Καθολική εκκλησία και Οικουμενισμός.
Βίντεο : Ο π.Παύλος Στρατηγέας και ο Θεολόγος κος Αθανάσιος Σακαρέλλος εξηγούν για το πότε καταδικάστηκαν οι Παπικοί Φράγκοι από τους Ορθοδόξους . ( Διότι δυστυχώς ακόμα και σήμερα κάποιοι Ορθόδοξοι υποστηρίζουν ότι οι παπικοί Φράγκοι δεν έχουν καταδικαστεί συνοδικά από την όλη εκκλησία) .
Κάνουν αναφορά στις Αγίες 8η και 9η Οικουμενικές συνόδους της Ορθοδόξου Ανατολικής εκκλησίας ,αλλά και για αρκετά ακόμα πολύ σοβαρά ζητήματα πίστεως.
Αναφέρουν την καταδίκη των Φράγκων , των Φραγκικών αιρέσεων από την 8η οικουμενική σύνοδο επι Μεγάλου Φωτίου , και την συμμετοχή του Ρωμαίου ορθοδόξου Πάπα της εποχής εκείνης.
Κατόπιν της καταλήψεως του πατριαρχείου Ρώμης από τους καταδικασμένους Φράγκους , και την εγκαθίδρυση του Φράγκου Πάπα Σεργίου του Δ' που ανήλθε στον παπικό Θρόνο το 1009 μετά το θάνατο του προκατόχου του Πάπα Ιωάννη ΙΗ΄. (Παρέμεινε στο παπικό θρόνο για τρία χρόνια μέχρι το θάνατό του το 1012μ.χ )
Έγινε διακοπή της μνημονευσής του το 1009 μ.χ από όλα τα Ανατολικά Ορθόδοξα πατριαρχεία . Οι παπικοι για το λογο αυτο το 1054 αναθεματισαν τους ορθοδοξους , και η συνοδική ανταπάντηση του αναθέματος των παπικών από τους Ορθοδόξους ηταν η σύγκλιση συνόδου υπό τον πατριάρχη Κων/λεως Μιχαήλ Κηρουλάριο με την έγκριση και των υπολοίπων ορθοδόξων πατριαρχείων που αναθεμάτισε τους παπικούς Φράγκους.
( Από Ιστοσελίδα Amen.gr : Ἡ Σύνοδος τοῦ 9ου αἰῶνος ὄχι μόνον δέν ἦταν ἀντιπαπική, ἀλλά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἐντατικῆς καί καλῆς συνεργασίας ὅλων τῶν Πατριαρχείων Ἀνατολῆς καί Δύσεως, δηλαδή καί μέ τόν Πάπα τῆς Ρώμης. Κατά συνέπειαν ἡ Σύνοδος αὐτή ἦταν κοινή ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἀποφάσεις της ἦσαν ἐπίσης κοινές καί τίς ἀναγνώρισαν οἱ Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ὁπωσδήποτε δέ καί ὁ τότε Πάπας Ρώμης Ἰωάννης. Γιά τόν λόγο αὐτόν, ἐπειδή ἔχει ὅλα τά ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου θά πρέπει νά ἀνακηρυχθεῖ καί ἀπό τίς δύο Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καί Δύσεως ὡς 8η Οἰκουμενική, ὡς συνέχεια τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Τήν ἄποψη αὐτή ἔχουν ἐκφράσει ἤδη καί ἀρκετοί Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν κατηγορηματικῶς ὅτι κακῶς στήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία θεολόγοι καί κανονολόγοι, ἀπό τόν 11ο αἰῶνα καί μετά ἀπαριθμοῦν τήν ἀντιφωτιανή Σύνοδο τοῦ 869/870 μεταξύ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὄχι τήν Σύνοδο τοῦ 879/880.[3] Ἡ Σύνοδος αὐτή θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ καί «ἑνωτική Σύνοδος ἤ Σύνοδος καταλλαγῆς», διότι ἀποκαταστάθηκε καί ἡ Κοινωνία μεταξύ τῶν Θρόνων Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, καθώς ἐπίσης μεταξύ τοῦ πάπα Ρώμης Ἰωάννου καί τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἱεροῦ Φωτίου. Ἄλλη καταδίκη τοῦ ἱ. Φωτίου δέν ὑπάρχει καί ἀπεβίωσε ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μέ τόν Ρώμης. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς, τόσον οἱ δογματικές ὅσον καί οἱ θεσμικές εἶναι πολύ σημαντικές καί χρήσιμες. Συγκεκριμένα: Στό βασικό θέμα τῆς πίστεως περί Ἁγίου Πνεύματος, ἀπεφασίσθη νά παραμείνει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως χωρίς τό filioque. Τότε στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἐπισήμως στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ούδόλως ὑπῆρχεν το filioque, το ὁποῖο προστέθηκε στίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνα, τό ἔτος 1014 ἀπό τόν Πάπα Βενέδικτο Η΄, μετά ἀπό ἕνα ὁλόκληρο αἰῶνα ).
Έγινε διακοπή της μνημονευσής του το 1009 μ.χ από όλα τα Ανατολικά Ορθόδοξα πατριαρχεία . Οι παπικοι για το λογο αυτο το 1054 αναθεματισαν τους ορθοδοξους , και η συνοδική ανταπάντηση του αναθέματος των παπικών από τους Ορθοδόξους ηταν η σύγκλιση συνόδου υπό τον πατριάρχη Κων/λεως Μιχαήλ Κηρουλάριο με την έγκριση και των υπολοίπων ορθοδόξων πατριαρχείων που αναθεμάτισε τους παπικούς Φράγκους.
( Από Ιστοσελίδα Amen.gr : Ἡ Σύνοδος τοῦ 9ου αἰῶνος ὄχι μόνον δέν ἦταν ἀντιπαπική, ἀλλά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἐντατικῆς καί καλῆς συνεργασίας ὅλων τῶν Πατριαρχείων Ἀνατολῆς καί Δύσεως, δηλαδή καί μέ τόν Πάπα τῆς Ρώμης. Κατά συνέπειαν ἡ Σύνοδος αὐτή ἦταν κοινή ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἀποφάσεις της ἦσαν ἐπίσης κοινές καί τίς ἀναγνώρισαν οἱ Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ὁπωσδήποτε δέ καί ὁ τότε Πάπας Ρώμης Ἰωάννης. Γιά τόν λόγο αὐτόν, ἐπειδή ἔχει ὅλα τά ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου θά πρέπει νά ἀνακηρυχθεῖ καί ἀπό τίς δύο Ἐκκλησίες Ἀνατολῆς καί Δύσεως ὡς 8η Οἰκουμενική, ὡς συνέχεια τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Τήν ἄποψη αὐτή ἔχουν ἐκφράσει ἤδη καί ἀρκετοί Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν κατηγορηματικῶς ὅτι κακῶς στήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία θεολόγοι καί κανονολόγοι, ἀπό τόν 11ο αἰῶνα καί μετά ἀπαριθμοῦν τήν ἀντιφωτιανή Σύνοδο τοῦ 869/870 μεταξύ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ὄχι τήν Σύνοδο τοῦ 879/880.[3] Ἡ Σύνοδος αὐτή θά μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ καί «ἑνωτική Σύνοδος ἤ Σύνοδος καταλλαγῆς», διότι ἀποκαταστάθηκε καί ἡ Κοινωνία μεταξύ τῶν Θρόνων Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως, καθώς ἐπίσης μεταξύ τοῦ πάπα Ρώμης Ἰωάννου καί τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἱεροῦ Φωτίου. Ἄλλη καταδίκη τοῦ ἱ. Φωτίου δέν ὑπάρχει καί ἀπεβίωσε ἐν πλήρει ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ μέ τόν Ρώμης. Οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς, τόσον οἱ δογματικές ὅσον καί οἱ θεσμικές εἶναι πολύ σημαντικές καί χρήσιμες. Συγκεκριμένα: Στό βασικό θέμα τῆς πίστεως περί Ἁγίου Πνεύματος, ἀπεφασίσθη νά παραμείνει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως χωρίς τό filioque. Τότε στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἐπισήμως στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ούδόλως ὑπῆρχεν το filioque, το ὁποῖο προστέθηκε στίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνα, τό ἔτος 1014 ἀπό τόν Πάπα Βενέδικτο Η΄, μετά ἀπό ἕνα ὁλόκληρο αἰῶνα ).
Εδώ να διευκρινήσουμε οτι οι φράγκοι με το ανάθεμα προς τις υπόλοιπες ορθόδοξες εκκλησίες έθεσαν ευατούς εκτός της "όλης εκκλησίας" διότι αυτές τις αποφάσεις τις λαμβάνει η όλη εκκλησία "έν συνόδω" προκειμένου να θέσεις εκτός των κόλπων της εκκλησίας τους αιρετικούς.
Το ανάθεμα των ορθοδόξων τους αφαίρεσε την ιερωσύνη κάτι που έγινε εμφανές το 1101μ.χ όταν επί λατινοκρατίας στα Ιεροσόλυμα δεν μπόρεσαν να λάβουν οι παπικοί με τον Πουλχέριο το Άγιον Φώς . ( γι΄αυτό και συκοφαντούνε το θαύμα του αγίου φωτός )
Ακολουθεί σχετική αναφορά , από την ιστοσελίδα της Ι.Μονή Παντοκράτωρος Μελισσοχωρίου....
Λατίνος (Ρωμαιοκαθολικός) αυτόπτης μάρτυρας του Αγίου Φωτός
Εισαγωγή
Η αλήθεια περί του Αγίου Φωτός για κάθε πιστό Ορθόδοξο είναι κάτι τόσο φυσιολογικό και αυτονόητο όσο και η αναπνοή του. Δεν χρειάζεται ούτε να του το αποδείξουν, ούτε να του το δικαιολογήσουν, ούτε καν να το δει- αφού πρόκειται για γεγονός καταφανέστατο. Όμως επειδή κάποιοι κλονίζονται ή δεν έχουν πιστέψει με τόση θέρμη- πειραζόμενοι και από τον διάβολο και από τους «διαβόλους»- τους προσφέρουμε μια ιστορική μαρτυρία για το Άγιο Φως. Επίσης είναι σημαντικά τα κείμενα αυτά διότι αποδεικνύουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας ως μόνης Εκκλησίας του Χριστού, αφού μόνον στους Ορθοδόξους δίδεται άνωθεν το Άγιο Φως. Ας μην λησμονούμε πως το ότι δέχονται οι αιρετικοί να προσκυνήσουν και να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του Ορθοδόξου Πατριάρχη δεν είναι απλό πράγμα. Υπογραμμίζουμε πως πιστοποίηση της αξιοπιστίας της μαρτυρίας είναι το ότι προέρχεται από Λατίνο (Ρωμαιοκαθολικό) κληρικό και αυτόπτη μάρτυρα. Τέλος τονίζουμε πως αυτά τα δημοσιεύουμε προς δόξαν Θεού και αναζωπύρωση της φλόγας της Πίστεως, όχι ως απόδειξη σε απίστους. Αυτοί με εκπομπές, βιβλία και αστεία πειράματα υπογράφουν πως «ερευνούν» εντός λαγουμιών και μάλιστα φορώντας κουκούλες και ωτοασπίδες... ***
J. Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τομ.1, σελ. 291. Το γεγονός διηγείται ως εξής ο αρχιεπίσκοπος καθηγητής Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, όπως παραπάνω, σελ. 426-427:
«Διηγείται ένας αυτόπτης Λατίνος μάρτυρας, ο Πουλχέριος, αυτός που μετά από αυτά έγινε Πατριάρχης, ότι κατά το έτος εκείνο καθόλου δεν εμφανίζονταν το άγιο Φως, παρά όλες τις λιτανείες που τελέσθηκαν, κατά τις οποίες ψάλλονταν το «Κύριε ελέησον» από όλους που συμμετείχαν στις λιτανείες. «Καταληφθήκαμε από μεγάλη λύπη και θλίψη. Πόσες ανακραυγές προς τον Κύριο! Πόσοι στεναγμοί, πόσοι οδυρμοί! Γιατί στους οδυρμούς όλοι ψάλλαμε «Κύριε ελέησον», για να ζητήσουμε με τις ψαλμωδίες το έλεος του Κυρίου, όμως, αν και τον ικετεύαμε, καθόλου δε λαμβάναμε το ζητούμενο. Και ήδη ήρθε η εσπέρα και η μέρα έληξε και επειδή σκεφτήκαμε ότι εξαιτίας των αμαρτιών μας συνέβη ό,τι δεν συνέβη τα άλλα χρόνια, ο καθένας μας αποφάσισε ενδόμυχα να διορθωθεί σε όσα αμάρτησε προς τον Θεό.
Το άγιο Φως δεν φάνηκε ούτε κατά το πρωί του Πάσχα, ο Βασιλιάς Βαλδουίνος απελπισμένος προσευχόταν μπροστά στον άγιο Τάφο, ο λατινικός κλήρος βρέθηκε σε πολύ δυσάρεστη θέση, αγνοώντας αν έπρεπε να τελέσει ή όχι την εορτή του Πάσχα, χωρίς το άγιο Φως. Καθώς οι Λατίνοι βρίσκονταν σε τέτοια αγωνιώδη κατάσταση, αποφάσισαν να βγουν από το Ναό της Αναστάσεως.
Οι Έλληνες όμως που απέμειναν μέσα έκαναν θερμότερες προσευχές, ακολουθούμενοι από τους Ιακωβίτες και τους Αρμενίους, λιτάνευσαν, ικέτευσαν τον Θεό και το άγιο Φως εμφανίστηκε, πλημμυρίζοντας όλον τον Ναό. Με αλαλαγμούς έτρεξαν οι Λατίνοι να πάρουν το Φως από τους Έλληνες. Και επαναλαμβάνουμε ότι το επεισόδιο αυτό το διηγείται αυτόπτης Λατίνος, και όπως κι αν θελήσει κανείς να το εξηγήσει, είναι αναντίρρητο ότι οι Έλληνες που ταπεινώθηκαν και περιφρονήθηκαν από τους σταυροφόρους εξυψώθηκαν με αυτό. Και από τότε η τελετή του αγίου Φωτός παρέμεινε ως καθαρή ελληνική τελετή, ακόμα και κατά την περίοδο των σταυροφόρων».
Η μαρτυρία είναι από την Ιστορία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.
Απόδοση στην Νεοελληνική για την Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου Τέζας Γεώργιος - Φιλόλογος
 |
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ¨ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ" ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΔΕΛΗΜΠΑΣΗ, ΠΡΩΗΝ
ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, (ΕΠΙ ΔΙΟΔΩΡΟΥ)ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΟΥ.
Δείτε το σχετικό βίντεο....
ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, (ΕΠΙ ΔΙΟΔΩΡΟΥ)ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΚΟΥ.
Δείτε το σχετικό βίντεο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου