ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ" ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ κου Α.Δ ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ σελ 789 - 804 ΣΤΗΝ ΠΟΛΥ ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ - ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΩΝ - ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ , ΠΡΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ .
ΑΥΤΗ Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ , ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΘΟΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
ΟΙ ΑΚΡΙΤΟΙ , ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ - ΑΚΡΙΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΟΙ ΑΚΡΙΤΟΙ , ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ , ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (Π.Σ.Ε) ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ, ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ.
ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ , ΙΕΡΕΑΣ , ΜΟΝΑΧΟΣ , ΠΙΣΤΟΣ , ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ , ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΝΑ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ , ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΕ ΑΝΑΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ , ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΔΙΑ ΤΡΙΩΝ ΑΝΑΔΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΥΣΕΩΝ , ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ.
ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ Η ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΒΑΠΤΙΣΗ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΑΘΕΙΑ.
ΜΕΓΑΛΗ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ.
ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΑΚΡΙΤΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ , ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΡΙΤΟΙ, ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΙ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ , ΩΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΧΩΡΙΣ ΘΕΙΑ ΧΑΡΙ , ΑΚΕΦΑΛΟΥΣ , ΧΩΡΙΣ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ. ΟΥΑΙ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ.
ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ , ΙΕΡΕΑΣ , ΜΟΝΑΧΟΣ , ΠΙΣΤΟΣ , ΠΑΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ , ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΝΑ ΠΡΟΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ , ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΕ ΑΝΑΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ , ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΔΙΑ ΤΡΙΩΝ ΑΝΑΔΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΥΣΕΩΝ , ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ.
ΒΙΝΤΕΟ : Η ΣΩΣΤΗ ΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ Η ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΒΑΠΤΙΣΗ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΑΘΕΙΑ.
ΜΕΓΑΛΗ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ.
ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΑΚΡΙΤΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ , ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΡΙΤΟΙ, ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΙ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΑ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙ ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ , ΩΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΧΩΡΙΣ ΘΕΙΑ ΧΑΡΙ , ΑΚΕΦΑΛΟΥΣ , ΧΩΡΙΣ ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ. ΟΥΑΙ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ.
ΤΑ ΛΕΝΕ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΝΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ .
ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΟΧΛΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΑΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ , ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ - ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΩN...
ΒΙΒΛΙΟ - ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ σελ 789-804 - Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ - ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΩ from Spyridon Voykalis
ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ, ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ - ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΩΝ.
ΑΝΑΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ - ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΕΙΣ.....
ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ - Α.Δ.ΔΕΛΗΜΠΑΣΗΣ - ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ Μ from Spyridon Voykalis
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ BLOG - ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ......
Τετάρτη, 23 Μαΐου 2012 : ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ - ΓΟΧ - Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ - ΘΕΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ - ΗΘΙΚΑ . ΑΛΗΘΕΙΕΣ ,ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ - ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ ( Κατά Ιωάννην Η΄ - 32 )
ΘΕΜΑΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ - ΗΘΙΚΑ
Ἡ Ὁμολογιακὴ Πορεία τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Κατακόμβοις καὶ ἐν Ἐξορίᾳ.....
Ἡ Ὁμολογιακὴ Πορεία τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Κατακόμβοις καὶ ἐν Ἐξορίᾳ from Spyridon Voykalis
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Ἡ Ἀναγνώρησις καὶ τῶν Δύο Ἱεραρχιῶν τῶν Γ.Ο.Χ.
από την Ορθόδοξο Εκκλησία των Ρώσων της διασποράς και των κατακομβών.......
Διὰ τοῦτον ἔχωμεν ἱερὸν καθήκον νὰ προσέχωμεν τὴν ὕπαρξιν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Ἐκτὸς Ρωσίας. Ὁ Κύριος, ὁ ἐρευνητὴς τῆς καρδίας, ἀφοῦ ἐπέτρεψεν τὴν Ἐκκλησίαν του ἐντὸς Ρωσίας νὰ ὑποβληθῇ ὑπὸ καταπιέσεις, διώξεις καὶ στέρησιν πάντων τῶν δικαιομάτων της ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸν Σοβιετικὸν κρᾶτος, ἔδωσε ὅμως εἰς τὸυς Ρώσους ἐξοριζομένους στὸν ἐλεύθερον κόσμον τὸ ταλέντο τῆς ἐλευθερίας, καὶ ἀναμένει ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς τὴν αὔξησιν αὐτοῦ τοῦ ταλέντου καὶ τὴν ἐπιδεξίας χρήσιν του. Καὶ δὲν ἔχωμεν τὸ δικαίωμα νὰ κρύψωμεν αὐτὸ τὸ ταλέντο εἰς τὰ βάθη τῆς γῆς...
Η ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.........
......ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ,ΑΛΛΑ............
Δὲν θὰ πάψωμεν νὰ ἐλέγχωμεν τοὺς ἀθέους διώκτες τῆς πίστεως καὶ ἐκείνους ὁποῦ κακῶς συνεργάζονται μαζί τους μὲ τὸ ἐξωτερικὸν κάλλυμα ὅτι εἶναι δῆθεν ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας...»
από την Ορθόδοξο Εκκλησία των Ρώσων της διασποράς και των κατακομβών.......
Αἱ χειροτονίαι τῶν Ἀκακιακῶν ἤσαν ἔγκυραι ἀλλ’ οὐ κανονικαὶ (διότι ἔγειναν ὑπερορίως, ἄνευ συνοδικῆς ἔγκρίσεως, κλπ). Ἀλλὰ καὶ αἱ χειροτονίαι τῶν Ματθαιϊκῶν τὸ 1948 ἤσαν ἔγκυραι ἀλλ’ οὐ κανονικαὶ (διότι ἐπίσης ἔγειναν ὑπερορίως, ἄνευ συνοδικῆς ἔγκρίσεως καὶ μάλιστα ὑφ’ ἐνὸς μόνου Ἐπισκόπου). Αἱ χειροτονίαι τῶν Ἀκακιακῶν ἔλαβαν τὸ πλῆρομα τῆς κανονικότητος τὸ 1969 ὄταν ἀνεγνωρίσθησαν ὑπὸ τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς διὰ κανονικοῦ ἐγγράφου καὶ συλλειτούργου. Αἱ χειροτονίαι τῶν Ματθαιϊκῶν ἐπίσης ἔλαβαν τὴν πλῆρη κανονικότητα τὸ 1971 ὄταν ἀνεγνωρίσθησαν ὑπὸ τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καὶ ὄταν ἔλαβαν τὴν εὐχὴν συγχωρέσεως μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν («χειροθεσίαν») ὠς τρόπων κανονικῆς ἀναγνωρίσεως. Μέχρι τότε καὶ αἱ δύο Συνόδοι εἴχαν τὸ κῦρος καὶ τὴν χάριν τῆς ἀρχιερωσύνης, δὲν εἴχαν ὅμως τὴν κανονικότητα. Τὴν κανονικότητα τὴν ἔλαβαν ἀπὸ τὴν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς........
Ο μακαριστός πρωθιεράρχης Φιλάρετος της ιεράς συνόδου
της Ρωσικής Εκκλησίας της διασποράς και των Κατακομβών....
Τὴν 4ην Ἰουνίου 1964 ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἐξέδωσεν μίαν ποιμαντορικὴν ἐγκύκλιον ἔναντι τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ ἔναντι τοῦ διωγμοῦ τῶν Κομμουνιστῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Εἰς τὴν Ἐγκύκλιον ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος γράφει: «Τιμὴ καὶ ἔπαινος πρέπει τοῖς Γνησίοις Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς! Εἶναι πνευματικοὶ ἥρωες καὶ ὁμολογιταὶ διότι δὲν ἔχουν ὑποκύψει ὑπὸ τὴν τρομερὴν δύναμιν...
Οἱ Σοβιετικοὶ ἡγεμόνες ὀργίζονται διὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι που φοβούνται τὸν Θεὸν περισσότερα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους! Εἶναι ἀνίσχυροι ἐνώπιον τῶν ἐκατομμυρίων Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν! Ἀλλὰ καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία στὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν... ὑπάρχη ἀκόμα ἕνα τμήμα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὴν καταπίεσιν καὶ τοὺς διωγμοὺς τῶν ἀθέων: ἡ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία Ἐκτὸς Ρωσίας. Ποτὲ δὲν ἔχει διακόψει τὴν πνευματικὴν καὶ μυστηριακὴν κοινωνίαν με τὴν Κατακομβικὴν Ἐκκλησίαν στὴν Πατρίδα.
Μετὰ τὸν Δεύτερον Παγκόσμιον Πόλεμον πολλὰ ἄλλα μέλη τῆς Κατακομβικῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίστηκαν στὸ ἐξωτερικὸν καὶ εἰσήλθαν εἰς τὴν Ρωσικὴν Ἐκκλησίαν Ἐκτὸς Ρωσίας [σσ. ἐννοεῖ τοὺς 12 ἐπισκόπους τῶν Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν Οὐκρανίας καὶ Λευκορωσίας οἴτινες ἐντάχθηκαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Διασπορᾶς ἐπισήμως τὸ 1946, ἕνας ἐκ τῶν ὁποῖον ἤτο ὁ Ἁρχιεπίσκοπος Λεόντιος ὁποῦ ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Αὐξέντιον Πάστραν τὸ 1962], καὶ ἔτσι ὁ δεσμὸς μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν [Κατακομβῶν καὶ Διασπορᾶς] ἐνισχύθηκε ἀκόμη περισσότερο, ἕνας δεσμὸς ὁ ὁποῖος ἔχει διατηρηθεῖ μέχρι τὴν σύγχρονην ἐποχὴν. Μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, γίνεται ὁ δεσμὸς ἀκόμα ἱσχυρότερος καὶ καλύτερα ἱδρυμένος. Τὸ τμήμα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὁποῦ βρίσκεται στὸ ἐξωτερικὸν καὶ εἶναι ἐλεύθερο, καλεῖται νὰ ὁμιλήσῃ στὸν ἐλεύθερον κόσμον, στὸ ὅνομα τῆς διωκομένης Κατακομβικῆς Ἐκκλησίας στὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν...
 |
| ( ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ) |
ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ - ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ.....
Διὰ τοῦτον ἔχωμεν ἱερὸν καθήκον νὰ προσέχωμεν τὴν ὕπαρξιν τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Ἐκτὸς Ρωσίας. Ὁ Κύριος, ὁ ἐρευνητὴς τῆς καρδίας, ἀφοῦ ἐπέτρεψεν τὴν Ἐκκλησίαν του ἐντὸς Ρωσίας νὰ ὑποβληθῇ ὑπὸ καταπιέσεις, διώξεις καὶ στέρησιν πάντων τῶν δικαιομάτων της ἀπὸ τὸ ἀθεϊστικὸν Σοβιετικὸν κρᾶτος, ἔδωσε ὅμως εἰς τὸυς Ρώσους ἐξοριζομένους στὸν ἐλεύθερον κόσμον τὸ ταλέντο τῆς ἐλευθερίας, καὶ ἀναμένει ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς τὴν αὔξησιν αὐτοῦ τοῦ ταλέντου καὶ τὴν ἐπιδεξίας χρήσιν του. Καὶ δὲν ἔχωμεν τὸ δικαίωμα νὰ κρύψωμεν αὐτὸ τὸ ταλέντο εἰς τὰ βάθη τῆς γῆς...
ΕΙΚΟΝΑ - Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΜΑΣΟΝΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΥ ΔΙΧΟΤΟΜΙΣΑΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟ 1924.....
......ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ,ΑΛΛΑ............
Ματθαίος 16/ιστ: 13 - 20
17 και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ: Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. 18 καγώ δε σοι λέγω ότι συ ει Πέτρος, και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. 19 και δώσω σοι τας κλείς της βασιλείας των ουρανών, και ό εάν δήσης επί της γης, έσται δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ό εάν λύσης επί της γης, έσται λελυμένον εν τοις ουρανοίς.
 |
| ( ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟ 1924 ) |
Δὲν θὰ πάψωμεν νὰ ἐλέγχωμεν τοὺς ἀθέους διώκτες τῆς πίστεως καὶ ἐκείνους ὁποῦ κακῶς συνεργάζονται μαζί τους μὲ τὸ ἐξωτερικὸν κάλλυμα ὅτι εἶναι δῆθεν ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας...»
 | |
| Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος (ἐξ Ἑλλάδος), Φλωρίδος κ. Νίκων (Ρώσος), Νέας Ὑόρκης κ. Φιλάρετος (Ρώσος), Γαρδικίου κ. Αὐξέντιος (ἐξ Ἑλλάδος) καὶ Ἀστορίας κ. Πέτρος (Γ.Ο.Χ. Ἀμερικῆς) |
 | |||||||||
| Συλλείτουργο, Ἀθήναι, 1970: Διαυλείας κ. Ἀκάκιος, Μανχάτταν κ. Λαῦρος (τῶν Ρώσων Διασπορᾶς), Γαρδικίου κ. Αὐξέντιος, Ἀστορίας κ. Πέτρος καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος Σύνοδος, Ἀμερική, |
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Σύνοδος, Ἀμερική, 1971: Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Νέας Ὑόρκης κ. Φιλάρετος, Γαρδικίου κ. Αὐξέντιος καὶ Ἀστορίας κ. Πέτρος |
 |
| Νέα Ὑόρκη, 1971: Κορινθίας κ. Κάλλιστος, Νέας Ὑόρκης Ἁγ. Φιλάρετος, Κιτίου κ. Ἑπιφάνιος |
Πάσαι αἱ χειροτονία ταύται ἥσαν ἔγκυραι ἀλλ’ οὐ κανονικαὶ λόγῳ τῆς κρυφῆς, ὑπερορίου καὶ ἄνευ κανονικοῦ ψήφου καταστάσεως τῆς καθεμίας χειροτονίας.......
Ἀλλὰ τὸ 1969 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπὶ τοῦ νέου Προέδρου της, Μητροπολίτου Νέας Ὑόρκης Ἁγίου Φιλαρέτου τοῦ Θαυματουργοῦ (ἔχει ἄφθαρτα λείψανα), ἐξέτασε, ἀνεγνώρησε καὶ ἐπεσφράγησε τὰς χειροτονίας τῆς Ἀκακιακῆς Παρατάξεως. Τὸ 1970 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐπὶ Μητροπολίτου Ἁγίου Φιλαρέτου ἔστειλε τὸν Ἐπίσκοπο Μανχάτταν κ. Λαύρον (Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου) εἰς τὴν Ἑλλάδα ὄπου συλλειτούργησε μετὰ τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἀκακιακῆς Παρατάξεως. Τὸ 1971 μία ἐξαρχία Ἀκακιακῶν Ἐπισκόπων ἐμετέβησαν εἰς Ἀμερικὴν ὅπου συλλειτούργησαν καὶ συνεδρίασαν Συνοδικῶς μετὰ τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς.
Τὸ 1971 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως ἔστειλε ἐξαρχία εἰς τὴν Ἀμερικὴν ἵνα ἔλθῃ εἰς ἐπαφὴν καὶ κοινωνίαν μετὰ τῶν Ἐπισκόπων τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη τὴν Ὁμολογία Πίστεως που ἔθεσε ἡ Ματθαιϊκὴ ἐξαρχία καὶ, κατόπιν αἰτήσεως τῶν ἰδίων τῶν Ματθαιϊκῶν, ἐξέτασε τὸ θέμα τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας. Ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἀπεφάσησε νὰ ἀναγνωρίσῃ τοὺς Ματθαιϊκοὺς Ἐπισκόπους ὡς ἔγκυρους ἀλλὰ μὲ ἐπισφράγησιν τῆς συγχωρετικῆς εὐχῆς μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν δύο Ἐπισκόπων διὰ νὰ ἔλθη εἰς ὕπαρξιν ἡ μή γενομένη «μαρτυρία» δύο ἑτέρων ἐπισκόπων εἰς τὸ ἤδη γενομένον καὶ ἀναγνωρισμένον μυστήριον τῆς ἑν 1948 χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος κ. Σπυρίδωνος Πάσιου. Ἡ Ματθαιϊκὴ Ἐξαρχία ἐδέχθη τὴν πρότασιν ταύτην πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς ἐξοτερικῆς κανονικότητος τῆς Παρατάξεώς της, καὶ ὅλοι οἱ Ματθαιϊκοὶ Ἐπίσκοποι εἰς τὴν Ἑλλάδαν ἐπίσης ἐδέχθησαν τὴν συγχωρετικὴν εὐχὴν μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν καὶ ἑόρτασαν πανηγηρικῶς τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.
Δυστυχῶς ὅμως, δύο πλανεμένοι λαϊκοὶ, ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης καὶ ὁ κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ἐπαρερμήνευσαν τὴν ἔννοια τῆς ὡς ἄνω «ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν» («χειροθεσίας») νομίζοντας ὅτι ἀφορὰ εἰς ἀναχειροτόνησιν, καὶ ἔσειραν ὁπίσω τους πολλοὺς ὁπαδοὺς. Οὔτοι ἐδιαμαρτύροντο ἔναντι τῆς ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» καὶ ἐζητούσαν τὴν Ἱεραρχίαν νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι τάχα «ἔσφαλε» καὶ «ἔπεσε» λόγῳ τῆς ἀποδοχῆς τῆς χειροθεσίας. Ἑπίσης οἱ δύο οὔτοι ἐχθροὶ τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος ἐκατέγκελλαν τοὺς Ἐπισκόπους Κορινθίας κ. Κάλλιστον Μακρῆν καὶ Κιτίου κ. Ἐπιφάνιον Παναγιώτου καὶ τὸν πολιὸν Πρωτοσύγκελλον π. Εὐγένιον Τόμπρον ὅτι δήθεν «ἐπρόδωσαν» τὴν Ὁμολογίαν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν λόγῳ τῆς μεταβάσεώς των εἰς Ἁμερικὴν διὰ τὴν ἕνωσιν καὶ ἐνήσχυσιν τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Δυστυχῶς οἱ δύο λαιϊκοὶ «θεολόγοι» κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης καὶ κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ἐκατάφεραν νὰ ἐπιβάλουν τὴν σατανικὴν καὶ καταστροφικὴν διὰ τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα προπαγάνδα των ἐπὶ τῆς Συνόδου τῶν Ματθαιϊκῶν. Ἐπροκάλεσαν μίαν «ἐπανάστασιν» ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Συνόδου που ὁδύγησε εἰς τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετὰ τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.
Ἐκατέγκειλλαν τὸν π. Εὐγένιον Τόμπρον καὶ τὸν ἀπέκοψαν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἔλαβαν οἱ ἴδιοι τὴν διήγησιν τοῦ Συνοδικοῦ Γραφείου. Ἔπειτα ἄρχησαν πόλεμον ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου Κορινθίας κ. Καλλίστου καὶ ὁδύγησαν εὶς τὴν ἀναχώρησιν αὐτοῦ ἐκ τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως καὶ τὴν ἕνωσίν του μετὰ τῆς Ἀκακιακῆς Συνόδου. Ἔπειτα ἄρχησαν πόλεμον ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου Κιτίου κ. Ἐπιφανίου καὶ ἐχάλασαν τὴν προσπάθειάν του νὰ καλέσῃ εἰς Κύπρον Πανορθόδοξον Σύνοδον διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων. Καὶ τελικὰ ὁδύγησαν τοὺς ἰδίους τοὺς Ματθαιϊκοὺς εἰς δύο καταστροφικὰ σχίσματα, τοῦ 1995 καὶ τοῦ 2005. Δυστυχῶς ὅλοι οἱ Ματθαιϊκοὶ ἀπὸ τὸ 1976 καὶ πλέον ἔχουν μολυνθεῖ με τὴν Γκουτζιδοκοντογιαννικὴν προπαγάνδα.
Ἀλλὰ τώρα που τὸ συνοδικὸν ἀρχείον που ἔκρυψε επὶ 30 ἔτη ὁ κ. Κοντογιάννης ἔχει φωτογραφισθῇ καὶ τὰ συμαντκὰ κείμενα σιγά σιγά βγαίνουν στὴν φόρα, εὐχόμαστε πως ὁ κατώτερος κλήρος καὶ λαὸς θὰ ἀποκηρύξουν τοὺς δύο ὠς ἄνω θεολόγους καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἀλήθεια. Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια; Ἡ ἀλήθεια εἴναι ὅτι ἐὰν οἱ δύο οὔτοι θεολόγοι δὲν ἐπολεμούσαν τὴν ἕνωσιν πάντων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν θὰ ἔβλεπε πρόοδον ἡ Ἑκκλησία καὶ θὰ ἐκατάστρεφε τὸν Οἰκουμενισμὸν.
Ἀλλὰ προκαλόντας τὴν συνεχοῦς διαίρεσιν τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς κλίκες καὶ παρατάξεις που πολεμοῦν ἡ μία τὴν ἄλλην, ἄφησαν ἔτσι τὸν Οἰκουμενισμὸν νὰ κυριεύῃ. Οἱ δύο «θεολόγοι» ἐμπαίζουν τοὺς ὁμολογιτὲς ἀλλὰ ποιὰ ὁμολογία κρύβει τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ συμαντικὰ ἔγγραφα ἐπὶ 30 ἐτῶν; Αὐτὴ δέν εἴναι Χριστιανικὴ Ὁμολογία ἀλλὰ σατανικὴ! Τὸ ψεύδος οὐδέποτε θεωρεῖτε τρόπο Ὁμολογίας! Καὶ διατί ἔπραξαν τοιούτως;
Διὰ τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ, διὰ νὰ φανοῦν ὡς ἀγωνιστἐς, καὶ βεβαίως διὰ τὴν ἐξουσίαν που εἴχαν ἀπὸ τὸ 1976 μέχρι τὸ 2001 εἰς τὴν Σύνοδον. Τώρα ὅμως τοὐς ἔμεινε ἀκόμα ἡ ἐξουσία διότι μερικοὶ ἀγαθοὶ περιπλανώμενοι τοὺς θεωροὺν ἀκόμα ὠς ειλικρινεὶς. Εὐχόμαστε ὁ κλήρος καὶ λαός τῆς σημερινῆς Συνόδου τοῦ φερομένου ὡς «Μητροπολίτου Κηρύκου» νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἀλήθειαν. Ἁμὴν. Γένοιτο.
Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῶν Ματθαιϊκῶν Προέρχεται Ἀπὸ Τρεὶς Νεοημερολογίτας Ἐπισκόπους........
Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῶν Ματθαιϊκῶν Προέρχεται Ἀπὸ Μασῶνον καὶ Οἰκουμενιστὴν «Πατριάρχην»......
...ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ Κου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΕΡΛΗ ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΙΣ 14/9/1925 ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΜΗΤΟ ΟΠΟΥ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΕΛΟΥΣΑΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.......
ΤΟ 1925 ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ , ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ -ΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΤΕ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ,ΚΑΙ ΚΑΝΑΝΕ ΑΓΩΝΑ , ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΠΑΝΕΡΘΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Η ΔΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ,Η ΔΙΑ ΚΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΑΠΟ ΣΥΝΟΔΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ , ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ Ο 15ος ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΒ ΣΥΝΟΔΟΥ.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΟ 1925 ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΟ 1935 , ΑΛΛΑ ΑΠΛΟΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ , ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΑΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΑΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΛΛΩΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ , ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ,ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ,ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΙΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ,ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ , ΑΡΑ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ , Η ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ ΑΝ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΡΙΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ.
ΩΣ ΑΚΡΙΤΟΙ ΟΜΩΣ , ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΑ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΑ....
Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟ 1924 , ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΜΟΥ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΟ ΠΡΙΝ.....
Τὸ 1935, δύο ἀρχιερείς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ὁ Μητροπολίτης Δημητρίαδος κ. Γερμανός Μαυρομάτης καὶ ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος Δημητρίου) καὶ ἕνας σχολάζων ἀρχιερεὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος Καβουρίδης) ἐξήλθαν εἰς τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα καὶ ἀνέλαβαν τὴν ποιμαντορίαν τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Δημητριάδος κ. Γερμανὸς ἐπίσης ἀνέλαβε τὴν Προεδρείαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὴν τοποτηρησίαν τῆς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν. Ἡ πράξις ταύτη ἤτο κανονικότατη διότι ὁ καινοτόμος «Ἀρχιεπίσκοπος Ἁθηνῶν» κ. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος λαθραίως ἀνέλαβεν τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ τὸ 1923, ἐνῷ νόμιμος Ἀρχιεπίσκοπος ἤτο ὁ Θεόκλητος Μηνόπουλος (+1931).
Βοηθούμενος ὑπὸ τῶν Μητροπολίτων πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον καὶ Ζακύνθου Χρυσόστομον, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανὸς, ὡς κανονικὸς καὶ νόμιμος Πρόεδρος τῆς Συνόδου, ἐτέλεσεν εἰς Κερατέαν Ἀττικῆς τὰς χειροτονίας τεσσάρων νέον ἐπισκόπων. Ἐχειροτονήθησαν οἱ Ἐπίσκοποι Κυκλάδων Γερμανὸς Βαρυκόπουλος, Μεγαρίδος Χριστοφόρος Χατζῆς, Διαυλείας Πολύκαρπος Λιόσης καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος Καρμπαδάκης. Οἱ πρῶτοι τρείς Μητροπολίται καὶ οἱ τέσσαρεις νεοχειροτονηθέντες Ἐπίσκοποι ἀποτελούσαν τὴν πρώτην ἀποκατάστασιν τῆς κανονικῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
ΤΩΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ,ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Προς τον ευσεβή Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν,
Η Πιστις των Πατέρων ημών εις δοκιμασίαν. Οι ενεδρεύοντες έξωθεν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών προμαχώνων εχθροί, πολλοί και πολυμήχανοι. Οι επιβουλευόμενοι τον πολύτιμον θησαυρόν της Εθνικής και θρησκευτικής ημών ιδεολογίας, και εποφθαλμιώντες τον τιμαλφή μαργαρίτην της Ορθοδοξίας, πάσαν μετέρχονται δολιότητα και μηχανήν, όπως εκπορθήσωσι τα ακαθαίρετα προπύργια της Εθνικής Εκκλησιαστικής ημών δόξης και ευκλείας. Υλισταί, Κομμουνισταί, Χιλιασταί, Θεοσοφισταί, Μασσώνοι και ποικιλώνυμοι άλλοι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί, υπονομεύουσι τα ακαθαίρετα και αρραγή πυργώματα της Εθνικής και Εκκλησιαστικής ημών υποστάσεως και ακαταλύτου δυνάμεως.
Οι θρασείς ούτοι και πολυμήχανοι εχθροί, κατώρθωσαν, χάριν εις την ανοχήν του Κράτους και την αδράνειαν της Εκκλησίας να εισχωρήσουν εις όλας τας τάξεις της Ελληνικʹης κοινωνίας. Προσπαθούσι δε οι λυμεώνες ούτοι της Εθνικής και Εκκλησιαστικής ημών ιδεολογίας, υπό το πρόσχημα της προόδου και της ατομικής ελευθερίας, να διαφθείρωσι την Εθνικήν και Εκκλησιαστικήν συνείδησιν της Ελληνικής κοινωνίας. Εφ ώ και κρούομεν τον κώδωνα του κινδύνου.
Έλληνες Ορθόδοξοι πολίται, αγρυπνείτε, και φρυκτωρείτε επί των αδαμαντίνων επάλξεων του Εθνους και της Εκκλησίας, ίνα μη συλήσωσιν οι δολιόφρονες και πολύτροποι εχθροί τον τιμαλφή θησαυρόν της προγονικής ημών και ενδόξου κληρονομίας.
Μη οκνήτε, μηδʹ αποκάμητε φρουρούντες και φυλάσσοντες φυλακάς προς υπεράσπισιν της κινδυνευούσης Ορθοδόξου Πίστεως, και των πανταχόθεν υπονομευομένων Εθνικών παραδόσεων. Οι εχθροί πολλοί και πολυμήχανοι. Τα της Εκκλησίας θέσμια αφρούρητα, αι Εκκλησιαστικαί επάλξεις ανυπεράσπιστοι, αι Εθνικαί παραδόσεις εις περιφρόνησιν, τα Εθνικά ιδεώδη, υπό δίωξιν.
Εξ αντιθέτου τα ψυχοφθόρα διδάγματα των Υλιστών, και τα ανατρεπτικά δόγματα των Κομμουνιστών, μεθοδικά και επίμονα. Οι δηλητηριώδεις και δραστικοί πλόκαμοι των διαφόρων αντεθνικών και αντιθρησκευτικών προπαγανδών, διεισδύουσι μέχρι της καρδίας του Εθνους και της Εκκλησίας. Αι δηλητηριώδεις και βρωμεραί αναθυμιάσεις της απιστίας, της υλοφροσύνης και της εκλελυμένης ηδυπαθείας, πληρούσι μέχρις ασφυξίας την ατμοσφαίραν της Ελλάδος.
Δυστυχώς η προβαλλομένη αντίστασις χλιαρά, η άμυνα υπέρ των Εκκλησιαστικών θεσμίων και Εθνικών παραδόσεων άτονος και άψυχος, η αντίδρασις κατά των νοσογόνων μικροβίων, των διαβιβρωσκόντων τον Εθνικόν και Εκκλησιαστικόν ημών οργανισμόν, ανίσχυρος και ανωφελής.
Τούτου ένεκα, οι προμαχώνες της Εθνικής ημών ιδεολογίας και τα προπύργια της Ορθοδοξίας, ήρχισαν το εν μετά το άλλον να υποχωρούν, και να πίπτουν εις την χειμαρρώδη και ακάθεκτον ορμήν των πολεμίων.
Οι ταχθέντες ηγέται και φρουροί δια την άμυναν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων, λιποψυχούν και δεν έχουν το θάρρος και την τόλμην κατά μέτωπον να αντισταθούν. Η αντίστασις και η άμυνα, δεν δύναται να επιτύχη άνευ εθνικού παλμού και πίστεως εις τα ιδανικά της πατρίδος και της θρησκείας. Απαιτείται το Εθνικόν και θρησκευτικόν εκείνο ζώπυρον, όπερ, είχον και οι Πατέρες ημών οίτινες εδόξασαν Εθνος και Εκκλησίαν.
Δεον να έχωσιν οι ηγέται του Εθνους και της Εκκλησίας, το Ελληνικόν δαιμόνιον και τον θρησκευτικόν εκείνον παλμόν, δι ών εμεγαλούργησεν η Ορθόδοξος Ελληνική φυλή, αναγεννηθείσα εις την κολυμβήθραν του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ναι, χρειάζεται πίστις εις τούς αγώνας, χρειάζεται ηθικόν σθένος, απαιτείται ψυχικόν θάρρος∙ η σιδηρά θέλησις, η ευψυχία, και η ακράδαντος ελπίς, είναι απαραίτητα δια την επιτυχίαν του αγώνος. Ταύτα πάντα είναι προσόντα, άτινα δημιουργεί η πίστις εις τα ιδανικά της Πατρίδος και της Θρησκείας.
Αλλ οἱ ταχθέντες φρουροί επί των Εκκλησιαστικών επάλξεων ελλείψει ισχυράς πίστεως και σθένους ηθικού, ου μόνον δεν προβάλλουσι την απαιτουμένην αντίστασιν κατά των πολεμίων, ου μόνον δεν εγείρουσι νέα προχώματα δυνάμενα να αντιστούν εις την σύγχρονον πολεμικήν, αλλά και ελαφρά όλως τη συνειδήσει, κρημνίζουν όσα παλαίμαχοι αγωνισταί ήγειραν δια των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων.
Απόδειξις η εσχάτως καθαιρεθείσα ακρόπολις του Π α τ ρ ο π α ρ α δ ό τ ο υ η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, όπερ, ως εις ακατάλυτος φραγμός, εχώριζεν αισθητώς τους Ορθοδόξους από τους αιρετικούς και κακοδόξους.
Τον αμυντικόν τούτον προμαχώνα, πολλάκις επεχείρησαν να καταρρίψουν οι πολυμήχανοι της Ορθοδοξίας εχθροί, αλλά προς κέντρα ελάκτισαν. Διότι αντιμετώπιζον πάντοτε τούς Αρχοντας και Ταγούς της Εκκλησίας, φρυκτωρούντας ανυστάκτως επί των αδαμαντίνων επάλξεων της Ορθοδοξίας.
Όντως οι θεηγόροι Πατέρες της Εκκλησίας δεν ηγνόουν και ούτοι την θεωρίαν καθ ήν το Γρηγοριανόν ημερολόγιον εθεωρείτο δήθεν τελειότερον χρονικώς του Ιουλιανοῦ. Ουχ ήττον όμως υ π ε ρ η σ π ι ζ ο ν τ ο Π α τ ρ ο π α ρ α δ ο τ ο ν∙ διότι εσέβοντο την παράδοσιν των 7 Οικουμενικών Συνόδων, και την αιωνόβιον πράξιν της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Καθ όσον το Ιουλιανόν ημερολόγιον, συνδεθέν υπό των Θεοφόρων Πατέρων της Αης Οικουμενικής Συνόδου μετά του Πασχαλίου Κανόνος, του Ορθοδόξου εορτολογίου και του Κυριακοδρομίου απετέλεσε την συνισταμένην της Θείας λατρείας και ένα ενωτικόν κρίκον της καθόλου Ορθοδοξίας, καθώς και ένα ακαθαίρετον Ορθόδοξον προμαχώνα κατά της αιρέσεως και της κακοδοξίας.
Και όμως τούτο το ακαθίρετον προπύργιον, κατεκρήμνισαν αμαχητί , όχι οι προαιώνιοι της Ορθοδοξίας εχθροί, αλλʹ οι ταχθέντες προς περιφρούρησιν τούτου Εκκλησιαστικοί άρχοντες και Ταγοί.
Τούτου ένεκα, οι διοικούντες νυν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν εις δύο αντιθέτους ημερολογιακάς μερίδας, ού μόνον, ηθέτησαν την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καθιερωθείσα υπό των 7 Οικουμενικών Συνόδων και κυρωθείσαν υπό της αιωνοβίου πράξεως της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά έθιξαν και το Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Διο και οι διοικούντες νυν την Ελληνικήν Εκκλησίαν δια της μονομερούς και αντικανονικής και αψυχολογήτου εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου, απέσχισαν εαυτούς του καθόλου κορμού της Ορθοδοξίας, και εκήρυξαν εαυτούς κατ’ ουσίαν Σχισματικούς απέναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των ισταμένων επί του εδαφους των 7 Οικουμενικών Συνόδων και των Ορθοδόξων θεσμών και παραδόσεων και επί των Εκκλησιών Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, του Αγίου Ορους, του Θεοβαδίστου Ορους Σινά κλπ.
Οτι δε το πράγμα ούτως έχει, τούτο επιβεβαιοί και η εξ αρίστων Νομομαθών και Θεολόγων Καθηγητών του Εθνικού Πανεπιστημίου διορισθείσα προς μελέτην του ημερολογιακού ζητήματος Επιτροπή, ης Μελος ετύγχανε και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ως Καθηγητής τότε της Εκκλησιαστικῆς Ιστορίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω.
Ιδού τι εγνωμοδότησε περί του νέου ημερολογίου η Επιτροπή αύτη: ʺΑπασαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, αν και αυτοκέφαλοι εις την εσωτερικήν διοίκησιν αυτών, ουχ ήττον επειδή εισίν ηνωμέναι προς αλλήλας δια των Δογμάτων και των Συνοδικών όρων και κανόνων, δεν δύναται μία επί μέρους Ορθόδοξος Εκκλησία να χωρισθή, και να αποδεχθή νέον Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον, χωρίς να λογισθή Σχισματική απέναντι των άλλωνʺ.
Όθεν, αφού ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δια της ιδίας αυτού υπογραφής, κηρύττει εαυτόν Σχισματικόν, τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων, ίνα αποδείξωμεν, ότι ούτος και οι ομόφρονες αυτώ Αρχιερεῖς, κατέστησαν Σχισματικοί, ως διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες την Εκκλησιαστικήν και Εθνικήν ψυχήν του Ορθοδόξου Ελληνικοῦ Λαού;
Αυτός ο ίδιος Μακαριώτατος, σχολιάζων εις μίαν πραγματείαν του περί του ημερολογίου, μίαν σχετικήν επιστολήν του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου του Βʹ, λέγει τα εξής: Η επιστολή αύτη του Πατριάρχου, χαρακτηρίζει ως άριστα την θέσιν, ην ευθύς κατέλαβεν η Ορθοδοξος Εκκλησία, απέναντι της Γρηγοριανής τροποποιήσεως του ημερολογίου, ήτις θεωρείται υπʹ Αυτής ως μία των πολλών καινοτομιών της πρεσβυτέρας Ρώμης, παγκόσμιον σκάνδαλον και αυθαίρετος καταπάτησις των Συνοδικών Κανόνων και Θεσμών.
Εκτός των Κανονικών τούτων παραβάσεων, υπάρχουν και σπουδαίοι ηθικοί λόγοι, την πηγήν έχοντες εις αυτήν την Αρχιεπισκοπήν, οι επιβάλλοντες την εκκαθάρισιν του Κλήρου παντός βαθμού, δια την ανύψωσιν των λειτουργών της Εκκλησίας, και την αναστήλωσιν του γοήτρου της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας.
Κατόπιν τούτων, επαφιεμεν εις τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν να κρίνη κατά πόσον ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, διαφωνών προς εαυτόν, και καταπατών τούς Ορθοδόξους θεσμούς και ιερούς Κανόνας, δύναται να η Πρόεδρος της Ορθοδόξου Ελληνικῆς Εκκλησίας, ης το κυριώτερον γνώρισμα και η ενδοξοτέρα αποστολή τυγχάνει η περιφρούρησις της Ορθοδόξου Χριστιανικής και Εθνικής Ιδεολογίας.
Ημείς ανέκαθεν διεφωνήσαμεν προς την ημερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν, αλλά συνεμορφώθημεν προς την γνώμη της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας κατʹ Εκκλησιαστικήν οικονομίαν∙ το μεν ίνα αποφύγωμεν το Εκκλησιαστικόν Σχίσμα, το δε, διότι είχομεν την ελπίδα, ότι η Ιεραρχία προς πρόληψιν της διαιρέσεως του ποιμνίου της, θα έσπευδε να επανέλθη εις την Ορθόδοξον ημερολογιακήν τροχιάν.
Αλλʹ επειδή το Σχίσμα εδημιουργήθη και άνευ ημών εις τούς κόλπους της Εκκλησίας υπό των Χριστιανών, διαιρεθέντων εξ αιτίας του νέου ημερολογίου, η δε Ιεραρχία μετά πάροδον δωδεκαετίας όλης, ου μόνον δεν ηυδόκησε χάριν της ενώσεως του ποιμνίου της και της ειρηνεύσεως της Εκκλησίας, να επαναφέρη το Ορθόδοξον ημερολόγιον αλλά και κατεδίωξε τούς Παλαιοημερολογίτας.
Δια τούτο προήχθημεν καθ υπαγόρευσιν της συνειδήσεως ημών, να δηλώσωμεν εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον, ότι κόπτομεν πάσαν επικοινωνίαν μετ Αυτού, ως Σχισματικού κατά την ιδίαν ομολογίαν αυτού ποιούμεθα δε θερμήν έκκλησιν προς την μερίδα του Ελληνικού λαού του αποδεχθέντος το νέον ημερολόγιον επί καλή τη πίστει, ότι τούτο δεν προσκρούει προς την Ορθοδοξίαν, ως επιπολαίως διεκήρυξεν ο καινοτόμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, όπως αποκηρύξωσι και ούτοι το Γρηγοριανόν ημερολόγιον, ως αντορθόδοξον, και διασαλπίσωμεν εις τον Σχισματικόν Αρχιεπίσκοπον τα ρήματα του σοφού Βρυένιου: «Ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά Σε Πατροπαράδοτον σέβας, ουκ αφιστάμεθά Σου Μήτερ Ευσέβεια, εν Σοι εγεννήθημεν, εν Σοι ζώμεν, και εν Σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε καλέση καιρός, και μυριάκις υπέρ Σου τεθνηξόμεθα».
Ἡ πρῶτη διάσπασις ἀναμεταξύ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἔγινε τὸ 1936, ὄταν τρείς ἐκ τῶν ἑπτά ἐπισκόπων ἐπίστρεψαν εἰς τὴν Διοικούσαν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος (τοῦ νέου ἡμερολογίου). Οἱ πεπτωκότες ἀρχιερεὶς ἤσαν ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος Δημητρίου καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρος Χατζῆς καὶ Διαυλείας κ. Πολύκαρπος Λιόσης. Οἱ διαμένοντες εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤσαν ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Γερμανὸς Μαυρομάτης, ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων κ. Γερμανὸς Βαρυκόπουλος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης κ. Ματθαῖος Καρμπαδάκης.
Ἡ δευτέρα διάσπασις τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἔγινε τὸ 1936 ὄταν τὸ διοικητικὸν συμβούλιον τοῦ συνδέσμου τῶν Γ.Ο.Χ. (μία ὁμὰς λαϊκῶν θεολόγων ἄνευ ἐπισκόπου κὰν πρεσβυτέρου) ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου, Μητροπολίτου Δημητριάδος Γερμανοῦ, καὶ πάντων τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος.
Ἡ τρίτη διάσπασις ἔγινε τὸν Σεπέμβριο τοῦ 1937 ὄταν ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης κ. Ματθαῖος ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Συνοδικοῦ Προέδρου, Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ καὶ ἀνέλαβε τὴν ποιμαντορία τῶν λαϊκῶν μελῶν τοῦ συνδέσμου τῶν Γ.Ο.Χ., πέρντονας καὶ πολλούς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς μαζί του εἰς τὸ ἤδη ὑπάρχοντα σχῖσμα τοῦ 1936. Καὶ τὰ δύο σχίσματα ἔγειναν δι’ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους, ἀλλὰ ὑπήρχαν καὶ θέματα οἰκονομικὰ καὶ διοικητικὰ ὅπως φανερώνει τὸ ἀρχεῖον τοῦ ἐπ. Κηρύκου.
Ἡ τετάρτη διάσπασις μεταξύ τῶν Γ.Ο.Χ. ἔγινε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1937 ὄταν ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων κ. Γερμανὸς ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου, Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ, καὶ ἡνώθη μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης κ. Ματθαίου καὶ τοῦ διοικητικοῦ συνδέσμου τῆς θρυσκευτικῆς κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ.
Ἡ πέμπτη διάσπασις ἔγεινε τὸ 1942 ὄταν ὁ Κυκλάδων κ. Γερμανὸς ἀπέκοψε τὴν κοινωνία μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου κ. Ματθαίου. Τὸ 1943 ἐδήλωσε καὶ ὁ Βρεσθένης κ. Ματθαῖος ὄτι ἔκοψε πάσαν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ. Ἡ διάσπασις ἀναμεταξύ τῶν δύο οὔτων ἀρχιεραίων ἔγεινε διὰ διοικητικοὺς λόγους ἀλλὰ ἐσκεπάσθη μὲ κατηγορίες ἐκκλησιολογικῆς καὶ θεολογικῆς φύσεως. π.χ. ὁ Κυκλάδων κατηγορούσε τὸν Βρεσθένης διὰ τὰ «βλάσφημα συγγράμματά του» περὶ «δευτέρας ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ», «ραγισμένων ὀδόντων τοῦ Χριστοῦ», «σύμβολα τῆς Θεοτόκου», «Ἐπιστολῆς Ἄβγαρος», κλπ. Ὁ Βρεσθένης κατηγορούσε τὸν Βαρυκόπουλο διὰ προδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἄρνησις τῶν λόγων ἐκκλησιολογίας διὰ τὸ σχῖσμα τοῦ 1937, καὶ διὰ χειροτονίαι τινῶν ἱερέων μετὰ κολλυμάτων.
Ἡ ἕκτη διάσπασις ἔγεινε ἐπίσης τὸ 1943 ὄταν ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Συνοδικοῦ Προέδρου, Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ. Ὁ λόγος τῆς διακοπῆς κοινωνίας ἤτο πολιτικῆς φύσεως.
Δηλαδὴ τὸ 1943 καὶ πλέον ὑπήρχαν τέσσερεις παλαιοημερολογίται ἐπίσκοποι εἰς τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὁ κάθενας των ἤτο ἐκκλησιαστικῶς ἀπεκομμένος ἀπὸ τῶν ἄλλων. Νόμιμος καὶ κανονικὸς Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἤτο ὁ Δημητριάδος κ. Γερμανὸς Μαυρομάτης ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν παύθηκε κανονικὰ ἀπὸ τὴν Προεδρείαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Οἱ τρείς ὑπόλοιποι ἐπίσκοποι ἤσαν ἀπεκομμένοι ἀπὸ τοῦ κανονικοῦ Προέδρου των, δηλαδή, τοῦ Δημητριάδος καὶ τοποτηρητοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κ. Γερμανοῦ Μαυρομάτη. Οὔτος ὁ κανονικὸς καἰ νόμημος Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπεβίωσεν τὸ 1944 χωρὶς νὰ χειροτονήσῃ νέους ἐπισκόπους καὶ ἡ παράταξίς του ἐδιαλύθη.
Ἐκοιδεύθη τελικὰ ὑπὸ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ πνευματικοἰ του ἀπογόνοι κατέφηγαν εἰς τὰς ἄλλας τρεἰς παρατάξεις τῶν Παλαιοημερολογιτῶν: 1) τοῦ Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου Καβουρίδη, 2) τοῦ Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου, καὶ 3) τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης κ. Ματθαίου Καρμπαδάκη.
Ἡ Παράταξις τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἐδημιουργήθη τὸ 1943 ὄταν ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ἀπέκοψεν τὴν Ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ Μαυρομάτη.
Ὁ πρ. Φλωρίνης αὐτονομάσθη «Πρόεδρος» τῆς παρατάξεώς του παρόλο που ἀπαγορεύονται οἱ ὑφησυχάζοντες ἤ σχολάζοντες Ἐπίσκοποι νὰ προεδρεύουν καμμίαν Σύνοδον ἤ καὶ καμμίαν Ἐπισκοπὴν.
Τὸ 1944 ἐπέστρεψαν ἐκ τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ὁ Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ. Πολύκαρπος καὶ ἐντάχθηκαν εἰς τὴν παράταξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστομου. Τότε ἔγεινε καὶ ἡ πρῶτη συνάντησις τοῦ Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ μετὰ τῶν Ἐπισκόπων τῆς παρατάξεως τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Δηλαδή εἰς τὴν Παράταξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἄρχησαν νὰ ἑνώνονται ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς πρῶτης ἑπταμελοῦς Συνόδου τοῦ 1935.
Ἀπὸ τῶν πρώτων ἑπτὰ Ἐπισκόπων ἔλλειπαν μόνο τρεὶς Ἐπίσκοποι:
1) ὁ Δημητριάδος, τοποτηρητῆς Ἀθηνῶν καὶ νόμιμος Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κ. Γερμανὸς Μαυρομάτης (ἀπουσιάζων λόγῳ θανάτου). 2) ὁ Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος Δημητρίου (ἀπουσιάζων λόγῳ τῆς πτώσεώς του εἰς τὸν νεοημερολογιτισμὸν) 3) καὶ ὁ Βρεσθένης κ. Ματθαῖος (ἀπουσιάζων δι’ ἐκκλησιολογικοὺς καὶ διοικητικοὺς λόγους).
Δυστυχῶς ὅμως, δύο πλανεμένοι λαϊκοὶ, ὁ κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης καὶ ὁ κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ἐπαρερμήνευσαν τὴν ἔννοια τῆς ὡς ἄνω «ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν» («χειροθεσίας») νομίζοντας ὅτι ἀφορὰ εἰς ἀναχειροτόνησιν, καὶ ἔσειραν ὁπίσω τους πολλοὺς ὁπαδοὺς. Οὔτοι ἐδιαμαρτύροντο ἔναντι τῆς ἀποδοχῆς τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» καὶ ἐζητούσαν τὴν Ἱεραρχίαν νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι τάχα «ἔσφαλε» καὶ «ἔπεσε» λόγῳ τῆς ἀποδοχῆς τῆς χειροθεσίας. Ἑπίσης οἱ δύο οὔτοι ἐχθροὶ τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος ἐκατέγκελλαν τοὺς Ἐπισκόπους Κορινθίας κ. Κάλλιστον Μακρῆν καὶ Κιτίου κ. Ἐπιφάνιον Παναγιώτου καὶ τὸν πολιὸν Πρωτοσύγκελλον π. Εὐγένιον Τόμπρον ὅτι δήθεν «ἐπρόδωσαν» τὴν Ὁμολογίαν καὶ τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν λόγῳ τῆς μεταβάσεώς των εἰς Ἁμερικὴν διὰ τὴν ἕνωσιν καὶ ἐνήσχυσιν τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Δυστυχῶς οἱ δύο λαιϊκοὶ «θεολόγοι» κ. Μηνᾶς Κοντογιάννης καὶ κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ἐκατάφεραν νὰ ἐπιβάλουν τὴν σατανικὴν καὶ καταστροφικὴν διὰ τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα προπαγάνδα των ἐπὶ τῆς Συνόδου τῶν Ματθαιϊκῶν. Ἐπροκάλεσαν μίαν «ἐπανάστασιν» ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Συνόδου που ὁδύγησε εἰς τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετὰ τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.
Ἐκατέγκειλλαν τὸν π. Εὐγένιον Τόμπρον καὶ τὸν ἀπέκοψαν ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἔλαβαν οἱ ἴδιοι τὴν διήγησιν τοῦ Συνοδικοῦ Γραφείου. Ἔπειτα ἄρχησαν πόλεμον ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου Κορινθίας κ. Καλλίστου καὶ ὁδύγησαν εὶς τὴν ἀναχώρησιν αὐτοῦ ἐκ τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως καὶ τὴν ἕνωσίν του μετὰ τῆς Ἀκακιακῆς Συνόδου. Ἔπειτα ἄρχησαν πόλεμον ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου Κιτίου κ. Ἐπιφανίου καὶ ἐχάλασαν τὴν προσπάθειάν του νὰ καλέσῃ εἰς Κύπρον Πανορθόδοξον Σύνοδον διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων. Καὶ τελικὰ ὁδύγησαν τοὺς ἰδίους τοὺς Ματθαιϊκοὺς εἰς δύο καταστροφικὰ σχίσματα, τοῦ 1995 καὶ τοῦ 2005. Δυστυχῶς ὅλοι οἱ Ματθαιϊκοὶ ἀπὸ τὸ 1976 καὶ πλέον ἔχουν μολυνθεῖ με τὴν Γκουτζιδοκοντογιαννικὴν προπαγάνδα.
Ἀλλὰ τώρα που τὸ συνοδικὸν ἀρχείον που ἔκρυψε επὶ 30 ἔτη ὁ κ. Κοντογιάννης ἔχει φωτογραφισθῇ καὶ τὰ συμαντκὰ κείμενα σιγά σιγά βγαίνουν στὴν φόρα, εὐχόμαστε πως ὁ κατώτερος κλήρος καὶ λαὸς θὰ ἀποκηρύξουν τοὺς δύο ὠς ἄνω θεολόγους καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἀλήθεια. Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια; Ἡ ἀλήθεια εἴναι ὅτι ἐὰν οἱ δύο οὔτοι θεολόγοι δὲν ἐπολεμούσαν τὴν ἕνωσιν πάντων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν θὰ ἔβλεπε πρόοδον ἡ Ἑκκλησία καὶ θὰ ἐκατάστρεφε τὸν Οἰκουμενισμὸν.
Ἀλλὰ προκαλόντας τὴν συνεχοῦς διαίρεσιν τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς κλίκες καὶ παρατάξεις που πολεμοῦν ἡ μία τὴν ἄλλην, ἄφησαν ἔτσι τὸν Οἰκουμενισμὸν νὰ κυριεύῃ. Οἱ δύο «θεολόγοι» ἐμπαίζουν τοὺς ὁμολογιτὲς ἀλλὰ ποιὰ ὁμολογία κρύβει τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ συμαντικὰ ἔγγραφα ἐπὶ 30 ἐτῶν; Αὐτὴ δέν εἴναι Χριστιανικὴ Ὁμολογία ἀλλὰ σατανικὴ! Τὸ ψεύδος οὐδέποτε θεωρεῖτε τρόπο Ὁμολογίας! Καὶ διατί ἔπραξαν τοιούτως;
Διὰ τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ, διὰ νὰ φανοῦν ὡς ἀγωνιστἐς, καὶ βεβαίως διὰ τὴν ἐξουσίαν που εἴχαν ἀπὸ τὸ 1976 μέχρι τὸ 2001 εἰς τὴν Σύνοδον. Τώρα ὅμως τοὐς ἔμεινε ἀκόμα ἡ ἐξουσία διότι μερικοὶ ἀγαθοὶ περιπλανώμενοι τοὺς θεωροὺν ἀκόμα ὠς ειλικρινεὶς. Εὐχόμαστε ὁ κλήρος καὶ λαός τῆς σημερινῆς Συνόδου τοῦ φερομένου ὡς «Μητροπολίτου Κηρύκου» νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἀλήθειαν. Ἁμὴν. Γένοιτο.
Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῶν Ματθαιϊκῶν Προέρχεται Ἀπὸ Τρεὶς Νεοημερολογίτας Ἐπισκόπους........
Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῶν Ματθαιϊκῶν Προέρχεται Ἀπὸ Τρεὶς Νεοημερολογίτας Ἐπισκόπους from Spyridon Voykalis
Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῶν Ματθαιϊκῶν Προέρχεται Ἀπὸ Μασῶνον καὶ Οἰκουμενιστὴν «Πατριάρχην»......
ΘΕΟΘΕΝ ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ.....
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΗΝ.....
...ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ Κου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΕΡΛΗ ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΙΣ 14/9/1925 ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΟΝ ΥΜΜΗΤΟ ΟΠΟΥ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΕΛΟΥΣΑΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.......
ΤΟ 1925 ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ , ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ -ΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΤΕ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ,ΚΑΙ ΚΑΝΑΝΕ ΑΓΩΝΑ , ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΠΑΝΕΡΘΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Η ΔΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ,Η ΔΙΑ ΚΡΙΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΑΠΟ ΣΥΝΟΔΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ , ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ Ο 15ος ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΒ ΣΥΝΟΔΟΥ.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΟ 1925 ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΟ 1935 , ΑΛΛΑ ΑΠΛΟΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ , ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΑΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΙΤΩΝ ΑΠΟ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΛΛΩΝ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ , ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ,ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ,ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΙΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ,ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ , ΑΡΑ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ , Η ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ ΑΝ ΤΟΥΣ ΒΡΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΡΙΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ.
ΩΣ ΑΚΡΙΤΟΙ ΟΜΩΣ , ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΑ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΑ....
Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟ 1924 , ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΜΟΥ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΟ ΠΡΙΝ.....
Ἡ Παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ὑπήρχε Ἀνάμεσα στοὺς Ὀρθοδόξους πρίν ἀπὸ τὸ 1924 from Spyridon Voykalis
Ἡ Πρῶτη Σύνοδος καὶ αἱ Χειροτονίαι τοῦ 1935
Τὸ 1935, δύο ἀρχιερείς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ὁ Μητροπολίτης Δημητρίαδος κ. Γερμανός Μαυρομάτης καὶ ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος Δημητρίου) καὶ ἕνας σχολάζων ἀρχιερεὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος Καβουρίδης) ἐξήλθαν εἰς τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα καὶ ἀνέλαβαν τὴν ποιμαντορίαν τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Δημητριάδος κ. Γερμανὸς ἐπίσης ἀνέλαβε τὴν Προεδρείαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὴν τοποτηρησίαν τῆς Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν. Ἡ πράξις ταύτη ἤτο κανονικότατη διότι ὁ καινοτόμος «Ἀρχιεπίσκοπος Ἁθηνῶν» κ. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος λαθραίως ἀνέλαβεν τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ τὸ 1923, ἐνῷ νόμιμος Ἀρχιεπίσκοπος ἤτο ὁ Θεόκλητος Μηνόπουλος (+1931).
Βοηθούμενος ὑπὸ τῶν Μητροπολίτων πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον καὶ Ζακύνθου Χρυσόστομον, ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανὸς, ὡς κανονικὸς καὶ νόμιμος Πρόεδρος τῆς Συνόδου, ἐτέλεσεν εἰς Κερατέαν Ἀττικῆς τὰς χειροτονίας τεσσάρων νέον ἐπισκόπων. Ἐχειροτονήθησαν οἱ Ἐπίσκοποι Κυκλάδων Γερμανὸς Βαρυκόπουλος, Μεγαρίδος Χριστοφόρος Χατζῆς, Διαυλείας Πολύκαρπος Λιόσης καὶ Βρεσθένης Ματθαῖος Καρμπαδάκης. Οἱ πρῶτοι τρείς Μητροπολίται καὶ οἱ τέσσαρεις νεοχειροτονηθέντες Ἐπίσκοποι ἀποτελούσαν τὴν πρώτην ἀποκατάστασιν τῆς κανονικῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Τὸ β’ Διάγγελμα τῆς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. κατὰ τὸ
1935 Ἀναγνωρίζει τὰ Παλαιοημερολογιτικὰ Πατριαρχεῖα
ΤΩΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ,ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Προς τον ευσεβή Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν,
Η Πιστις των Πατέρων ημών εις δοκιμασίαν. Οι ενεδρεύοντες έξωθεν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών προμαχώνων εχθροί, πολλοί και πολυμήχανοι. Οι επιβουλευόμενοι τον πολύτιμον θησαυρόν της Εθνικής και θρησκευτικής ημών ιδεολογίας, και εποφθαλμιώντες τον τιμαλφή μαργαρίτην της Ορθοδοξίας, πάσαν μετέρχονται δολιότητα και μηχανήν, όπως εκπορθήσωσι τα ακαθαίρετα προπύργια της Εθνικής Εκκλησιαστικής ημών δόξης και ευκλείας. Υλισταί, Κομμουνισταί, Χιλιασταί, Θεοσοφισταί, Μασσώνοι και ποικιλώνυμοι άλλοι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί, υπονομεύουσι τα ακαθαίρετα και αρραγή πυργώματα της Εθνικής και Εκκλησιαστικής ημών υποστάσεως και ακαταλύτου δυνάμεως.
Οι θρασείς ούτοι και πολυμήχανοι εχθροί, κατώρθωσαν, χάριν εις την ανοχήν του Κράτους και την αδράνειαν της Εκκλησίας να εισχωρήσουν εις όλας τας τάξεις της Ελληνικʹης κοινωνίας. Προσπαθούσι δε οι λυμεώνες ούτοι της Εθνικής και Εκκλησιαστικής ημών ιδεολογίας, υπό το πρόσχημα της προόδου και της ατομικής ελευθερίας, να διαφθείρωσι την Εθνικήν και Εκκλησιαστικήν συνείδησιν της Ελληνικής κοινωνίας. Εφ ώ και κρούομεν τον κώδωνα του κινδύνου.
Έλληνες Ορθόδοξοι πολίται, αγρυπνείτε, και φρυκτωρείτε επί των αδαμαντίνων επάλξεων του Εθνους και της Εκκλησίας, ίνα μη συλήσωσιν οι δολιόφρονες και πολύτροποι εχθροί τον τιμαλφή θησαυρόν της προγονικής ημών και ενδόξου κληρονομίας.
Μη οκνήτε, μηδʹ αποκάμητε φρουρούντες και φυλάσσοντες φυλακάς προς υπεράσπισιν της κινδυνευούσης Ορθοδόξου Πίστεως, και των πανταχόθεν υπονομευομένων Εθνικών παραδόσεων. Οι εχθροί πολλοί και πολυμήχανοι. Τα της Εκκλησίας θέσμια αφρούρητα, αι Εκκλησιαστικαί επάλξεις ανυπεράσπιστοι, αι Εθνικαί παραδόσεις εις περιφρόνησιν, τα Εθνικά ιδεώδη, υπό δίωξιν.
Εξ αντιθέτου τα ψυχοφθόρα διδάγματα των Υλιστών, και τα ανατρεπτικά δόγματα των Κομμουνιστών, μεθοδικά και επίμονα. Οι δηλητηριώδεις και δραστικοί πλόκαμοι των διαφόρων αντεθνικών και αντιθρησκευτικών προπαγανδών, διεισδύουσι μέχρι της καρδίας του Εθνους και της Εκκλησίας. Αι δηλητηριώδεις και βρωμεραί αναθυμιάσεις της απιστίας, της υλοφροσύνης και της εκλελυμένης ηδυπαθείας, πληρούσι μέχρις ασφυξίας την ατμοσφαίραν της Ελλάδος.
Δυστυχώς η προβαλλομένη αντίστασις χλιαρά, η άμυνα υπέρ των Εκκλησιαστικών θεσμίων και Εθνικών παραδόσεων άτονος και άψυχος, η αντίδρασις κατά των νοσογόνων μικροβίων, των διαβιβρωσκόντων τον Εθνικόν και Εκκλησιαστικόν ημών οργανισμόν, ανίσχυρος και ανωφελής.
Τούτου ένεκα, οι προμαχώνες της Εθνικής ημών ιδεολογίας και τα προπύργια της Ορθοδοξίας, ήρχισαν το εν μετά το άλλον να υποχωρούν, και να πίπτουν εις την χειμαρρώδη και ακάθεκτον ορμήν των πολεμίων.
Οι ταχθέντες ηγέται και φρουροί δια την άμυναν των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων, λιποψυχούν και δεν έχουν το θάρρος και την τόλμην κατά μέτωπον να αντισταθούν. Η αντίστασις και η άμυνα, δεν δύναται να επιτύχη άνευ εθνικού παλμού και πίστεως εις τα ιδανικά της πατρίδος και της θρησκείας. Απαιτείται το Εθνικόν και θρησκευτικόν εκείνο ζώπυρον, όπερ, είχον και οι Πατέρες ημών οίτινες εδόξασαν Εθνος και Εκκλησίαν.
Δεον να έχωσιν οι ηγέται του Εθνους και της Εκκλησίας, το Ελληνικόν δαιμόνιον και τον θρησκευτικόν εκείνον παλμόν, δι ών εμεγαλούργησεν η Ορθόδοξος Ελληνική φυλή, αναγεννηθείσα εις την κολυμβήθραν του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ναι, χρειάζεται πίστις εις τούς αγώνας, χρειάζεται ηθικόν σθένος, απαιτείται ψυχικόν θάρρος∙ η σιδηρά θέλησις, η ευψυχία, και η ακράδαντος ελπίς, είναι απαραίτητα δια την επιτυχίαν του αγώνος. Ταύτα πάντα είναι προσόντα, άτινα δημιουργεί η πίστις εις τα ιδανικά της Πατρίδος και της Θρησκείας.
Αλλ οἱ ταχθέντες φρουροί επί των Εκκλησιαστικών επάλξεων ελλείψει ισχυράς πίστεως και σθένους ηθικού, ου μόνον δεν προβάλλουσι την απαιτουμένην αντίστασιν κατά των πολεμίων, ου μόνον δεν εγείρουσι νέα προχώματα δυνάμενα να αντιστούν εις την σύγχρονον πολεμικήν, αλλά και ελαφρά όλως τη συνειδήσει, κρημνίζουν όσα παλαίμαχοι αγωνισταί ήγειραν δια των Εθνικών και Εκκλησιαστικών ημών παραδόσεων.
Απόδειξις η εσχάτως καθαιρεθείσα ακρόπολις του Π α τ ρ ο π α ρ α δ ό τ ο υ η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, όπερ, ως εις ακατάλυτος φραγμός, εχώριζεν αισθητώς τους Ορθοδόξους από τους αιρετικούς και κακοδόξους.
Τον αμυντικόν τούτον προμαχώνα, πολλάκις επεχείρησαν να καταρρίψουν οι πολυμήχανοι της Ορθοδοξίας εχθροί, αλλά προς κέντρα ελάκτισαν. Διότι αντιμετώπιζον πάντοτε τούς Αρχοντας και Ταγούς της Εκκλησίας, φρυκτωρούντας ανυστάκτως επί των αδαμαντίνων επάλξεων της Ορθοδοξίας.
Όντως οι θεηγόροι Πατέρες της Εκκλησίας δεν ηγνόουν και ούτοι την θεωρίαν καθ ήν το Γρηγοριανόν ημερολόγιον εθεωρείτο δήθεν τελειότερον χρονικώς του Ιουλιανοῦ. Ουχ ήττον όμως υ π ε ρ η σ π ι ζ ο ν τ ο Π α τ ρ ο π α ρ α δ ο τ ο ν∙ διότι εσέβοντο την παράδοσιν των 7 Οικουμενικών Συνόδων, και την αιωνόβιον πράξιν της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Καθ όσον το Ιουλιανόν ημερολόγιον, συνδεθέν υπό των Θεοφόρων Πατέρων της Αης Οικουμενικής Συνόδου μετά του Πασχαλίου Κανόνος, του Ορθοδόξου εορτολογίου και του Κυριακοδρομίου απετέλεσε την συνισταμένην της Θείας λατρείας και ένα ενωτικόν κρίκον της καθόλου Ορθοδοξίας, καθώς και ένα ακαθαίρετον Ορθόδοξον προμαχώνα κατά της αιρέσεως και της κακοδοξίας.
Και όμως τούτο το ακαθίρετον προπύργιον, κατεκρήμνισαν αμαχητί , όχι οι προαιώνιοι της Ορθοδοξίας εχθροί, αλλʹ οι ταχθέντες προς περιφρούρησιν τούτου Εκκλησιαστικοί άρχοντες και Ταγοί.
Τούτου ένεκα, οι διοικούντες νυν την Εκκλησίαν της Ελλάδος, διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν εις δύο αντιθέτους ημερολογιακάς μερίδας, ού μόνον, ηθέτησαν την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν, καθιερωθείσα υπό των 7 Οικουμενικών Συνόδων και κυρωθείσαν υπό της αιωνοβίου πράξεως της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, αλλά έθιξαν και το Δόγμα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Διο και οι διοικούντες νυν την Ελληνικήν Εκκλησίαν δια της μονομερούς και αντικανονικής και αψυχολογήτου εισαγωγής του Γρηγοριανού ημερολογίου, απέσχισαν εαυτούς του καθόλου κορμού της Ορθοδοξίας, και εκήρυξαν εαυτούς κατ’ ουσίαν Σχισματικούς απέναντι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, των ισταμένων επί του εδαφους των 7 Οικουμενικών Συνόδων και των Ορθοδόξων θεσμών και παραδόσεων και επί των Εκκλησιών Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Σερβίας, Πολωνίας, του Αγίου Ορους, του Θεοβαδίστου Ορους Σινά κλπ.
Οτι δε το πράγμα ούτως έχει, τούτο επιβεβαιοί και η εξ αρίστων Νομομαθών και Θεολόγων Καθηγητών του Εθνικού Πανεπιστημίου διορισθείσα προς μελέτην του ημερολογιακού ζητήματος Επιτροπή, ης Μελος ετύγχανε και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ως Καθηγητής τότε της Εκκλησιαστικῆς Ιστορίας εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω.
Ιδού τι εγνωμοδότησε περί του νέου ημερολογίου η Επιτροπή αύτη: ʺΑπασαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, αν και αυτοκέφαλοι εις την εσωτερικήν διοίκησιν αυτών, ουχ ήττον επειδή εισίν ηνωμέναι προς αλλήλας δια των Δογμάτων και των Συνοδικών όρων και κανόνων, δεν δύναται μία επί μέρους Ορθόδοξος Εκκλησία να χωρισθή, και να αποδεχθή νέον Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον, χωρίς να λογισθή Σχισματική απέναντι των άλλωνʺ.
Όθεν, αφού ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δια της ιδίας αυτού υπογραφής, κηρύττει εαυτόν Σχισματικόν, τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων, ίνα αποδείξωμεν, ότι ούτος και οι ομόφρονες αυτώ Αρχιερεῖς, κατέστησαν Σχισματικοί, ως διασπάσαντες την ενότητα της Ορθοδοξίας δια της ημερολογιακής καινοτομίας, και διαιρέσαντες την Εκκλησιαστικήν και Εθνικήν ψυχήν του Ορθοδόξου Ελληνικοῦ Λαού;
Αυτός ο ίδιος Μακαριώτατος, σχολιάζων εις μίαν πραγματείαν του περί του ημερολογίου, μίαν σχετικήν επιστολήν του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιερεμίου του Βʹ, λέγει τα εξής: Η επιστολή αύτη του Πατριάρχου, χαρακτηρίζει ως άριστα την θέσιν, ην ευθύς κατέλαβεν η Ορθοδοξος Εκκλησία, απέναντι της Γρηγοριανής τροποποιήσεως του ημερολογίου, ήτις θεωρείται υπʹ Αυτής ως μία των πολλών καινοτομιών της πρεσβυτέρας Ρώμης, παγκόσμιον σκάνδαλον και αυθαίρετος καταπάτησις των Συνοδικών Κανόνων και Θεσμών.
Εκτός των Κανονικών τούτων παραβάσεων, υπάρχουν και σπουδαίοι ηθικοί λόγοι, την πηγήν έχοντες εις αυτήν την Αρχιεπισκοπήν, οι επιβάλλοντες την εκκαθάρισιν του Κλήρου παντός βαθμού, δια την ανύψωσιν των λειτουργών της Εκκλησίας, και την αναστήλωσιν του γοήτρου της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας.
Κατόπιν τούτων, επαφιεμεν εις τον Ορθόδοξον Ελληνικόν λαόν να κρίνη κατά πόσον ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος, διαφωνών προς εαυτόν, και καταπατών τούς Ορθοδόξους θεσμούς και ιερούς Κανόνας, δύναται να η Πρόεδρος της Ορθοδόξου Ελληνικῆς Εκκλησίας, ης το κυριώτερον γνώρισμα και η ενδοξοτέρα αποστολή τυγχάνει η περιφρούρησις της Ορθοδόξου Χριστιανικής και Εθνικής Ιδεολογίας.
Ημείς ανέκαθεν διεφωνήσαμεν προς την ημερολογιακήν ταύτην καινοτομίαν, αλλά συνεμορφώθημεν προς την γνώμη της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας κατʹ Εκκλησιαστικήν οικονομίαν∙ το μεν ίνα αποφύγωμεν το Εκκλησιαστικόν Σχίσμα, το δε, διότι είχομεν την ελπίδα, ότι η Ιεραρχία προς πρόληψιν της διαιρέσεως του ποιμνίου της, θα έσπευδε να επανέλθη εις την Ορθόδοξον ημερολογιακήν τροχιάν.
Αλλʹ επειδή το Σχίσμα εδημιουργήθη και άνευ ημών εις τούς κόλπους της Εκκλησίας υπό των Χριστιανών, διαιρεθέντων εξ αιτίας του νέου ημερολογίου, η δε Ιεραρχία μετά πάροδον δωδεκαετίας όλης, ου μόνον δεν ηυδόκησε χάριν της ενώσεως του ποιμνίου της και της ειρηνεύσεως της Εκκλησίας, να επαναφέρη το Ορθόδοξον ημερολόγιον αλλά και κατεδίωξε τούς Παλαιοημερολογίτας.
Δια τούτο προήχθημεν καθ υπαγόρευσιν της συνειδήσεως ημών, να δηλώσωμεν εις τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον, ότι κόπτομεν πάσαν επικοινωνίαν μετ Αυτού, ως Σχισματικού κατά την ιδίαν ομολογίαν αυτού ποιούμεθα δε θερμήν έκκλησιν προς την μερίδα του Ελληνικού λαού του αποδεχθέντος το νέον ημερολόγιον επί καλή τη πίστει, ότι τούτο δεν προσκρούει προς την Ορθοδοξίαν, ως επιπολαίως διεκήρυξεν ο καινοτόμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, όπως αποκηρύξωσι και ούτοι το Γρηγοριανόν ημερολόγιον, ως αντορθόδοξον, και διασαλπίσωμεν εις τον Σχισματικόν Αρχιεπίσκοπον τα ρήματα του σοφού Βρυένιου: «Ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά Σε Πατροπαράδοτον σέβας, ουκ αφιστάμεθά Σου Μήτερ Ευσέβεια, εν Σοι εγεννήθημεν, εν Σοι ζώμεν, και εν Σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε καλέση καιρός, και μυριάκις υπέρ Σου τεθνηξόμεθα».
+ Ο Δημητριάδος Γερμανός
+ Ο Πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος
+ Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος
Ἡ Διάσπασις τῶν Γ.Ο.Χ. Εἰς Παρατάξεις
Ἡ πρῶτη διάσπασις ἀναμεταξύ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἔγινε τὸ 1936, ὄταν τρείς ἐκ τῶν ἑπτά ἐπισκόπων ἐπίστρεψαν εἰς τὴν Διοικούσαν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος (τοῦ νέου ἡμερολογίου). Οἱ πεπτωκότες ἀρχιερεὶς ἤσαν ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος Δημητρίου καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρος Χατζῆς καὶ Διαυλείας κ. Πολύκαρπος Λιόσης. Οἱ διαμένοντες εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤσαν ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Γερμανὸς Μαυρομάτης, ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων κ. Γερμανὸς Βαρυκόπουλος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης κ. Ματθαῖος Καρμπαδάκης.
Ἡ δευτέρα διάσπασις τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἔγινε τὸ 1936 ὄταν τὸ διοικητικὸν συμβούλιον τοῦ συνδέσμου τῶν Γ.Ο.Χ. (μία ὁμὰς λαϊκῶν θεολόγων ἄνευ ἐπισκόπου κὰν πρεσβυτέρου) ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου, Μητροπολίτου Δημητριάδος Γερμανοῦ, καὶ πάντων τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος.
Ἡ τρίτη διάσπασις ἔγινε τὸν Σεπέμβριο τοῦ 1937 ὄταν ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης κ. Ματθαῖος ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Συνοδικοῦ Προέδρου, Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ καὶ ἀνέλαβε τὴν ποιμαντορία τῶν λαϊκῶν μελῶν τοῦ συνδέσμου τῶν Γ.Ο.Χ., πέρντονας καὶ πολλούς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς μαζί του εἰς τὸ ἤδη ὑπάρχοντα σχῖσμα τοῦ 1936. Καὶ τὰ δύο σχίσματα ἔγειναν δι’ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους, ἀλλὰ ὑπήρχαν καὶ θέματα οἰκονομικὰ καὶ διοικητικὰ ὅπως φανερώνει τὸ ἀρχεῖον τοῦ ἐπ. Κηρύκου.
Ἡ τετάρτη διάσπασις μεταξύ τῶν Γ.Ο.Χ. ἔγινε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1937 ὄταν ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων κ. Γερμανὸς ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου, Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ, καὶ ἡνώθη μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης κ. Ματθαίου καὶ τοῦ διοικητικοῦ συνδέσμου τῆς θρυσκευτικῆς κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ.
Ἡ πέμπτη διάσπασις ἔγεινε τὸ 1942 ὄταν ὁ Κυκλάδων κ. Γερμανὸς ἀπέκοψε τὴν κοινωνία μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου κ. Ματθαίου. Τὸ 1943 ἐδήλωσε καὶ ὁ Βρεσθένης κ. Ματθαῖος ὄτι ἔκοψε πάσαν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ. Ἡ διάσπασις ἀναμεταξύ τῶν δύο οὔτων ἀρχιεραίων ἔγεινε διὰ διοικητικοὺς λόγους ἀλλὰ ἐσκεπάσθη μὲ κατηγορίες ἐκκλησιολογικῆς καὶ θεολογικῆς φύσεως. π.χ. ὁ Κυκλάδων κατηγορούσε τὸν Βρεσθένης διὰ τὰ «βλάσφημα συγγράμματά του» περὶ «δευτέρας ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ», «ραγισμένων ὀδόντων τοῦ Χριστοῦ», «σύμβολα τῆς Θεοτόκου», «Ἐπιστολῆς Ἄβγαρος», κλπ. Ὁ Βρεσθένης κατηγορούσε τὸν Βαρυκόπουλο διὰ προδοσίαν τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἄρνησις τῶν λόγων ἐκκλησιολογίας διὰ τὸ σχῖσμα τοῦ 1937, καὶ διὰ χειροτονίαι τινῶν ἱερέων μετὰ κολλυμάτων.
Ἡ ἕκτη διάσπασις ἔγεινε ἐπίσης τὸ 1943 ὄταν ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσόστομος ἀπέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Συνοδικοῦ Προέδρου, Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ. Ὁ λόγος τῆς διακοπῆς κοινωνίας ἤτο πολιτικῆς φύσεως.
Δηλαδὴ τὸ 1943 καὶ πλέον ὑπήρχαν τέσσερεις παλαιοημερολογίται ἐπίσκοποι εἰς τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὁ κάθενας των ἤτο ἐκκλησιαστικῶς ἀπεκομμένος ἀπὸ τῶν ἄλλων. Νόμιμος καὶ κανονικὸς Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἤτο ὁ Δημητριάδος κ. Γερμανὸς Μαυρομάτης ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν παύθηκε κανονικὰ ἀπὸ τὴν Προεδρείαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.
Οἱ τρείς ὑπόλοιποι ἐπίσκοποι ἤσαν ἀπεκομμένοι ἀπὸ τοῦ κανονικοῦ Προέδρου των, δηλαδή, τοῦ Δημητριάδος καὶ τοποτηρητοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν κ. Γερμανοῦ Μαυρομάτη. Οὔτος ὁ κανονικὸς καἰ νόμημος Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπεβίωσεν τὸ 1944 χωρὶς νὰ χειροτονήσῃ νέους ἐπισκόπους καὶ ἡ παράταξίς του ἐδιαλύθη.
Ἐκοιδεύθη τελικὰ ὑπὸ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ πνευματικοἰ του ἀπογόνοι κατέφηγαν εἰς τὰς ἄλλας τρεἰς παρατάξεις τῶν Παλαιοημερολογιτῶν: 1) τοῦ Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου Καβουρίδη, 2) τοῦ Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου, καὶ 3) τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης κ. Ματθαίου Καρμπαδάκη.
Ἡ Παράταξις τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἐδημιουργήθη τὸ 1943 ὄταν ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης ἀπέκοψεν τὴν Ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Γερμανοῦ Μαυρομάτη.
Ὁ πρ. Φλωρίνης αὐτονομάσθη «Πρόεδρος» τῆς παρατάξεώς του παρόλο που ἀπαγορεύονται οἱ ὑφησυχάζοντες ἤ σχολάζοντες Ἐπίσκοποι νὰ προεδρεύουν καμμίαν Σύνοδον ἤ καὶ καμμίαν Ἐπισκοπὴν.
Τὸ 1944 ἐπέστρεψαν ἐκ τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ ὁ Ἐπίσκοπος Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ. Πολύκαρπος καὶ ἐντάχθηκαν εἰς τὴν παράταξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστομου. Τότε ἔγεινε καὶ ἡ πρῶτη συνάντησις τοῦ Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ μετὰ τῶν Ἐπισκόπων τῆς παρατάξεως τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Δηλαδή εἰς τὴν Παράταξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ἄρχησαν νὰ ἑνώνονται ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς πρῶτης ἑπταμελοῦς Συνόδου τοῦ 1935.
Ἀπὸ τῶν πρώτων ἑπτὰ Ἐπισκόπων ἔλλειπαν μόνο τρεὶς Ἐπίσκοποι:
Ἡ Δημιουργία τῆς Ματθαιϊκῆς Ἱεραρχίας
Τὴν 26ην Αὐγούστου 1948, ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης κ. Ματθαῖος μετὰ τῶν ἐλαχίστων αὐτοῦ κληρικῶν (ἑνός πρωτοσυγκέλλου, 6 ἀρχιμανδριτῶν, 2 πρεσβυτέρων καὶ 7 ἱερομονάχων), ἀπεφάσησαν ὅτι δύναται ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος νὰ ἐκλέξῃ μόνος τοῦ 4 ἱερεὶς καὶ νὰ θέση αὐτοὺς ὡς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Παρατάξεώς του, καὶ ἡ Σύνοδος ταύτη (ἑνός καὶ μόνου Ἐπισκόπου καὶ 4 ἱερέων) νὰ προβῇ εἰς ἐκλογὰς νέων Ἐπισκόπων. (Εἰς τὸ ἐπίσημον ἔγγραφον τῶν πράξεων τῆς Συνόδου ταύτης ἀναφέρεται καὶ ἡ συμμετοχὴ τοῦ Μοναχοῦ Μωϋσέως τῶν Ἀθικίων. Ἡ ἀναφορὰ ταύτη ὁμως εἶναι ψευδέστατη διότι ὁ Μοναχός Μωϋσῆς ἀπεβίωσε τὸ 1946!) Κατόπιν ὁ Ἑπίσκοπος Ματθαῖος ἐδιάλεξεν τέσσερεις ἱερεὶς καὶ ἔθεσεν αὐτοὺς ὡς μέλη τῆς πενταμελῆς Συνόδου τῆς Παρατάξεώς του. Πρόεδρος τῆς Συνόδου ἤτο ὁ ἴδιος ὁ Έπίσκοπος Ματθαῖος καὶ μέλη ὁ Ἡγούμενος κ. Γεδεών Πάσιος, οἱ Ἱερομόναχοι κ. Κάλλιστος Μακρῆς καὶ Ἀθανάσιος Ἀνέστης, καὶ ὁ Πρωτοσύγκελλος π. Εὐγένιος Τόμπρος.
Τὴν 28ην Αὐγούστου 1948, ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος μετὰ τῶν τεσσάρων ἱερέων ἐξέλεξαν διὰ τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Χορεπισκοπῆς Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου τὸν Ἀρχιμανδρίτην Προηγούμενον κ. Γεδεών Πάσιον. Ἡ χειροτονία ἔγεινε τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1948 ὑπὸ τοῦ Βρεσθένης κ. Ματθαίου ὡς μόνου Ἐπισκόπου ἐνῷ τὴν θέσιν τῶν ἀπουσιαζόντων ἑτέρων ἐπισκόπων ἀνέλαβαν 5 ἀρχιμανδρίται, 7 ἱερομόναχοι καὶ 1 πρωτοσύγκελλος, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τὴν «μαρτυρίαν» ἐπιθέτοντες τὰς χείρας αὐτῶν ἐπί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου κ. Γεδεών κατὰ τὴν ὥραν τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας παρὰ τοῦ Βρεσθένης κ. Ματθαίου.
Οἱ Ἐπίσκοποι Κορινθίας κ. Κάλλιστος, Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος,
Πατρῶν κ. Ἀνδρέας, Βρεσθένης κ. Ματθαῖος (κάθοντα), καὶ Τριμυθοῦντος κ. Σπυρίδων
Τόσον ἡ ἐκλογὴ ὅσον καὶ ἡ χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος κ.
Σπυρίδωνος ἥτο ἀντικανονικὴ διὰ τοῦς ἐξῆς λόγους:
1) Πρώτον διότι ἔγεινε «ὑπερορίως». Ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης κ.Ματθαῖος καὶ οἱ τέσσερεις ἱερείς τῆς «Προσωρινῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος» δὲν εἴχαν τὸ ἐκκλησιαστικὸν δίκαιον νὰ προβοῦν εἰς ἐκλογὰς διὰ μιᾶς χωρεπισκοπῆς τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Ὁ καταστατικὸς χάρτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ὁρίζει ὅτι ὄταν ὑπάρχη ἔλειψις ἐπισκόπων εἰς τὴν νήσον, πρέπει νὰ συγκροτηθῇ τοπικὴ σύνοδος τοῦ κλήρου καὶ λαοῦ τῆς Κύπρου καὶ νὰ ψηφήσουν καὶ ἐκλέξουν νέους ἐπισκόπους.
2) Δεύτερον διότι ἔγεινε «παρ’ ἑνορίαν». Ὡς Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ὁ κ. Ματθαῖος δὲν εἴχε τὸ ἐκκλησιαστικὸν δίκαιον νὰ χειροτονήσῃ Ἐπίσκοπον εἰς τὴν Κερατέαν Ἀττικῆς, δηλαδή εἰς τῆν περιφέρειαν τῆς Μητροπόλεως Ἀθηνῶν, διότι ποτὲ δὲν ἔγεινε ὁ κ. Ματθαῖος τοποτηρητῆς Ἀθηνῶν. Ἡ χειροτονία ἔπρεπε νὰ λάβη μέρος εἰς τὸν χῶρον τῆς Ἐπισκοπῆς Βρεσθένης, δηλαδὴ εἰς τὸν νομὸν Λακωνίας ὅπου στέκει ἡ Μονὴ Παντανάσσης τοῦ Κάστρου τοῦ Μυστρᾶ.
3) Τρίτον διότι ἔγεινε ὑφ’ ἑνός ἐπισκόπου. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία δέχεται τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονία μόνο ἐὰν ἡ ἐκλογή (τὸ ψήφισμα) γίνει ὑπὸ τουλάχιστον ἑνός ἤ δύο ἑτέρων ἐπισκόπων, καὶ τοῦτο μόνο μὲ τὴν ἔγκρισιν τοῦ Προέδρου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὅσον δίκαιον καὶ νὰ εἴχε ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ τὰ ὑπομνήματα τὰ ὁποῖα ἐτύπωσαν οἱ ἴδιοι οἱ Ματθαιϊκοὶ ἐπισήμως εἰς τὸν «Κήρυκα Γνησίων Ὀρθοδόξων» τὴν 1η Νοεμβρίου 1948 ἀποδείχνουν σαφέστατα ὅτι καὶ δίκαιον νὰ εἴχαν οἱ ὑφ’ ἑνός χειροτονούντες, πάλιν αἱ χειροτονίαι ἐχρειάζοντο Συνοδικὴν Κρίσιν διὰ νὰ λάβουν τὴν ἐκκλησιαστικὴν κανονικότητα καὶ συνήθος ἐδικάζοντο είς ποινὰς προσωρινῆς ἀργίας τόσον οἱ χειροτονούντες ὅσον καὶ οἱ χειροτονηθέντες.
Ἀλλὰ βεβαίως ἡ χειροτονία τοῦ ὑφ’ ἑνός χειροτονημένου ποτέ δέν ἐπαραλαμβάνετο, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ λάβῃ Συνοδικὴν ἀναγνώρισιν ὡς ἀντικατάστασιν τῆς ἐλλείψεως δευτέρου καὶ τρίτου ἐπισκόπου εἰς τὸν ψήφον, καὶ ἔπρεπε νὰ λάβῃ ἐπίσης μυστηριακὴν «μαρτυρίαν» (διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως – συγχωρητικῆς εὐχῆς μετ’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν) ὑπὸ τουλάχιστον δύο ἐπισκόπων ὡς ἀντικατάστασιν τῆς ἐλλείψεως τῶν «μαρτυρούντων ἐπισκόπων» εἰς τὴν ἤδη γενομένην χειροτονίαν.
Οἴ ἴδιοι οἱ Ματθαιϊκοὶ δὲν ἀποκλείουν τοῦτο ὡς ἀποκατάστασιν τῆς κανονικότητος τῆς ἱεραρχίας των εἰς τὰ ὑπομνήματα τὰ ὁποῖα ἐτύπωσαν τὴν 1η Νοεμβρίου 1948 ὡς ἀπολογίαν τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας. Ἐπίσης οἱ ἴδιοι οἱ Ματθαιϊκοὶ ἐφήρμωσαν ἀκριβῶς τοῦτο κατὰ τὸ 1971 ὄταν ἔθεσαν τὸ θέμα τῆς ὑφ’ ἑνός χειροτονίας εἰς τὴν κανονικὴν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς διὰ νὰ λάβουν τὴν ἀναγνώρησιν ὡς ἀντικατάστασιν τοῦ μή γενομένου κανονικοῦ ψήφου καὶ ἐδέχθησαν τὴν συγχωρετικὴν εὐχὴν καὶ ἐπίθεσιν τῶν χειρῶν («χειροθεσίαν») ὑπὸ δύο ἐπισκόπων διὰ νὰ λάβουν τὴν μυστηριακὴν «μαρτυρίαν» ὡς ἀντικατάστασιν τῆς μή γενομένης μαρτυρίας δύο ἑτέρων ἐπισκόπων εἰς τὴν ἤδη γενομένην χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος κ. Σπυρίδωνος τὸ 1948.
Τότε ἀφοῦ ἀπὸ τὸ 1948 μέχρι τὸ 1971 ἡ Ἱεραρχία τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως ἤτο ἔγκυρος ἀλλ’ οὐ κανονικὴ, ὑπήρχε κανονικὸς λόγος νὰ μὴν παρεδέχοντο οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν καὶ τὴν ἱεραρχίαν γενικότερα τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως. Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ μή δεχόμενοι τὴν ὑφ’ ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948 ἔλαβαν ἐπίσης ἔγκυραι ἀλλ’ οὐ κανονικαὶ χειροτονίαι τὸ 1960 καὶ 1962
Τὰ Ἐπίσημα Ἔγγραφα τῆς Ἀναγνωρίσεως τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων τὸ 1971......
Τὰ Ἐπίσημα Ἔγγραφα τῆς Ἀναγνωρίσεως τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων τὸ 1971......
Η ΚΑΤΑ ΤΟ 1972 ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΪΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ.......
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ.....
ΕΓΙΝΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ,ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ.κ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ.
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΥΣΤΙΧΩΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ , ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ.
Ὁ Πρωτοσύγκελλος π. Εὐγένιος Τόμπρος Ἥτο «Παλαιοημερολογίτης Οἰκουμενιστὴς»
Ὁ κ. Γκουτζίδης καὶ ὁ κ. Κοντογιάννης προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἡ θέσις τῶν ἡγετῶν τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως ἤτο πάντοτε «Γκουτζιδικὴ» (με αὐτὸν τὸν ὅρον ἐνοοῦμε τὴν κακόδοξον ψευδομολογία ὅτι κατὰ τὸ 1924 ἔπεσε ὁλόκληρη ἡ γῆ καὶ ἔμειναν μόνο μερικοὶ λαϊκοὶ στὴν Ἀθήνα καὶ μερικοὶ μοναχοὶ στὸ Ἅγιον Ὁρος Ὀρθόδοξοι).
Ἀλλὰ ὄπως ἀποδείξαμε εἰς τὰς προηγουμένας σελίδας, ἡ ψευδομολογία ταύτη δὲν ἤτο οὔτε θέσεις τῆς Πρώτης Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. κατὰ τὸ 1935 (ἀφοῦ ἀνανγνώριζαν τα Πατριαρχία Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας, Σερβίας, Ρωσίας, κλπ, καὶ στόχος τῆς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ἤτο ἡ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ τους με τὰ ὠς ἄνω Πατριαρχία).
Τώρα ἀποδείχνομεν ὅτι ὥς καὶ ὁ π. Εὐγένιος Τόμπρος, ὁ πρωτοσύγκελλος τῆς Ματθαΐκῆς Συνόδου (1942‐1974) δὲν εἴχε τὴν Γκουτζιδικὴν ψευδομολογίαν, ἀλλὰ ἐπίστευεν εἰς τὴν ὕπαρξιν νομίμων Ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν ἐκτὸς τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως.
Δηλαδὴ δὲν φτάνει που ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανὸς ἤτο «Παλαιοημερολογίτης Οἰκουμενιστὴς» κατὰ τὴν ὥραν που ἐχειροτόνησε τὸν Βρεσθένης Ματθαῖον, ἀλλὰ καὶ ὁ π. Εὐγένιος Τόμπρος, αὐτὸς που ὀργάνωσε τὰς χειροτονίας τοῦ 1948, ἤτο καὶ ἀυτὸς «Παλαιοημερολογίτης Οἰκουμενιστὴς»......
ΔΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟ Π. ΕΥΓΕΝΙΟ ΤΟΜΠΡΟ.......
Ἡ Δημιουργία τῆς Ἀκακιακῆς Ἱεραρχίας
Τὸ 1949, ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων κ. Γερμανὸς ἡνώθη μετὰ τῶν Ἐπισκόπων τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως. Ἡ Παράταξις ταύτη εἴχε ὡς Πρόεδρον τὸν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον καὶ ὡς μέλη τους Ἐπισκόπους Κυκλάδων κ. Γερμανοῦ, Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρου καὶ Διαυλείας κ. Πολυκάρπου. Τὸ 1950 ἐδημοσίευσαν τὴν Ποιμαντορικὴν Ἐγκύκλιον είς τὴν ὁποῖαν ἐπαραδέχθησαν τὰ σφάλματά των καὶ ἐζήτησαν συγχώρεσιν καὶ ἐπανένωσιν μετὰ τῆς Ματθαιϊκῆς Παρατάξεως.
Ὅμως ἡ Ματθαιϊκὴ Παράταξις ἀπάντησε μὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ εἰς τὴν ὁποῖαν ἔγραψαν ὅτι δὲν παραδέχονται καμμίαν ἕνωσιν ἐὰν δὲν χειροτονήσουν πρώτα οἱ Φλωριναίοι νέους ἐπισκόπους καὶ συκγροτήσουν δωδεκαμελῆ Σύνοδον.
Ἀλλὰ τὸ 1951 ὁ Ἐπίσκοπος Κυκλάδων κ. Γερμανὸς ἀπεβίωσεν, τὸ 1952 οἱ Ἐπίσκοποι Μεγαρίδος κ. Χριστοφόρος καὶ Διαυλείας κ. Πολύκαρπος ἐπέστρεψαν εἰς τὸν νεοημερολογιτισμὸν, καὶ ὁ Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ἀπεβίωσε τὸ 1955 χωρὶς νὰ χειροτονήσῃ κανένα Ἐπίσκοπον ὡς διάδοχον, καὶ ἔτσι οἱ Παράταξις τῶν Φλωριναίον ἐστερήθῃ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος.
Ὡς ἀντικατάστασιν Ἐπισκοπικῆς Συνόδου οἱ Φλωριναίοι ἐξέλεξαν δώδεκα ἀρχιμανδρίται ὡς μέλη τῆς προσωρινῆς Συνόδου τῆς Παρατάξεώς των μέχρι καταφέρουν τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἱεραρχίας.
Μετὰ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασποράς, εἴχαν πρωτοέρθει εἰς ἐπαφὴν οἱ Γ.Ο.Χ. τὸ 1931‐1934 δι’ ἀλληλογραφίας, ὄταν ἀκόμα ὁ Πρόεδρος τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας ἐβρίσκετο εἰς Σρέμσκι‐Καρλόβτσι......
(τὸ σημερινό Κάρλοβατς τῆς Κροατίας), καὶ οἱ τρεἰς Ἁρχιερεὶς δὲν εἴχαν ἐξέλθει ἀκόμα εἰς τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα. Ὁ ἴδιος ὁ τότε ἱερομόναχος Ματθαῖος Καρμπαδάκης ἐγνώριζεν περί τῆς αἰτήσεως πρὸς τὴν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καὶ δὲν ἐδιαμαρτύρετο.
Ἐξάλου ἐὰν δέν έδιαμαρτύρετο ὁ π. Ματθαῖος νὰ λάβῃ χειροτονίαν ἀπὸ τριῶν ἐπὶ 11 ἔτη νεοημερολογιτῶν Ἐπισκόπων τὸ 1935, πῶς νὰ μὴν ἐδέχετο χειροτονίαν ἀπὸ τοὺς Ρώσους Ἑπισκόπους τῆς Διασπορᾶς οἱ ὁποῖοι ἥσαν πάντοτε παλαιοημερολογίται; Καὶ ἐὰν ἐπίστευε πῶς τέτοια χειροτονία θὰ ἤτο ἄκυρος διότι θὰ ἐγένετο ὑπερορίως καὶ πάρ’ ἑνορίαν, πῶς ἔπραξεν ὁ ἴδιος τὴν ὑπερόριον καὶ πὰρ ἐνορίαν χειροτονίαν τοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου τὸ 1948; Δηλαδὴ, σύμφωνα με τὰς πράξεις τοῦ ἰδίου τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου δὲν θὰ εἴχε πρόβλημα νὰ λάβῃ χειροτονίαν ἀπὸ τοὺς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς.
Καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας Ἀνέστης, εἰς τηλεφωνικὴν ἐπικοινωνίαν τὸ 2001 ἐδήλωσεν ὄτι πρίν χειροτονήσῃ ὑφ’ ἑνός ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐζήτησεν τὴν συμμετοχῆν Ρώσων Κατακομβικῶν Ἐπισκόπων ἐκ Πολωνίας (Οὐκρανίας καὶ Λευκορωσίας) οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸ 1946 ἐξήλθαν εἰς τὴν κεντρικὴν Εὐρώπην καὶ ἡνώθηκαν μετὰ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς.
Ὁ εἰς ἐξ αὐτῶν τῶν Ἐπισκόπων ἐκ Πολωνίας‐Οὐκρανίας Λευκορωσίας ἤτο ὁ ἴδιος ὁ Κατακομβικὸς Ἐπίσκοπος Λεόντιος (μετέποιτα Ἀρχιεπίσκοπος Χιλῆς) ὁ ὁποῖος ἐχειροτόνησε τρεὶς τῆς Ἀκακιακῆς Ἱεραρχίας κατὰ τὸ 1962.
Ἄλλος ἤτο ὁ Ἐπίσκοπος Φιλόθεος (μετέποιτα Ἁρχιεπίσκοπος Γερμανίας) ὁ ὁποῖος ἤτο ὁ Ἐπίσκοπος που ἐδιάβασε τὴν συγχωρετικὴν εὐχὴν μετὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτοῦ καὶ ἑνός ἄλλου Ἐπισκόπου ἐπὶ τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων Κορινθίας κ. Καλλίστου Μακρῆ καὶ Κιτίου κ. Ἑπιφανίου Παναγιώτου κατὰ τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 ὡς «μυστηριακὴν μαρτυρίαν» τῆς ἤδη γενομένης καὶ ἀναγνωρισμένης χειροτονίας τοῦ 1948.
Τὴν 13η Ἰανουαρίου 1960 συνήλθε τὸ Γ’ Πανελλήνιον Ἱερατικὸν Συνέδριον ἐκατοντάδων ἱερέων τῆς ἄνευ ἐπισκόπου Παρατάξεως τοῦ ἀποθανόντος πρ. Φλωρίνης κ. Χρυσοστόμου καὶ ἐξελέγη ἡ νέα ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπὴ, τῆς ὁποίας οἱ πλειοψηφίσαντες θὰ ἐκλέγοντο Ἐπίσκοποι, Θεοῦ ἐπιτρέποντος. Τὴν ἐπικοινωνία τῶν Γ.Ο.Χ. μετὰ Γνησίων ἐπισκόπων ἐκτός Ἑλλάδος, είχαν ὑποψιασθεῖ ἡ Κρατικὴ Ἐκκλησία καὶ οἱ Ἀρχὲς, καὶ καραδοκούσαν να παρεμποδίσουν τὴν ἔξοδον τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Ἱερέων εἰς τὸ ἐξωτερικόν.
Ἔχοντας τὴν ἐντολὴν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπής, μετὰ πολλῶν δυσκολίων καὶ μετά ἀπὸ πολυήμερον ταξίδιον οἱ νέοι τότε πρώην Ματθαιϊκοὶ Ἱερομόναχοι τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως π. Χρυσόστομος Κιούσης καὶ π. Ἀκάκιος Παππᾶς (ὁ νεώτερος) καὶ εἰς περίοδον αὐστηρᾶς νηστείας, μετέβησαν σιδηροδρομικῶς στὴν Δυτικὴ Γερμανία (Μόναχο καὶ Καρλσρούη) ὄπου συναντήθηκαν μετὰ τῶν προσφύγων ἀπὸ τὴν Ρωσίαν Ἀρχιερέων Ἀλέξανδρο (τῆς Ρωσικῆς Ἑκκλησίας τῆς Διασπορᾶς) καὶ Νικάνορα (τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας ἐν Ἐξορίᾳ). Ἔπειτα ἐπήγαν στὴν Γαλλίαν (Βερσαλίαι) ὄπου συναντήθηκαν μετά τοῦ Ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Δ. Ευρώπης (καὶ μετέπειτα Σαν‐Φρανσίσκου) Ἰωάννου Μαξίμοβιτς.
Ἄπαντες τοὺς παρέπεμπαν στὴν Ἀμερικὴν ὄπου ἤταν ἡ ἔδρα τῶν ἐν ἐξορία Ρώσων καὶ Ουκρανῶν Ἐπισκόπων.
Ἄπαντες τοὺς παρέπεμπαν στὴν Ἀμερικὴν ὄπου ἤταν ἡ ἔδρα τῶν ἐν ἐξορία Ρώσων καὶ Ουκρανῶν Ἐπισκόπων.
Ὁ Ἱερομόναχος Χρυσόστομος Κιούσης ἔλαβε τότε ἐντολή νὰ μεταβῇ στὴν Ἀμερική καὶ νὰ χειροτονηθῇ Επίσκοπος. Τὸ μυστικὸν, ὅμως, διέρρευσε καὶ οἱ ἀρχές τοῦ ἀπαγόρευσαν τὴν ἔξοδον ἀπὸ τὴν χώρα. Τελικῶς, μετὰ ἐγκρίσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς καὶ μετὰ πενιχρῶν οἰκονομικῶν μέσων, ἀνεχώρησε δι’ Ἀμερικὴν ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀκάκιος Παππᾶς (ὁ γέρων) συνοδευόμενος ἀπὸ ἀνηψιοῦ του, Ἱερομονάχου Ἀκακίου Παππᾶ (τοῦ νεωτέρου), αἰτιολογίᾳ τὴν ἀνάγκη ἰατρικῆς ἐξετάσεως.
Πρόεδρος τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἤτο ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος (Γρυμπανόβσκυ), ὁ ὁποῖος παρὰ τὴν θέλησιν τῆς πλειοψηφίας τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων τῆς Διασποράς δι’ ἐξυπηρέτησηιν τοῦ Ἀγῶνος, δεν ἤθελε νὰ προβῇ εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ π. Ἀκακίου, φοβούμενος τὸ ἐνδεχόμενο να ὑποκινηθῇ ἡ Ἀμερικανική Πολιτεία ἐναντίον τῆς ἐν Διασπορᾷ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ὑποκινούμενη ἀπό τοῦ Μασώνου Πατρίαρχου Ἀθηναγόρα (πρώην Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς) καὶ τοῦ τότε Μασώνου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου. Ἵσως ἐφοβήθη τὴν ὑποκίνησιν τῶν ἰδίων τῶν Μασώνων ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσεως ἤτο Μασώνος γραμμένος εἰς τὴν Στοὰν τῆς Νέας Ὑόρκης ὡς «Μητροπολίτης Ἀναστάσιος, Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων».
Μπορεῖ νὰ ἤτο παραχωρήσει Θεοῦ νὰ μὴν τελέσῃ τὴν χειροτονίαν ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος καὶ νὰ μολύνῃ τὸν Ἀγῷνα. Ἀλλὰ πρέπει νὰ τονίσομεν ὅτι καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ ὁ Γ΄ ἤτο Μασῶνος καὶ οὔτος ἐχειροτόνησε τὸν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον τὸ 1909, καὶ ὁ πρ. Φλωρίνης ἐχειροτόνησε τὸν Βρεσθένης Ματθαίον τὸ 1935. Τότε ἐὰν ἡ ὕπαρξις τῶν κρυπτῶν Μασῶνων μολύνει τὴν μετάδωσιν τῆς Θείας Χάριτος τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τότε οὔτε ὁ πρ. Φλωρίνης, οὔτε ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἤσαν ἔγκυροι Ἐπίσκοποι.
Καὶ ὅσον ἀφορὰ τὸ Ἅγιον Μύρον που ἐχρησιμοποιούσαν οἱ Φλωριναίοι καὶ Ματθαιϊκοὶ, τοῦτο εὐλόγησε ὁ Μασῶνος Πατριάρχης Ἰωακεὶμ ὁ Γ΄ τὸ 1912, καὶ ἐὰν θεωρηθῇ μολυσμένον τὸ Μύρον λόγῳ τῆς κρυπτῆς Μασωνίας τοῦ Πατριάρχου, τότε οὔτε λαϊκοὺς δὲν ὑπάρχουν σήμερον ἀφοῦ χωρίς γνήσιον Μύρον δὲν δύναται νὰ ὁνομάζεται κανεὶς λαϊκὸς τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλλὰ παραχωρήσει Θεοῦ δὲν ἔλαβε μέρος ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ Ἀκακίου Παππᾶ καὶ ἔτσι οἱ Ἀκακιακή Ἱεραρχία δὲν ἔχει καμμίαν μόλυνσιν ἀπὸ Μασώνων ἐνῶ ἡ Ματθαιϊκὴ Ἱεραρχία ἔχει τὸν Μασώνων Πατριάρχην Ἰωακείμ Γ΄ εἰς τὸν πίνακα τῆς ἀποστολικῆς των διαδοχῆς.
Εἰς τὴν δύκολον ἐκείνη στιγμὴ, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου κ. Σεραφείμ Ἰβάνωφ, ἀπεφάσισε νὰ βοηθήσῃ τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα καὶ νὰ τελέσῃ κρυφὰ τὴν ἐπισκοπικὴν χειροτονίαν τοῦ π. Ἀκακίου Παππᾶ. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου κ. Σεραφείμ ἤτο Ἁγιορείτης καὶ ζηλωτῆς. Ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Σαντιάγου τὸ 1946 εἰς τὴν Γερμανίαν ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου κ. Ἀναστασίου Γκριμπανόβσκυ (προτοῦ γίνῃ οὔτος Μασῶνος) καὶ τῶν Ἐπισκόπων κ. Ἱερονύμου Τσέρνωφ καὶ κ. Ναθαναὴλ Λβωφ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Ἀλλὰ διὰ νὰ γίνῃ ἡ χειροτονία ἔπρεπε νὰ λάβῃ μέρος καὶ δεύτερος ἐπίσκοπος.
Ὅ μόνος που μπορούσε ἐκείνη τὴν στιγμὴ νὰ βοηθήσῃ ἤτο ὁ Ἐπίσκοπος Σεβρῶν κ. Θεόφιλος Ἰωνέσκου, ὁ ὁποῖος ἤτο Ρουμανικῆς καταγογῆς ἀλλὰ ἐποίμαναι τὰς Ρουμανικᾶς καὶ Μολδοβικὰς ἐνορίας τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς. Ἡ πληιοψηφία τῶν ἐνοριῶν του ἀκολουθούσαν τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, ἐνῷ δυο‐τρεὶς ἐνορίες που εἴχαν προσχωρίσει εἰς τὴν Ρωσικὴν Σύνοδον ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Ρουμανίας ἐπετράπηκαν νὰ τηροῦν τὸ νέον ἡμερολόγιον κατ’ οἰκονομίαν μέχρις ὅτου συνηθήσουν τὸ παλαιόν. Ὁ ἴδιος ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος Ἰωνέσκου ὅμως ἀκολουθούσε τὸ παλαιὸν. Ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Σεβρῶν τῆς Γαλλίας τὸ 1952 ὑπὸ τοῦ Ρουμάνου Ἀρχιεπισκόπου κ. Βησσαρίονος Πουΐου καὶ τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων κ. Ναθαναὴλ Λβωφ καὶ Ἅγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς τοῦ Θαυματουργοῦ (ἔχει ἄφθαρτα λείψανα).
Τὴν 9η Δεκεμβρίου 1960, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου κ. Σεραφεὶμ, συμμαρτυρίᾳ τοῦ Ἐπισκόπου Σεβρῶν κ. Θεοφίλου, ἐτέλεσεν τὴν χειροτονίαν τοῦ π. Ἀκακίου Παππᾶ εἰς Ἐπίσκοπον Ταλαντίου (μία χωρεπισκοπὴ τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος). Ἡ ἀκολουθία ἔγεινε σύμφωνα μὲ τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ἐτέλεσεν τὸ Μυστήριον ὡς χειροτονητῆς ἐνῷ ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος ἀπλῶς ἐτέλεσεν τὴν μυστηριακὴν «μαρτυρίαν» δευτέρου ἐπισκόπου. Ἄλλοι μάρτυρες τῆς χειροτονίας ἤσαν οἱ Ἱερομόναχοι π. Πέτρος Ἀστιφίδις, π. Ἀκάκιος Παππὰς ὁ νεώτερος, καὶ ἐλλάχιστοὶ λαϊκοὶ λόγῳ τῆς κρυφῆς ἰδιότητος τῆς χειροτονίας.
Ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παππᾶ ἤτο ἔγκυρος ἀλλ’ οὐ κανονικὴ (ὡς ἤσαν καὶ αἱ χειροτονίαι τῶν Ματθαιϊκῶν) διὰ τοὺς ἐξῆς λόγους:
1)Ἔγινε ὑπερορίως. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου κ. Σεραφεὶμ δὲν εἴχεν τὴν ἐξουσίαν νὰ χειροτονήσῃ Ἐπίσκοπον διὰ μιᾶς χωρεπισκοπῆς τῆς Ἑλλάδος. Ἐδὼ ἔγινε ἡ ἴδια παράβασις που ἔκανε ὁ Βρεσθένης κ. Ματθαῖος ὁ ὁποῖος ἐχειροτόνησε κατὰ τὸ 1948 ἕνα Ἐπίσκοπο διὰ μιᾶς χωρεπισκοπῆς τῆς Κύπρου.
Ὅμως ἡ χειροτονία τοῦ 1948 ἤτο καὶ παρ’ ἐνορίαν διότι ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐτέλεσεν τὴν χειροτονίαν εἰς τὴν Ἀττικὴν (περιφέρεια ποὺ ἀνήκει στὴν Μητρόπολιν Ἀθηνῶν) ἐνῷ ἔπρεπε νὰ τελέσῃ τὴν χειροτονίαν εἰς τὴν ἰδικήν του Ἐπισκοπὴν Βρεσθένης (εἰς τὸν νομό Λακωνίας). Ὀπότε ἡ χειροτονία τοῦ 1948 εἴχε περισσοτέραν ἀντικανονικὴν στάσιν εἰς ὅσον ἀφορὰ τὸ θέμα τῆς ὑπερορίου καὶ παρ’ ἐνορίαν χειροτονίας χωρεπισκόπου.
Ὅμως ἡ χειροτονία τοῦ 1948 ἤτο καὶ παρ’ ἐνορίαν διότι ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐτέλεσεν τὴν χειροτονίαν εἰς τὴν Ἀττικὴν (περιφέρεια ποὺ ἀνήκει στὴν Μητρόπολιν Ἀθηνῶν) ἐνῷ ἔπρεπε νὰ τελέσῃ τὴν χειροτονίαν εἰς τὴν ἰδικήν του Ἐπισκοπὴν Βρεσθένης (εἰς τὸν νομό Λακωνίας). Ὀπότε ἡ χειροτονία τοῦ 1948 εἴχε περισσοτέραν ἀντικανονικὴν στάσιν εἰς ὅσον ἀφορὰ τὸ θέμα τῆς ὑπερορίου καὶ παρ’ ἐνορίαν χειροτονίας χωρεπισκόπου.
2)Ἔγινε χωρὶς τὴν ἔκρισιν τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου. Ἐδὼ ἡ χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παππὰ τὸ 1960 πίπτει εἰς περοσσοτέραν ἀντικανονικότηταν ἀπὸ τὴν χειροτονίαν τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυριδώνου τὸ 1948, διότι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος δέν εἴχε νόμιμον Πρόεδρον τὸν ὁποῖον εἴχε ἀνάγκη νὰ ειδοποιήσῃ, ἀφοῦ μόνος νόμιμος Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ἤτο ὁ Δημητριάδος κ. Γερμανὸς καὶ οὔτος ἀπεβίωσε δύο ἔτη ἐνωρίτερα κατὰ τὸ 1946. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου κ. Σεραφείμ ὅμως εἴχε κανονικὸν Πρόεδρον που ἐβρίσκετο εἰς τὴν ζωὴν, δηλαδὴ, τὸν Μητροπολίτην Νέας ‘Υόρκης κ. Ἀναστάσιον, τὴν ἔγκρισιν τοῦ ὁποῖου εἴχε ἀνάγκη νὰ λάβῃ κανονικῶς προτοῦ προβῇ εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπου.
3)Ἔγινε μὲ τὴν ἔγκρισιν μόνο τριῶν Ἐπισκόπων καὶ οὐχὶ πάντων τῶν μελῶν τῆς Συνόδου. Προτοῦ προβῇ εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ π. Ἀκακίου Παππᾶ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου κ. Σεραφείμ ἔλαβε τὴν ἔγκρισιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σαν Φρανσίσκου Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θαυματουργοῦ, καὶ τὴν συμφωνίαν τοῦ Ἐπισκόπου κ. Θεοφίλου Ἰωνέσκου νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὴν χειροτονίαν. Ἀφοῦ τότε ὑπήρξε ὁ ψήφος τριῶν Ἐπισκόπων διὰ τὴν ἐπισκοπικὴν χειροτονίαν τοῦ π.Ἀκακίου Παππᾶ, δὲν πίπτει εἰς τὴν ἄκραν ἀντικανονικὴν κατάστασιν τῆς χειροτονίας τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος ἡ ὁποῖα ἔγεινε μὲ τὸν γραπτὸν ψήφον ἑνός καὶ μόνου Ἐπισκόπου (τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου) καὶ τεσσάρων κατωτέρων κληρικῶν (ὁ εἱς ἐκ τῶν ὁποῖον ἤτο ὁ ἴδιος ὁ μετέπειτε ὑφ ἑνός χειροτονηθεῖς Ἑπίσκοπος Τριμυθοῦντος Σπυρίδων).
Ἄλλος ὁ λόγος τῆς περισσοτέρας κανονικότητος τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου Παππᾶ ἤτο τὸ γεγονός ὅτι στὴν ἴδια τὴν χειροτονία ἕλαβαν μέρος ἕνας Ἁρχιεπίσκοπος καὶ ἕνας Ἐπίσκοπος ἐνῷ στὴν χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος ἔλαβε μέρος μόνο ἕνας Ἐπίσκοπος.
Βεβαίως μόνο ἕνας Ἐπίσκοπος διαβάζει τὴν χειροτονίαν καὶ μεταδίδει τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν, ὁπότε καὶ εἰς τὰ δύο γεγονότα ἡ χειροτονία ἤτο μυστηριακῶς πλῆρης. Ἀλλὰ εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυριδώνου τὸ 1948 δὲν ἔγεινε ἡ μυστηριακὴ «μαρτυρία» δευτέρου Ἐπισκόπου, ἐνῷ εἰς τὴν χειροτονίαν τοῦ κ. Ἀκακίου Παππᾶ ἡ «μαρτυρία» ἔγεινε ἀπὸ τοῦ Ἐπισκόπου κ. Θεοφίλου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς μυστηριακῆς παρουσίας τοῦ «μαρτυροῦντος» δευτέρου Ἐπισκόπου, τοῦτο δὲν χρειάζεται ἐπανάληψιν εἰς τὴν Ἀκακιακὴν Ἱεραρχίαν (ἀφοῦ ἔγεινε ἐξ ἀρχῆς), ἀλλὰ εἰς τὴν Ματθαιϊκὴν Ἱεραρχείαν πρέπει νὰ γίνῃ διότι ποτὲ δὲν ἔγεινε (δηλαδὴ εἴναι ἀνύπαρκτον γεγονὸς).
Ἀλλὰ δὲν ἐχρειάζοντο οἱ Ματθαιϊκοὶ Ἐπίσκοποι καμμίαν ἀνανχειροτόνησιν, διότι τὴν χειροτονίαν τὴν ἔλαβαν πλῆρης τὸ 1948, ἀλλὰ ἀφοῦ δὲν ἔλαβαν τὴν «μαρτυρίαν» ἑνός ἡ δύο ἑτέρων ἐπισκόπων εἰς τὸ μυστήριον τῆς πρώτης χειροτονίας (τῆς τοῦ Τριμυθοῦντος κ. Σπυρίδωνος), πρέπει νὰ τὸ λάβουν ἐκ τῶν ἱστέρων διὰ μυστηριακὸν μέσον (π.χ. συγχωρετικὴν εὐχὴν μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν).
Διὰ τοῦτο ὄταν ἡ Ρωσικὴ Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ἀνεγνώρισε τὴν Ἀκακιακὴν Ἱεραρχίαν ἀπλὰ ἔστειλαν τὸν Ἐπίσκοπον Μανχάτταν κ. Λαύρον εἰς τὴν Ἑλλάδαν διὰ νὰ τοὺς δεχθῇ στὴν κοινωνίαν, ἐνῷ εἰς τὴν κατάστασιν τῶν Ματθαιϊκῶν Ἑπισκόπων ἔδωσε διαταγὴ νὰ διαβασθῇ ἡ συγχωρετικὴ εὐχὴ παρουσία δύο Ἐπισκόπων ὡς «μάρτυρες ἐκ τῶν ἱστέρων», διὰ νὰ λάβῃ ἡ χειροτονία τοῦ 1948 τὴν «μαρτυρία» που εἴχε μέχρι τότε (1948‐1971) ἐντελῶς ἀνύπαρκτον.
Διὰ τοῦτο ὄταν ἡ Ρωσικὴ Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ἀνεγνώρισε τὴν Ἀκακιακὴν Ἱεραρχίαν ἀπλὰ ἔστειλαν τὸν Ἐπίσκοπον Μανχάτταν κ. Λαύρον εἰς τὴν Ἑλλάδαν διὰ νὰ τοὺς δεχθῇ στὴν κοινωνίαν, ἐνῷ εἰς τὴν κατάστασιν τῶν Ματθαιϊκῶν Ἑπισκόπων ἔδωσε διαταγὴ νὰ διαβασθῇ ἡ συγχωρετικὴ εὐχὴ παρουσία δύο Ἐπισκόπων ὡς «μάρτυρες ἐκ τῶν ἱστέρων», διὰ νὰ λάβῃ ἡ χειροτονία τοῦ 1948 τὴν «μαρτυρία» που εἴχε μέχρι τότε (1948‐1971) ἐντελῶς ἀνύπαρκτον.
Ἐνῷ ἡ χειροτονία τοὺ Ἁκακίου Παππᾶ δὲν ἤτο ὄσο ἀντικανονικὴ που ἤτο ἡ χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, ἔγεινε ὅμως παραβάσει τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ ἤτο μόνο ἔγκυρος ἀλλ’ οὐ κανονικὴ ἕως ὅτου λάβῃ τὴν ἀναγνώρησιν μιᾶς κανονικῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Δηλαδὴ ἀπὸ τὸ 1960 μέχρι τὸ 1969 ἡ Ἁκακιακὴ Ἱεραρχία ἤτο ἀντικανονικὴ ὅσον ἤτο καὶ ἡ Ματθαιϊκὴ Ἱεραρχία. Αἱ δύο Ἱεραρχίαι ἔλαβαν τὴν κανονικότητα μόνο τὸ 1969 καὶ τὸ 1971 ὄταν ἔλαβαν τὴν ἀναγνώρησιν τῆς κανονικὴς Συνόδου τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων τῆς Διασπορᾶς.
Ἡ νεοσυσταθείσα Ἀκακιακὴ Ἱεραρχία ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου κ. Ἀκακίου ἐπήρε μία ἀνάσα ζωῆς. Ἐχειροτονήθηκαν ἱερεὶς ὅσοι ὑποψήφθηκαν πρὸς ἱερωσύνη ἥσαν εἰς ἀναμονὴν τὰ τελευταία ἔτη καὶ καλύφθησαν πολλαὶ κεναὶ ἐφημεριακαὶ θέσεις. Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπὴ ἐξακολούθησε νὰ λειτουργῇ ὑπό τὴν Προεδρεία τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου κ. Ἀκακίου καὶ με Γραμματέα τὸν Ἱερομόναχο Χρυσόστομο Κιούση.
Ὁ τελευταίος με συνεχεῖς ἐκκλήσεις του δι’ ἀλληλογραφίας παρεκάλει τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου κ. Σεραφείμ νὰ έλθῃ στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ χειροτονήσει μαζί με τὸν Ἐπίσκοπο Ταλαντίου κ. Ἀκάκιο καὶ ἄλλους Ἀρχιερείς διὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ ἀπήντησε ὅτι δὲν μπορούσε νὰ ἐπιχειρήσῃ τέτοιον ταξίδιον, ἀλλὰ ἐκτιμήσας τὸν Ἱερὸν Ἁγῶνα τοὺς προέτρεψε νὰ ἀποτανθοῦν στὸν δραστήριον Ἀρχιεπίσκοπον Χιλῆς κ. Λεόντιον νὰ ἔλθῃ στὴν Ἑλλάδα πρὸς ενίσχυσην τοῦ Ἀγῶνος. Τοῦτο καὶ ἐγένετο καὶ ὁ Χιλῆς κ. Λεόντιος ἀπεδέχθη τὴν πρόσκληση.
Ὁπότε, τὸν Μάϊον τοῦ 1962, καταφθάνει στὴν Ἑλλάδα ὡς ἐπισκέπτης, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν οἱ Ἀρχὲς, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χιλῆς κ. Λεόντιος, ὁ ὁποῖος, ὁμοῦ με τὸν Ἐπίσκοπον Ταλαντίου κ. Ἀκάκιον Παππᾶν, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγ. Νικολάου Παιανίας, ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιμανδρίτην Παρθένιον Σκουρλῆν εἰς Ἐπίσκοπον Κυκλάδων.
Τότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Λεόντιος μαζί μὲ τοὺς Ἐπισκόπους Ἀκάκιον καὶ Παρθένιον, ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιμανδρίτην Αὐξέντιον Πάστραν εἰς Ἐπίσκοπον Γαρδικίου. Προτοῦ ἀναχωρήσῃ δι’ Ἀμερικὴν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Λεόντιος μαζί με τοὺς Ἑπισκόπους Ἀκάκιον, Παρθένιον καὶ Αὐξέντιον, ἐχειροτόνησε τὸν Ἀρχιμανδρίτην Χρυσόστομον Νασλίμη εἰς Ἐπίσκοπον Μαγνησίας. Ὁλίγους μήνας ἀργότερον ὁ Ἐπίσκοπος Ταλαντίου κ. Ἀκάκιος Παππᾶς, μαζὶ μὲ τοὺς Ἐπισκόπους Κυκλάδων κ. Παρθένιον Σκουρλῆ, Γαρδικίου κ. Αὐξέντιον Πάστραν καὶ Μαγνησίας κ. Χρυσόστομον Νασλίμη, ἐχειροτόνησε δύο νέους Ἐπισκόπους: τὸν Διαυλείας κ. Ἀκάκιον Παππᾶν (τὸν Νεότερον) καὶ τὸν Σαλαμῖνος κ. Γερόντιον Μαργιόλην. Κατὰ τὸν Νοέμβριον τοῦ 1962 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χιλῆς κ. Γερόντιος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Καράκας κ. Σεραφεὶμ, εἰς Νέαν Ὑόρκην ἐχειροτόνησαν τὸν Ἀρχιμανδρίτην Πέτρον Ἀστυφίδην εἰς Ἐπίσκοπον Ἀστορίας.
Χειροτονητήρια Ἐπισκόπων Ἀκακίου καὶ Αὐξεντίου
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΧΙΕΠΙΣΟΠΟΣ ΣΙΚΑΓΟΥ ΚΑΙ ΝΤΗΤΡΟΪΤ
2141 – W. Πιερσοί Σικάγο 22 Ἰλινόϊς U.S.A.
23 Σεπτεμβρίου – 9 Ὀκτωβρίου
Σύλληψις Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου
Ἀρ. Πρωτ. 677
ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ
Διὰ τοῦ παρόντος πιστοποιῶ ὅτι ἑγώ μαζί μὲ ἕναν ἀκόμη κανονικόν Ἐπίσκοπον τῆς ἰδικῆς μας Ρωσικῆς ἐν τῇ ξένῃ Ἐκκλησίας, προέβημεν ἐν τοῖς πράγμασιν εἰς χειροτονίαν εἰς Ἐπίσκοπον Ταλαντίου τοῦ αἰδεσιμωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἀκακίου. Ἡ χειροτονία πραγματοποιήθη 9/22 Δεκεμβρίου 1960 εἰς τὴν πόλιν Ντετρόϊτ καὶ ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἐπαρχίας μου καὶ δέον νὰ θεωρηθῆ νόμιμη, ἔστω καὶ ἐὰν ἐπραγματοποιήθη ἄνευ ἐνημερώσεως τῆς ἰδίας ἡμῶν Ἀρχιεπισκοπικῆς Συνόδου. Εἰς πίστωσιν τούτου ἐτέθη ἡ ὑπογραφή μας καὶ ἡ ἐπαρχιακή σφραγίς.
+ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΧΙΛΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΟΥ
ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΚΤΟΣ ΡΩΣΙΑΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ
Ὁ ὑποφαινόμενος ΛΕΟΝΤΙΟΣ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἐν Χιλῇ καὶ Περοῦ Ρώσων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πιστοποιῶ ὅτι, τῇ ἐπικλῆσει τῆς Θείας Χάριτος τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, τῇ εἰκοστῇ (20ῇ) Μαΐου τοῦ ἔτους χιλιοστοῦ ἐννεακοστοῦ ἐξηκοστοῦ δευτέρου (1962), ἐν τῷ παρεκλησίῳ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τῆς ἐν Παιανία Ἀττικῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, συλλειτουργοῦντος καὶ τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ταλαντίου κ. Ἀκακίου, τὸν τέως Ἀρχιμανδρίτην κ. ΑΥΞΕΝΤΙΟΝ ΠΑΣΤΡΑΝ ἐχειροτονήσαμεν εἰς Ἐπίσκοπον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Γαρδικίου καὶ δεδώκαμεν αὐτῷ ἐκουσίαν ἐπιτελεῖν τὰ τῷ Ἀρχιερατικῷ ἀυτοῦ βαθμῷ παρομαρτοῦντα.
+ ΛΕΟΝΤΙΟΣ Αρχιεπίσκοπος Χιλῆς καὶ Περοῦ
Τὰ Ἐπίσημα Ἔγγραφα τῆς Ἀναγνωρίσεως τῶν Ἀκακιακῶν Ἐπισκόπων τὸ 1969......
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΜΑΣ ΕΛΕΓΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.....
ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΟΜΩΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ" ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΑΓΑΠΟΛΟΓΟΙ ,ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ , ΙΕΡΕΙΣ , ΜΟΝΑΧΟΙ ΜΟΝΑΧΕΣ, ΛΑΙΚΟΙ ,ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΠΡΑΤΟΥΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΟΥΝΕ , ΤΟΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝΕ ΕΧΟΥΝΕ ΕΝΩΘΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝΕ ΓΙΑ ΑΓΙΩΤΑΤΟ.....
Ο ΠΑΠΑΣ ΤΟ ΔΙΚΕΡΑΤΟ ΘΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΜΕ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ" ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ.....
ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ........
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ
ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.....
Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΡΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ......
ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1965.....
ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ 1965
Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.....
ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ 1965 Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
ΠΑΤΕΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ : ΑΠΟ ΕΠΟΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΕΧΟΥΝ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ" ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ.....
ΑΚΥΡΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΚΥΡΑ
ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ.
ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝ.
ΚΑΛΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΠΕΡΙ ΑΚΥΡΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
῾Η συχνότης τῆς Θείας Κοινωνίας*
῾Οσίου Γέροντος Παχωμίου ῾Ιδρυτοῦ τῆς Σκήτης τῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Χίου καὶ Πνευματικοῦ ῾Οδηγοῦ τοῦ ῾Αγίου Νεκταρίου Αἰγίνης (1839 - 14.10.1905)
Καὶ τίς νὰ μὴ κλαύσῃ τὴν ἀμάθειαν, καὶ ἐλεεινὴν κατάστασιν τῶν σημερινῶν ἱερέων μας; Ποῦ ἠκούσθη τοῦτο ποτέ, νὰ πηγαίνουν οἱ χριστιανοὶ εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν, νὰ ζητοῦν νὰ κοινωνήσουν, καὶ οἱ ἱερεῖς νὰ τοὺς ἐμποδίζουν, λέγοντες· μὴν εἶναι τσουρβᾶς ἡ Κοινωνία;
᾿Ακόμη δὲν εἶναι 40 ἡμέρες ὁποῦ ἐκοινώνησες, καὶ πάλιν ἔρχεσαι νὰ μεταλάβῃς; ῾Ωσαύτως καὶ τὴν πρώτην ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γνωρίζω πολλοὺς ἄνδρας καὶ γυναῖκας ὁποῦ βαστοῦν τριήμερον, καὶ πηγαίνοντες τὴν Τετάρτην εἰς τὴν Προηγιασμένην νὰ κοινωνήσουν, καὶ τοὺς ἐμποδίζουν λέγοντες· ἀκόμη ἕως ἐχθὲς ἔτρωγες κρέας, καὶ σήμερον ἦλθες νὰ κοινωνήσῃς;
Καὶ δεύτερον (λέγουσιν) ἡ Προηγιασμένη εἶναι διὰ τοὺς ἱερεῖς, καὶ ὄχι διὰ τοὺς λαϊκούς. Φεῦ! τῆς ἀμαθείας καὶ ἀφροσύνης μας! Σὺ μέν, ὦ ἄνθρωπε ἱερωμένε, ἀφ᾿ ἑσπέρας τρώγεις κρέας, πολλάκις καὶ μεθυσμένος τυγχάνεις, ἴσως δὲ εἶσαι καὶ ἀνευλαβής, καὶ πηγαίνεις καὶ λειτουργεῖς, καὶ αὐτὸς ὁποῦ νηστεύει μὲ τόσην εὐλάβειαν τὸν ἐμποδίζεις; Καὶ τὸν καθυστερεῖς τοσαύτης ὠφελείας καὶ ἁγιασμοῦ.
Βλέπετε ἀμάθεια τῶν ἱερέων μας; Αὐτὴ ἡ Προηγιασμένη (λέγουσιν) εἶναι τῶν ἱερέων, καὶ ὄχι τῶν κοσμικῶν· ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει· ἐγώ, τετράκις τῆς ἑβδομάδος κοινωνῶ τοὺς ἐνορίτας μου, ὡσαύτως καὶ ὁ Χρυσόστομος καὶ ὅλη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴν τὴν συνήθειαν εἶχαν νὰ κοινωνοῦν 4 φορὲς τὴν ἑβδομάδα· καὶ ἐπειδὴ τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστὴν Λειτουργία δὲν γίνεται μέσα εἰς τὴν ἑβδομάδα, ἐσοφίσθησαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες νὰ ἐβγάζουν Προηγιασμένην, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ κοινωνοῦν καὶ ἀνάμεσον τῆς ἑβδομάδος οἱ χριστιανοί, καὶ σὺ λέγεις τῶν ἱερωμένων εἶναι ἡ Προηγιασμένη;
Καὶ βλέπε, ὦ ἀναγνῶστα, ἕως ὅτου ἦταν αὐτὴ ἡ τάξις καὶ ἐσυχνοκοινωνοῦσαν οἱ χριστιανοί, ἐθερμαίνετο ἡ καρδία τους ἀπὸ τὴν χάριν τῆς ῾Αγίας Κοινωνίας, καὶ ἔτρεχαν εἰς τὸ μαρτύριον, ὡσὰν τὰ πρόβατα· ῞Οστις λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ἐμποδίζει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἄχραντον Κοινωνίαν, ἄς ἠξεύρῃ καλά, ὅτι μεγάλως ἁμαρτάνει. Δὲν λέγω ὅμως νὰ κοινωνοῦμεν ἁπλῶς καὶ ὡς ἔλαχεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πρέπουσαν προετοιμασίαν.
῎Ηκουσα ὅμως νὰ λέγουν τινὲς ἱερεῖς· ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἱερεὺς καὶ συχνολειτουργῶ καὶ κοινωνῶ, ἀλλὰ ὁ λαϊκὸς δὲν ἔχει τὴν ἄδειαν. Εἰς τοῦτο, ἀδελφέ μου ἱερέα, ἔχεις μεγάλο λάθος· διότι εἰς τὴν Κοινωνίαν δὲν διαφέρει εἰς τίποτε ὁ ἱερεὺς ἀπὸ τὸν λαϊκόν· διατί, σὺ ἱερεύς, εἶσαι ὑπηρέτης τοῦ Μυστηρίου καὶ ὄχι πὼς ἔχεις τὴν ἄδειαν νὰ συχνοκοινωνᾷς καὶ ὁ ὁ λαϊκὸς ὄχι. Εἰς τοῦτο ἔχω νὰ σοῦ φέρω πολλὰς ἀποδείξεις τῶν ῾Αγίων, ὅτι ἡ Κοινωνία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων εἶναι συγκεχωρημένον συνεχῶς νὰ μεταλαμβάνουν ἐξ ἴσου, χωρὶς διαφοράν, καὶ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ ἰδιῶται, καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἐκτὸς τῶν τριγάμων· ὅσοι γὰρ ἔχουν 3 γυναῖκας παρμένας, ἐκεῖνοι μόνον 3 φορὲς κοινωνοῦν τὸν χρόνον.
῎Εχω λέγω μυρίας ἀποδείξεις περὶ τούτου, ἀλλὰ ποῖον νὰ σοῦ πρωτογράψω; Χρυσόστομον, Κλήμεντα, Συμεὼν Θεσσαλονίκης, Δαβίδ; Ποῖον λέγω νὰ σοῦ πρωτοείπω; Εἰς τοῦτο ἔχω νὰ σοῦ φέρω τόσας πολλὰς ἀποδείξεις, ὁποῦ χρειάζεται νὰ γεμίσω ἕνα βιβλίον ὁλόκληρον. Διὰ τοῦτο κόπτω τὸν λόγον καὶ σοῦ λέγω μὲ συντομίαν μόνον ἐτοῦτο· ὅταν δὲν θέλῃς νὰ συχνοκοινωνοῦν οἱ χριστιανοί, διατί βαστάζεις τὸ ἅγιον Ποτήριον καὶ τὸ δείχνεις εἰς τοὺς χριστιανοὺς καὶ φωνάζεις ἀπὸ τὸ ἅγιον Βῆμα· Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε, καὶ πλησιάσατε εἰς τὰ Μυστήρια νὰ κοινωνήσετε; Καὶ ἔπειτα πάλιν ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τοὺς ἐμποδίζετε, καὶ ψεύδεσθε φανερά; Διατί ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοὺς προσκαλεῖτε καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τοὺς διώχνετε;...
(*) ᾿Απὸ τὸ βιβλιάριο «῾Υπεράσπισις τῆς ᾿Αληθείας καὶ Νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου», ἔκδ. ε´ τῆς
῾Ιερᾶς Σκήτης ῾Αγίων Πατέρων Χίου, σελ. 76-78, ᾿Αθῆναι 1985. ᾿Επίσης βλ. τὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ καὶ στὸ ἐνδιαφέρον σύγγραμμα τοῦ ᾿Αντωνίου Ν. Χαροκόπου, ῾Ο Γέροντας Παχώμιος ῾Ιδρυτὴς τῆς ῾Ιερᾶς Σκήτης τῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς Χίου, σελ. 141-142, ᾿Αθήνα 2003.
Ἡ Διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Βρεσθένης Ματθαίου Περί τῆς Θείας Μεταλήψεως......
Σύντομος Περίληψις τῶν Σωτηριολογικῶν Αἱρέσεων τοῦ Ἐπ. Κηρύκου Κοντογιάννη
Τὸ Θέμα τῆς Θεῖας Κοινωνίας Εἶναι Δογματικὸν Ὁσὰν Καὶ Τὸ Θέμα Τοῦ Ἡμερολογίου.....
Ἡ Διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Βρεσθένης Ματθαίου Περί τῆς Θείας Μεταλήψεως......
Σύντομος Περίληψις τῶν Σωτηριολογικῶν Αἱρέσεων τοῦ Ἐπ. Κηρύκου Κοντογιάννη
ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΤΗ 10η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1886
 |
| ( ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ) |
--------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου