΑ' Άποστολίκου Κανόνος.
6172. Ζωρανα, Σ. Κ. 2, 40.
6173. Χρυσοστόμου, PG. 63, 231.
6174. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6175. Ζωναρά, Σ. Κ. 2, 694.
6176. θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1164.
6177. θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1025.
6178. ’Επιστολής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 408.
6179. Νικοδήμου ‘Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σ. ιθ', 5.
6180. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6181. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1034.
6182. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1047.
6183. Έπιφανίου Κύπρου, PG. 42,429'.
6184. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου,Μ. 12, 1042 - 1047
6185. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1114 - 1115,1119
6186. Α' Τιμοθ. β' 4.
6187. Ρωμ. ιδ' 1. .
6188. ’Ιγνατίου θεοφόρου, BE ΠΕΣ, 2, 281.
6189. Επιστολές Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 408.
6190. Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 397.
6191. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6192. Μ. Βασιλείου, PG. 31, 1540.
6193. ’Αποκαλύψ. β' 10.
6194. Β' Θεσσαλ. β' 10.
6195. Άποκαλύψ. β' 10.
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ - ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ , ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ , ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ - 15ος ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΒ ΣΥΝΟΔΟΥ......
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ......ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ , ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ......
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ - ΓΟΧ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ - ΘΕΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ - ΗΘΙΚΑ . ΑΛΗΘΕΙΕΣ ,ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ - ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ ( Κατά Ιωάννην Η΄ - 32 )
Με υβριστικού περιεχομένου αφίσα αντιεξουσιαστές καταφέρονται κατά του Μητροπολίτη Πειραιώς και Φαλήρου Σεραφείμ!
Η ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ....
Διαβάστε το σχετικό κείμενο της αφίσας:
“ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ.....
Η φήμη του Σεραφείμ έχει κατά πολύ ξεπεράσει τα όρια του Πειραιά. Ο μητροπολίτης μας κάνει γνωστό τον εαυτό του κυρίως μέσω του ρατσιστικού, εθνικιστικού και ομοφοβικού εμετού που κάθε τόσο ξερνάει μέσω των media.
Κάνει κοινές μηνύσεις μαζί με χρυσαυγίτες βουλευτές σε θεατρική παράσταση, εξισώνει την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστεία και τη κτηνοβασία, ευλογεί το Σαμαρά να διώξει τους μετανάστες από τη χώρα, εξυψώνει σε κάθε ευκαιρία την αξία του “ορθόδοξου ελληνικού έθνους”. Δεν μένει όμως μόνο σ’ αυτά. Αν χρειαστεί, θα βάλει πλάτες στον υποψήφιο δήμαρχο της αρεσκείας του, θα κάνει αντικομμουνιστικό κήρυγμα σε απείθαρχους μαθητές στο Ζάνειο σχολείο και θα πάρει θέση για υποθέσεις στημένων αγώνων.
Θα μπορούσε να είναι απλά ένας γραφικός, αντιθέτως, η στάση και η συμπεριφορά του τον συνιστούν άξιο διάδοχο του Καλλίνικου ως ο πειραϊκός εκπρόσωπος του μηχανισμού του βαθέος κράτους που ονομάζεται Ελληνική Εκκλησία. Ενός μηχανισμού που, εκτός του ότι αποτελεί βασικό ιδεολογικό πυλώνα της ακροδεξίας ιδεολογίας στη χώρα, δρα και με όρους μαφίας, καθώς αφοσιώνεται στη διαχείρηση των τεράστιων εκτάσεων που κατέχει στο σύνολο της επικράτειας. Με λίγα λόγια, έχουν τις μπίζνες στο μυαλό και το μυαλό στις μπίζνες.
Να στείλουμε στο διάολο το συρφετο του παπαδαριού και τα συμφέροντά του. Τα δικά μας συμφέροντα βρίσκονται κόντρα στην εκκλησία, το κράτος, τις μαφίες, τα αφεντικά και τους φασίστες. Και δε γουστάρουμε καθόλου να τα διαπραγματευτούμε.”
Αντιφασιστική συνέλευση Πειραιά
http://www.makeleio.gr/?p=198281
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ , ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΔΟΞΑΣΙΑ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ , ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΤΡΙΒΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ , ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΕΚΤΟΣ ΟΔΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥΣ......
Διαβάσαμε και ακούσαμε απο την ιστοσελίδα ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ τα παρακάτω λυπηρά λόγια από τον μητροπολίτη Πειραιώς κ.κ Σεραφείμ της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με τους παλαιοημερολογίτες και την εγκυρότητα των μυστηρίων που τελούν........
Πειραιώς Σεραφείμ: Οι ενέργειες αιρετικών και παλαιοημερολογιτών είναι ανυπόστατες βάσει Ιερών Κανόνων.
"Αν δεν είσαι ενωμένος με την Εκκλησία δεν έχεις καμία δυνατότητα στη χάρη του Θεού" απάντησε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ σε ερώτημα για τους παλαιοημερολογίτες, στο περιθώριο της πρόσφατης παρουσίας του στην Dobrogea. στην Ρουμανία.
"Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει μυστήριο. Συνεπώς αφού δεν ανήκουν στην Εκκλησία αυτοί οι σχισματικοί που είπατε και ό,τι κι αν κάνουν στερούνται της ενεργείας του Παναγίου Θεού. Για αυτό και οι ενέργειές τους βάσει τον Ιερών Κανόνων είναι ανυπόστατες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους κάθε είδους αιρετικούς" συμπλήρωσε.
ΒΙΝΤΕΟ ΠΡΩΤΟ
ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Στο 8' και 44΄΄ γίνεται η ερώτηση σχετικά με την εγκυρότητα των μυστηρίων των παλαιοημερολογιτών και εν συνεχεία ακολουθεί η απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ......
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ.....
Το έτος 379 αποστέλλεται ο Άγιος Γρηγόριος προς στήριξη των ελαχίστων ορθοδόξων της Κωνσταντινουπόλεως(επί αρειανισμού).
Ο ίδιος περιγράφει την απελπιστική κατάσταση: τούτο το ποίμνιο ήταν κάποτε μικρό και ατελές, όσον αφορά τα φαινόμενα. Στη πραγματικότητα δεν ήταν καν ποίμνιο, αλλά μόνο μικρό ίχνος ή λείψανο ποιμνίου, ακατάστατο, άνευ επισκόπου, απερίφρακτο. Δεν είχε κατάλληλο τόπο για ’’βοσκή’’ ούτε μάνδρα να το περικλείει, και γι’ αυτό περιφερόταν ’’ἐν ὄρεσι και σπηλαίοις και ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς’’(Ἑβρ.ια’,38).
Τα μέλη του ήταν διεσπαρμένα και ριγμένα άλλα εδώ και άλλα εκεί και όπως εύρισκαν το καθένα στεγάζονταν, έβοσκαν και κέρδιζαν την σωτηρία τους με πολλή δυσκολία. (Συντακτήριος, κεφ.’ ,P.G.36,460A)
Ο ιερός Δοσίθεος συμπληρώνει: ἐπειδή οὐκ εῖχον οἱ ὀρθόδοξοι κἄν μίαν Ἐκκλησίαν(σ.σ. ήταν όλες των αρειανών), αὐτός (ο Γρηγόριος) μετέφερεν οἰκίαν τινά εἰς εὐκτήριον, ὅν ὠνόμασε Ἀναστασίαν…Ὅσους δε κόπους και ἀγῶνας ἐποίησε διά την εὐσέβειαν τις ἱκανός αὐτούς εἰπεῖν ἤ γράψαι; Ἀρκεῖ ὁ κοινός ἀδόμενος λόγος, ὅτι χιλίας Ἐκκλησίας ηὑρεν Ἀρειανῶν, και μήτε μίαν Ὁρθόδοξον, και μετά την παραίτησιν αὐτοῦ(το 381) ἠσαν χίλιαι και μία των Χριστιανῶν, και οὐδεμία τῶν Ἀρειανῶν. (Δωδεκάβιβλος, βιβλίο γ’, κεφ. β’, σελ. 15 )
ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ.κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ......
ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΗΤΑΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΑ ΟΡΗ , ΣΤΙΣ ΣΠΗΛΙΕΣ ,ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΟΠΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ;
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.......
ΒΙΝΤΕΟ : Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ : Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ.......
"Ενστασις καί ενωσις έν τη έκκλησιολογία τών Πατέρων
Μεταξύ έορτολογικής καινοτομίας καί κακοδοξίας περί άκύρων Μυστηρίων, ίσταται ή άκαινοτόμητος καί ορθόδοξος οδός του Κυρίου τής ’Εκκλησίας Ίησου Χρίστου. Αύτη δεικνύεται εις τούς άνθρώπους προς σωτηρίαν διά τών 'Αγίων τής Μιας 'Αγίας Καθολικής (’Ορθοδόξου) καί Άποστολικής Εκκλησίας.
’Ανευρίσκεται δε εις τήν διδαχήν τών άγιων Πατέρων, οιτινες είναι οί άσφαλείς διδάσκαλοι καί οδηγοί τής έν Χριστώ σωτηρίας πάντοτε, μάλιστα δε εις τούς έσχατους τούτους καιρούς τής άντιχρίστου άποστασίας. «Ούδέν γάρ» έστιν, «ο μή είρήκασιν (έχουσιν εΐπει) οί Πατέρες» 6156. Κατωτέρω έκτίθενται αί κατά τούς Πατέρας έκκλησιολογικαί θέσεις Ιεράρχου τής ορθοδόξου ένστάσεως, ώς αύται έδημοσιεύθησαν προσφάτως.
«Έ κ κ λ η σ ί α καί α ί ρ ε σ ι ς. Πιστεύομεν εις «Μίαν 'Αγίαν Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν» 6157. «Μία» είναι «ή ’Εκκλησία, έν ούρανοίς, ή αυτή καί έπί γής» 6158, «καν έκ διαφόρων τόπων προσαγορεύηται (όνομάζηται)» 6159, ώς π.χ. Εκκλησία «τής Γαλατίας»6160, «έν Έφέσω» Εκκλησία 6161, έν Έλλάδι Εκκλησία. «Είς» είναι ό «Κύριος» τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χρίστος. «Μία» είναι ή «πίστις» τής Εκκλησίας, ή Όρδοδοξία των θεοπνεύστων ’Αποστόλων, των 'Αγίων Οικουμενικών Συνόδων καί τών δεοφόρων Πατέρων. «Έν» είναι το σωτήριον «Βάπτισμα» 6162, το ορθόδοξον Βάπτισμα «εις το όνομα του Πατρός καί τού Υιου καί του 'Αγίου πνεύματος» 6163
Ή καθ’ ολου Όρδόδοξος Εκκλησία είναι αλάθητος καί αήττητος. «Καί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» 6164, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Οί Χριστιανοί, όμως, καί αί κατά τόπους Έκκλησίαι είναι δυνατόν να ήττηθούν έν πίστει. Δηλαδή, είναι δυνατόν να νοσήσουν πνευματικώς καί να ΐδη τις «νόσημα έν τώ σώματι τής Εκκλησίας «πεφυτευμένον», ως λεγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσοστομος 6165. Να διαιρεθούν οί Χριστιανοί καί να έμφανισθούν εις τάς Εκκλησίας «σχίσματα», ως γράφει ό ’Απόστολος Παύλος προς Κορινθίους 6166. Είναι δυνατόν αί τοπικαί Έκκλησίαι να καταπέσουν εις την αίρεσιν, όπως συνέβη μέ την πάλαι ποτέ Όρδόδοξον Δυτικήν Εκκλησίαν, ή οποία κατέρρευσεν εις τάς μεγάλας αιρέσεις τού Παπισμού καί τού Προτεσταντισμού, τελευταίως δε καί εις την παναίρεσιν τού Οίκουμενισμοΰ.
Αί πνευματικαί νόσοι έν τή Εκκλησία θεραπεύονται, ή διά μετάνοιας, ή διά κρίσεως. Μέχρι τής άποβολής τού αιρετικού, τού σχισματικού καί τού άμαρτάνοντος, εϊτε παρά τής Εκκλησίας, εΐτε παρά Κυρίου, προφανώς, ή γνώμη τού πιστού δεν δύναται νά άντικαταστήση την καταδικαστικήν άπόφασιν τής Εκκλησίας καί τού Κυρίου Αύτής Ιησού Χριστού, έστω καί αν ή άκριτος κατάστασις παραταθή μέχρι τής δευτέρας παρουσίας. Ώς γνωστόν ή Εκκλησία «ώμοιώδη» έν τή Γραφή προς άγρόν έχοντα «σίτον» καί «ζιζάνια» 6167, συμφώνως προς την θείαν καί έκκλησιαστικήν οικονομίαν.
Νοσούντα μέλη τής Εκκλησίας νοούνται οί πλανώμενοι μεν περί την όρδόδοξον πίστιν καί άμαρτάνοντες, μη κριθέντες δε είσέτι έκκλησιαστικώς. Τών άκριτων τούτων μελών τά Μυστήρια, κατά την Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον, είναι ισχυρά, καθ’ ότι ταύτα, ώς π.χ. ή «χειροτονία» «έκ τού Θεού έστιν», 'οπως είπεν ο πρόεδρος ταυτης άγιος Ταρασιος 6168. Αντιθέτως, αι τυχόν ποιναί τών κηρυττόντων αίρεσιν κατά τών Όρδοδόξων ένισταμένων είναι έκκλησιαστικώς άκυροι καί άνυπόστατοι, «άφ’ ού τοιαύτα κηρύττειν ήρξαντο», ώς γράφει ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης καί έδέχδη ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος 6169. Δηλαδή, άπό τής στιγμής πού ούτοι ήρχισαν νά κηρύττουν αιρετικά.
Έ ν ι σ τ ά μ ε ν ο ι και έ ν ω σ ι ς. Οί ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν εύαγγελικόν και κανονικόν δικαίωμα νά άποτειχισθούν, δηλαδή νά διακόψουν την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν καί το μνημόσυνον του Επισκόπου, οστις κηρύσσει «αϊρεσιν» «δημοσία» «καί γυμνή τή κεφαλή επ’ Εκκλησίας» 6170, ή κατηγορείται, ότι σφάλλει άμετανοήτως «έν εύσεβεία καί δικαιοσύνη», ώς λέγει ό ΛΑ' Άποστολικός Κανών 6171. Δηλαδή, όταν πράττη «παρά το καθήκον καί δίκαιον», όπως ερμηνεύει ο κανονολόγος Ζωναράς 6172. Εάν ό Επίσκοπος καί ό Κληρικός, λέγει ό άγιος ’Ιωάννης ό Χρυσόστομος, είναι «πονηρός» «πίστεως ένεκεν, φεύγε αύτόν καί παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος ή (είναι), άλλά καν άγγελος εξ ούρανοΰ κατιών (κατελθών) » 6173.
Οί κανονικώς άποτειχιζόμενοι 'Ορθόδοξοι, συμφώνως. προς τούς Ιερούς Κανόνας, δεν ύπόκεινται «τή κανονική έπιτιμήσει», ήτοι δεν τιμωρούνται κανονικώς, άλλά είναι άξιοι καί έκκλησιαστικής «τιμής», «πρεπούσης» «τοις Όρθοδόξοις (εις τούς ’Ορθοδόξους)». Ούτοι τιμώνται ώς άξιοι ’Ορθόδοξοι, διότι «ου σχίσματι την ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, άλλά», τούναντίον, άπό «σχισμάτων καί μερισμών την ’Εκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι (νά σώσουν)» 6174. Δηλαδή, όχι «σχίσμα κατά τής Έκλησίας έποίησαν, άλλά μάλλον» άπό «σχισμάτων την Εκκλησίαν άπήλλαξαν, οσον το έπ’ αύτοίς», ήτοι όσον έξαρτάται άπό αύτούς, έρμηνεύει πάλιν ό Ζωναράς 6175. Ό κηρύττων αίρεσιν καί είσάγων εις την ’Εκκλησίαν καινοτομίαν διαιρεί την ’Εκκλησίαν καί καταλύει την ένότητα ή ένωσιν ταύτης. Ό ένιστάμενος κατ’ αύτου ή άποτειχιζόμενος σπουδάζει νά σώση την ένωσιν ή ένότητα τής Εκκλησίας. Σκοπός τής ένστάσεως καί άποτειχίσεως είναι ή κατα- πολέμησις τής αίρέσεως, ή ύπεράσπισις τής ορθοδόξου πίστεως καί ή διάσωσις τής ένότητος τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήτοι τής Όρθοδοξίας.
Ή οίκουμενιστική διαίρεσις τής Εκκλησίας. Ή έν Έλλάδι Εκκλησία είναι σήμερον, δυστυχώς, διηρημένη καί άσθενουσα. Το έτος 1924 σκοτειναί δυνάμεις την διήρεσαν διά τής έορτολογικής καινοτομίας τών δέκα τριών ημερών. Ή καινοτομία αΰτη ομοιάζει προς την καινοτομίαν τής αίρέσεως τής Είκονομαχίας. Ή είκονομαχική αιρεσις ένεφανίσθη ώς κατάργησις των ιερών εικόνων. Δεν «άνεφέρετο» όμως «μόνον εις την προσκύνησήν των εικόνων, άλλ ήτο εύρυτέρα θρησκευτική και εκκλησιαστική μεταρρύθμισις» (812). Ήτο, άληΘώς, «μεταστοιχείωσις τών άπάντων άύεωτάτη», ώς τήν χαρακτηρίζει ό άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης 6176. Και ή σημερινή έορτολογική καινοτομία παρουσιάζεται ώς άθώα δήθεν χρονική άλλαγή. Καί όμως, αυτή είναι έκδήλωσις και άφετηρία τής αίρέσεως του Οίκουμενισμού. Δεν είναι άπλώς εύρυτέρα θρησκευτική καί εκκλησιαστική μεταρρύθμισις, άλλα οίκουμενιστική καινοτομία, μέχρις άφομοιώσεώς τής ’Ορθοδοξίας υπό των αιρέσεων καί υποταγής των ’Ορθοδόξων εις τον άντίχριστον αίρεσιάρχην Πάπαν. Είναι, όντως «άνατροπή τού παντός μέχρι του ’Αντίχριστου» 6177, όπως γράφει πάλιν ό αύτός άγιος διά τήν μοιχειανικήν αί'ρεσιν, ή οποία καταλύει τον νόμον του Θεού, όπως καί ή παναίρεσις τού Οίκουμενισμοϋ.
Διά τής έορτολογικής καινοτομίας, οί ’Ορθόδοξοι διηρέθησαν εις δύο. Εις νοσοϋντας εν πίστει καί ύγιαίνοντας. Εις καινοτόμους καί ένισταμένους. Εις οπαδούς τής καινοτομίας, εν έπιγνώσει ή εν άγνοια, καί εις ένισταμένους καί άποτειχιζομένους κατά τής αίρέσεως καί υπέρ τής ’Ορθοδοξίας. Δηλαδή εις άγωνιζομένους προς ένωσιν «των διεστώτων», όπως ονομάζει τούς ούτω διηρημένους ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος 6178, δι’ ορθοδόξου ένώσεως τής Εκκλησίας.
Οί οπαδοί τής έορτολογικής καινοτομίας τού 1924 δεν έκρίθησαν είσέτι είδικώς καί πανορθοδόξως, ώς προβλέπεται παρά τής ’Ορθοδοξίας. 'Όπως γράφει ό άγιος Νικόδημος ό 'Αγιορείτης, ο άθετήσας τά νόμιμα θεωρείται κατακεκριμένος, έφ’ όσον κριθή υπό «τού β' προσώπου, ήτοι τής Συνόδου» 6179.
Οί καινοτομήσαντες άπό τού 1924 κείνται υπό κρίσιν καί πρόκειται νά κριθοΰν, βάσει των Ί. Συνόδων, Τοπικών καί Οικουμενικών, καί τών αγίων Πατέρων, μάλιστα δε τών εκκλησιαστικών αποφάσεων τού ΙΣΤ' αίώνος κατά τών τότε παπικών προτάσεων περί έορτολογικής καινοτομίας. Διά τούτο οί άποτειχιζόμενοι εκ τούτων τών καινοτόμων διακόπτουν τήν κοινωνίαν «προ συνοδικής διαγνώσεως» αύτών, όπως γράφεται εις τον ΙΕ' Κανόνα τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου 6180. Δηλαδή οί καινοτόμοι ούτοι είναι είσέτι άκριτοι. Συνεπώς τά Μυστήρια αύτών είναι ισχυρά, αί τυχόν έπιβαλλόμεναι παρ’ αυτών ποιναί κατά των ένισταμένων άκυροι καί άνυπόστατοι, ή δέ μετάνοιά των καί ή άποκατάστασίς των έίς την ’Ορθοδοξίαν εύκολος, εάν θελήσουν την μακαρίαν επιστροφήν.
Μετάνοια καί επιστροφή. Παν καινοτόμον μέλος τής διηρημένης έν Έλλάδι Εκκλησίας δύναται. νά μετατραπή είς ένιστάμενον κατά τής οίκουμενιστικής καινοτομίας. Τούτο είναι δυνατόν νά πραγματοποίησή διά μετάνοιας, όπως έγίνετο πάντοτε εις την ’Ορθοδοξίαν. Εις την Δ' Οικουμενικήν Σύνοδον, κατά τάς εργασίας αύτής, επίσκοποι ταύτης έβόησαν: «πάντες ήμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αίτουμεν». «Καί άναστάς ο εύλαβέστατος έπίσκοπος Ίουβενάλιος άμα αύτοίς (μαζί με αυτούς), μετήλθεν εις το άλλο μέρος», ήτοι των ’Ορθοδόξων. «Καί άνεβόησαν οί άνατολικοί καί οί συν αύτοίς ευλαβέστατοι επίσκοποι...ο Θεός καλώς ήνεγκέ σε (σε έφερεν), ’Ορθόδοξε, καλώς ήλθες» 6181. Δηλαδή έγένοντο δεκτοί διά μετάνοιας καί προσχωρήσεως εις τούς ’Ορθοδόξους. Παρόμοιον τρόπον επιστροφής βλέπομεν καί εις τήν ΣΤ' Οικουμενικήν Σύνοδον.
Ό πρόεδρος τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου άγιος Ταράσιος είπεν, ότι «οί πλείους (οί περισσότεροι)» τών άγιων Πατέρων τής ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου υπό αιρετικών «έκεχειροτόνηντο (είχον χειροτόνηθή)», μάλιστα «τών καθηγητών (αρχηγών) τής αίρέσεως τών μονοσελητών» 6182. Δηλαδή ένετάχσησαν εις τήν Όρθοδοξίαν διά προσχωρήσεως.
Προσέτι επιστροφή εις τήν Όρθοδοξίαν έγένετο καί διά ρητής άποκηρύξεως τής αίρέσεως. Ό άγιος Μελέτιος ’Αντιόχειας έχειροτονήθη υπό αιρετικών ακρίτων είσέτι καί διά τούτο λεγομένων «καινών αιρετικών» 6183. Επειδή ομως κατά τον ένθρονιστήριον λόγον του ύπεστήριξε τήν Όρθοδοξίαν, ήγήθη τών Όρθοδόξων τής ’Αντιόχειας καί κατόπιν έγινε πρόεδρος τής Β' Οικουμενικής Συνόδου. Δηλαδή έγένετο δεκτός υπό τών Όρθοδόξων δι’ ομολογίας καί κηρύξεως τής Ορθοδόξου πίστεως. Τοιουτον συνέβη καί άργότερον.
Ή Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος έπεκαλέσθη καί σχετικόν άπόσπασμα «εκ του βίου τού οσίου πα- τρος ημών Σάββα». Εις αύτό άναφέρεται, οτι οί κορυφαίοι τών Μοναχών άγιος Σάββας καί άγιος Θεοδόσιος μετά τών ύπ’ αύτούς Μοναχών έκοινώνησαν προς τον ’Αρχιεπίσκοπον 'Ιεροσολύμων Ίωάννην Γ', οστις είχε συμφρονήσει μετά τού αίρεσιάρχου Σεβήρου, κατόπιν προφορικής ύπ’ αύτοΰ άποκηρύξεως τής αίρέσεως 6184. Εις δέ τήν Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον ο έξαρχος τής αίρέσεως τής Είκονομαχίας Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας έγένετο δεκτός εις την Σύνοδον ώς μέλος ταύτης, δι’ έξετάσεως του φρονήματος καί λιβέλλου, ήτοι εγγράφου άποκηρύξεως τής μεγάλης ταύτης αίρέσεως 6185.
Ή ορθόδοξος λοιπόν παράδοσις των 'Αγίων Οικουμενικών Συνοδών καί των Αγίων Πατέρων τής Ορθοδόξου Εκκλησίας επιβάλλει, όπως τα άσθενοΰντα εν πίστει μέλη τής διηρημένης εν Έλλάδι Εκκλησίας γίνωνται δεκτά με ένα εκ των άνωτέρω τρόπων μετάνοιας καί επιστροφής των εις την τάξιν τής ’Ορθοδοξίας. Διότι καί ταυτα δεν είναι κεκριμένοι σχισματικοί ή αιρετικοί Χριστιανοί, άλλα ακρίτα είσέτι μέλη τής Εκκλησίας. Ή δε οικονομία τής εύλογημένης ταύτης μετάνοιας καί τής άμέσου ή προοδευτικής επιστροφής άνήκει, βεβαίως, εις την εν Θεω κρίσιν του Όρδοδόξου καί πράττοντος κατά Θεόν Επισκόπου, ή του εντεταλμένου ύπ’ αύτου πνευματικού. Οί πιστοί οφείλουν νά δέχωνται τάς θεοφιλείς ταύτας οικονομίας των ποιμένων τού Θεού ώς πορείαν προς την τελειότητα, συμφώνως προς το θέλημα του Σωτήρος ημών Χρίστου, «ος πάντας άνθρώπους θέλει σωθήναι καί εις έπίγνωσιν άληθείας έλθείν» 6186. ’Αλλά καί την δείαν εντολήν την λέγουσαν, «τον δε άσθενούντα τή πίστει προσλαμβάνεστε, μη εις διακρίσεις διαλογισμών» 6187. «Πάντες», γράφει ο άγιος ’Ιγνάτιος ό Θεοφόρος, τον Όρθόδοξον ’Επίσκοπον «άκολουθείτε» καί τούς πρεσβυτέρους. Διότι «ό (εκείνο το όποιον) αν εκείνος δοκιμάση (θά έγκρίνη), τούτο» είναι «καί τώ Θεω (εις τον Θεόν) εύάρεστον» 6188.
Προς Σύνοδον ένώσεως. Έφ’ όσον ή έν Έλλάδι Εκκλησία είναι σήμερον διηρημένη, προφανώς ή Ί. Σύνοδος τής ηνωμένης έν Έλλάδι Εκκλησίας, ώς ήτο προ τής καινοτομίας τού 1924, δεν δύναται νά σύγκληθή. Ή συγκρότησις τής Συνόδου ταύτης θά καταστή δυνατή, οτε οί διιστάμενοι θά ένώθούν έν τή Όρθοδοξία, ώς έγένετο πάντοτε έν τή Όρθοδόξω Έκκλησία.
Κατά την χρονικήν περίοδον π.χ. έπικρατήσεως τής είκονομαχι- κής καινοτομίας, δεν ήτο δυνατόν νά σύγκληθή Όρδόδοξος Σύνοδος τής όλης ’Εκκλησίας. Διά τούτο αΰτη συνεκροτήθη, οτε δεν ϊσχυε ή αίρεσις τής Είκονομαχίας, δηλαδή το 787, ώς ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ένώσεως. Ή ιδία Z΄ Οικουμενική Σύνοδος γράφει διά τών αγίων αύτής Πατέρων ότι έγένετο, «ϊνα τών διεστώτων τήν διαφωνίαν εις συμφωνίαν μεταγάγωμεν καί τό μεσότειχον άρθή τής έχθρας και ή άρχήθεν θεσμοθεσία τής Καθολικής (’Ορθοδόξου) Εκκλησίας το κύρος άπολάβοι» 6189. Δηλαδή συνεκροτήθη διά να ένωση τα διιστάμενα μέρη τής διηρημένης και τότε Εκκλησίας, τούς διαφωνούντας προς την ’Ορθόδοξον πίστιν είκονομάχους καί τούς ένισταμένους κατά τής είκονομαχικής αίρέσεως ’Ορθοδόξους, διά συμφωνίας εν τή ’Ορθοδοξία.
Παρομοίως καί ή Σύνοδος τής ηνωμένης εν Έλλάδι Εκκλησίας δύναται νά σύγκληθή ως Σύνοδος ένώσεως «των διεστώτων» οπαδών τής οίκουμενιστικής καινοτομίας καί των ένισταμένων κατ’ αύτής, διά συμφωνίας εν τή ’Ορθοδοξία.
Κατά την διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας, ή λεγομένη «Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος» δεν είναι ή Σύνοδος τής ηνωμένης εν Έλλάδι Εκκλησίας. Αΰτη είναι Σύνοδος εν καινοτομία καί εν εκκλησιαστική διαστάσει. Αί δε πράξεις καί αποφάσεις ταύτης υπέρ τής έορτολογικής καινοτομίας καί του παπικού Οίκουμενισμου, ή γενικώτερον τής Οίκουμενιστικής αίρέσεως, την κατατάσσουν, βεβαίως, εις την κατηγορίαν παλαιοτέρων φιλαιρετικών ή αιρετικών Συνόδων, αί οποίαι έγίνοντο προ συγκλήσεως Οικουμενικών Συνόδων, όπως π.χ. είναι ή είκονομαχική Σύνοδος του 754 ήτις συνεκροτήθη υπερ της καινοτομίας 6190 της αιρεσεως τής Είκονομαχίας, καί κατεκρίθη άπό την Ζ' Οικουμενικήν Σύνοδον.
Άλλά ούδέ αί Ί. Σύνοδοι τών ένισταμένων κατά τής έορτολογικής καινοτομίας του Οίκουμενισμου άποτελουν τήν Σύνοδον τής ηνωμένης έν Έλλάδι ’Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συμφώνως προς τον εύαγγελικόν καί κανονικόν νόμον καί τήν διδαχήν τών αγίων Πατέρων, ή άποτείχισις καί ό άντιαιρετικός άγων τών ένισταμένων ’Ορθοδόξων άποσκοπεί εις τήν διάσωσιν τής ένότητος τής πίστεως τής Εκκλησίας καί εις τήν ’Ορθόδοξον ένωσιν τής διηρημένης έν Έλλάδι Εκκλησίας, διά Συνόδου ένώσεως. Ώς έλέχθη, ούτοι «ού σχίσματι τήν ένωσιν τής Εκκλησίας κατέτεμον, άλλά σχισμάτων καί μερισμών τήν Εκκλησίαν έσπούδασαν ρύσασθαι», ήτοι νά σώσουν 6191. Έφ’ οσον λοιπόν ή Σύνοδος ένώσεως έπιδιώκεται καί θά γίνη εις το μέλλον, τώρα δε διεξάγεται άγων ’Ορθοδόξου ένστάσεως, αί ύπάρχουσαι Σύνοδοι τών ένισταμένων έχουν σημασίαν καλού άγώνος υπέρ τής πίστεως. Δηλαδή νοούνται ώς ομάδες καί συγκροτήσεις Επισκόπων ένισταμένων άντιαιρετικώς καί ορθοδόξως, υπέρ τής ’Ορθοδοξίας καί τής ένώσεως τής Εκκλησίας.
’Ανάγκη ορθοδόξου, ένστάσεως. Προέχει λοιπόν οχι ή διοικητική οργάνωσις των ένισταμένων, ώς ούτοι μόνον νά άπετέλουν την εν Έλλάδι ήνωμένην Εκκλησίαν, άλλα ο άντιαιρετικός άγων των ’Ορθοδόξων, ώς έπραξαν καί έδίδαξαν εις τό παρελθόν καί οι Άγιοι. «Άγώνος ούν χρεία (άνάγκη) μεγάλου καί τούτου νομίμου», λέγει ό Μ. Βασίλειος 6192 εις παράλληλον προς την ίδικήν μας εποχήν. Δηλαδή υπάρχει άνάγκη μεγάλου άγώνος, συμφώνου προς τον ευαγγελικόν καί κανονικόν νόμον, καί τήν πράξιν των 'Αγίων καί τήν θεμιτήν πολιτειακήν νομοθεσίαν.
Πάσαι αί Οίκουμενικαί Συνοδοί ένώσεως τής Εκκλησίας υπήρξαν καρπός ιερών άγώνων των ’Ορθοδόξων ένισταμένων.
Ή Α' Οικουμενική Σύνοδος προήλθεν ώς άποτέλεσμα των υπέρ πίστεως άγώνων μάλιστα του άγιου ’Αλεξάνδρου ’Αλεξάνδρειάς καί του Μ. Αθανασίου.
Ή Β' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του Μ. Βασιλείου καί Γρηγορίου του θεολόγου.
Ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του αγίου Κυρίλλου ’Αλεξάνδρειάς καί του άγιου Κελεστίνου Ρώμης.
Ή Δ' καί Ε' Οίκουμενικαί Σύνοδοι των άγώνων των ’Ορθοδόξων, οί οποίοι δεν εφησύχασαν, άλλά ήγωνίσθησαν υπέρ τής ’Ορθοδόξου πίστεως «άχρι θανάτου» 6193.
Ή ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του άγιου Μαξίμου του Όμολογητού καί του άγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων.
Ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος των άγώνων μάλιστα του άγίου Ίωάννου του Δαμασκηνού καί άλλων 'Αγίων. Καί σήμερον θά φθάσωμεν εις ’Ορθόδοξον Σύνοδον ένώσεως τής διηρημένης εν Έλλάδι ’Εκκλησίας, διά μιμήσεως των προ ημών άγιων καί ηρωικών άγωνιστών υπέρ τής ’Ορθοδοξίας. ’Απαιτείται, λοιπόν, ’Ορθοδοξία. Πατερική θεμελίωσις. Ένστασις κατά τό παράδειγμα τών 'Αγίων. Συνεργασία τών ένισταμένων εν όρθοδόξω πίστει καί άγάπη «τής άληθείας», ώς λέγει ό ’Απόστολος Παύλος 6194. Καί άγών κατά τής έορτολογικής καινοτομίας καί γενικώτερον κατά τής παναιρέσεως του Οίκουμενισμοΰ. Άγών υπέρ τής ’Ορθοδοξίας μέγας, νόμιμος καί μέχρι θανάτου. Διότι «γίνου πιστός άχρι θανάτου, καί δώσω σοι τον στέφανον τής ζωής», λέγει ό Κύριος τής Μιας Αγίας Καθολικής καί Άποστολικής ’Εκκλησίας, ο Κύριος ήμών Ίησους Χριστός 6195» ( 813 )
ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΓΡΗΟΓΟΡΙΑΝΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ,ΔΕΝ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ........
(Από το βιβλίο " ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ" σελ 697-698 )
Δεν « μετέβαλε το έορτολόγιον ή το πασχάλιον» ή έορτολογική καινοτομία τοϋ 1924, τονίζουσιν οί θεράποντες αύτής, «οΰτε μετεβλήθη τι έν τή Όρδοδόξω ημών Εκκλησία»! (584).
Το έορτολόγιον καί το πασχάλιον τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας μένουσιν άμετάβλητα»!(585). Άντιφάσκοντες ομως προς έαυτους ούτοι, πάντες λέγουσι και ότι μετεβλήθη, ή ήλλαξεν, ή μετερρυθμίσθη, το εκκλησιαστικόν ήμερολόγιον, μετ’ αύτοϋ δέ, ώς φυσικόν, καί τό έορτολόγιον. « Ενεκρίθη» πατριαρχικώς ημερολογιακή «προσαρμογή εορτολογίου», γράφει ο Άθηνών Χρυσόστομος ( 586 ), «διά τής προσθήκης 13 ήμερων είς το έκκλησιαστικόν ήμερολόγιον», ώς προετάθη παρ’ αύτοΰ( 587 ).
Συνεπώς μετεβλήθη ή ήμερολογιακή τάξις τών άκινήτων εορτών διά μετακινήσεως αύτών κατά 13 ημέρας καί οΰτω διεταράχθη ή πατροπαράδοτος λειτουργική σχέσις τούτων προς τό πασχάλιον......
......Δηλαδή, προς τήν έορτήν τοΰ Πάσχα καί προς τάς έκ ταύτης έξαρτωμένας κινητάς έορτάς......
......προς τά Κυριακάς, προς τάς άκολουθίας τής Παρακλητικής....
.......προς τά Ευαγγέλια, τούς ’Αποστόλους, τούς ήχους, άκόμη και προς τάς νηστείας!
«Τι ταΰτα άποδεικνύουσι», γράφει έν έτει 1925 ο Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Χριστοφόρος, «εί μη οτι καί ο πασχάλιος Κανών» «προσεβλήθη »; «’Αλλά μήπως και την τών 'Αγίων ’Αποστόλων νηστείαν κατά τό 1924 δεν ήναγκάσθησαν οί μεταρρυθμισταί νά συντομεύσωσι;
Ποιος δέ, έστω καί έκ των άπλουστάτων Χριστιανών, άναγινώσκων τό πασχάλιον έκαστου έτους, δεν ευρίσκει εν αύτώ καθορίζομενον καί τον χρόνον, καθ’ ον θά διαρκέση κατά τό έτος εκείνο ή νηστεία αύτη;
Άλλά τούτο δεν άποδεικνύει, οτι ό καθορισμός τής νηστείας τών 'Αγίων ’Αποστόλων άποτελεί μέρος τού πασχαλίου Κανόνος καί, έπομένως, οτι ή παράβασις τούτου είναι παράβασις καί αύτοϋ τού Κανόνος» τού Πάσχα ; (588).
Προσέτι ή νηστεία τών 'Αγίων ’Αποστόλων, διά τής έορτολογικής καινοτομίας, δεν μειοΰται μόνον, άλλά πολλάκις καί καταργείται παντελώς, ως έγένετο κατά τό έτος 1983, καθ’ ό ή πρώτη ημέρα τής νηστείας ταύτης έπεσε... πέντε ημέρας μετά την λήξιν αύτής! 5817 (ί. ά. σ. 473 - 483).
Αποδεικνύεται, λοιπόν, οτι είναι άναληθής ή μάλλον ψευδής ό ισχυρισμός, οτι δήθεν ούδέν τι μετεβλήθη εν τή Όρθοδόξω ’Εκκλησία διά τής έορτολογικής καινοτομίας τού 1924. ’Αλλά καί ή ημερολογιακή μετακίνησις τών άκινήτων έορτών άνευ τής ταυτοχρόνου μετακινήσεως τών έορτών τού πασχαλίου, ήν επικαλούνται οί καινοτομοι, μάλλον επιβαρύνει τήν θέσιν των.
Ή διάσπασις αύτη έπέφερεν έμφανεστέραν έορτολογικήν άσυμφωνίαν καί σύγχυσιν, προς βεβαίαν κατάκρισιν καί τής ούτω γενομένης έορτολογικής καινοτομίας. Προσέτι ή καινοτομία τού 1924 έγένετο μετά τής οίκουμενιστικής προοπτικής μετακινήσεως έν τώ μέλλοντι καί τού Πάσχα, προς όλοκλήρωσιν τής έορτολογικής άποστασίας, έν ή οί οίκουμενισταί πορεύονται άσυγκράτητοι. Πλήν όμως καί έν τούτω ή άπαρχή ήδη έγένετο.
'Ως •θά λεχθή καί κατωτέρω, ή ’Ορθόδοξος Εκκλησία Φινλανδίας έφαρμόζει ήδη την έορτολογικήν καινοτομίαν καί ως προς τό πασχάλιον, αί δέ έκασταχού Ίεραρχίαι σιωπώσιν έπ’ αύτού έν τή άνόμω τακτική τού έφησυχάζειν.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΒΙΒΛΙΟΥ......
584 . Χρυσοστόμου PG. 53, 134.
585 . Χρυσοστόμου PG. 53, 138.
586 . Σεβηρ . Γαβαλ. PG. 56, 490.
587. Γενεσ. γ΄ 16 - 19
588 . Χρυσοστόμου PG. 53 , 143.
812. Γενέσ. ζ' 21.
813. Κυρίλλου Άλεξ., PG. 69,72.
5817 . Ωρολόγιον το μέγα
6154. Λουκ. β', 34.
6155. θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1045.
6156. Συμεώνος Θεσσαλονίκης, PG. 155, 64.
6157. Συμβόλου τ^ς Πίστεως.
6158. Διατυπώσεως Α' Οικουμενικές Συνόδου, Μ. 2, 889.
6159. Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 186.
6160. Γαλ. α' 2.
6161. Άποκαλύψ. β' 1.
6162. Έφεσ. δ' 5.
6163. Ματθ. κη' 19.
6164. Ματθ. ιστ' 18.
6165. Χρυσοστόμου, PG. 48 , 844.
6166. A' Kopινθ. α' 10 - 14.
6167. Ματθ. ιγ' 24 - 30
6168. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικές Συνόδου, Μ. 12, 1042.
6169. Κελεστίνου Ρώμης, Μ. 4, 1045.
6170. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6171. ΛΑ' Άποστολίκου Κανόνος.
6172. Ζωρανα, Σ. Κ. 2, 40.
6173. Χρυσοστόμου, PG. 63, 231.
6174. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6175. Ζωναρά, Σ. Κ. 2, 694.
6176. θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1164.
6177. θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1025.
6178. ’Επιστολής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 408.
6179. Νικοδήμου ‘Αγιορείτου, «Πηδάλιον», σ. ιθ', 5.
6180. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6181. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1034.
6182. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1047.
6183. Έπιφανίου Κύπρου, PG. 42,429'.
6184. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου,Μ. 12, 1042 - 1047
6185. Πρακτικών Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1114 - 1115,1119
6186. Α' Τιμοθ. β' 4.
6187. Ρωμ. ιδ' 1. .
6188. ’Ιγνατίου θεοφόρου, BE ΠΕΣ, 2, 281.
6189. Επιστολές Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 408.
6190. Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 397.
6191. ΙΕ' Κανόνος ΑΒ Συνόδου.
6192. Μ. Βασιλείου, PG. 31, 1540.
6193. ’Αποκαλύψ. β' 10.
6194. Β' Θεσσαλ. β' 10.
6195. Άποκαλύψ. β' 10.
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ - ΔΙΑΚΟΠΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ , ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ , ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ - 15ος ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΒ ΣΥΝΟΔΟΥ......
 |
| ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΜΕΓΕΝΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ. |
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ......ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ , ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ......
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ - ΓΟΧ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ - ΘΕΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ - ΗΘΙΚΑ . ΑΛΗΘΕΙΕΣ ,ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ - ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ ( Κατά Ιωάννην Η΄ - 32 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου